μη μαδας τη μαργαριτα

από το fb Λίγο πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο "Μεταρρυθμιστικός Λαϊκισμός". Από βεριτάμπλ μεταρρυθμιστές (κατά επίμονη δήλωση των ιδίων) προεκλογικά είχαν ειπωθεί παπάδες. Τόση ήταν η μεταρρύθμα ζέση που το μνημόνιο θα έβγαινε σε δύο χρόνια αντίγια τρία, τα κόκκινα δάνεια θα καθαρίζονταν πριν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και άλλα τέτοια. Οι μεταρρυθμιστές μας συνεχίζουν ακάθεκτοι. Χρυσό βραβείο βέβαια παίρνει η ανεκδιήγητη πρόταση δανεισμού (από πού;) για να μη μειωθούν οι συντάξεις και το ΕΚΑΣ. Αυτό όμως που ακούγεται σέξυ, γιατί απευθύνεται σε όλη τη γκάμα των αυτιών από φιλελέδες μέχρι αριστερούς σοσιαλδημοκράτες είναι η ανάπτυξη. Να συμφωνήσουμε με τους θεσμούς σε 3.5% πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά το 2% να πάει στην ανάπτυξη. Ωραίο ακούγεται. Βέβαια, το ερώτημα είναι γιατί να μη διεκδικήσουμε 1.5% πλεονάσματα και να δομήσουμε "αναπτυξιακούς" προϋπολογισμούς; Δεν έχω απάντηση. Ίσως για ν

Η πρόταση για «εθνική συνεννόηση», με τον τρόπο που χρησιμοποιείται από τη ΔΗΣΥ, είναι θολή και αποπροσανατολιστική.  Πρώτον, γιατί δεν περιγράφεται το περιεχόμενό της. Αντιθέτως χρησιμοποιείται γενικόλογα το επίθετο «εθνική», σαν να καθαγιάζει νομοτελειακά την όποια πολιτική επιλογή διαχείρισης της χρεοκοπίας, μόνο και μόνο γιατί είναι εθνική. Σαν να υπονοεί ότι το «εθνικό» είναι το αντίδοτο στις πολιτικές των ξένων που μας καθηλώνουν. Αναδεικνύε ι (έστω και ασυνείδητα) ένα σχήμα πολιτικής αντίθεσης «ξένοι – Έλληνες» που όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στα προβλήματα της χώρας αλλά έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από τις δυνάμεις του λαϊκισμού και του αντιευρωπαϊσμού. Δεύτερον, και όχι ανεξάρτητο από το προηγούμενο. Ένα από τα διδάγματα της ελληνικής χρεοκοπίας είναι ότι οι εσωτερικές δυνάμεις του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης δεν μπορούν μόνες τους να σύρουν τη χώρα. Και επιπλέον ότι ακόμη και στους φιλοευρωπαϊκούς πολιτικούς σχηματισμούς οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης

Ποιος νοιάζεται για την πατρίδα; Για την ανέχεια των περισσοτέρων κατοίκων της. Για τα καλύτερα παιδιά που φεύγουν προς αναζήτηση τύχης. Για τις επιχειρήσεις που μαραζώνουν όταν δεν κλείνουν. Για τα δημόσια σχολεία που υπολειτουργούν; Για τα νοσοκομεία; Για τη διεθνή απομόνωση της χώρας; Για τις αλλαγές που δεν γίνονται και δεν θα γίνουν ίσως ποτέ. Για τη φρίκη των προσφυγικών καταυλισμών. Για το φως που δεν φαίνεται από πουθενά; Νοιαζόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες, εμείς που ζοριζόμαστε.  Νοιάζονται πολλοί γιατροί και  νοσηλευτές που μάχονται το θάνατο στο άθλιο περιβάλλον των δημόσιων νοσοκομείων. Πολλοί δάσκαλοι που βλέπουν την πολιτιστική παρακμή της νεολαίας μας. Πολλοί δημόσιοι λειτουργοί που καταλαβαίνουν ότι η χώρα αποσυντίθεται και οφείλουν να βάλουν μια πλάτη. Πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι που τιμούν το επάγγελμά τους έστω κι αν το μεροκάματο είναι γλίσχρο. Εκείνα τα παιδιά που πάνω σε μηχανάκια παίζουν τη ζωή τους κυνηγώντας το έγκλημα που γιγαντώνεται. Αλλά και κείν

  από το books' Journal Η παιδεία, εξηγώντας τα πράγματα όσο γίνεται πιο απλά και κατανοητά, οφείλει να οδηγεί τον πολίτη σε μια αποκρυπτογράφηση του κόσμου, απαλλαγμένη από περιττό μεταφυσικό βάρος. Στον 21 ο αιώνα, αν και ο τρόπος ζωής βασίζεται σε επιστήμη και τεχνολογία, η ανθρωπότητα δυσκολεύεται να απαλλαγεί από αυταπάτες και δεισιδαιμονίες, δεν έχει ακόμα επιτευχθεί απομάγευση. Κατά τον Diderot , η διάδοση της κατανόησης της επιστήμης και της νέας γνώσης που αποκαλύπτεται από αυτήν θα οδηγούσε σε πιο φωτισμένη και επομένως σε πιο δίκαιη κοινωνία. Η φύση είναι αντικειμενική, λέει ο Jacques Monod , η γνώση πηγάζει αποκλειστικά από συστηματική αντιπαραβολή λογικής και εμπειρίας. Κάθε τι γύρω μας είναι αντικείμενο της Χημείας. Γιατί οι φλόγες έχουν λαμπρά χρώματα, γιατί χρειαζόμαστε τροφή, γιατί αναπνέουμε; Η επιστήμη αυτή εξηγεί πώς ποιοτικές διαφορές των πραγμάτων συνδέονται με τη σύνθεσή τους. Καθιστά κατανοητό τον κόσμο με πρακτικό τρόπο, ως ένα παζλ άφθαρτων