Γιώργος Στρατόπουλος: Οι τελευταίοι αντιμνημονιακοί μύθοι
 |
H εξέλιξη των ΑΕΠ Ελλάδας, Ιταλίας και Πορτογαλίας από το 2000
ως το 2013. H φούσκα
που φουσκώναμε
|
Σχόλιο "μαργαρίτας": Να διαβάζετε το Γιώργο Στρατόπουλο να σας λύνονται οι απορίες, να μαθαίνετε και κάτι παραπάνω. Το παραμύθι με το χρέος εκτίναξε τους λαϊκιστές στην εξουσία από ένα λαό του οποίου η ογκώδης άγνοια είναι η μήτρα όλων των δεινών του. Τώρα επανέρχεται για να τους κρατήσει στην εξουσία. Όλα είναι πιθανά.
από το protagon
Η ΑΥΓΗ επί δεκαετίες βρισκόταν στην πρωτοπορία της
καλλιέργειας και χειραφέτησης της ελληνικής Αριστεράς. Σήμερα πρωτοπορεί στην
καλλιέργεια μύθων, στη χειραγώγηση και στην αποβλάκωση. Στο κύριο άρθρο της 4ης Αυγούστου,
τα μνημόνια αποδίδονται στον «εκτελεστή» (Α. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ) και τους
«εντολοδότες» του (Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Α. Σαμαράς, Ευ.
Βενιζέλος) οι οποίοι «εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία,
συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα, απολαμβάνοντας τις ηδονές της εξουσίας…».
Η συνωμοσιολογική αυτή ανάλυση και η πολιτική διάσταση της
υπόθεσης Γεωργίου σημαίνει ότι υπάρχουν κόμματα- κυβερνούν μάλιστα- ΜΜΕ και
εκπρόσωποι θεσμών και εξουσιών που πιστεύουν ακόμη πως τα μνημόνια, η
δημοσιονομική προσαρμογή και η ύφεση ήταν ζήτημα …στατιστικής απεικόνισης των
οικονομικών στοιχείων. Aντιλαμβάνονται άραγε ότι η παραπομπή Γεωργίου
προσκρούει σε θεμελιώδεις κανόνες της επιστήμης της λογικής; Ότι η ελληνική
οικονομία είτε βρισκόταν σε χειρότερη κατάσταση από την πορτογαλική, οπότε δεν
αποφεύγαμε το μνημόνιο που ούτε η Πορτογαλία απέφυγε, είτε ήταν σε καλύτερη και
μπορούσε να αποφύγει το μνημόνιο, οπότε είναι απολύτως ακατανόητο γιατί η κρίση
και η ύφεση στην Ελλάδα είχαν τετραπλάσια ένταση από την Πορτογαλία.
Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι επιχειρείται από τα
στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή με τη συνδρομή της κυβέρνησης Τσίπρα, ολοένα
και πιο απεγνωσμένα, να αποκρυβούν οι ευθύνες τους εδώ.
Κι ακόμη χειρότερα, ότι το μισό πολιτικό σύστημα αναλύει την πραγματικότητα με
θεωρίες συνομωσίας και παραμυθάκια. Στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και
εξωτερικών εχθρών, χάρις και στην πρόσφατη έκθεση του
Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office- ΙΕΟ) του ΔΝΤ
για το ρόλο του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, ήρθε στην επικαιρότητα και ο
πιο δημοφιλής μύθος της κρίσης, «το κούρεμα που δεν έγινε».
Διηγείται περίπου τα εξής: η πολιτικά και οικονομικά
ορθή διαχείριση της κρίσης ήταν ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους το 2010. Αυτό
θα απάλλασσε την Ελλάδα από το μεγαλύτερο μέρος της ύφεσης, η οικονομία θα
ανέκαμπτε πολύ γρήγορα, η κοινωνία θα είχε υποστεί ελάχιστη λιτότητα. Το
καλό ΔΝΤ επεδίωξε το έγκαιρο κούρεμα το 2010, σκόνταψε όμως στους κακούς
ευρωπαίους (και στους πάσης φύσεως «εκτελεστές και εντολοδότες» κατά την Αυγή)
που βύθισαν την Ελλάδα στην φτώχεια και την ανεργία.
