Αντώνης Πανούτσος: Η τρομοκρατία έχει και εθνικότητα και θρησκεία

από το Liberal

Τη δεκαετία του ’80 και στις αρχές του ’90 η ελληνική αριστερά ανακάλυπτε τα νέα θύματα του καπιταλισμού. Τους χούλιγκαν. Κοινωνιολόγοι του Μετς κατέγραφαν την γλώσσα και τις ιεροτελεστίες τους. Επαναστάτες του Στρέφη, μαγεύονταν από τον δυναμισμό τους. Μαρξιστές της Φιλοθέης προσπαθούσαν να τους εντάξουν σε κοινωνικές δυναμικές. «Τα παιδιά στην κερκίδα που είναι η μόνη μας ελπίδα» που τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου δημιουργούσαν και προβληματισμό. Τι δεν κάναμε σωστά για αυτά τα παιδιά; Πώς θα τα πλησιάσουμε; Πώς θα διοχετεύσουν την οργή τους; Αντί για το απλό ότι ένα, δύο χιλιάδες αντικοινωνικοί χούλιγκαν ταλαιπωρούν την κοινωνία, η αριστερά προσπαθούσε να πείσει ότι κάποια εκατομμύρια πολίτες είχαν ταλαιπωρήσει χίλιους, δύο χιλιάδες κάφρους. Στην ίδια λογική σήμερα αντιμετωπίζεται η ισλαμική τρομοκρατία.

Η συνυπευθυνότητα του δυτικού πολίτη για τα «εγκλήματα» των κυβερνήσεών του δεν είναι κάτι καινούργιο στην λογική της τρομοκρατίας. Το 1894 ο αναρχικός Εμίλ Ανρί έβαζε βόμβα με καρφιά στο Cafe Terminus πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει αθώος αστός. To 1968 η Rote Armee Fraktion των Baader Meinhof εμπρηστική βόμβα στο Kaufhaus της Φρανκφούρτης για να καταλάβουν οι γερμανοί πως είναι τα ναπάλμ που ρίχνουν οι αμερικάνοι στο Βιετνάμ. Η ισλαμική τρομοκρατία όμως έχει μία διαφορά. Είναι ultra συντηρητική. Αντίθετα από την κοινωνία χωρίς αρχηγούς των αναρχικών του 1890 και του ελεύθερου έρωτα του ’60, η ισλαμική τρομοκρατία θέλει μια κοινωνία χωρίς ιερόσυλα κόμικ, ροκ συναυλίες, μπαρ που ο κόσμος πίνει. Οι τρομοκράτες χτυπάνε αυτούς που απολαμβάνουν αυτό που στους ίδιους έχει απαγορευτεί. Το γελοίο είναι ότι ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς προσπαθεί να το δικαιολογήσει. Με την αστική διανόηση μέχρι πρόσφατα να λουφάζει.

Η μήνυση του Παναγιώτη Δημητρά στην Σώτη Τριανταφύλλου για υποκίνηση μίσους ή βίας σύμφωνα με τον αντιρατσιστικό νόμο είχε ένα θετικό αποτέλεσμα. Έδειξε πόσο τρομοκρατημένη ήταν η διανόηση με τον φόβο ότι θα κατηγορηθεί για ισλαμοφοβία από τους ροβεσπιέρους της πολιτικής κορεκτίλας. Μέχρι την μήνυση στην Τριανταφύλλου φράσεις όπως «Η τρομοκρατία δεν έχει χρώμα, δεν έχει θρησκεία ή εθνικότητα» που έγραψε μετά την επίθεση στο Λονδίνο στο twitter ο Δημήτρης Παπαδημούλης θα περνούσαν σαν θέσφατα. Σαν αυτοί που επιτέθηκαν με μαχαίρια στο Μπόρο φωνάζοντας Αλαχ ου άκμπαρ θα μπορούσαν να είναι Ισλανδοί σιντοϊστές.

Δεν ήταν. Η τρομοκρατία είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος του αυτοπροσδιορισμού. Η τρομοκρατία του Μπρέικβικ στην Νορβηγία είναι ναζιστική επειδή ο ίδιος δήλωσε ότι είναι ναζιστής. Και αν ακολουθούσαν 50-100 άλλοι θα είχαμε νορβηγική ναζιστική τρομοκρατία. Τώρα έχουμε ένα τραγικό αλλά μεμονωμένο κρούσμα. Αντίθετα στην ισλαμική τρομοκρατία δεν έχουμε ένα, ούτε δεκάδες, αλλά εκατοντάδες κρούσματα. Τα οποία ξεκινάνε από την επίθεση τον Μάρτιο του 2016 στο αεροδρόμιο των Βρυξελών (34 άτομα σκοτώθηκαν και 190 τραυματίστηκαν) και καταλήγουμε στην σφαγή των κοπτών στην Αίγυπτο. Όλες οι επιθέσεις έχουν σχέση με το Ισλάμ και πρέπει να είσαι υποκριτής ή σκλάβος των κλισέ για να μην το αναγνωρίσεις.

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης έχει βέβαια το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Χρειάζεται chutzpah να είσαι από το κόμμα που έχει πολεμήσει το «καταδικάζουμε την βία από όπου και εάν προέρχεται» και να λες ότι η τρομοκρατία δεν έχει χρώμα και θρησκεία. Έχει και παραέχει. Τα ρεσό, τα λουλούδια, τα je suis Charlie και τα «δεν θα αφήσουμε να μας αλλάξουν τον τρόπο ζωής μας» είναι καλά σαν εκδηλώσεις ευαισθησίας. Όταν απειλείται όμως ο δυτικός τρόπος ζωής τα χέρια δεν είναι για να πηγαίνουν στα αυτιά για να μην ακουστούν αυτοί που λένε ότι είναι ισλαμιστές και σου κήρυξαν τον πόλεμο. Είναι για να σηκώνουν το γάντι. Και η Δύση μοιάζει να το σηκώνει.