Σαββατοκύριακο με δανεικά (11). Ο Κυριάκος ως Blue Monday

Δεν φτιάχνει λένε ρεύμα ο Κυριάκος. Το ότι η ΝΔ προηγείται και αυτός ψηφίζεται ως ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός είναι θαύμα και δεν πρέπει να το λένε ούτε του παπά.   Θα πρέπει οι Έλληνες να βρίσκονται σε βαθιά μελαγχολία και μεγάλη απελπισία για να στρέφονται προς τον Κυριάκο. Ένα σοβαρό, μειλίχιο, φιλελεύθερο και ορθολογιστή πολιτικό της επάρατης Δεξιάς. Που λέγεται και Μητσοτάκης. Τέτοιον τύπο είχαν να δουν από την εποχή του Σημίτη, αν και οι εποχές είναι τελείως διαφορετικές και οι συγκρίσεις μάλλον άστοχες. Το Σημίτη τον σιχαίνονταν αλλά μοίραζε χρήμα και τον ανέχονταν. Ο Κυριάκος ως τύπος τους ανακατεύει το στομάχι, χρήμα δεν έχει να μοιράσει και τους λέει ότι πρέπει να δουλέψουν σοβαρά και οργανωμένα. Σα να τους στέλνει δηλαδή στην κόλαση. Πραγματικά είναι θαύμα. Αλλά 7 χρόνια κρίσης τους έχουν κάνει και βλέπουν παραισθήσεις. Ευτυχώς  για μας μέσα σ αυτές βλέπουν και τον Κυριάκο ως λύση.

Ακούω συχνά να κατηγορούν το Σαμαρά ως λαϊκιστή αντιμνημονιακό, να τον χλευάζουν για τα Ζάππεια και άλλα τέτοια. Αν δεν έπαιζε ελαφρώς αντιμνημόνιο ο Αντώνης, ο Αλέξης θα ήταν πρώτη φορά αριστερός πρωθυπουργός από το 2012. Τον εθνολαϊκισμό του Έλληνα δεν τον παλεύεις με τριαντάφυλλα. Θέλει και λίγο πίεση κάτω από τη σέντρα από σκληρούς μαντουμανατζήδες. Και κάνα τάκλιν με τα δυο πόδια τεντωμένα. Διαφορετικά πας άπατος και σου μένουν οι καλές προθέσεις. Σε μια κομμουνιστική χώρα που οι μισοί πιστεύουν στα ζώδια, στον ψεκασμό και στο κακό το μάτι, εμείς θέλουμε να κάνουμε πρωθυπουργό ένα φιλελεύθερο τύπο που σπούδασε στο Harvard  και λέγεται Μητσοτάκης. Δεν το λες και απλή φιλοδοξία.

Τον Κυριάκο δεν τον γουστάρουν ούτε οι Δεξιοί. Στραβώνουν όταν ακούνε το όνομά του. Είναι σαν τη Δευτέρα μετά από τριήμερο ΠΣΚ που το Π ήταν κι αυτό αργία. Πρέπει να πας στη δουλειά αλλιώς θα πεινάσεις. Αλλά να, ο Τζίτζι ήταν κάτι σαν το άκουσμα του ονόματός του, ο Βαγγέλας μεγάλος πια και ο Άδωνις άριστος για λοχίας επικίνδυνων αποστολών αλλά όχι για στρατηγός. Γιαυτό υπάρχει περίπτωση οι Δεξιοί να μην πάνε να ψηφίσουν έναν τύπο που εκτός των άλλων κακών υπόσχεται και μεταρρυθμίσεις. Θα πάνε όμως οι αριστεροί στο πόδι τους αλλά δεν ξέρω αν φτάνουν. Μόλις πιάσεις κουβέντα με ΔΥ και αφού τα χώσει κανονικά στον προδότη Τσίπρα, σου λέει ότι άμα έρθει ο Κυριάκος μπορεί και να τον απολύσει. Δυστυχώς έχει καταγραφεί ως ο διώκτης των ΔΥ. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσες ψήφους θα πάρει από το στρώμα αυτό.  

Μετά την τραυματική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο κρίσιμος Έλληνας είναι δυστυχής. Κρίσιμος είναι αυτός που μετατοπίζεται χωρίς ιδεολογικά στηρίγματα, με βάση όχι απλά το προσωπικό του συμφέρον αλλά το γενικότερο κλίμα της εποχής. Και το κλίμα ακόμα δεν έχει ωριμάσει. Οπότε και ο κρίσιμος δεν αποφασίζει. Καταλαβαίνει ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να επιλέξει κάποιον σοβαρό για πρωθυπουργό μπας και δει θεού πρόσωπο, αλλά όλο το αναβάλει με μια κρυφή ελπίδα, μόνο που τώρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι και πρέπει μάλλον να ψηφίσει τον επάρατο, αλλά μήπως να περιμένει λιγάκι ακόμα; Μήπως ο Τράμπ κάνει κανένα κόλπο, μας χαρίσουν το χρέος και αρχίσει πάλι η μασαμπούκα η αδούλευτη; Μετά καταλαβαίνει τη μαλακία που σκέφτηκε και μαζεύεται και είναι έτοιμος να απαντήσει ειλικρινώς στην επόμενη δημοσκόπηση, αλλά είναι η ελπίδα που πεθαίνει τελευτία και το ρίχνει «ΔΞ-ΔΑ». Και οι φίλοι του Κυριάκου παθαίνουν τραλαλά.

