Λ. ΚΑΣΤΑΝΑΣ: Η οργή του σκισμένου καλτσόν

Δημοσιεύτηκε στην Athens Voice

Το προκλητικό κάπνισμα σε κλειστό δημόσιο χώρο μπορεί  να φέρει περισσότερους ψήφους σε έναν αριστερό υπουργό σαν τον Πολάκη, από το όποιο έργο του στο Υπουργείο Υγείας. Η στάση «περιμένω χαλαρά το λεωφορείο» κατά την επίσημη ανάκρουση εθνικών ύμνων μπορεί να δώσει περισσότερους πόντους  σε έναν αριστερό πρωθυπουργό σαν τον Τσίπρα, από τα επιδόματα που μοιράζει στους αναξιοπαθούντες.  Οι «και οι 6 ήταν υπέροχοι» βουλευτές άλλων κομμάτων που αυτοβούλως προσφέρονται ως μισιακοί στην κυβερνητική πλειοψηφία έχουν περισσότερες πιθανότητες να επανεκλεγούν γι αυτήν την συναλλαγή παρά για τις πολιτικές τους απόψεις.

Ο αντισυστημισμός ως απολιτική επιλογή και καθόλου ως στάση ζωής καλά κρατεί ακόμα. Ματαιωμένος και προδομένος αλλά πάντοτε ακατέργαστος και υποκριτικός μπορεί  να αρκεστεί σε μια απουσία γραβάτας, σε ένα μπινελίκι ή στην απαξίωση μιας διεθνούς  συμφωνίας για να δηλώσει ανυπακοή και απειθαρχία απέναντι στα καθιερωμένα πρότυπα του αστισμού και του νέο-φιλελευθερισμού. Απέναντι στους ισχυρούς αυτού του κόσμου. ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή μοιράζονται την οργή του σκισμένου καλτσόν και γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία για φυλές πολιτών που μαστίζονται από την έλλειψη πολιτικού φορτίου. 

Μια φυλή είναι όλοι αυτοί που  αντιλαμβάνονται την πολιτική ως  ακολουθία συνομωσιών που εξυφαίνονται από σκοτεινούς πλην όμως κουστουμαρισμένους φλώρους. Απέναντι σ’ αυτούς ένας Πολάκης ή ένας Κασιδιάρης, ανάλογα με το στρατόπεδο, είναι οι σούπερ ήρωες που μπορούν να αποκαλύψουν τα σκοτεινά σχέδια και να ανασκολοπίσουν τον εχθρό. Δύναμή τους το μπρουτάλ ύφος, το «έξω από τα δόντια», η βαρβατίλα, η υπόρρητη απειλή ότι μπορεί να πέσουν και μάπες. Οι διαπλεκόμενοι βοθροκαναλίστες θα μπουν στην φυλακή, κανείς δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής. Η παράσταση αυτή κόβει ακόμα εισιτήρια και δίνει χαλαρά ένα  8% στην ΧΑ με ιδιαίτερη έμφαση στους αγρότες (22%). Δεν ξέρω αν είναι θέμα επιδοτήσεων ή  περισσεύει η βαρβατίλα εκεί στα απέραντα λιβάδια.

Ο απέθαντος, ροζ πλέον, αντισυστημισμός δίνει ακόμα στον  ΣΥΡΙΖΑ ένα 20%, που όλα δείχνουν ότι θα φτάσει έως και το 25%. Παρ’ όλες τις διαψεύσεις και τις τραγικές αποτυχίες. Το 25% είναι και το ποσοστό όλων όσων δηλώνουν οριστικά, ότι για την εκατόμβη στο Μάτι ευθύνεται η κλιματική αλλαγή και η αυθαίρετη δόμηση. Και το δηλώνουν όχι γιατί το πιστεύουν αλλά για να κάνουν αβάντα στην κυβέρνηση. Αυτοί είναι σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω αν είναι και το ΠΟΤΑΜΙ. 

Η άλλη φυλή δουλεύει ακόμα με τους -ισμούς του προηγούμενου αιώνα και πασχίζει να βρει τις απαντήσεις σε κενά πλέον ιδεολογικά σχήματα. Ένα συλλογικό φαντασιακό διεγείρεται από το όνομα της «Μακεδονίας» εξοργίζεται με την παραχώρησή του στους γείτονες και «επαναστατεί». Γιουχάρει τους κυβερνητικούς βουλευτές που κάποτε αποθέωνε και ταυτίζεται με τον εθνικοσοσιαλισμό της Χρυσής Αυγής την οποία και εξουσιοδοτεί να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα. Ένα μικρό μπέρδεμα σοσιαλιστικών γραμμών.  Η Χρυσή Αυγή ίσως είναι πολύ σκληρή για τα γούστα του αλλά ελλείψει μια σοβαρής εθνικιστικής ακροδεξιάς βολεύεται ακόμα και μ’ αυτήν. Τον Μητσοτάκη τον βλέπει με μισό μάτι.  Η δίκη που δεν τελειώνει την νομιμοποιεί στα μάτια ευρύτερων στρωμάτων και ίσως γι’ αυτό και δεν τελειώνει. Ο κομμουνισμός πάντοτε ήθελε και τον φασισμό του έστω κι αν σήμερα κυκλοφορούν και οι δύο σε παλ χρώματα.

