Χριστούγεννα με δανεικά: Hopeless

Στον Τάσο τον Καρκατζέλη που την κοπάνησε νωρίς από τον κόσμο τούτο, και δεν έπρεπε.

Χριστούγεννα. Σα μεγαλοβδομάδα είναι. Ούτε καν το εορταστικό πήξιμο στους δρόμους. Μόνο ότι έχει σχέση με φαγητό κινείται. Είναι το τελευταίο που απέμεινε. Η επιβίωση. Τρώω, άρα υπάρχω. Τα παλιά μεγαλεία έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια, αλλά σήμερα μας τέλειωσε και η ελπίδα. Ο μέσος αφελής πολίτης αυτής της χώρας και ο μέσος παντελώς αγράμματος καταλαβαίνει ότι ο Αλέξης της καρδιάς του δεν κατάφερε να κάνει το γάιδαρο να πετάξει και έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη. Και δεν βρίσκει πια και κάτι ανάλογο να πιαστεί. Ανοίγει το βιβλίο των μικρών εξερευνητών και βλέπει, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Ζωή, Λεβέντη, Ραχήλ, Μιχαλολιάκο, Γκλέτσο, Σώρα, Αλαβάνο και απελπίζεται. Είπαμε είναι αγράμματος, είναι αφελής, αλλά τυφλός δεν είναι. Κόβει τις φάτσες και διστάζει να ταυτιστεί, να ενθουσιαστεί και να πιστέψει πάλι ένα ανάλογο παραμύθι. Κουράστηκε. Το κομμουνιστικό όνειρο απομακρύνεται, μαζί με τα λεφτά. Hοpeless.

Ακόμα και το μίσος για το Σόιμπλε έχει καταλαγιάσει. Του το  σερβίρισαν ξανά οι ουτιδανοί στο πιάτο ως γιορτινό γεύμα, αλλά είναι πια τόσο μπαγιάτικο που ούτε οι φανατικοί δεν το ακουμπάνε. Πήγε να το βάλει και η Φώφη ως προσφάι στο τραπέζι τους και αγρίεψαν ακόμα και οι δικοί της. Εντάξει πασόκ είναι οι άνθρωποι, δεν είναι και δημαρίτες.  Κάπου νισάφι πια, η πλάκα με τις ίσες αποστάσεις. Παλεύουν τα κανάλια, όλα όμως, να τους κρατήσουν στη ζωή, με νύχια και με δόντια, παλεύουν και οι φυλλάδες δημοκρατικές και μη στην ίδια περίπου κατεύθυνση, αλλά η απελπισία είναι πια διάχυτη. Αυτό πάντως να το κοιτάξει ο Κυριάκος. Εν αναμονή πρωθυπουργός είναι και να μην έχει μια εφημερίδα, ένα καναλάκι που να είναι, όχι δικό του, αλλά έστω αντικειμενικό.  

Αυτό το μίσος για το Σόιμπλε με έχει απασχολήσει. Μου είπαν οι φίλοι ότι τον μισούμε γιατί είναι ένας ανάπηρος που πέτυχε, που έγινε ο ισχυρότερος υπουργός οικονομικών της Ευρώπης. Νομίζω ότι δεν είναι τόσο σύνθετο. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε τόσο συνδυαστικές σκέψεις.  Απλά τον μισούμε γιατί είναι ανάπηρος και κυκλοφορεί μπροστά μας. Ναι, είναι τόσο απλό. Και αυτός που παρκάρει και κλείνει τη ράμπα του ανάπηρου δεν το κάνει απλά από αδιαφορία ή ωφελιμισμό. Το κάνει γιατί θεωρεί απαράδεκτο να κυκλοφορεί ο ανάπηρος. Για μεγάλο μέρος συμπατριωτών μας, ο Σόιμπλε ως ανάπηρος έχει κόμπλεξ, έχει μίσος για τους υγιείς και απεργάζεται κακά πράγματα γι αυτούς. Πόσο μάλλον για μας τους Έλληνες που είμαστε και ωραίοι και υγιείς και μεγαλόψυχοι και ανδρείοι. Και σεξουαλικά ενεργοί, κυρίως. Γι αυτό δεν μας σβήνει τα χρέη.  Αυτό του διαμήνυσε και ο πρωθυπουργός μας όταν αναφέρθηκε στην ψυχική του υγεία, εμμέσως πλην σαφώς, τόσο σαφώς που αναγκάστηκε μετά να διαψεύσει.  Γι αυτήν τη δήλωση, ο Τσίπρας πρέπει να τσίμπησε ένα δυο μονάδες. Όχι για τα λεφτά που μοίρασε στους συνταξιούχους. Για τη σπόντα στο Σόμπλε.

