Γιώργος Προκοπάκης: Η συνταγή της καθήλωσης

Από το fb

Ας κάνουμε τα λογιστικά του μνημονίου.

1. Έχουν εκταμιευθεί €31.7 δις και είναι και €4.6 δις σε ετοιμότητα για τις τράπεζες (είχαν διατεθεί €10 δις για τις ανακεφαλαιοποιήσεις και χρησιμοποιήθηκαν €5.4 δις). Ας κάνουμε τα "σε ετοιμότητα" συνολικά €6.6 δις, μαζί με αυτά που επέστρεψε το ΤΧΣ στον Ρεγκλινγκ από την Εθνική Τράπεζα.
2. Οι απομένουσες ανάγκες χρεολυσίων μέχρι 20/8/2018 που λήγει το μνημόνιο είναι €11.1 δις.
3. Με τις υπάρχουσες προβλέψεις του συμπληρωματικού μνημονίου του Μαΐου 2016, υπάρχει στη διετία 2017-18 μια ανάγκη για τόκους της τάξεως του 1.5% του ΑΕΠ, περίπου €2.5 δις - οι υπόλοιποι τόκοι καλύπτονται από το προβλεπόμενο πρωτογενές πλεόνασμα.
4. Η συμμετοχή του ΔΝΤ προβλεπόταν στα €16 δις, οπότε για τους Ευρωπαίους το "μέχρι €86 δις" του Ιουλίου 2015 είναι "μέχρι €70 δις".
5. Από το μνημόνιο Τσίπρα "περισσεύουν" [70-31.7-11.2-6.6-2.5]= €18 δις. Υπάρχει και ένα μαξιλάρι περίπου €7δις για τις τράπεζες (τα €6.6 δις συν τόκοι του ΤΧΣ).

Ποιές είναι οι ανάγκες της οικονομίας; Ας τις δούμε:
1. Πιστοποιημένες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημοσίου €5.2 δις. Αν τις πλήρωνε θα έσπρωχνε ισόποση ρευστότητα στην οικονομία σε ιδιαίτερα πιεσμένους αποδέκτες.
2. Άγνωστο ύψος μη πιστοποιημένων ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του δημοσίου - ήταν €3.5 δις τον Ιούλιο 2016. Ας υποθέσουμε πως είναι μόνο €2 δις. Ισχύουν τα ίδια για τη ρευστότητα με το 1.
3. Repos ύψους €11.5 δις. Είναι ο "υποχρεωτικός δανεισμός" των φορέων του ευρύτερου δημοσίου προς την κυβέρνηση. [στοιχεία 31/12/2016] Τα repos ήταν μηδέν (0) τον Μάρτιο 2014 και άρχισαν την άνοιξη 2014 λόγω των εκκρεμοτήτων με τις αξιολογήσεις (8.6 ο Σαμαράς, 3.5 ο Τσίπρας, ελαφρά μείωση το τέλος 2016). Αν αποπλήρωνε τα repos το δημόσιο, τα πρώτα 2-3 δις θα έκαναν πάταγο ως ρευστότητα - θα είχαν γάζες και σεντόνια τα νοσοκομεία, θέρμανση τα πανεπιστήμια, κλπ.
4. Έντοκα γραμμάτια του δημοσίου ύψους €15 δις. Πρόκειται για ρευστότητα που έχει αντληθεί από τις τράπεζες οι οποίες δεν μπορούν να ασκήσουν τραπεζική.
5. Η τρόικα θεωρεί πως το μαξιλάρι για τις τράπεζες πρέπει να είναι €10 δις - τα €7 δις υπάρχουν, μένουν άλλα €3 δις.
6. Σύνολο €36.7 δις.

Είναι προφανές πως οποιαδήποτε στροφή πόρων στα 1 έως 4 των υποχρεώσεων θα ήταν μάννα εξ ουρανού για την οικονομία, το ΑΕΠ, την ανάπτυξη.

Τι πιο λογικό λοιπόν, κάθε ευρώ που περισσεύει από το μνημόνιο να πάει στις υποχρεώσεις; Αμ δε! Στις διαπραγματεύσεις συζητείται η αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ, συνολικού ύψους €14 δις. Μαζί με το τραπεζικό μαξιλάρι δεν περισσεύει πρακτικώς τίποτε από το μνημόνιο. Βέβαια, θα υπάρχει ελάφρυνση κάπου €350 εκατ το χρόνο σε τόκους. Η αναμενόμενη "επιστροφή" από το σοκ ρευστότητας από τις υποχρεώσεις είναι πολλαπλάσα της εξοικονόμησης τόκων.

Αντί λοιπόν, κυβέρνηση και θεσμοί να κάνουν τα πάντα για να μπει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, έστω και με τα €6 δις που συζητείται (τελικά €5 δις γιατί θα πρέπει να αναπληρωθεί ο λογαριασμός ΔΝΤ στην ΤτΕ), οδηγούμαστε σε λύση που κρατάει το κάρο της οικονομίας κολλημένο στις λάσπες του βάλτου της στασιμοχρεοκοπίας. Ακόμη χειρότερα, η λύση που προωθείται είναι στον αέρα εάν η Ελλάδα δεν έχει αποκτήσει πλήρη πρόσβαση στις αγορές μέχρι την άνοιξη 2018. Οι υποχρεώσεις σε χρεολύσια μετά τον Αύγουστο 2018 και μέχρι το τέλος 2019 είναι €13.5 δις. Αν δεν έχουμε βγει στις αγορές και δεν υπάρχει μνημόνιο με λεφτά, τι διάολο θα κάνουμε ως χώρα;

Το χειρότερο απ' όλα είναι πως εκτός από τους αντικαπιταλιστές, αντινεοφιλελεύθερους, αντιΔΝΤ της εθνοσωτηρίου, η "αποδέσμευση" από το ΔΝΤ πλασσάρεται ως στόρυ και από κύκλους της παρ' ημίν σοσιαλδημοκρατίας. Εισιτήριο πρώτης θέσης στον Τιτανικό!

Η ευρωπαϊστική αντιπολίτευση όχι μόνο δεν πρέπει να κάνει κράτει στο αίτημα για εκλογές άμεσα, αλλά πρέπει να εντείνει τις πιέσεις. Με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα οφείλει να διεκδικήσει τη διαπραγμάτευση. Είναι προφανές από τα σκέτα λογιστικά παραπάνω πως, ακόμη και με τους κορσέδες των μνημονίων υπάρχει άπλετος χώρος για διαφορετική πολιτική. Είναι επιτακτική ανάγκη η διαχείριση της κρίσης να περάσει στην ευθύνη φορέα της άλλης πολιτικής.