Στην ουρά αυτού του μύθου βρίσκεται η ομολογία του ΔΝΤ για
το λάθος στους πολλαπλασιαστές, ότι υποτίμησε το μέγεθος της ύφεσης και της
ανεργίας. Κι έτσι αναδύεται ο συμπληρωματικός μύθος: ότι υπήρχε τάχατες
ένα άλλο πρόγραμμα για την Ελλάδα, το σωστό, με λιγότερο πόνο, ύφεση και
λιτότητα. Αλλά εφαρμόστηκε το λάθος πρόγραμμα, η κύρια αιτία όλων των δεινών
μας.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, πουθενά και ποτέ δεν προτάθηκε
από το ΔΝΤ εναλλακτικό πρόγραμμα. Έχει διατυπωθεί μία και μόνη διαφορετική
πρόταση, το κούρεμα του χρέους στην αφετηρία της κρίσης. Σ΄ αυτό ακριβώς το σημείο τέμνονται οι δύο μύθοι. Σύμφωνα με το
καταστατικό του ΔΝΤ, στην κρίση της Ελλάδας όπως και σε κάθε άλλη κρίση, έπρεπε
να προηγηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους και να ακολουθήσει η εμπλοκή του Ταμείου
σε πρόγραμμα βοήθειας και προσαρμογής της οικονομίας. Αν, λοιπόν, η
ενδεδειγμένη σειρά ήταν πρώτα αναδιάρθρωση χρέους και εν συνεχεία πρόγραμμα
προσαρμογής, τότε το γεγονός ότι δεν ακολουθήθηκε η σωστή σειρά, η καθυστέρηση
του κουρέματος δηλαδή, ήταν τουλάχιστον επιβαρυντική για την Ελλάδα – ολέθρια
και καταλυτική τη θεωρούν κάποιοι.
Αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω είναι ότι στην περίπτωση της
ελληνικής κρίσης ο χρονισμός του κουρέματος δεν είχε και τόση σημασία. Ακόμη κι
αν το 2010 το ελληνικό χρέος κουρευόταν στα επίπεδα του χρέους της Γαλλίας,
ελάχιστα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Και σ΄αυτήν την εκδοχή θα είχαμε
μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή, μεγάλη ύφεση, και πάλι θα μέναμε επί χρόνια
εκτός αγορών και το χειρότερο, σε μόλις 4 χρόνια, στο τέλος του 2013 το χρέος
θα εκτινασσόταν στο 154% του ΑΕΠ!
Η συνέχεια εδώ
Για την πολιτικη απατη χρειαζονται δυο μερη εξισου συνευθυνα : οι υποψηφιοι εξουσιαστες και οι εξουσιαζομενοι. Οι νυν κυβερνωντες αμφιβαλλω αν ηδυναντο να σχεδιασουν επακριβως και με αλληλουχια, κατι θολο μαλλον επιχειρησαν και τους βγηκε οριακα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα επρεπε να συνεργησουν το βαθυ διεφθαρμενο πασοκ, συνδικαλιστες απο την ΝΔ, ΔΗΜΑΡ-ιτες, Οικολογοι του κ@λου και αλλες ωφελιμιστικες δυναμεις, και η αγκιτατσια -προπαγανδα να επηρεασει το θολωμενο μυαλο και το ταργμενο συναισθημα σε πολλους ανευθυνους ή ατυχους κοκινοδανεισμενους, ανεργους του ΙΤ, την πλειονοτητα των ΔΥ, αμυαλους και ανεργους νεους (ναι μεγαλο μερος απο το 70% των αποφοιτων λυκειου που σπουδαζει κατι σε ΑΕΙ ή «Α»ΤΕΙ),….,
για να βολευτουν ή να μην απολυθουν ή να κουρυτουν τα κοκκινα δανεια τους 'η να παρουν κατιτις απο το «παραλληλο προγραμμα»
Οι Ελληνες ειναι βαθεια ιδιοτελεις, δεν εχουν ιδεολογια (ο χ και ψ να κερδαει κι ολοι αλλοι να πανε να γ…) και -παλιοτερα ενα 15-20% παρουσιαζε περιοδικα επαμφοτεριζουσα εκλογικη συμπεριφορα, που συντηρουσε τον δικομματισμο, οπως μια ξαδελφη μου σε μονοεδρικη την μια εκλογη ψηφιζαν ΝΔ για να διοριζουν το ενα παιδι και την αλλη φορα ΠΑΣΟΚ για το δευτερο.
Εξ αλλου οποιος γνωριζει -εστω και ολιγη- πολιτικη ιστορια εχει εντοπισει περιπτωσεις πληρους μεταστροφης στον αντικομουνισμο και στην «κονομα» οπως ο Ελευθέριος Σταυρίδης ( προσωρινός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ) και ο Γεώργιος Γεωργαλάς, …….., Μαοϊκους που εγιναν Μητσοτακικοι ,……, τους μεταγιαπηδες πρωην Κνιτες πανω -κατω της Γενιας μου, κ.λ.π. και ολα τα πνευματικα παιδια του Χαριλαου, για να μην μακρυγορω.
ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτης Ε. Πετράκης | Καθηγητής Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ
Το μέγεθος του Ελληνικού δημόσιου τομέα θεωρείται από πολλούς ο κύριος ένοχος για τη διαχρονική συσσώρευση των ελλειμμάτων, η οποία οδήγησε στην κρίση χρέους που τα τελευταία τέσσερα χρόνια μάχεται να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία. Αποκορύφωμα ήταν το έτος 2009 όπου το έλλειμμα άγγιξε το 15.4% του ΑΕΠ, καθώς οι δημόσιες δαπάνες το εν λόγω έτος ανήλθαν σε 53% του ΑΕΠ ενώ τα έσοδα ήταν μόλις 38% του ΑΕΠ. Ως εκ τούτου, ο δημόσιος τομέας βρέθηκε στο στόχαστρο του προγράμματος προσαρμογής. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
[...] Το πιο συνηθισμένο μέτρο που χρησιμοποιείται στην οικονομική βιβλιογραφία είναι το ύψος των δημοσίων δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το Διάγραμμα 1 συνδυάζει τον πλούτο μιας οικονομίας με την κατανομή του και το ποσοστό αυτού που δαπανάται σε δημόσιες υπηρεσίες. Φαίνεται πως, με βάση το μέτρο των δημοσίων δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ, η Ελλάδα ανήκει, μαζί με τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης (Δανία, Φινλανδία), το Βέλγιο και τη Γαλλία, στις χώρες με το μεγαλύτερο δημόσιο τομέα στην Ευρώπη.
[…]
Μια άλλη προσέγγιση στο μέγεθος του δημοσίου τομέα μπορεί να γίνει με βάση τον αριθμό των ατόμων που απασχολούνται σε αυτόν. Το 2008 στην Ελλάδα απασχολούνταν 1.022 εκ. άτομα, αριθμός που αντιστοιχεί σε 9.05% στο σύνολο του πληθυσμού. Από το Διάγραμμα 2 φαίνεται πως η Ελλάδα, με βάση αυτή την προσέγγιση, βρίσκεται λίγο πιο κάτω από μέσο όρο των χωρών της ΕΕ (9.69%) και λίγο υψηλότερα από το μέσο όρο των χωρών της Ευρωζώνης (8.35%).
[…]
Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου τομέα είναι το χαμηλό, ουσιαστικά, μορφωτικό επίπεδο των ατόμων που απασχολεί. Σύμφωνα με στοιχεία του 2006 (Διάγραμμα 3), η πλειοψηφία των εργαζομένων (67.3%) είναι απόφοιτοι δευτεροβάθμιας και υποχρεωτικής εκπαίδευσης (50.1% και 17.2%, αντίστοιχα), ενώ το υπόλοιπο 14.6% και 18.1% είναι απόφοιτοι τεχνολογικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, αντίστοιχα.
[…]
Ένας δημόσιος τομέας, όμως, θα πρέπει να κρίνεται στη βάση του πόσο αποτελεσματικός είναι. [....]
Οι χώρες με τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τείνουν να επιτυγχάνουν υψηλότερα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης, καλύτερη ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών (πιο αποδοτικό υγειονομικό και εκπαιδευτικό σύστημα), ευνοώντας παράλληλα τη συσσώρευση ανθρωπίνου κεφαλαίου και την τεχνολογική αλλαγή. Με μέγιστη τιμή το 2.5, που υποδεικνύει υψηλότερη αποτελεσματικότητα, και χαμηλότερη το -2.5, που συνεπάγεται το αντίστροφο, είναι εμφανές από το επόμενο διάγραμμα πως οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης εμφανίζουν πολύ υψηλό βαθμό αποτελεσματικότητας παρότι το μέγεθος του δημοσίου τομέα τους είναι από τα μεγαλύτερα στην ΕΕ. Σημειωτέον ότι οι χώρες αυτές διαθέτουν πολύ υψηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Αντίθετα, ο δείκτης για την Ελλάδα λαμβάνει αρκετά χαμηλή τιμή (0.48), η οποία με εξαίρεση την Ιταλία, είναι η χαμηλότερη συγκριτικά με τις υπόλοιπες εξεταζόμενες χώρες, αποτυπώνοντας τις αδυναμίες και ευπάθειες του ελληνικού δημοσίου τομέα. Είναι κρίσιμο, επομένως, να δοθεί έμφαση στη βελτίωση των παραγόντων εκείνων που δυσχεραίνουν την αποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα (π.χ. παραοικονομία, διαφθορά) και όχι στον απλό περιορισμό του μεγέθους του.
[…]
Το γενικότερο συμπέρασμα, όμως, είναι ότι δεν είναι το μέγεθος του δημόσιου τομέα που ενοχλεί. Είναι το χαμηλό εκπαιδευτικό επίπεδο του προσωπικού του που ενοχλεί (ας όψονται τα ρουσφέτια!). Είναι η χαμηλή αποτελεσματικότητά του που ενοχλεί! Το πόσο εμποδίζει τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα είναι αυτό που ενοχλεί!
Πετράκης Παναγιώτης
Καθηγητής ΕΚΠΑ
Με τη συνεργασία της Δανιηλοπούλου Νικολέτας
Οικονομολόγος, MSc
Ερευνήτρια In Deep Analysis
http://www.indeepanalysis.gr/analyseis/arthra/to-megethos-tou-dhmosiou-tomea