Πρωτοχρονιά με δανεικά: Power to the free people

Το ελληνικό ζήτημα των ημερών δεν είναι απλά να ηττηθούν οι Συριζανέλ που μας ταλαιπωρούν και από τη θέση του οδηγού. Το ζήτημα είναι να ηττηθεί η ιδεολογία που τρώει τα σωθικά της χώρας και έχει επιμολύνει σύσσωμη την κοινωνία και το πολιτικό της σύστημα. Να ηττηθεί ο ελληνοκεντρικός κομμουνισμός με λεφτά.

Τις δεκαετίες 50 και 60 ζούμε στο σκληρό κράτος της δεξιάς. Οι νικητές του εμφυλίου επιβάλλουν ολοκληρωτικά την εθνικιστική ιδεολογία και την αναπαράγουν με πυγμή. Ο χριστιανικός ελληνοκεντρισμός συνεπικουρούμενος από την Εκκλησία ηγεμονεύει ως αντίπαλο δέος του σοσιαλιστικού κινδύνου αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το διεθνές ψυχροπολεμικό κλίμα. Παραδοσιακός αντικομμουνισμός, παλάτι, βία, νοθεία και τρομοκρατία, εκτοπίσεις, λογοκρισία συνθέτουν το σκηνικό της πολιτικής ζωής της χώρας. Παράλληλα όμως η ανάγκη ανασυγκρότησης επί των ερείπιων του πολέμου και του διχασμού επιβάλλουν την οικονομική ανάπτυξη. Αυτή συντελείται μέσω της αμερικάνικης βοήθειας και της ενίσχυσης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας (βιομηχανία, ναυτιλία). Τουρισμός, και μετανάστευση δίνουν το έναυσμα για την ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας.

Ένα νέο στρώμα μεσαίας τάξης αναδύεται και συνδυάζει τον ελληνορθόδοξο εθνικισμό με το γρήγορο πλουτισμό και την κατανάλωση.  Το κράτος αν και μικρό αρχίζει να οργανώνεται πελατειακά για να ικανοποιήσει τις ολοένα αυξανόμενες καταναλωτικές ανάγκες, ολοένα αυξανόμενων πληθυσμιακών ομάδων. Η αναπόφευκτη δημοκρατικοποίηση όμως δεν οδηγεί σε ένα αειφόρο και κοσμοπολίτικο αστικό μοντέλο, αλλά στην ικανοποίηση του αιτήματος προστασίας του καταναλωτικού ονείρου των πελατών. Όπως γράφει και ο φίλος μας Θανάσης Πολάτος, ο λαϊκισμός είναι εδώ. Η άνοδος της χούντας το 67 είναι η απόληξη μιας περιόδου δεξιάς κυριαρχίας αλλά και η αποθέωση εκείνου του πρώιμου δεξιού λαϊκισμού. Η χούντα βρίσκει τεράστια λαϊκή αποδοχή, ως αντίδοτο σε μια ταραγμένη πολιτικά περίοδο του 65-67, και υπόσχεται στις μάζες ανάπτυξη και πλούτη με αντίτιμο την αναστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και τη σιωπή.  Να μη μας διαφεύγει ότι και η Χούντα παρουσιάζονταν τότε ως το «νέο» που πολεμούσε την πολιτική φαυλότητα. Και χάριζε και τα χρέη των αγροτών.

Ως ήταν φυσικό οι απίθανοι καραβανάδες με πολιτική αμφίεση ήταν αδύνατο να δικαιώσουν τα όνειρα του πόπολου. Κάτι η διεθνής συγκυρία, κάτι η οικονομική αποτυχία, βοήθησαν να αναδειχθούν τα προβλήματα της ανελευθερίας και διόγκωσαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η σκλήρυνση της χούντας μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου  και τα καταλυτικά γεγονότα της Κύπρου οδήγησαν στην πτώση της και την παλινόρθωση της δημοκρατίας. Η ήττα του ακροδεξιού λαϊκισμού. Η πρώτη ήττα του εθνολαϊκισμού.

