Ευθύμης Δημόπουλος: Επικοινωνιακή και δημοκρατική πολιτική

Με αφορμή τη συμφωνία στο τελευταίο Eurogroup ο πρωθυπουργός εκφώνησε έναν ακόμη πανηγυρικό στον ελληνικό λαό, ο Καμένος μόστραρε διαδικτυακά τις γραβάτες που προτιμά για την περίσταση και ο Πολάκης κραύγασε «πάρτε τα !». Υστερικές επικοινωνιακές αντιδράσεις που δείχνουν ανευθυνότητα αλλά και πανικό. 
Οι πιο έγκυροι αναλυτές χαρακτηρίζουν τη συμφωνία ως «συμφωνία διατυπώσεων», γεμάτη εκκρεμότητες και «ιδρώνουν» να την αποκρυπτογραφήσουν. Φαίνεται ότι πρόκειται για μια προσωρινή διευθέτηση θεσμικών ισορροπιών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων στην Ευρώπη. Αν έτσι προσλαμβάνουν τη συμφωνία μυημένοι αναλυτές, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με τους απλούς πολίτες. Για αυτούς οι γρίφοι της συμφωνίας συνεπάγονται αδιαφορία, αποχή από την ενημέρωση, αποστασιοποίηση από την πολιτική και τελικά εκνευρισμό για τους χειρισμούς των πολιτικών. Και όμως η δημοκρατική πολιτική θα έπρεπε να διαχέεται στην κοινωνία με αποκρυσταλλώσεις και εκλαϊκεύσεις που εξασφαλίζουν συμμετοχή, συσπειρώνουν και συνεγείρουν. Όχι με επικοινωνιακά πανηγύρια. 

Όμως η επικοινωνιακή πολιτική προκρίνει το παρόν, ακόμη και στις σύντομες εκδοχές του (εικοσιτετράωρες ή εβδομαδιαίες) εις βάρος της προοπτικής. Δεν χτίζει, υποθηκεύει. Παρατείνει και να παραπέμπει. Είναι αυτό που λέει ο Ζουράρις «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε». Αυτό που καυχιέται ο κάθε συριζαίος βουλευτής ότι τα σκληρά μέτρα «αφορούν το 2019». Είναι αυτό που κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα με τα κόκκινα δάνεια και με τον νόμο Κατσέλη. Είναι στην ουσία η βαθιά ρίζα της ελληνικής χρεωκοπίας. Άσε, αργότερα, βλέπουμε. Αντιθέτως η δημοκρατία προνοεί και προετοιμάζεται. Δεν ασωτεύει. 

Η κυβέρνηση βέβαια ισχυρίζεται ότι η διαρκής διαπραγμάτευση δεν την αφήνει να δουλέψει και να παράγει κυβερνητικό έργο. Ας αφήσουν τις αστειότητες. Οι χειρότερες επιδόσεις της κυβέρνησης έχουν να κάνουν με τον τομέα της Παιδείας όπου οι εταίροι καθόλου δεν παρεμβαίνουν. Σε αυτό το «απαλλαγμένο» από την διαπραγμάτευση πεδίο η κυβέρνηση ξεθεμελιώνει ότι έχει απομείνει. Ας μην κρυβόμαστε. Χωρίς τους πιεστικούς και λεπτομερείς ελέγχους των μηχανισμών επιτήρησης είναι απίθανο το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ειδικά αυτή η κυβέρνηση να επιχειρούσε ακόμη και τις ελάχιστες διαρθρωτικές αλλαγές.
Άλλωστε παρά τις τσιρίδες του εθνολαϊκισμού σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον αυξανόμενων αλληλεξαρτήσεων, η διέξοδος στις κρίσεις δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά εθνική. Έχει ανάγκη συνδρομής και εποπτείας υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών υποκειμένων. Δεν είναι τυχαίο πως και η ίδια η συζήτηση για την ευρωπαϊκή ενοποίηση απόκτησε νέο περιεχόμενο μετά την εκδήλωση της κρίσης.