Σαββατοκύριακο με δανεικά: Τέρμα πια το «γιαμαμότο». Τώρα ήρθε το «σουσπασό»

Ο φίλος μου Ευθύμης Δημόπουλος είχε διαβάσει κάπου ότι παλιά πολύ παλιά ο αείμνηστος Αλέκος Σακελλάριος και η παρέα του είχαν κατασκευάσει ένα κώδικα επικοινωνίας για να κάνουν πλάκα στο γκαρσόνι της ταβέρνας της οποίας ήταν τακτικοί θαμώνες. Ο κώδικας είχε το όνομα «σουσπασό». Η ιδέα ήταν να μετατρέπουν το ρήμα της πρότασης  σε όνομα και το όνομα σε ρήμα. Του στυλ:

Γεμίζει η ταβέρνα= «ταβερνώνει το γεμιζί.» Η γυναίκα φεύγει= «Γυναικώνει το φευγί», Θέλω γλυκό= «γλυκώνει το θελί» και πάει λέγοντας. Παράγγελναν λοιπόν με αυτόν τον τρόπο. Αντί να πουν «φέρε μας μια κεφτέδες του έλεγαν «κεφτέδε μας το φερί» και ο δύστυχος σερβιτόρος τάπαιζε, ενώ αυτοί το διασκέδαζαν, χωρίς όμως να γελούν. Έτσι αυτός κατάλαβε ότι η παρέα μιλούσε κάπως έτσι και για να μπορεί να τους εξυπηρετεί έμαθε τον κώδικα και όχι μόνο τους έφερνε ακριβώς την παραγγελία αλλά τους μιλούσε με τον ίδιο τρόπο.

Γιατί το θυμήθηκα; Διότι αφού οι υποψήφιοι ηγέτες της κεντροαριστεράς δεν θέλουν να μας πουν σε απλά ελληνικά τις απόψεις τους για τα μεγάλα και σημαντικά μπορούν να μας τα διατυπώνουν σε κώδικα «σουσπασό» και μεις θα καταλαβαίνουμε. Θα μάθουμε όλοι θέλοντας και μη τα σουσπασό και θα τους απαντάμε με τον ίδιο τρόπο.

Αν μας πει κάποιος «Συριζώνομαι το συνεργά» θα καταλάβουμε ότι θέλει να συνεργαστεί με το Σύριζα και θα μπορούμε να του απαντάμε  « Την Κυριακή «ψαρώνω το πήγεμα» που όπως καταλάβατε σημαίνει ότι την «Κυριακή πηγαίνω για ψάρεμα».   

Σε άλλα νέο ο Λυκούργος Λιαρόπουλος στο Books’ Journal μπαίνει στο «μυαλό του Αλέξη Τσίπρα»

….Το ποιος, πραγματικά, είναι ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε ακόμη μια φορά, αυτή τη φορά ανάγλυφα, στο ταξίδι στις ΗΠΑ. Στο «κάδρο» με τον χειρότερο πρόεδρο που ανέδειξε αυτή η χώρα, άξεστο, αγγράμματο, ψυχικά ασταθή και υποψήφιο για «ανάκληση» ένα χρόνο μετά την εκλογή του, κατόρθωσε να δείχνει χειρότερος. Η «γλώσσα του σώματος», η έκφραση του προσώπου θύμιζαν τον αναιδή «γαβριά» που κατόρθωσε να προσκληθεί στο πάρτι. Αλήθεια, χρειάζεται «ταλέντο» να κάνεις τον Τραμπ να δείχνει… «άρχοντας». Δεν μπαίνω στην ουσία των λεχθέντων, ούτε καν στα «αγγλικά». Η εικόνα, πραγματικά, ήταν χίλιες λέξεις. Συντριπτική, αλλά αληθινή….

Ενώ η  Δώρα Μακρή  μας παρουσιάζει ένα μέρος από τους Ιβηρικούς μύθους.

