μη μαδας τη μαργαριτα

  100 χρόνια τώρα η αριστερά χτίζει επιμελώς   το ηθικόν της πλεονέκτημα και η δεξιά αμελώς το ηθικό της μειονέκτημα. Δεν θα αλλάξουν αυτά τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Σε όλο τον δυτικό μεταπολεμικό κόσμο οι συνεργάτες των Γερμανών ναζιστών - κατακτητών έπεσαν στα μαλάκα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ολόκληρες χώρες, λέγε με Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία,   Νορβηγία κλπ συνεργάστηκαν ανοικτά και επισήμως με τον άξονα. Στην Ελλάδα μάλιστα στον τοίχο στήθηκαν όχι οι συνεργάτες αλλά όσοι πολέμησαν τον κατακτητή και μόνο με την υπόνοια ότι ήσαν κομμουνιστές. Αυτό η συλλογική ευρωπαϊκή μνήμη το ξέρει και ας μη το έκανε ποτέ θέμα εμφανώς. Και δικαίως το ξέρει.   Την ίδια στιγμή στην ανατολική Ευρώπη καθαρίζονταν από τους σοβιετικούς όσοι και όσες υπήρχε πιθανότητα να αντισταθούν στο νέο κατακτητή, δηλαδή το Ρώσο. Είτε πολέμησαν είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Αλλά αυτό πέρασε στο ντούκου. Γιατί το άλλο ήταν πιο ισχυρό. Το τείχος έπεσε, ο σοσιαλισμός στην Ευρώπη κατέρρ

Η τρομοκρατία λατρεύτηκε στην Ελλάδα, με έμφαση, την εποχή της αστακομακαρονάδας. Μόλις τέλειωσαν τα αντάρτικα στις ταβέρνες. Δεν είναι τέκνο της κρίσης. Είναι τέκνο της δανεικής ευδαιμονίας. Λατρεύτηκε από πολίτες όλου του πολιτικού φάσματος ειδικά βέβαια της ευρύτερης αριστεράς μιας και οι πιστολέρο καθάριζαν στο όνομα αυτής και της παγκόσμιας επανάστασης. Είχαν τύψεις οι σύντροφοι που ήταν βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια μες τη «σάλτσα» και νόμιζαν ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες τους αν δηλώσουν θαυμαστές της «ένοπλης αριστεράς». Μετά σκούπιζαν τη σάλτσα του αστακού από τα γένια τους, όχι την άλλη βέβαια. Την εποχή εκείνη που άλλοι αγνοείτε και άλλοι «ξεχνάτε» και μόνο η ιδέα ότι κάποιος μεγαλόσχημος πασόκος ήταν ο αρχηγός της οργάνωσης σκορπούσε ρίγη ενθουσιασμού και προκαλούσε πολλαπλούς οργασμούς ανά την επικράτεια.  Όταν αποκαλύφθηκε ότι το κόλπο τόχε στήσει ο μελισσοκόμος, ο "καθηγητής" (μαϊμού, ούτε καν αυθεντικός)  με τα παιδιά της παπαδιάς ξενέρωσαν βέβαια

Μπορεί το facebook να ασχολείται στη σχόλη του με τις δηλώσεις φύλου, τις παρελάσεις, το δράμα του Αμίρ και ότι άλλο έχει η κυβερνητική ατζέντα  αλλά η ζωή εκεί έξω θέτει άλλα σοβαρότερα προβλήματα για τα οποία οι προτάσεις είναι ασαφείς και οι λύσεις σπάνιες. Το ζήτημα της παραγωγής άρα και της ανεργίας γλιστράει και χάνεται, η φορολογία πέφτει βαριά επί δικαίων και αδίκων, ο κόσμος αγκομαχά μέσα στην ακρίβεια που έχει ήδη ανακάμψει και η κοινωνία των πολιτών σκυφτή, παραδομένη, καρτερική ξοδεύεται στην καθημερινότητα και περιμένει. Τι; Ποιος ξέρει; Τα δράμα των προσφύγων και των μεταναστών έχει πια περάσει στα ψιλά, η βία και η ανομία απλώνονται και καταλαμβάνουν το ζωτικό μας χώρο, η Αθήνα καθίσταται σταδιακά αλλά με πρόθεση άσχημη και αβίωτη πόλη. Απ’ ότι φαίνεται οι λύσεις θα δοθούν από την ίδια τη ζωή. Η Ελλάδα θα αλλάξει όχι από κάποιες επιλογές του πολιτικού συστήματος αλλά από την ίδια τη ζωή. Κάποια στιγμή η κατάρρευση του κράτους θα γίνει εμφανής και όλα αυτά που συζη

  Το Υπουργείο Παιδείας δημοσίευσε ένα Σχέδιο (17 σελίδων) για τις νέες «Δομές Υποστήριξης του Εκπαιδευτικού Έργου» που θέλει να οργανώσει. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως είναι ένα σπουδαίο κείμενο με εξαιρετικό βερμπαλισμό που έχει τρεις στόχους: (α) Να ελέγξει απόλυτα την ελληνική εκπαίδευση, ισοπεδώνοντάς την τελείως. (β) Να οργανώσει δομές με τους κατάλληλους κομισάριους (γ) Να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τα κομματικά στελέχη. Δεν αισθάνθηκα πως μπορώ να κάνω κριτική σε τέτοια βαθυστόχαστα κείμενα γιατί σε όλη τη ζωή μου ασχολήθηκα με την επιστήμη της εκπαίδευσης, έχοντας ως βάσεις τον Πιαζέ, τον Μπρούνερ και τον Ντεκρολί. Και δεν είχα ποτέ μου μαθητεύσει σε κομμουνιστικές διαδικασίες για να μάθω πώς μπορείς να λες υπέροχες φράσεις που οδηγούν στον απόλυτο έλεγχο των μαζών. Αφού, όμως, κατάφερα να ξεπεράσω το σοκ και την (άσκοπη) κούραση που μου προκάλεσε η ανάγνωση της προτεινόμενης από το Υπουργείο Παιδείας νέας «Δομής της εκπαίδευσης», μπορώ να θέσω το β