Γιώργος Προκοπάκης: Η φωτεινή πλευρά

από τον τοίχο του στο  fb

Ο Σπύρος Καπράλος είναι φίλος μου εδώ και 46 χρόνια. Για μερικά χρόνια είχαμε και επαγγελματική σχέση. Αυτά που θα πω μπορεί, λοιπόν, να έχουν περάσει από φίλτρο. Είναι όμως η πραγματικότητα που βλέπω.

Οι επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς είναι προφανώς δικές τους. Όποιος επιχειρεί να τσιμπολογήσει από τη δόξα προκαλεί θυμηδία. Πίσω απ' αυτούς/αυτές είναι οι οικογένειές τους, οι προπονητές τους, φίλοι που μοιράστηκαν το όνειρό τους, οι θεσμοί της αθλητικής οικογένειας και οι θεσμοί της Πολιτείας. Στο χρεοκοπημένο κράτος έχει χρεοκοπήσει και το μοντέλο του κρατικού πρωταθλητισμού, των οικονομικών κινήτρων, του κρατικοδίαιτου παραγοντισμού. Με κατακρεουργημένους προϋπολογισμούς, άντε να κάνεις δουλειά σαν άλλοτε! Όμως, σ' αυτές τις συνθήκες ήλθαν οι επιτυχίες - με την εξαίρεση του 2004, νομίζω πως μόνο με τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα του 1996 μπορεί να συγκριθούν. Παράδοξο, όταν όλα καταρρέουν φαίνεται νέο φως στον αθλητισμό που ήταν μηχανή ανάλωσης πόρων. Η ελληνική ψυχή και το DNA της φυλής σου λένε. Η ψυχή και το DNA ούτε το ιστιοπλοϊκό 470 δεν μπορούν να περάσουν από τελωνεία! Είναι ένα ολόκληρο σύστημα που πρέπει να λειτουργεί και να παράγει αποτέλεσμα - ακόμη και με προϋπολογισμούς-στραγάλια.

Ο Καπράλος, στη μιάμισυ θητεία του ως Πρόεδρος της ΕΟΕ, έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Είναι παιδιόθεν βαρεμμένος με τον αθλητισμό και τον ολυμπισμό - είναι όμως και επιτυχημένος μάνατζερ. Έχει αυτό που είναι σπάνιο στο διοικείν στη χώρα μας: υπηρετεί με αίσθημα, καταπλακωτικό μερικές φορές, ευθύνης τη θέση. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται: η δουλειά θα γίνει πάση θυσία, με αυτούς που έχει και τους πόρους που έχει. Με την κρίση έγραψε τις επιστολές του για τους προϋπολογισμούς, χτύπησε καμπανάκια. Δεν έμεινε στη μεμψιμοιρία - έκανε τη δουλειά μ' αυτά που είχε. Εξορθολόγισε τα οικονομικά, έβαλε προτεραιότητες, έστησε συνέργειες με τους πάντες, κινητοποίησε όποιον μπορούσε να κινητοποιηθεί. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν από το πουθενά κάποιοι πρόσθετοι πόροι, η βοήθεια (χορηγίες και ό,τι άλλο) να πηγαίνει στους αθλητές χωρίς γραφειοκρατία και overheads. Χωρίς φαμφάρες και ανακοινώσεις. Όχι από σεμνότητα αλλά γιατί αυτό επέβαλλε η ευθύνη της θέσης. Ας πούμε, πόσοι ξέρουν πως το Παναθηναϊκό Στάδιο έχει αναμορφωθεί, έχει μετατραπεί σε αξιοθέατο για όλους τους τουριστικούς πράκτορες, είναι πια ένας σχεδόν αυτοχρηματοδοτούμενος οργανισμός - οργανώνει δε ξεναγήσεις σχολείων, ειδικά από υποβαθμισμένες περιοχές, και προσφέρει γεύματα υψηλής διατροφικής αξίας στα παιδιά. Πόσοι ήξεραν πως προσωπικά φρόντισε να βρεθούν χορηγίες για αθλητές των λιγότερο δημοφιλών αθλημάτων μέχρι που μας το είπε η Κορακάκη; Εκατοντάδες ή χιλιάδες μικρά και μεγάλα.

Ο Καπράλος είναι αποτελεσματικός μάνατζερ. Δεν είναι μάγος. Για όσους τον ξέρουν, δεν είναι ποτέ "αφεντικό", είναι ο ηγέτης μιας ομάδας που έχει υποχρέωση να φέρει αποτέλεσμα. Η ομάδα δεν έχει ενιαίο χρώμα ποτέ. Είναι ένα ψηφιδωτό που έχει ως ψηφίδες ακόμη και τους ορκισμένους εχθρούς του, αυτούς που του ροκανίζουν την καρέκλα. Το αποτέλεσμα μετράει, αυτούς έχει και μ' αυτούς πορεύεται. Το μόνο μαγικό είναι η τρέλλα του, κάθε συνεργάτης να μπορεί να εφαρμόζει στη δουλειά του τις δεξιότητές του. Αυτό φαίνεται από μακριά σε όλους - κάποιοι το λένε ανθρωποκεντρικό μάνατζμεντ. Μπα, απλώς έτσι είναι τα πράγματα - ο Γιάννης και η Αθηνά φταίνε, ίσως και η εντατική ενασχόληση με ομαδικό άθλημα στο οποίο όλοι εξαρτώνται από όλους.

Ο Καπράλος θα συνεχίσει να κάνει αυτό που ξέρει και όλοι εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας στη μαυρίλα. Ας έχουμε υπ' όψιν τουλάχιστον πως υπάρχουν και φωτεινές πλευρές.

Συγχαρητήρια στο Σπύρο Καπράλο και σε όλους τους συνεργάτες στην ΕΟΕ - και σε όλους όσοι βοήθησαν με ό,τι μπορούσαν.