Λεωνίδας Καστανάς: Σαββατοκύριακο με δανεικά (1)

Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή οι λογικοί του κόμματος θα μιλήσουν. Διάφοροι νουνεχείς αριστεροί παράγοντες μας έχουν διαβεβαιώσει ότι αυτοί οι λογικοί είναι υπαρκτά πρόσωπα. Είναι οι δημοκρατικά ευαίσθητοι, οι προσηλωμένοι από παλιά στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία που σέβονται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, που ομνύουν στη συναίνεση, που είναι ευρωπαίοι. Κάτι σαν το παλιό ΚΚΕ εσ, η επιτομή της ανανέωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Πολλά θάχουν να πουν όλοι αυτοί και θα τα πουν τώρα στο συνέδριο. Κάτι για τις απόπειρες ελέγχου της δικαιοσύνης, κάτι για το κλείσιμο νομίμων επιχειρήσεων ΜΜΕ, κάτι για τις στρατιές των διορισμών,  για τη δραχμή και τον Πούτιν, για τον σύντροφο με το γαρύφαλλο. Ίσως για το ΕΚΑΣ, τη φορολογία, τις επιστροφές στους δικαστικούς… Κάτι θα πουν, δεν γίνεται. Έστω να παραπονεθούν γιατί δήθεν η ΠΦΑ κάνει ότι έκαναν και τα παλιά αστικά κόμματα και δεν πρέπει.

Όχι τίποτις άλλο αλλά να ησυχάσουν και οι εν αναμονή κεντροαριστεροί που θέλουν κάπως να χωθούν στα φουστάνια της εξουσίας, κάπως να πλασαριστούν στα πέριξ αλλά η κυβερνητική πολιτική δεν τους επιτρέπει να το κάνουν φόρα παρτίδα. Έχουν ένα γνώθι σ αυτόν οι σύντροφοι που δεν τους επιτρέπει να εκτεθούν τελείως.  Μερικοί βέβαια τολμούν και καλά κάνουν. Δεν αμφέβαλα ποτέ ότι υπάρχουν διανοητές και αστοί πολιτικοί που έλκονται από την ανελευθερία, το δογματισμό, την αντιδημοκρατική εκτροπή, το ρετρό κομμουνισμό ή έστω έναν κάποιον περονισμό. Στο δρόμο πάντα για το δημοκρατικό σοσιαλισμό. Και πάντα εντός Ευρώπης της οποίας η αντίθεση Βορρά - Νότου είναι κυρίαρχη. Αν οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα οδηγούν μαθηματικά στο Grexit αυτό είναι μια λεπτομέρεια. Αν γίνει θα φταίει ο Σόϊμπλε.   Οι καλές προθέσεις του Αλέξη τους ενδιαφέρουν. Α και πάντα τα θρησκευτικά. Αυτή η επιτομή του εκσυγχρονισμού. Η αλλαγή των κεφαλαίων ή και του τρόπου διδασκαλίας των θρησκευτικών στο δημοτικό είναι κομβικής σημασίας για την ανάταξη της χώρας, για την ποιότητα της εκπαίδευσης, για τη λειτουργία της δημοκρατίας και πρέπει να τη στηρίξουμε. Για να μη σου πω για το «Τζαμί», του οποίου η ανέγερση ξεκίνησε, και ρέψεις από πολιτική ορθότητα.

Γιατί ακούμε κριτική στο συνέδριο και στα περίχωρα. Μόνο που είναι ως συνήθως από τα αριστερά. Διάφορες και διάφοροι εγκαλούν την ηγεσία του κόμματος ή την παρέα του Μαξίμου, γιατί δεν μας πήγαν άναυλα στη Βενεζουέλα. Γιατί υπόγραψαν μνημόνια, γιατί δεν υλοποίησαν την απόφαση του δημοψηφίσματος, γιατί δεν τύπωσαν δραχμές και φυσικά εμμέσως γιατί δεν άσκησαν την απαιτούμενη βία για κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, πάντοτε. Και αναγκάζεται ο πρόεδρος να βγαίνει και να υπερασπίζεται το ευρώ και την Ευρώπη και να ανοίγει ακόμα περισσότερο τη στρόφιγγα των διορισμών γιατί όλοι αυτοί αριστεροί είναι, βλάκες δεν είναι. Έχουν την κυβέρνηση αλλά δεν έχουν την εξουσία. Το δυστύχημα είναι ότι έχουν την απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία πάνω στην κοινωνία.

Ακόμα και ο ρατσιστόπληκτος φοβισμένος γονιός στην επαρχία πουθενά έχει εμπεδώσει την αμεσοδημοκρατία και την εφαρμόζει. Περνάει λουκέτο στο Δημοτικό για να μην μπουν τα προσφυγόπουλα ενώ το άλλο του παιδί την ίδια στιγμή κλείνει το Λύκειο με άλλα, περισσότερο «δημοκρατικά αιτήματα». Και οι δύο εμφορούνται από την παλιά καλή αριστερή ή δεξιά (δεν έχει σημασία) ιδεολογία του «νόμος είναι το δίκιο του………» που νομιμοποιεί την άσκηση βίας αν είναι για το καλό της κοινωνίας πάντα. Το καλό είναι σχετικό αλλά δεν θα μαλώσουμε γι’ αυτό. Ο σφυγμός της θα μας το πει. Αυτή την ιδεολογία διακόνησε με απαράμιλλη πειθώ ο ΣΥΡΙΖΑ και πήρε την πλειοψηφία με το μέρος του.  Μπορεί αύριο να μην τον ψηφίσουν γιατί δεν τους επανέφερε τη ζωοδότρα σύνταξη αλλά δεν τον ξεχνούν. Η κοινωνία είναι ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το μεδούλι και το φωνάζει. Πονάει που πρέπει να δοκιμάσει κάποιον άλλο, μήπως και κάτσει η κέντα στον άσσο, αλλά δεν ξεχνά τον Αλέξη της ψυχής της και τη στενή παρέα του.  Γιαυτό κάποια σενάρια της επόμενης μέρας θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ απόντα αλλά τον Αλέξη παρόντα στον αιώνα τον άπαντα.

Το τελευταίο που ενδιαφέρει αυτήν την κοινωνία είναι η δημοκρατία, η ευνομία, η Παιδεία, η Ευρώπη ή ο αστικός εκσυγχρονισμός. Να περνάει καλά θέλει και με ασφάλεια. Να δουλεύουν άλλοι γι αυτήν και να εισπράττει επιδόματα. Αυτό ψάχνει με αγωνία. Όταν δεν το βρίσκει εκνευρίζεται και ψηφίζει διάφορα τσίρκα τεράτων για να εκδικηθεί τη δημοκρατία που δεν της κάνει τα χατίρια. Εχει επίγνωση του τι ψηφίζει και το κάνει σκόπιμα. Απλά νομίζει ότι είναι αθάνατη και ότι πάντα κάποιοι άλλοι, οι επάρατοι ξένοι, θα τη σώσουν. Σαν το παιδί που βουτάει από την κούνια στο κενό με απόλυτη σιγουριά ότι τα χέρια της μάνας θα το πιάσουν.