Ευθύμης Δημόπουλος: Παίζοντας με τη φωτιά

Η επιδίωξη της κυβέρνησης να πετάξει έξω από το χρηματοδοτικό πρόγραμμα το ΔΝΤ είναι βλακώδης και επικίνδυνη. Για πολλούς λόγους:

• Πρώτον γιατί επιβαρύνει οικονομικά τους εταίρους και δημιουργεί έτσι μια τεράστια αναστάτωση στους υπάρχοντες μηχανισμούς βοήθειας που είναι αδύνατον να διευθετηθεί άμεσα. Αυτό σημαίνει αδυναμία ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, αδυναμία των ελληνικών τραπεζών να ενταχθούν στην ποσοτική χαλάρωση, παράταση της ανυπαρξίας επενδύσεων. Επομένως η οικονομική ασφυξία της χώρας μεγεθύνεται.

• Δεύτερον, γιατί μεταθέτει το πρόβλημα στα κοινοβούλια χωρών που έχουν πρωτεύοντα ρόλο στη συνέχιση του προγράμματος και τους ζητά να αποφασίσουν ότι θα επιβαρυνθούν ενώ ταυτόχρονα βρίσκονται σε χρονιά εκλογών (Γερμανία, Ολλανδία).

• Τρίτον, γιατί δεν καταλαβαίνει ότι το πολιτικό μας σύστημα και τα προνόμια τα οποία απολαμβάνουν οι ευνοημένοι αυτού του συστήματος είναι αντιπαθή στην Ευρώπη. Δεν αρκεί το πολιτισμικό κεφάλαιο του φιλελληνισμού για να δικαιολογήσει τους δεκάδες χιλιάδες 50άρηδες και 55άρηδες συνταξιούχους μας, ούτε τους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς μας και τα προνόμια των ΔΕΚΟ κλπ. Αυτά είναι γνωστά στην Ευρώπη. Φαίνονται δεν κρύβονται. Η Ελλάδα – θύμα είναι ένα σχήμα που δεν πουλάει πια στην Ευρώπη.

• Τέταρτον, γιατί η κυβέρνηση πιστεύει ότι αν παίξει αποκλειστικά στο ευρωπαϊκό γήπεδο θα καταφέρει με τη συνδρομή των λαϊκιστών της σοσιαλδημοκρατίας (Πιτέλα, Σαπέν, κλπ) να «μπαλαμουτιάσει» τις υποχρεώσεις της ή θα συνεχίζει να τις σπρώχνει επ’ άπειρον στο μέλλον. Όμως αυτοί (όπως και το ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά καθ’ ημάς) δεν μπορούν να ηγηθούν των αλλαγών στην Ευρώπη, ούτε έχουν τον πρώτο λόγο. Ανήκουν σε ένα προπαγκοσμιοποιημένο ευρωπαϊκό περιβάλλον, στον κόσμο των ευρωπαϊκών επιδομάτων, και εκτός από κούφιες καταγγελίες κατά της λιτότητας δεν λένε τίποτα μα τίποτα άλλο.

• Πέμπτον, γιατί η επιλογή αυτή και η αναστάτωση που προκαλεί ενθαρρύνει όλο και περισσότερο τις φωνές εκείνες που λένε ότι η Ελλάδα είναι ένα άλυτο πρόβλημα για την Ευρώπη, ότι είναι ένα βάρος. Αυτούς που λένε «Πόσα χρηματοδοτικά προγράμματα θα υπογράφουμε ακόμη για να τους σώσουμε ;».

Και έτσι αρχίζουμε πάλι να γλιστράμε προς το αδιέξοδο, την αγωνία, την ένταση.