Κωνσταντίνος Πϊττας: Νέα Φιλαδέλφεια, Πρωτομαγιά 1984

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Πίττας

Ακριβέστατη περιγραφή μιας παλιάς πρωτομαγιάς στη Νέα Φιλαδέλφεια, από τον κορυφαίο φωτογράφο, το φίλο Κ. Πίττα. Τώρα πια σε καθεστώς αποκαθήλωσης του "κομμουνισμού με τα λεφτά των άλλων", μας απέμεινε μόνο η τσίκνα αλλά πάντα η ίδια πολιτιστική αθλιότητα. (Leo) 

Από το fb

Ήταν αυτά τα "περίπτερα", κατά μήκος της λεωφόρου Δεκελείας, μάλλον πάγκοι δηλαδή, ο ένας δίπλα στον άλλο σχεδόν, με όλα τα καλά: ΚΚΕ Εσωτερικού, Εξωτερικού, ΜουΛού, ΛουΜού, Κ.Ο. Μαχητής (αμαχητί), Λαϊκή Πάλη, Προλεταριακή κάτι, Ενότητα κι Αγώνας για Ειρήνη και Αφοπλισμό Παναγία μου. Κομμουνισμός, πολύς κομμουνισμός στο τετραγωνικό μέτρο, περισσότερος απ όσον μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος. 

Πίσω από τους πάγκους κομματικές φάτσες περίμεναν την πελατεία. Η πελατεία δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πραμάτεια (κάτι κακοτυπωμένα φυλλάδια κι εφημερίδες), ένα πυκνό ανθρώπινο κοπάδι ήταν που στριμωχνόταν να περάσει, ανεβοκατέβαινε χωρίς σκοπό τον δρόμο μασουλώντας ηλιόσπορο, βαριόταν. 

Ήταν εκεί για να δει κόσμο και γιατί έτσι είναι το έθιμο, να είσαι στη Φιλαδέλφεια τη Πρωτομαγιά. Τσίκνα λουκάνικου να λιποθυμάς -μεγάλο άσπρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια του πλήθους- και Θεοδωράκης, εννοείται, να σου τρυπάει τ' αυτιά. Χαλασμένα μεγάφωνα να παίζουν τέρμα, η δόλια η Φαραντούρη να ουρλιάζει με φωνή παραμορφωμένη, και πάνω στο "Παιδιά σηκωθείειτ..." να την κόβουν- χέστηκαν για τη Φαραντούρη- φρικτή στριγγλιά του μικροφώνου κι ένας κόπανος ν' αρχίζει τότε να λέει το ποιηματάκι του, να ωρύεται δηλαδή, τα ξύλινα τα λόγια τα μεγάλα, για τον λαό και το κόμμα του και τους Αμερικάνους, τα γνωστά, και μια συντρόφισσα να το πιάνει μετά μια οκτάβα ψηλότερα και να σου τρυπάει τα μηνίγγια, συνέχεια και συνέχεια αυτό το βιολί, να μην ξέρεις από που να φύγεις για να μην ακούς. Να έχεις παραλύσει κοιτώντας το κοπάδι να προχωράει κάτω από τα παραγγέλματα-ουρλιαχτά των μεγαφώνων, σιωπηλό και υπάκουο. Κανείς να μην ξεφεύγει από τον δρόμο αν και ήσαν ο ένας πάνω στον άλλο, να μην πάει κανείς λίγο παραπέρα, όλοι μαζί, σαν φυλακισμένοι. Ένα αδιάκοπο πάνω-κάτω για ώρες χωρίς νόημα μέχρι να μας βγει η ζωή, η ζωή του κοπαδιού.

Κι εκεί που ήσουν απελπισμένος και σε είχαν ζώσει οι μαύρες σκέψεις, δυό κορίτσια εμφανίστηκαν ξαφνικά απ' το πουθενά, διασταυρώθηκες για κλάσμα του δευτερολέπτου μαζί τους μπροστά σ' ένα κομματικό πανώ. Πάτησες το κουμπί της μηχανής από ένστικτο πάνω στην κίνηση και ήξερες εκείνη τη στιγμή, ήσουν σίγουρος, ότι είχες δει δύο ανθρώπους. Μέσα στη μάζα είχες δει δυο ανθρώπους, εκείνη τη μέρα, Πρωτομαγιά στη Φιλαδέλφεια. Πάλι οι γυναίκες σ' έσωσαν, σου έδειχναν τον δρόμο.