«Όταν είχα πρωτοέρθει στην Ισπανία , πριν από 24 χρόνια κουβαλούσα στο κεφάλι μου διάφορους μύθους. Ήταν καθαρή άγνοια. Καταρχήν ότι στα βόρεια της χώρας, ζούσε μία σπάνια φυλή με ψηλούς και ξανθούς ανθρώπους και με σπάνια ομάδα αίματος. Ήταν οι Βάσκοι. Οι οποίοι είχαν μια πανάρχαια ιστορία, πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω και δυστυχώς επειδή η κακή Μαδρίτη τους καταπίεζε, αυτοί είχαν μία επαναστατική οργάνωση την ΕΤΑ που αγωνίζονταν να καταπνίξει τον ζυγό των κατακτητών της και έβαζε βόμβες.

Μετά ότι, γινόταν κάτι ταυρομαχίες , σαν τα δικά μας τα ταυροκαθάψια- είχα διαβάσει και Χεμινγουαίη που μπεκρόπινε σε όλα τα ισπανικά μπάρ αλλά και είχα δει τις ταινίες με την Αβα Γκάρντνερ και διάφορους άλλους χολιγουντιανούς που είχαν περάσει από εδώ και θεωρούσα ότι οι τορέρος ήταν κάτι ωραίοι άντρες και πάντα υπήρχε μια Κάρμεν, που τους έκαιγε την καρδιά.

Κι ύστερα σε έναν πολυεθνικό γάμο, που είχα πάει, γνώρισα έναν αγενή που όταν τον ρώτησα αν είναι Ισπανός μου απάντησε αυστηρά " εγώ είμαι Καταλανός, όχι Ισπανός" και μαζεύτηκα στη γωνιά μου γιατί εγώ ένιωθα ότι η Βαρκελώνη ήταν κάτι σαν τη δική μας τη Θεσσαλονίκη. Αυτός τότε μου είχε πει ότι η κακή Μαδρίτη, τους καταπίεζε και αρνούνταν την ταυτότητά τους, που επίσης ήταν πολύ ένδοξη και είχαν ιστορία χιλιάδων χρόνων επίσης. Βέβαια δεν του είπα τίποτα για τους μισθοφόρους τους Κατελάνους και το πλιάτσικο στη χώρα μας, που είχα διαβάσει και το βούλωσα διότι ήμουν μικρή και άμαθη.

Το μόνο που ήξερα είναι ότι είχαν μία δικτατορία για πολλά χρόνια αλλά ο δικτάτορας είχε πεθάνει. Και πάθαινα σοκ, που έβλεπα τα πλάνα στην επέτειο του θανάτου του - κάθε 20 του Νοέμβρη-με αυτόν τον τύπο να πεθαίνει στο κρεβάτι του και η χώρα να βρίσκεται σε πολυήμερο πένθος και να περνούν όλοι και να προσκυνούν κλαίγοντας της σορό του. Διότι ήξερα από τα δικά μας , ότι εμείς τους είχαμε στείλει φυλακή και δεν είχαν ξαναβγεί ποτέ.

Κάθε μέρα και κάθε μύθος, καταρρίπτονταν. Έψαξα σε όλο τον βορρά για ψηλούς και ξανθούς γαλανομάτηδες και δεν βρήκα ούτε έναν για δείγμα. Όλοι σκούροι και μελαχρινοί, που δεν ήθελαν να ομολογήσουν τις επιμειξίες τους με τους Άραβες, που τόσους αιώνες έμειναν εδώ. Βρήκα όμως μία πραγματική ορεινή Ελβετία, που οι καλοί της πρόγονοι ήταν βοσκοί, που περιστοιχίζονταν από βουνά κι έτσι διατηρήθηκε η γλώσσα τους, που όπως λένε οι γλωσσολόγοι έχει τις ρίζες της στον Καύκασο. Κι ύστερα όταν έσκαγαν βόμβες κάθε εβδομάδα αναρωτιόμουν γιατί σκότωναν τόσους αθώους ανθρώπους - αφού ο δικτάτορας είχε πεθάνει προ πολλού. Και ανακάλυψα ότι από την επαναστατικότητα και τους αγώνες της δεκαετίας του ´50 είχαν μείνει κάτι πιτσιρικάδες που ήταν για μπάτσες και έφτιαχναν τις βόμβες στη νότια Γαλλία, ώσπου οι δύο χώρες συνεργάστηκαν και ευτυχώς απαλλαχθήκαμε από τα καλόπαιδα.

