Σαββατοκύριακο με δανεικά: Πάρτυ στα ψηλά ατιμωρησία στα χαμηλά

Μπορεί το facebook να ασχολείται στη σχόλη του με τις δηλώσεις φύλου, τις παρελάσεις, το δράμα του Αμίρ και ότι άλλο έχει η κυβερνητική ατζέντα  αλλά η ζωή εκεί έξω θέτει άλλα σοβαρότερα προβλήματα για τα οποία οι προτάσεις είναι ασαφείς και οι λύσεις σπάνιες. Το ζήτημα της παραγωγής άρα και της ανεργίας γλιστράει και χάνεται, η φορολογία πέφτει βαριά επί δικαίων και αδίκων, ο κόσμος αγκομαχά μέσα στην ακρίβεια που έχει ήδη ανακάμψει και η κοινωνία των πολιτών σκυφτή, παραδομένη, καρτερική ξοδεύεται στην καθημερινότητα και περιμένει. Τι; Ποιος ξέρει; Τα δράμα των προσφύγων και των μεταναστών έχει πια περάσει στα ψιλά, η βία και η ανομία απλώνονται και καταλαμβάνουν το ζωτικό μας χώρο, η Αθήνα καθίσταται σταδιακά αλλά με πρόθεση άσχημη και αβίωτη πόλη. Απ’ ότι φαίνεται οι λύσεις θα δοθούν από την ίδια τη ζωή. Η Ελλάδα θα αλλάξει όχι από κάποιες επιλογές του πολιτικού συστήματος αλλά από την ίδια τη ζωή. Κάποια στιγμή η κατάρρευση του κράτους θα γίνει εμφανής και όλα αυτά που συζητάμε θα προκύψουν ως επιτακτική ανάγκη επιβίωσης. Ως τότε μπορούμε να πασχίζουμε για όλα τα απλά που κάνουν τη ζωή μας συναρπαστική. Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Είναι η κατάρρευση των στερεοτύπων. Ως τότε κάποιοι μπορούν να ζητούν λιγότερη δουλειά και περισσότερα λεφτά. Από ποιους και πως; Άγνωστο.       

Ο αδελφός εν όπλοις Efthimis Dimopoulos ανιχνεύει το δράμα του Αμίρ

Οι δάσκαλοι και ο μικρός μετανάστης.

Υπάρχουν ορισμένα περιστατικά της σχολικής ζωής που έχουν μεγάλη συμβολική βαρύτητα γιατί αποκαλύπτουν, ότι πέρα από τα τυπικά και καθιερωμένα, ως δάσκαλοι έχουμε χάσει την ετοιμότητα και το σθένος να υπερασπιστούμε τις αρχές του σχολείου και του λειτουργήματός μας.

Από τη στιγμή που κληρώθηκε ως σημαιοφόρος ο μικρός Αφγανός, έπρεπε να του δώσουμε τη σημαία, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να παρελάσει, κρατώντας τη με καμάρι και χαρά, όπως θα ένιωθε και ένα ελληνάκι. Για τα ελληνικά εκπαιδευτικά πράγματα αυτή η συμβολική πράξη είναι μέρος - μαζί με άλλες θεσμικές δράσεις - της δημοκρατικής ενσωμάτωσης των μεταναστών και των προσφύγων που οφείλει να ακολουθεί μια χώρα υποδοχής. Είναι ταυτόχρονα μέρος μιας παιδαγωγικής κουλτούρας που ορίζει το σχολείο ως περιβάλλον ασφάλειας και ισοτιμίας των μαθητών, χωρίς διακρίσεις εθνικότητας ή θρησκεύματος. Το ότι ο σύλλογος διδασκόντων του 6ου δημοτικού σχολείου της Δάφνης προβληματίστηκε με το αποτέλεσμα της κλήρωσης, το ότι ο διευθυντής του σχολείου υπέβαλε πιθανόν διευκρινιστικές ερωτήσεις στον προϊστάμενο εκπαίδευσης, το ότι απευθύνθηκαν σε διαμεσολαβητή ή κοινωνικό λειτουργό για να τους λύσουν τον «Γόρδιο δεσμό» δείχνουν ότι οι αρχές αυτές δεν έχουν εδραιωθεί, ούτε έχουν εμπεδωθεί. Δείχνουν αμφιβολία, δείχνουν δισταγμό, και λυπάμαι που θα το πω, δείχνουν και έναν βαρύ κομφορμισμό που έχει «κάτσει» στη νοοτροπία των δημόσιων λειτουργών.

