Ευθύμης Δημόπουλος: Για την «εθνική συνεννόηση»

Η πρόταση για «εθνική συνεννόηση», με τον τρόπο που χρησιμοποιείται από τη ΔΗΣΥ, είναι θολή και αποπροσανατολιστική. 

Πρώτον, γιατί δεν περιγράφεται το περιεχόμενό της. Αντιθέτως χρησιμοποιείται γενικόλογα το επίθετο «εθνική», σαν να καθαγιάζει νομοτελειακά την όποια πολιτική επιλογή διαχείρισης της χρεοκοπίας, μόνο και μόνο γιατί είναι εθνική. Σαν να υπονοεί ότι το «εθνικό» είναι το αντίδοτο στις πολιτικές των ξένων που μας καθηλώνουν. Αναδεικνύει (έστω και ασυνείδητα) ένα σχήμα πολιτικής αντίθεσης «ξένοι – Έλληνες» που όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στα προβλήματα της χώρας αλλά έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από τις δυνάμεις του λαϊκισμού και του αντιευρωπαϊσμού.

Δεύτερον, και όχι ανεξάρτητο από το προηγούμενο. Ένα από τα διδάγματα της ελληνικής χρεοκοπίας είναι ότι οι εσωτερικές δυνάμεις του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης δεν μπορούν μόνες τους να σύρουν τη χώρα. Και επιπλέον ότι ακόμη και στους φιλοευρωπαϊκούς πολιτικούς σχηματισμούς οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης μειονεκτούν. Επομένως το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ο διοικητικός μηχανισμός δεν είναι εις θέση να ανταποκριθούν μόνοι τους στη διαχείριση της κρίσης. Χρειάζεται να εισαχθεί μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός και αυτή η διαδικασία να εποπτευθεί από την Ε.Ε. Με άλλα λόγια το σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν μπορεί να είναι μόνο εθνικό. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ελληνική ιστορία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δυτικός κόσμος παρεμβαίνει βοηθητικά στην εξέλιξη της χώρας.

Τρίτον, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά «εθνική πρόταση» χωρίς εθνική αυτογνωσία. Είναι εμφανές ότι ως χώρα δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε στα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα. Πιθανόν να υπάρχουν ευθύνες και στους εταίρους αλλά το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μας. Ίσως ο φεντεραλισμός του Σόιμπλε να είναι επιλεκτικός αλλά από την άλλη εμείς δεν κάνουμε αυτά που πρέπει για να πείσουμε τους ευρωπαίους ότι αξίζει να μετέχουμε ισότιμα στις νέες εξελίξεις. Θα μπορούσαμε όλα αυτά τα χρόνια να είχαμε περιορίσει τις συνέπειες της δημοσιονομικής περιστολής με μια επιθετική πολιτική μεταρρυθμίσεων από το περιβάλλον μέχρι τη δικαιοσύνη και από την εκπαίδευση ως την επιχειρηματικότητα. Αλλά δεν το κάναμε γιατί οι δυνάμεις της χρεοκοπίας είναι ακόμα ζωντανές και κυβερνούν. Χωρίς την ήττα τους η χώρα δεν θα ανακάμψει.