Σαββατοκύριακο με δανεικά (2): Μα είναι αυτή η Αριστερά;

Η φωτογραφία είναι του Κωνστανίνου Πίττα

«Μα είναι αυτή η Αριστερά του Δρακόπουλου, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, του τάδε και του δείνα που…» και αραδιάζουν ηχηρά ονόματα αριστερών στελεχών που δεν είναι πλέον στη ζωή. Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθουμε ποτέ. Κρίνουμε μόνο εκ του αποτελέσματος, κρίνουμε αυτό που ζούμε. Η κυβερνώσα Αριστερά το σωτήριον έτος 2016 αυτή είναι. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη αν αναλογιστούμε μια πλειάδα «σκληρών» που είτε απεσύρθησαν από το προσκήνιο είτε βρίσκονται στο περιθώριο του κυβερνώντος κόμματος. Καλύτερη και κυβερνώσα δεν είχαμε ποτέ.

Γιατί άλλη η Αριστερά της αντιπολίτευσης και άλλη της εξουσίας. Παγκοσμίως και διαχρονικώς.

Η εξουσία δεν αλλάζει τους ανθρώπους. Η εξουσία είναι ψυχοδηλωτική.  Αναδεικνύει με ακρίβεια GPS τα συμπλέγματα και τις ιδεοληψίες τους,  τις πραγματικές επιδιώξεις τους. Ακόμα και όταν αναγκάζονται να αλλάξουν τακτική το κάνουν για να επιβιώσουν με στόχο κάποια στιγμή να ικανοποιήσουν τις εμμονές τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αξίζει να διαβάσουμε κάποια εξ αυτών. Για να απαλλαγούμε κάποια στιγμή από βεβαιότητες που μας ταλαιπωρούν.

Το ωράριο των εκπαιδευτικών: Τι βρήκα τώρα ε;

Η Αριστερά έχει μπολιάσει την κοινωνία μας με κάποια «επαναστατικά» στερεότυπα που αναπτύχθηκαν και κάρπισαν στο σώμα της ανεξαρτήτως πολιτικής προτίμησης. Και τη σάπισαν. Ένα από αυτά σχετίζεται με τη διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού στη σχολική εκπαίδευση. Δάσκαλοι που δεν συμπληρώνουν το υποχρεωτικό ωράριο στο σχολείο τους πρέπει να απασχοληθούν και σε κάποιο γειτονικό που παρουσιάζει μικρά κενά. Τι πιο λογικό; Χρόνια τώρα το «εκπαιδευτικό κίνημα», θεωρεί το προφανές, αδιανόητο και αντιστέκεται. Γιατί λέει ότι η σχολική κοινότητα είναι ενιαία και δεν πρέπει να διαταράσσεται με τέτοιες μετακινήσεις. Αν κάπου υπάρχουν κενά να καλυφθούν με αναπληρωτές να δουλέψει ο κοσμάκης. Δηλαδή η λούφα είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Το κόμμα που κυβερνά μαζί με την υπόλοιπη Αριστερά υποστήριζε επί χρόνια το παράλογο αυτό αίτημα και οι μηχανισμοί της εκπαίδευσης συχνά έκαναν τα στραβά μάτια. Το δανεικό χρήμα μπορούσε να καλύψει και τις πιο παράλογες απαιτήσεις.

Άλλαξαν όμως οι καιροί. Και σήμερα, η αριστερή εξουσία είναι υποχρεωμένη να κλείσει τα όποια κενά διαταράσσοντας τη βολή των πελατών της. Και σχολεία πρέπει να ενοποιήσει, και τμήματα να συγχωνεύσει και ειδικότητες να περιορίσει και αναθέσεις να διευρύνει και κενά να καλύψει εκ των ενόντων για να δουλέψει το σχολείο. Έτσι ξεκίνησε ένας πόλεμος κατά του υπουργού Παιδείας τόσο εντός του κόμματός του όσο και εντός του συνδικαλιστικού κινήματος. Εκείνος ο έρμος τους έδωσε «τη διάλυση του Γυμνασίου» και τους υπόσχεται να εξετάσει σοβαρά και την πλήρη «διάλυση του Λυκείου», αλλά αυτοί θέλουν «αίμα».  Δυστυχώς για την Αριστερά η λειτουργία των υπηρεσιών του κράτους είναι καμιά φορά ανεξάρτητη από την ιδιοτέλεια - ιδεοληψία των συντρόφων.  Η εξουσία δεν την άλλαξε. Απλά αναγκάστηκε να παραδεχτεί την πραγματικότητα που δεν «έβλεπε» ως αντιπολίτευση, για να επιβιώσει. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.  

