Σαββατοκύριακο με δανεικά (6): Κεντροαριστερές βοήθειες

Η οργανωμένη κεντροαριστερά (ΚΑ) περιμένει την Ιστορία να την καλέσει ως αντηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειαζόμαστε αποκαλύψεις και παρασκήνια για να το εμπεδώσουμε. Ούτε παιχνίδια τύπου ΕΣΡ.  Από τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ δηλώνουν ανοικτά ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη εκλογών υπονοούν εμμέσως πλην σαφώς ότι επιθυμούν την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον στη θέση του κυβερνητικού κορμού. Πάνω στον κορμό αυτό μπορούν να αναρριχηθούν και άλλες βεβαίως μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση. Με τα εξειδικευμένα στελέχη τους. 

Το ΠΑΣΟΚ για να κάνει την πρόταση πιο στέρεα και ελκυστική καλεί και τη ΝΔ να εμπλακεί σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Και ας φαντάζει το σχήμα ως ανέκδοτο. Και ας έχει την εμπειρία της τρικομματικής και του βάσανου λήψης  κρίσιμων και γρήγορων αποφάσεων. Φανταστείτε να καίγεται το πολυτεχνείο και να πρέπει να μαζευτούν και να συναποφασίσουν οι 4-5 πολιτικοί αρχηγοί της Εθνικής  για το αν θα μπει η Πυροσβεστική να το σβήσει. Εντάξει, μας περνούν για αφελείς αλλά δε βαριέσαι. Η εν αναμονή ΝΔ φυσικά και δεν θα συντρέξει και τότε η Κεντροαριστερά θα βρει την Αριστερά και θα δέσει η μαγιονέζα. Στη φάση που διανύουμε κάποιοι εκτιμούν ότι τους συμφέρει ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ. Σε επόμενη φάση το βλέπουν πάλι.

Γιατί μπορεί να συμβεί κάποιο αναπάντεχο κακό. Γιατί η γειτονιά μας μπορεί να πάρει φωτιά. Γιατί το 4^ο μνημόνιο έρχεται και θάναι σκληρότερο. Γιατί κάποιοι μπορεί να δουν το Λένιν στον ύπνο τους και να κατέβουν από το τρένο της κυβερνώσας. Γιατί ο αρχηγός δεν αντέχει άλλο την πίεση και θέλει κάπου να ακουμπήσει για λίγο τον κόσμο που κρατάει. Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε στραβή αντί να τηλεφωνήσουν στο 11888 που έχει και χρέωση, τηλεφωνούν στους κεντροαριστερούς γείτονες και αυτοί συντρέχουν. Αρκεί να φράξουμε το δρόμο στο νεοφιλελευθερισμό και στη δεξιά του Μητσοτάκη.

Αλλά και έτσι να μη γίνουν, υπάρχει και η επομένη των εκλογών ημέρα. Χωρίς αυτοδυναμία της ΝΔ, κάτι πολύ πιθανό, τα πράγματα είναι παιζόμενα, που λέγαμε παλιά. Αν κάτι θέλει η ΚΑ είναι να κρέμεται χώρα από αυτήν, να αρχίσει η μίρλα και η διαδρομολογία και το πάρε δώσε μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση. Και αν δεν σχηματιστεί πάμε στο ξανά μανά με την απλή την άδολη και εκεί κανείς σας δεν θέλει να ξέρει τι θα γίνει. Γιατί μόνο κακά πράγματα θα γίνουν. Δηλαδή υπάρχει μια πολυπαραμετρική αλληλουχία εξελίξεων μπροστά μας στις οποίες η ΚΑ ελπίζει να κληθεί να παίξει ρόλο. Πάντα για τη σωτηρία της χώρας.   

Το σενάριο μπορεί να βρει μπόλικους αγοραστές στην κοινωνία. Όποιος νομίζει ότι η δυσπραγία της κυβέρνησης και η αδυναμία των στελεχών της να καταλάβουν τι παίζει, έχει αλλαξοπιστήσει τις μάζες καλόν είναι να το ψάξει περισσότερο. Αν σήμερα το 53% δηλώνει την απαρέσκειά του προς την ΕΕ και αν το 62% ψήφισε μόλις χτες περίπου την έξοδο από το Ευρώ γιατί η πλειοψηφία να μη δει με καλό μάτι μια τέτοια συνεργασία; Αρκεί το κράτος να μείνει αλώβητο και η ρητορική να είναι αντιδυτική και αντικαπιταλιστική. Οι κεντροαριστερές ενέσεις έχουν πιθανότητες να αλλάξουν την κυβερνητική εικόνα προς το καλύτερο.  Μέχρι ο κόσμος να καταλάβει τι γίνεται θάχουμε φτάσει στις εκλογές του 19 και τότε όλοι θα το ξανασκεφτούν.