Επειδή κάποιος γονέας διαμαρτυρήθηκε, επειδή πιθανόν ο προϊστάμενος εκπαίδευσης δέχτηκε πιέσεις, ή τέλος επειδή κάποιος ανέσυρε από τον κυκεώνα της γραφειοκρατικής τυπολογίας κάποιο αστείο κώλυμα, π.χ. «πώς είναι δυνατόν να κρατά τη σημαία στη λειτουργία της ορθόδοξης εκκλησίας ένας μουσουλμάνος», ο σύλλογος υποχώρησε. Και αποφάσισε, αντί να μπλέξει με τους δυνατούς και τους αγανακτισμένους, να αποκλείσει τον αδύναμο και φτωχό Αφγανό. Όμως από τη στιγμή που οι δάσκαλοί του δεν τον προστάτευσαν οι τραμπούκοι με τις πέτρες ένιωσαν ότι το έργο τους είναι ευκολότερο.

Ο φίλος μας Dimitris Sotiropoulos πάντα to the point ψηλαφεί την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβαζω οτι χθες αποφασισε το υπ. Παιδειας να διεξαγει ερευνα για την υποθεση της σημαιας στον Αμιρ. Δλδ σχεδον δεκα μερες μετα το περιστατικο και αφου πρωτα επιτεθηκαν στο σπιτι του μικρου με πετρες.
Η υποκρισια ειναι προφανης. Αλλα εγω αναρωτιεμαι το εξης: τουτοι εδω πως γινεται να μην μπορουν να εφαρμοσουν καν τους νομους τους οποιους ψηφιζουν και για τους οποιους γραφουν ποταμους μελανης για να τους υποστηριξουν.
Δεν ειναι τυχαιο αυτο. Οταν ολα ειναι σε τοσο βαθμο πολιτικοποιημενα, ο νομος ειναι απλο εργαλειο της πολιτικης εξουσιας. Εξαιτιας του φλερτ του Συριζα τοσο καιρο με τους χρυσαυγιτες ψηφοφορους, η κυβερνηση. αυτα τα περιστατικα στο επιπεδο της κοινωνιας, εχει αποφασισει να μην τ αντιμετωπιζει οπως πρεπει. Αφηνει ετσι στην κοινωνικη αυτορυθμιση μεγαλη ελευθερια η οποια οπως ειναι αναμενομενο συχνα βγαινει εκτος οριων. Το ειδαμε αυτο και με την αυτοδικια σε αλλες περιπτωσεις. Το θεμα ειναι οτι αυτη τη στιγμη το κρατος εχει απωλεςει μεγαλο μερος της ισχυος του. Κανει μονο δυο πραγματα: μαζευει φορους και διοριζει κομματικους και μετακλητους. Α και κανει προπαγανδα μεσω των δημοσιων ΜΜΜ. Κομμουνισμος στο κρατος (δλδ ενα κρατος που υπαρχει μονο για τον εαυτο του και οχι για τους πολιτες), αυτοδιαχειριση στην κοινωνια. Παρτυ στα υψηλα, βια, ρατσισμος και ατιμωρησια στα χαμηλα. Μπαχαλοποιηση, η ενηλικη αρρωστια του συριζα.

H Maria Kastrisianaki-guyton με αφορμή μια θεατρική παράσταση μας περιγράφει πιπεράτα στιγμιότυπα από τη ζωή του νεαρού Marx οι θεωρίες του οποίου ακόμα απασχολούν την ανθρωπότητα.