Η ελεύθερη ενημέρωση: Και την προπαγάνδα ποιος;

Από την αρχή της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης μεγάλη μερίδα του κόσμου πείθεται ότι παρακολουθεί «βοθροκάναλα της διαπλοκής». Αριστερό και αυτό. Αφού είναι ιδιωτικό είναι βρώμικο. Δικαιολογούσε την αδυναμία της Αριστεράς να διεισδύσει σε ευρύτερα ακροατήρια, αλλά υπέκρυπτε το μίσος της για την ελευθερία της ενημέρωσης. Οι πολίτες είχαν πειστεί ότι τα κανάλια είναι της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, ενώ τα παρακολουθούσε και τα απολάμβανε ανελλιπώς. Ακόμα και όταν είδε γνωστές τηλεπερσόνες με μεγάλη ακροαματικότητα να παίζουν φανατικά «ΣΥΡΙΖΑ», συνέχισε να πιστεύει το στερεότυπο της αδικημένης από το σύστημα αριστεράς. Μιας αριστεράς που ήταν και είναι ο ορισμός του συστήματος. Έλα όμως που τα κανάλια πουλάνε τα προϊόντα τους και δεν έχουν κανένα λόγο να πηγαίνουν κόντρα στο αγοραστικό τους κοινό. Όταν ο λαϊκισμός στην κοινωνία χτυπούσε κόκκινο αυτά δεν μπορούσαν να παίζουν πράσινο ή μπλε, έστω και αν κάποια το ήθελαν. Τώρα που η σύνταξη κόβεται και ο ΕΝΦΙΑ σαρώνει όλοι θέλουν να αλλάξουν απορρυπαντικό.

Η κυβερνώσα Αριστερά όμως είναι και αχόρταγη. Πατώντας στο άναρχο καθεστώς του χώρου των ΜΜΕ, αποπειράθηκε να επιβάλλει τους δικούς της ολοκληρωτικούς κανόνες. Και την πάτησε. Γιατί ούτε να φιμώσει τα μέσα μπορούσε (αν και θα ήθελε) αλλά ούτε και να παντρευτεί επιχειρηματίες - γάτες που σήμερα παίζουν αυτήν και αύριο κάποια άλλη πολιτική παράταξη. Εμπνεόμενη από τα χειρότερα του σταλινικού παρελθόντος ανακάλυψε ότι η αγορά χωράει μόνο 4 κανάλια, έστησε μια παρωδία   πλειστηριασμού, βρήκε αχυράνθρωπους και λαγούς, μπλέχτηκε με τη δικαιοσύνη και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα για να επιβεβαιώσει περίτρανα ότι η Αριστερά αγαπάει την ελευθερία της ενημέρωσης μόνο όταν είναι στην αντιπολίτευση. Η εξουσία δεν την άλλαξε. Αυτό είχε πάντα στο μυαλό της. ¨Οπου κυβέρνησε το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ελέγξει την ενημέρωση για να περάσει τη δική της προπαγάνδα, όπως και κάθε άλλο απολυταρχικό καθεστώς. Όταν δεν πιστεύεις στην ελεύθερη αγορά δεν πιστεύεις και στην ελεύθερη ενημέρωση.

   

Τα ανθρώπινα δικαιώματα: Προ ή μετά την εξουσία;

 Η Αριστερά έχει δώσει σκληρές και αιματηρές μάχες υπερασπιζόμενη τα ανθρώπινα δικαιώματα απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα παντός είδους. Όπου όμως κυβέρνησε τα ξέσκισε με το καλημέρα. Μια βόλτα στη Σοβιετική Ένωση, στις σοσιαλιστικές «δημοκρατίες» της ανατολικής Ευρώπης, στην Κίνα, την Καμπότζη, την Κούβα αλλά και τη Βενεζουέλα μας φέρνει ανατριχίλα. Το απαραβίαστο στης ιδιωτικής ζωής καταρρακώθηκε πρόσφατα στον ευαίσθητο χώρο της δικαιοσύνης με μεθοδεύσεις βαθιά αντιδημοκρατικές και δόλιες. Θα ακολουθήσουν και άλλες. Γιατί όταν η Αριστερά ανεβαίνει στην εξουσία πρέπει τα ανθρώπινα δικαιώματα να υπηρετούν τους «υψηλούς της στόχους». Να προστατεύουν τις «κατακτήσεις του λαού». Η εξουσία δεν άλλαξε κανέναν. Η αστική δημοκρατία είναι απλά το όχημα για την επιβολή της δικτατορίας του κόμματος ή και της παρέας μας.  Τα υπόλοιπα είναι τροφή για όποιον αφελή πεινά και καταναλώνει εκθέσεις ιδεών αριστερών διανοουμένων .

Συμπέρασμα. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να γνωρίσουμε επιτέλους το αληθινό πρόσωπο μιας ολοκληρωτικής ιδεολογίας που χρησιμοποιεί δόλια τη δημοκρατία για να εγκατασταθεί στην εξουσία. Η υπεράσπιση της δημοκρατικής νομιμότητας δεν αφορά αυτούς που δεν την πιστεύουν.  Η κομμουνιστικοτραφής Ελλάδα της μεταπολίτευσης ανακαλύπτει με έκπληξη τον αριστερό αυταρχισμό. Αυταρχισμός που επιτίθεται στην ευνομία και χαρίζεται στην παρανομία. Από μόνος του ο αυταρχισμός αυτός δεν τη χαλάει και πολύ. Αλλά όταν προστίθεται στην αγανάκτηση που προκαλεί η συνεχιζόμενη οικονομική ανέχεια τότε αποκτά άλλο ειδικό βάρος. Και βυθίζει.