Παναγής Παναγιωτόπουλος: Δεν υπάρχει τίποτα το δικονομικό στην αποφυλάκιση Ρουπακιά, είναι ό τι πιο πολιτικό μπορεί να υπάρξει..

Σχόλιο Μ: Στην περίπτωση των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη η δικαιοσύνη έτρεξε ως όφειλε και δεν αποφυλακίστηκε κανένας λόγω 18μηνου. Και ορθώς. Στην περίπτωση του Ρουπακιά η δικαιοσύνη έχασε ταχύτητα σε μια παρόμοια δολοφονία με πολιτικό μανδύα. Γιατί; Μήπως γιατί η ΧΑ διαβάζεται ως ακραίο καταφύγιο αντιμνημονιασμού και αντισυστημικότητας που λέει και ο Π. Παναγιωτόπουλος ακριβώς από κάτω;


Μην κρυβόμαστε όμως τόσο πολύ γιατί η υποκρισία όταν διαρκεί πολύ γίνεται παθολογική αυτοπαγίδευση στο ψέμα. 

Η Χρυσή Αυγή είναι πρωτίστως πολιτικό θέμα, που όφειλε να λάβει και πολιτειακά χαρακτηριστικά εάν υπήρχε η βούληση των αντιπάλων της να την αντιμετωπίζουν. Το Πολίτευμα θα έφτανε στο ελαστικό όριο του ενδεχομένως αλλά θα είχε προστατευτεί η ιστορική του προοπτική.

Η δημοκρατία λοιπόν δεν θεώρησε την Χρυσή Αυγή εχθρό της και συνεπώς δεν την πολέμησε- παρά μόνον στο διάστημα που ακολούθησε την δολοφονία Φύσσα και αυτό με αμφισβήτηση από μέρος της τότε κυβέρνησης - η οποία όμως έκανε μια αξιοπρόσεκτη υπέρβαση και έδρασε με όρους πολιτικού ολισμού- και μεγάλο τμήμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Η Χ.Α. διαβαζόταν και διαβάζεται ως ύστατο καταφύγιο του αντισυστημισμού και του αντιμνημονιακού αγώνα, ως ειδικός εκφραστής του Έθνους (προβαίνω εδώ σε μια διευκρίνηση ύστερα από ορθή παρατήρηση: πρόκειται για την εθνικιστική εξτρεμιστική και ανορθολογική ανάγνωση του Εθνους φυσικά και όχι κάποια συνοπτική μετωνυμική ανάγνωση του δημοκρατικού Εθνους) στη συνθήκη της ήττας του. 

Η μαχόμενη δημοκρατία που θα προστάτευε τον εαυτό της και το μέλλον της δεν ευδοκίμησε, οι ελίτ της συνέχισαν την αδιατάρακτη γκεσταλτική αναγνώριση της ομοιότητας παρά την μεταμόρφωση του ίδιου σε απόλυτο Άλλο, σε τερατώδη κίνδυνο, με περίμετρο κανονικότητας. Όπως κάνουν με όλα τα φαινόμενα που ζούμε και σήμερα.

Δεν υπάρχει τίποτα το δικονομικό στην αποφυλάκιση Ρουπακιά, είναι ό τι πιο πολιτικό μπορεί να υπάρξει..