Ωστόσο ο μέσος πολίτης είναι ακόμα επικίνδυνος. Επειδή είναι μέσος. Απελπισμένος όχι οργισμένος, αλλά επικίνδυνος. Τον φαντάζεσαι στην κατάσταση που είναι να ψηφίζει για Grexit ή remain; Γιατί μη μου πεις ότι ελπίζει πλέον στον Κυριάκο και τον ορθολογισμό; Στην ανοικτή κοινωνία και το φιλελευθερισμό. Που και ποιος του έμαθε του Έλληνα να σκέφτεται ορθολογικά και να αγαπά την ελεύθερη αγορά; Εμείς, εγώ και οι η γενιά μου που βγήκαμε από τα πανεπιστήμια κάτι πίσω κάτι μπρος από το 80 μάθαμε τα γράμματα σε όλον τον σημερινό ενεργό πληθυσμό. Και τι του μάθαμε; Μήπως να σέβεται τους νόμους της φύσης και της αγοράς; Μήπως να μετράει και να σκέφτεται πριν αποφασίσει; Μήπως να τιμάει και να προστατεύει τη δημόσια περιουσία; Μήπως να ζητάει αποδείξεις;

Εμείς του μάθαμε ότι,  νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, δηλαδή του εαυτού του και της παρέας του. Να σπάει και να μουτζουρώνει τη δημόσια περιουσία αν νιώθει ότι αδικείται. Να κρύβεται πίσω από τη συλλογική ευθύνη, να βλέπει παντού τσάτσους, ρουφιάνους και πλεκτάνες, να υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα του και να παραμελεί τις υποχρεώσεις του. Να μισεί τη Δύση, το κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία. Αλλά να αγαπά το χρήμα και την καλοπέραση.  Εμείς οι δάσκαλοι αυτά του μάθαμε. Του κάναμε δηλαδή το κεφάλι μουσταλευριά.

Τον πήξαμε και καλώς κάναμε στους ύμνους προς την ελευθερία, αλλά έλα που δεν υπάρχει ένας (1) δάσκαλος που να του είπε ποτέ έστω και ως υπαινιγμό τι συνέβαινε στους «σοσιαλιστικούς παραδείσους». Και θέλουμε σήμερα να καταλάβει ότι τον δουλεύουν; Να ερμηνεύσει τις κολεγιές κομμουνιστών και φασιστών; Να μετρήσει τη θέση του και να σχεδιάσει την πορεία του στον κόσμο; Να επιλέξει τους κατάλληλους ταγούς; Στρατιές αγραμμάτων φτιάξαμε, έρμαια πολιτικάντηδων, απατεώνων, λαοπλάνων, ουτιδανών.  Τι γυρεύουμε από όλους αυτούς τους έρμους; Πως τολμάμε να τους επιτιμούμε ως σανοφάγους και βλάκες; Τα παιδιά μας είναι και έχουμε ευθύνη. Ειδικά όλοι εμείς που κάτσαμε στα αριστερά θρανία και νομίσαμε ότι κατέχουμε την πάσα αλήθεια.

Είναι Χριστούγεννα. Να φάμε και να πιούμε καλά. Τρώω και πίνω άρα υπάρχω. Όλα καλά θα πάνε, υγεία νάχουμε.