Και το χάλι της οικονομίας δεν το βλέπουν θα ρωτήσει ο άλλος. Η φορολογία δεν τους ενοχλεί; Η ανεργία; Η φτώχεια; Όχι μόνο τα βλέπουν αλλά και τα βιώνουν δραματικά, πλην όμως έχουν πιστέψει ότι κανείς δεν μπορεί να τους λυτρώσει από αυτά. Μαθαίνουν να ζουν μαζί τους. Όσο η κατάσταση μένει στάσιμη οι αντιδράσεις είναι ισχνές. Γιατί πεθαίνει η προσδοκία. Όταν πάψεις να ελπίζεις δεν φοβάσαι τίποτα.  Ο εν αναμονή Κυριάκος μόνο ως μάγος δεν φαντάζει και το πόπολο αναζητά ακόμα μάγο και μάλιστα αριστερό να του χαϊδέψει τ’ αυτιά. Άσε που και τα στρώματα δεν άδειασαν ακόμα. Μη βρίσκοντας καινούργιο μένει στον προηγούμενο. Τουλάχιστον ως το 2019.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει λαϊκό αίτημα για εκλογές και αλλαγή κυβέρνησης. Ο κόσμος όλος είναι δυσαρεστημένος από την παρούσα αλλά δεν ζητάει αλλαγή και μάλιστα σε φιλελεύθερη κατεύθυνση. Ο λαϊκισμός έχει κάνει μεγάλη ζημιά στο συλλογικό ασυνείδητο και χρειάζεται χρόνος για να επουλωθούν οι πληγές του. Και αν. Ακόμα και αυτοί που βρίζουν την κυβέρνηση δεν το κάνουν γιατί θέλει να κλείσει κανάλια, ή γιατί δεν φέρνει ξένες επενδύσεις. Τη βρίζουν γιατί δεν κατάφερε να νικήσει τους δανειστές και να τους πάρει περισσότερα δανεικά, ή γιατί δεν αλλάζει το νόμισμα να χεστούμε όλοι στο τάλιρο. Η αρρώστια της χώρας δεν θεραπεύεται μέσα σε δύο χρόνια.

Μια συνεργασία των αντι(νέο)φιλελεύθερων δυνάμεων μπορεί να αποτελέσει το αφήγημα της επόμενης μέρας αν βέβαια οι συνθήκες το ευνοήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να χάσει την κότα -κράτος που αν και αδύναμη συνεχίζει να γεννάει. Είναι ευνόητο. Χρειάστηκε να απεμπολήσει σχεδόν τα πάντα από την αριστερή του ιδεολογία, δεν θα πετάξει αμαχητί και τα κέρδη στα σκυλιά και μάλιστα στη μέση της διαδρομής.  Η ΚΑ θέλει όσο τίποτα άλλο να ξαναμπεί στο παιχνίδι της εξουσίας. Γιατί ικανό της μέρος έχει μάθει να ζει στα σαλόνια της. Γιατί αντλεί ψήφους από το πελατειακό κράτος. Γιατί έτσι δίνει ρόλο στα πολυάριθμα στελέχη της. Γιατί για κάθε κόμμα ο στόχος είναι μόνο η εξουσία.   

Το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να σώσει τη χώρα για τη ψυχή της μάνας του. Ο πρωταρχικός του στόχος είναι η δική του δάσωση, η οποία όμως περνάει αναγκαστικά από τη διάσωση της χώρας. Γιαυτό η δημοκρατία είναι ωραία, γιατί έχει δικλείδες ασφαλείας. Διαφορετικά υπάρχουν και τα τέρατα που είναι της μόδας παγκοσμίως. Οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν κάποτε ότι πρέπει να στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις. Ο κομμουνισμός τέλειωσε, αλλά θα χρειαστεί για πολύ καιρό να δίνουν μάχες ενάντια στο κράτος και τους επιβήτορές του προκειμένου να σώσουν κάτι από το έχει και τον ιδρώτα τους. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.