Οι ταυρομαχίες ήταν το πιο άθλιο θέαμα, που είδα ποτέ στη ζωή μου και οι τορέρος κάτι αγράμματοι γελαδάρηδες, που γινόταν και γίνονται λαϊκοί ήρωες για τα ροζ περιοδικά με τις γκόμενές τους. Εδώ ανακάλυψα και την βιομηχανία του τύπου που ονομάζεται " της καρδιάς" και αριθμεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες και τηλεοπτικά προγράμματα τα οποία πληρώνουν τους διάσημους και μη, να βγάζουν τα σώψυχά τους δημοσίως. Και το κοινό να αλαλάζει, όπως ακριβώς στις ταυρομαχίες. Είναι ειδικό κοινό αυτό , που σαφώς δεν το απασχολεί ούτε η πολιτική, ούτε και τα βιβλία.

Μετά έψαξα παντού να δω πως και με ποιόν τρόπο η κάκιστη Μαδρίτη καταπίεζε τη Βαρκελώνη κι εκεί τα είδα όλα. Για πότε η δική τους τρομοκρατική ομάδα η καταλανική Τέρα Γιούρε εξαφανίστηκε , όταν έπαιρναν όσα οικονομικά ανταλλάγματα ζητούσαν. Για το πώς, κάθε κυβέρνηση της Μαδρίτης πχ και Γκονθάλεθ και Αθνάρ στις δεύτερες τετραετίες τους για να σχηματίσουν κυβέρνηση, τους στήριζαν οι Καταλανοί και οι Βάσκοι εθνικιστές, πάντα μα πάντα με οικονομικά ανταλλάγματα. Δηλαδή μία τεράστια ανισότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες αυτονομίες, ανισότητα που βασίζονταν ξεκάθαρα στον απροκάλυπτο οικονομικό εκβιασμό προς την κεντρική κυβέρνηση.

Μετά από 24 χρόνια, κάθε μύθος, που είχε φτιαχτεί στο φτωχό μου το κεφάλι έχει πέσει. Έζησα κιόλας σε πρώτο πλάνο πολλές καταστάσεις. Που αλλιώς τις έβλεπα εμπειρικά κι αλλιώς έβλεπα να πουλιούνται προς τα έξω. Είναι μία έξοχη περίοδος προπαγάνδας. Η Ισπανία είναι μία όμορφη χώρα , σύγχρονη και με πολλές δυνατότητες. Είναι φορές, που βλέπω κάπως διστακτικούς και φοβισμένους τους κατοίκους της - κι αυτή είναι συνειδητή γενίκευση- αλλά γνωρίζω τις αιτίες για τέτοια στάση. Δεν έχουν περάσει και λίγα. Και εκτιμώ ειλικρινά, τη στωικότητα που τους διακρίνει και την υπομονή. Ο φόβος, υπήρξε η καθημερινότητά τους για πολλές δεκαετίες.

Τους μόνους πραγματικούς μύθους που επιθυμώ να διατηρώ ζωντανούς μέσα μου για τη χώρα που με φιλοξενεί, είναι αυτοί που έχουν να κάνουν με τον Λόρκα, τον Ματσάδο, τον Ουναμούνο, τον Σάουρα, τον Πικάσσο, τον Μπουνιουέλ, τον Μπαρόχα και τόσους άλλους. Είναι όλοι αυτοί που καθορίζουν την καθημερινότητά μου και που τροφοδοτούν τη σκέψη μου...

Το έγραψα, γιατί βλέπω τελευταία στα κάποια ελληνικά ΜΜΕ να φτιάχνονται εκ νέου "Ιβηρικοί μύθοι" που ουδεμία σχέση έχουν με την, εδώ, πραγματικότητα. Κι επειδή, μεγάλωσα πια, μου θυμίζετε τα νιάτα μου και την άγνοιά μου. Όταν ερχόμουν να ζήσω εδώ.

Έξω, επιτέλους βρέχει. Η ατμόσφαιρα καθαρίζει και οι φωτιές έσβησαν όλες στα βόρεια της χώρας. Τώρα έχουμε πρόβλημα με τις πλημμύρες. Και με το πώς, διεθνώς, οι νέοι μύθοι θέλουν να επικρατήσουν. Έτσι κι αλλιώς είναι στη φύση μας να φτιάχνουμε παραμύθια.»