Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης: Αποδημητικά πουλιά

από το Liberal

Οι ημέρες των εορτών έχουν τραπέζια. Τραπέζια οικογενειακά, τραπέζια φιλικά, τραπέζια επανασύνδεσης μακρινών προσώπων. Θαλπωρή, χαρούμενες στιγμές, ανάπαυση και αναστοχασμός.

Μία από τις εμπειρίες αυτών των συνευρέσεων, ιδιαίτερα έντονη αυτήν την χρονιά, ήταν ότι η σύνθεση των καλεσμένων είναι πια πολύγλωσση, καθώς η ηλικιακή ομάδα 25-40 που συμμετείχε δουλεύει κατά πλειοψηφία στο εξωτερικό. Πάνω από τα μισά «παιδιά» αυτής της κατηγορίας είχαν έλθει για τις γιορτές από την Αγγλία, την Γερμανία, την Σουηδία, τις ΗΠΑ, την Ρουμανία, την Ελβετία, αλλά και από άλλους πιο εξωτικούς τόπους, όπως η Αιθιοπία, το Ντουμπάι, το Κουρδιστάν (!), η Σαουδική Αραβία.

Πολύ λίγοι από αυτούς ήταν «έξω» για σπουδές, οι περισσότεροι είναι εκεί για να κερδίσουν το ψωμί τους. Πολλοί έχουν ήδη κάνει οικογένειες εκεί «έξω».

Οι αριθμοί της στατιστικής είναι αβέβαιοι. Υπολογίζονται σε 300.000 και άνω εκείνοι που μετανάστευσαν εκτός Ελλάδος από το 2010 και εδώ. Ακούγονται και άλλοι αριθμοί, 35.000 γιατροί έχουν πάει για εργασία στην Γερμανία. Η πιο αξιόπιστη μέτρηση είναι της αρμόδιας στατιστικής αρχής της Αγγλίας, η οποία αθροίζει σε 370.000 τους έχοντες ελληνική εθνικότητα κατοίκους του Ηνωμένου Βασιλείου, μετρώντας μόνο αυτούς που δεν έχουν γεννηθεί στην Αγγλία. Από αυτούς οι 25.000 είναι οι φοιτητές, αλλά ενδεχομένως συνυπολογίζει και τους Κυπρίους (δεν υπάρχει ξεχωριστή καταγραφή).

Η πρόσφατη μετανάστευση έρχεται, με διακοπή αρκετών ετών, να επαναλάβει το μοτίβο των αρχών του 20ου αιώνα, αλλά και των ετών μετά τον Β’ Πγκόσμιο Πόλεμο, όταν κατά κύματα οι Έλληνες έφευγαν από την παγίδα της δυστυχίας για να αναζητήσουν την τύχη και την ευτυχία αλλού. Οι πρόσφατοι αριθμοί ωχριούν μπροστά στα παλαιά νούμερα, αφού σήμερα μόνο στην Αυστραλία ζουν περίπου 800.000 Έλληνες και στις ΗΠΑ μερικά εκατομμύρια.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς αυτήν την «φυγή κεφαλιών», ανθρώπων, που συντροφεύει την «φυγή κεφαλαίων» για την οποία έγινε τόσος λόγος και για την οποία επιβλήθηκαν και τα τραπεζικά capital controls. Κάποιοι θρηνούν και ζητούν μέτρα για να ανακοπεί η φυγή που απογυμνώνει την Ελλάδα από τις παραγωγικές ηλικίες της, διογκώνοντας όλα τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ευτυχώς ακόμα κανείς δεν έχει ζητήσει «human controls», απαγόρευση εξόδου και καταναγκαστική παραμονή και εργασία στην χώρα.

Αν υπάρχει κάτι να γίνει αυτό συνδυάζεται με το σύνολο των ζητουμένων μας, που συνοψίζεται σε ένα ευνοϊκό περιβάλλον που να προκαλέσει ένα επενδυτικό σοκ, απαραίτητο για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας κατάλληλες για να κρατήσουν τους νέους στην χώρα. Για όσο καιρό αυτό δεν συμβαίνει, ευτυχώς που οι νέοι μας φεύγουν, ακόμα και αν δεν ξαναγυρίσουν ποτέ.

Η ελληνική διασπορά θα δημιουργήσει σε κάθε περίπτωση έμμεσα οφέλη για την πατρίδα. Η πρώτη γενεά, τουλάχιστον αυτή, θα κρατήσει την σύνδεση με την μητρική γη ζωντανή, θα έρχεται τακτικά, θα βοηθά τους παραμένοντες συγγενείς, θα δημιουργεί δαπάνες εντός της επικράτειας. Αλλιώς θα επιβάρυνε απλά περισσότερο τον μηχανισμό απαιτήσεων και αρωγής του κράτους, το «δίχτυ προστασίας» των αναξιοπαθούντων, το ταμείο ανεργίας.

Επιπλέον δημιουργείται ένα μεγάλο ανθρώπινο σύνολο που μαθαίνει το εξωτερικό μας περιβάλλον στο αμόνι της δικής του καθημερινότητας και είναι ένας φορέας πιθανής μεταφοράς γνώσεων και δεξιοτήτων που τόσο πολύ μας λείπουν εδώ, στην κλειστή και εσωστρεφή κοινωνία μας.

Από τον εποικισμό του 7ου π.Χ. αιώνα και εδώ μάθαμε ότι οι Έλληνες της διασποράς ήταν το πιο δυναμικό κομμάτι που γονιμοποίησε την ιστορία μας και ωφέλησε την πατρική γη όταν αυτή δεν σπαρασσόταν από τις εμφύλιες διαμάχες. Ας θυμηθούμε λίγο και τους Μεγάλους Ευεργέτες που τόσο βοήθησαν το Ελληνικό κράτος να σταθεί τον 19ο αιώνα.

Οι Έλληνες της διασποράς, παλιάς και νέας είναι η πραγματικά Μεγάλη μας Ιδέα, όχι για να τους κάνουμε να γυρίσουν, αλλά για να μας βοηθήσουν πρώτα και κύρια να καταλάβουμε τον μεγάλο κόσμο, εκεί έξω. Που γυρίζει και αναδεύεται, άναρχα αλλά και δημιουργικά, παράγοντας συνεχώς νέες ιδέες και τεχνικές που καλυτερεύουν την ζωή της ανθρωπότητας.

Τους χρειαζόμαστε για να μας διδάξουν. Εμάς που έχουμε μείνει στάσιμοι, καθυστερημένοι μαθητές, εμάς που ασχολούμαστε κυρίως με το bulling μεταξύ μας.

Η “φυγή των κεφαλιών» είναι μία οδυνηρή μεν, αλλά ευλογία δε. Θα μας επιστραφεί με τόκο, αντίθετα από την άλλη, την «φυγή των κεφαλαίων».

Καλό κατευόδιο, αποδημητικά πουλιά μας.