Διάβαζα κριτική για ενα θεατρικό έργο με τίτλο Young Marx που ανεβάστηκε στο θέατρο Bridge στο Ανατολικό Λονδίνο με τον εξαιρετικό Rory Kinear στον ομώνυμο ρόλο. Αναφέρεται στην νεανική περίοδο του Μαρξ , ο οποίος, αν και πένητας, αρνείτο να δουλέψει και την έβγαζε απ το πρωι ως τα μεσάνυχτα στη Βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου, πριν αυτή γίνει η γνωστή μας British Library. Δεν τον ενδιέφεραν τα εγκόσμια και όσο αυτός έλυνε τα προβληματα του Διεθνούς Προλεταριάτου, άφηνε τα δύσκολα-εξασφάλιση τροφής και πληρωμή ενοικίου- στην γυναίκα του. Μέχρι που βρέθηκε ο βιομήχανος Ενγκελς και λίγδωσε το εντερό του. Θυμήθηκα, λοιπόν, στην βραβευμένη βιογραφία Karl Marx του Francis Wheen, έκδοση Fourth Estate, 1999, μια αναφορά στην διαβόητη κακή υγιεινή του Καρόλου. Άλλαζε εσώρουχο κάθε τρίμηνο με αποτέλεσμα να γεμίσει ο ποπός του επώδυνους καλογήρους, αγγλιστί warts, σε βαθμό που να μη μπορεί να καθίσει. Ετσι έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του Κεφάλαιου, όρθιος. Μάλιστα, στην αλληλογραφία τους, ο Ενγκελς, τον προέτρεψε να πλένεται συχνότερα επειδή η μυρωδιά του δεν αντέχεται. Παρόλα αυτά εκτός της Τζένι της γυναίκας του, που γέννησε έξη παιδιά, πηδούσε και την υπηρέτρια του, κι έκανε και ξώγαμο μαζί της.

Ο καλός μας φίλος Τέλης Σαμαντάς θυμάται την Ουγγρική εξέγερση του 56. Η αλήθεια για όποιον έχει διαβάσει είναι προφανής. Η Ουγγαρία είναι μια χώρα που από το 46 και μετά υπέφερε τα πάνδεινα κάτω από τη σοβιετική μπότα.

Μνήμη της ουγγρικής εξέγερσης

Σαν σήμερα, στις 4 Νοεμβρίου του 1956, τα σοβιετικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Ουγγαρία, ανατρέποντας την κυβέρνηση του Ιμρε Νάγκυ, και καταπνίγοντας στο αίμα την ουγγρική εξέγερση κατά του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος. Αποτέλεσμα: 2.500 Ούγγροι νεκροί (ανάμεσα τους και κομμουνιστές –θύματα αντεκδίκησης) 20. 000 τραυματίες, 200.000 φυγάδες και η παράταση για τριαντατρία ακόμη χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Αυτά για την Ιστορία. Σήμερα, εξηνταένα χρόνια μετά, στην Ουγγαρία, μέλος πια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουμε μια ακροδεξιά κυβέρνηση η οποία καλλιεργεί με τα συνθήματα και την πολιτική της τον υπερδεξιό εθνολαϊκισμό, βρίσκοντας και ευήκοα ώτα, ενώ όλο και συχνότερα παίρνει μέτρα ολοκληρωτικής οσμής. Η ανάλυση του αν –και πώς- συνδέονται (που προφανώς συνδέονται) οι δύο ιστορικές καταστάσεις δε μπορεί να είναι αντικείμενο μιας ανάρτησης. Ας ακούσουμε, ωστόσο, τι έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ, το 1957, στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης, σε μια ανοιχτή επιστολή του με τίτλο «Το αίμα των Ούγγρων»:
«…Η νικημένη και αλυσοδεμένη σήμερα Ουγγαρία έκανε περισσότερα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη από οποιονδήποτε άλλο λαό τα τελευταία είκοσι χρόνια… Στη μοναξιά που βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη, δεν έχουμε παρά ένα μόνο μέσο για να παραμείνουμε πιστοί στην Ουγγαρία, και που είναι να μην προδώσουμε ποτέ, όπου γης, αυτό για το οποίο πέθαναν οι ούγγροι μαχητές, να μη δικαιολογήσουμε ποτέ, ακόμη και εμμέσως αυτό που τους σκότωσε. Ασφαλώς θα δυσκολευτούμε να είμαστε αντάξιοι τόσων θυσιών. Θα πρέπει όμως να το προσπαθήσουμε, σε μια ενωμένη επιτέλους Ευρώπη, λησμονώντας τις συγκρούσεις μας, αναγνωρίζοντας τα λάθη μας, πολλαπλασιάζοντας τις δημιουργικές πρωτοβουλίες και την αλληλεγγύη μας. Πίστη μας είναι πως, παράλληλα με τις δυνάμεις της καταπίεσης και του θανάτου που σκοτεινιάζουν την Ιστορία, υπάρχει μια απελευθερωτική δύναμη που ονομάζεται πολιτισμός και που προϋποθέτει ταυτόχρονα την ελεύθερη δημιουργία και την ελεύθερη εργασία».
ΥΓ. Η ανάρτηση μπορεί να διαβαστεί και ως μια μικρή συμμετοχή στην προβληματική περί «λήθης και μνήμης» που ξεκίνησε ο φίλος Leo Kastanas