Η πτώση της χούντας βάζει τα θεμέλια του αριστερού εθνολαϊκισμού που επέρχεται. Ο ελληνοκεντρισμός δεν υποχωρεί αλλά αλλάζει παρτενέρ. Το «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» έχει ηττηθεί ολοσχερώς. Το σοσιαλιστικό αίτημα αναδεικνύεται ως « ψωμί – παιδεία - ελευθερία» για να μεταφραστεί από τις μάζες ως εξυπηρέτηση πάσης φύσεως καταναλωτικών αναγκών. Ο Κ. Καραμανλής διαχειρίζεται την περίοδο μέχρι το 81 αριστοτεχνικά. Τελειώνει με τη βασιλεία, ισχυροποιεί τη δημοκρατία, επαναφέρει τους στρατιωτικούς στους στρατώνες και ως κορυφαία πράξη συνδέει τη χώρα με την Ευρώπη. Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου έρχονται υποσχόμενοι «Σοσιαλισμό στις 18». Η αριστερή ιδεολογία που αρχίζει να εγκαθίσταται στη χώρα έχει την πρώτη και μεγάλη νίκη που έμελλε να βάλει τη σφραγίδα της στην μετέπειτα ελληνική ιστορία. Το ελληνικό εκκρεμές διαγράφει την τροχιά του. Όλοι είναι πλέον δημοκράτες, αριστεροί, σοσιαλιστές. Όλοι ζητούν τη δικαίωσή τους από το «νέο και προοδευτικό» κράτος. Κοινωνική δικαιοσύνη το είπαν.

     

Η σύνδεση με την ΕΟΚ  φέρνει φρέσκο χρήμα μέσω των επιδοτήσεων και ο λιμασμένος πολίτης δεν χάνει την ευκαιρία. Ένα νέο πολιτικό σύστημα αναδεικνύεται, απλά έχει μούσια. Μοιράζει προς κατανάλωση εισαγομένων αγαθών το χρήμα που έπαιρνε για να ανασυγκροτήσει παραγωγικά τη χώρα. Διαλύει κάθε παραγωγική μονάδα και μετατρέπει τη χώρα σε μια μηχανή εσωστρεφών υπηρεσιών. Τριτογενής τομέας και των γονέων.  Για να το κάνει αυτό διογκώνει καθημερινά το κράτος και αυξάνει το δανεισμό, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζει τις υπηρεσίες του και ευνοεί τη διαφθορά. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Και ο πελάτης απαιτεί χρήμα, δικαιώματα και τεμπελιά. Ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται ιδεολογική υποστήριξη και τη βρίσκει σε μια ψευδεπίγραφη αριστερή κατασκευή. Περισσότερο κράτος, περισσότερη ευημερία, περισσότερα συνθήματα, λιγότερη δουλειά. Το δικαίωμα της ήσσονος πρσπάθειας.

Η αριστερή ιδεολογία είναι ελκυστική γι αυτό και τη διακονούν όλα τα κόμματα ακόμα και τα δεξιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ο πρώτος υπουργός εκείνης της καταστροφικής κυβέρνησης είναι σήμερα πρόεδρος δημοκρατίας ως εκλεκτός της Αριστεράς. Η πολιτική ως τέχνη των συμβολισμών.  Γι αυτό και τα κόμματα της αριστεράς μένουν στο περιθώριο ενώ η ιδεολογία τους σαρώνει. Ο κομμουνισμός με λεφτά γίνεται η ιδεολογία του έθνους. Απλώς το αφήγημα ελαφρώς διαφοροποιείται. Το διεθνές κεφάλαιο μας μάχεται γιατί είμαστε ανυπότακτοι. Ο μέσος δεξιός πολιτικός είναι αντισυστιμικός και αντικαπιταλιστής. Δείτε σήμερα τη ΧΑ, και τους ΑνΕλ.

Τέχνη, διανόηση, σχολεία και πανεπιστήμια, διδάσκουν τον αγώνα για περισσότερα δικαιώματα και λιγότερες υποχρεώσεις. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που την έχουν ζήσει και οι νεότεροι. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδηγούν εναλλακτικά υπό τις ιαχές του πλήθους και την πίεση της Αριστεράς τη χώρα στα βράχια, υπό τη στενή παρακολούθηση της ΕΕ, η διεθνής οικονομική κρίση μας βρίσκει έκθετους και έρχονται, η πτώχευση και τα μνημόνια. Η λήξη της περιόδου αυτής οδηγεί την Αριστερά μετά από 40 χρόνια αγώνων στην εξουσία με την ελπίδα να συνεχίσει το κράτος να ικανοποιεί τις καταναλωτικές ανάγκες του πόπολου. Με την ελπίδα να αποφύγουμε τον πολιτικό και οικονομικό ορθολογισμό. Τα αποτελέσματα δύο χρόνων αριστερής διακυβέρνησης είναι ορατά.