Γιατί Κυριάκο τα κανάλια δεν παίζουν. Τι να παίξουν δηλαδή; Σοβαρές κουβέντες για ιδιωτικοποιήσεις, επενδύσεις, εξυγίανση και μείωση κράτους, ελεύθερη αγορά; Θα τόχαν κλείσει το μαγαζί αν έπαιζαν τέτοια ξενέρωτα. Υπάρχει σοβαρό κοινό για τέτοια;  Αλλά και ο Κυριάκος δεν τους δίνει τροφή για μπαλαλά και παιχνίδι. Πάει κάπου, λέει κάτι χλιαρά αλλά ουσιώδη, ποιος να τα παίξει και γιατί να γίνουν είδηση στη χώρα του Σώρρα; Ενώ ο απέναντι πήγε σε μια παρουσίαση βιβλίου, πέταξε στο άσχετο κάτι για νταούλια και χορούς των αγορών και ακόμα το μνημονεύουμε μετά από 4 χρόνια. Ο Κυριάκος δεν κάνει είδηση ακόμα και αν κυκλοφορήσει γυμνός στο Σύνταγμα, μέρα μεσημέρι.

Δεν κάνει όμως και η ομάδα του. Χατζηδάκης, Κεραμέως, Θεοδωρικάκος, μετά; Μετά πάμε σε κασκαντέρ δηλαδή Άδωνις. Επιτελείο ώρα μηδέν; Ή κάτι στο παραπέντε; Ή μήπως Κικίλιας; Δεν παίζεις έτσι απέναντι στα τρελοκομεία, που όσο γελοία και ξεδοντιασμένα και αν φαίνονται πια στους νουνεχείς, γράφουν ακόμα στον κόσμο και κυρίως στους κρίσιμους.  Μετά λέει κάτι σιχαμένο ο Γιακουμάτος και γίνεται βούκινο. Νέα πρόσωπα υπάρχουν; Παιδιά της δράσης, της γνώσης, της αγοράς; Με θεωρίες αλλά και τσαγανό; Που ματώνουν στη μικρή περιοχή; Δεν βλέπω. Πώς να γίνει τότε ρεύμα;  

Το λαϊκισμό δεν θα τον αντιμετωπίσεις με αντίστοιχο λαϊκισμό, αλλά μια αποφασιστικότητα πρέπει να τη δείξεις. Κάπως να ανεβάσεις τους τόνους, κάπου να ψάξεις την ατάκα, κάποιους να ταυτίσεις με το όραμά σου. Κάποιους πρέπει να μπετονάρεις στο δικό σου αφήγημα, ο Έλληνας κάποιον θέλει να πιστέψει. Ειδικά όταν το περιβάλλον είναι τόσο εχθρικό. Ειδικά όταν υπόσχεσαι μόνο δουλειά και μεταρρυθμίσεις. Ειδικότερα όταν είσαι με το μέρος της Ευρώπης, την οποία οι 6 στους 10 μισούν παθολογικά. Όχι απλά τώρα. Αλλά από τότε που έβρεχε πακέτα και προγράμματα.

Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να προηγείται η ΝΔ με αρχηγό το Μητσοτάκη. Ακόμα και σ’ αυτές της αμφίβολης ποιότητας δημοσκοπήσεις. Είναι ενδεικτικό μιας ξερής και βουβής αλλαγής που συντελείται με κατεύθυνση την αυτογνωσία. Όχι γιατί η ΝΔ είναι κάτι το εξαιρετικά ορθολογικό και πραγματικά φιλελεύθερο. Βαθιά λαϊκή δεξιά με κάποια φιλελεύθερα ρήγματα. Αλλά γιατί το εκλογικό σώμα μεταστρέφεται και εγκαταλείπει κατά ένα μέρος τους χτεσινούς του φρικαλέους ήρωες. Και αναζητά κανονικούς ανθρώπους να τους δώσει το πηδάλιο. Θεωρώ πολύ ενθαρρυντικό ότι ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες μας αντιλαμβάνονται τι γίνεται, έστω και αν ακόμα πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν. Επικοινωνούν κάπως με την υπόθεση χρέος, ευρώ, δανειστές, παγκοσμιοποίηση, υποχρεώσεις. Αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι για παράδειγμα η Ζωή ή η Ραχήλ. Δεν βλέπουν το Γιάνη στον ύπνο τους. Καταλαβαίνουν κάπως ότι ο Αλέξης ψεύδεται. Τους ενοχλεί ο τύπος με τις στολές. Και αρχίζουν να φαντάζονται τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργό. Είναι μεγάλη υπόθεση. Να μη ξεχνάμε ότι η κομμουνιστική ίωση θερίζει ακόμα εκεί έξω.