Σήμερα, η επικείμενη πτώση της Αριστεράς μας δίνει βάσιμες ελπίδες για την έναρξη υποχώρησης της φτωχοποιητικής αριστερής ιδεολογίας. Όπως η πτώση της χούντας σήμανε την παρακμή της δεξιάς εξαδέλφης της. Το ζήτημα είναι αν το εκκρεμές θα μετατοπιστεί και πάλι στην παραδοσιακή δεξιά άκρη  ή αν θα ισορροπήσει σε μια νέα φιλελεύθερη, κοσμοπολίτικη ιδεολογία. Αν η κατάρρευση της χώρας σημάνει και την κατάρρευση του αριστερισμού που την οδήγησε μέχρι εδώ με ταυτόχρονη ανάδυση του ορθολογισμού ως δύναμη διέγερσης της κοινωνίας. Η χώρα χρειάζεται επανένταξη στο δυτικό, καπιταλιστικό κόσμο, τόσο της οικονομίας όσο και της κουλτούρας. Και αυτό θα συμβεί όταν παρατηρηθούν  πολίτες που σηκώνουν ένα σκουπίδι από κάτω για να το βάλουν στον κάδο απορριμμάτων. Όταν στα πανεπιστήμια, η μαρξιστική σκέψη κάνει χώρο και για άλλες σκέψεις. Όταν οι μαθητές προστατεύσουν εν σώματι το σχολείο και τη λειτουργία του. Σας φαίνεται μακρινό αλλά θα συμβεί ξαφνικά και από αντίδραση.   

Αυτός όμως είναι και ο φόβος του πολιτικού συστήματος. Γιατί το ξέρει. Η πτώση των Συριζανέλ παίρνει μαζί και ράκη από το σώμα όλων των κομμάτων. Γιατί τραυματίζει την ιδεολογία του έθνους. Κοιτάξτε ένα σημαντικό μέρος της δεξιάς (εκτός ΑνΕλ) πως σιγοντάρει την κυβέρνηση. Τι ορατό όφελος έχει; Απλά βλέπει μακρύτερα. Κοιτάξτε το κέντρο, τη σοσιαλδημοκρατία, το «νέο» πως φοβούνται τις εκλογές και πως επιζητούν τη διάσωση της κυβέρνησης με κάθε τρόπο. Με κάθε θυσία θέλουν τον Τσίπρα ώς μέρος της λύσης. Δεν φοβούνται το Μητσοτάκη ως αυτόν που θα αλλάξει τη ρότα του πλοίου. Ποτέ η ρότα δεν αλλάζει στα έθνη από οραματιστές πολιτικούς. Φοβούνται την εξάχνωση της τελευταίας ελπίδας διάσωσης της ελληνικής αθλιότητας. Τα έθνη αλλάζουν πορεία με τη δική τους θέληση και δύναμη. Αυτά είναι τα υποκείμενα της Ιστορίας. Οι ταγοί εξουσιοδοτούνται για να διαμορφώνουν το έδαφος όπου θα καρπίσει η Ιστορία.

Αν η μελλοντική διακυβέρνηση τολμήσει να σπάσει αυγά, αν μπορέσει να πείσει αξιόλογους ανθρώπους της επιστήμης και της παραγωγής να σταθούν δίπλα της, αν βρει διεθνή πολιτικά και οικονομικά ερείσματα, αν βοηθήσει και η παγκόσμια συγκυρία, η πατρίδα έχει ελπίδα να ισορροπήσει σε μια φιλελεύθερη κανονικότητα. Να πέσει με τα μούτρα στην παραγωγή, να αποδεχθεί την εξυγίανση και τη σμίκρυνση  του δημόσιου τομέα. Να απαιτήσει πραγματικά εξωστεφή και ανταγωνιστικά σχολεία και πανεπιστήμια. Τότε θα δείτε και τα παιδιά μας να επιστρέφουν στον ήλιο της πατρίδας, να αξιοποιούν τις γνώσεις που απέκτησαν στην εσπερία και να δημιουργούν. Η αλλαγή θα σημάνει όταν η κοινωνία απαιτήσει το δρόμο της συσσώρευσης και της ανάπτυξης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής στέρησης και όχι του παρασιτισμού και της εκποίησης όπως έγραφε από το 1991 ο παμμέγιστος Παναγιώτης Κονδύλης.

Η αναγέννηση της Ελλάδας θέλει χρόνο. Θέλει blood, sweat and tears. Εχουμε απόθεμα από αυτά, αν και έχουμε καταναλώσει μπόλικα. Αλλά ακόμα και οι αφελείς ημιμαθείς ή αδιάφοροι κάποια στιγμή ακούνε, το σύνθημα της Ιστορίας και γυρνάνε το βλέμμα τους προς τη σωστή μεριά. Αρματώνονται και βαδίζουν στην καλή πλευρά του δρόμου. Αντιλαμβάνονται ότι η επιμονή στα αποτυχημένα μοντέλα δεν βγάζει πουθενά και σταδιακά μεταμορφώνονται.  Δεν θα μας σώσει κανένας πολιτικός ταγός αν δεν θέλουμε να σωθούμε μόνοι μας. Πάντα όμως θα χρειαζόμαστε μια άκρη για να πιαστούμε, ένα στέρεο έδαφος για να πατήσουμε.  Εμπρός για μια νέα φιλελεύθερη ιδεολογία και πρακτική. Καλή χρονιά.