Ένα άλλο εξίσου απολιτικό φαντασιακό τρέφεται ακόμα με τον εναλλακτικό κομμουνισμό, ομνύει στην ανυπόκριτη φιλία και συνεργασία των λαών, στήνει ιδεολογικό καυγά με την έννοια της πατρίδας  ή συνεχίζει να ελπίζει σε έναν έστω και ήπιο σοσιαλισμό, πάντα «με ανθρώπινο πρόσωπο». Η ιδέα της ισότητας του είναι πολύ ελκυστική και μέσα από αυτήν νομίζει ότι αντλεί το ηθικό πλεονέκτημα. Καταλήγει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κάποια λύση για το μέλλον έστω και αν δεν είναι η ιδανική. Ανήκει πάντως στο «προοδευτικό μέτωπο». Όπου ως πρόοδος νοείται, για παράδειγμα, η διάλυση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, αρκεί να μένουν αγράμματοι όλοι και να παίρνουν «άριστα», όλοι. Όλοι οι άλλοι βεβαίως, μιας και τα δικά τους παιδιά θα σπουδάσουν ιδιωτικά και θα σταδιοδρομήσουν στην Εσπερία. 

Ανάλογα με την καταγωγή, άλλοι  βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού, άλλοι ως ΠΑΣΟΚ 80s, άλλοι ως σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και άλλοι ως την left liberal συνιστώσα ενός προοδευτικού συνασπισμού. Όπως και αν τον βλέπουν δεν τον θεωρούν ως κάτι απειλητικό για την Ελλάδα του 2020. Όλοι αυτοί όλως τυχαίως δεν θα πουν κακό λόγο και για τον Μαδούρο. Γιατί; Διότι είναι αριστεροί ή έτσι αισθάνονται, ή έτσι ισχυρίζονται ότι είναι και αισθάνονται. Και ο Μαδούρο μπορεί να είναι ένας δικτάτορας αλλά είναι αριστερός. Που ανέβηκε με εκλογές στην εξουσία. Δεν δέχονται ότι ήταν εκλογές «βίας και νοθείας» γιατί τέτοιες κάνει μόνο η Δεξιά. Βλέπουν όμως μια παγκόσμια οικονομική συνομωσία με πετρέλαια που θέλει να ανατρέψει τον ειρηνικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία όπως θα έλεγε και ο σ. Φιλίνης.

Ενώ οι φυλές γραπώνονται από ιδεολογικές ακίδες ευκαιρίας, η κυβέρνηση αυτοτρολάρεται γιατί ξέρει ότι ο κόσμος που θα την ψηφίσει εκτιμά πρωτίστως  την αντισυστημική της στάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαψε ποτέ να είναι κόμμα διαμαρτυρίας και ως τέτοιο συγκινεί ακόμα τα πλήθη του. Ακόμα και όταν υπογράφει μνημόνια έχει προηγηθεί ο «τυφώνας Γιάνης» και η χώρα έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Ακόμα και μια κρίσιμη συμφωνία όπως αυτήν των Πρεσπών τη μεθοδεύει έτσι ώστε να διαλύσει το μισό πολιτικό σύστημα. Ακόμα και ένα υπαρκτό σκάνδαλο όπως αυτό της Novartis το σπαταλά από τη μανία του να δει τον Άδωνι στο σκαμνί. Φτάνει μέχρι του σημείου να δίνει ο πρωθυπουργός διαταγές στον πρόεδρο της Βουλής λες και είναι υπάλληλός του, με μόνο στόχο την απαξίωση της διάκρισης των εξουσιών. Και φυσικά δεν διστάζει να σταθεί στο πλάι του δικτάτορα Μαδούρο προκειμένου να πικάρει τους ευρωπαίους των οποίων κάνει όλα τα χατίρια.

Αν το 2015 η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «το ποντίκι που βρυχάται» απέναντι στην συστημική Δύση, το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας εξυπηρετεί την ίδια Δύση, καρπώνεται την πολιτική της στήριξη και πουλάει ανέξοδο αντισυστημισμό σε απολιτικούς υπηκόους.  Ο ευρωκομμουνισμός του 21^ου αιώνα είναι εδώ ως καρικατούρα. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι το μέσον αλλά και το μήνυμα για τον  μεγάλο ιστορικό συμβιβασμό αλά Γκρεκ.

       

Όλα πέρασαν μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο Τσίπρας χρωστούσε μια μεγάλη εξυπηρέτηση στους Αμερικάνους υπέγραψε την συμφωνία των Πρεσπών. Ο Καμμένος έπρεπε να χωρίσει τα τσανάκια του από την αριστερά για να δει και το πολιτικό του μέλλον και απέρριψε την συμφωνία των Πρεσπών. Η ΝΔ έπρεπε να διαφοροποιηθεί ιδεολογικά από την αριστερά και πιάστηκε από την συμφωνία.  Στο ΠΑΣΟΚ αναζητούσαν ένα νήμα μπας και συνδεθούν με το παλιό ανδρεϊκό ακροατήριο και είπαν όχι στην συμφωνία.  Το ΚΚΕ αποθύμησε τις αντιιμπεριαλιστικές του δόξες και έβγαλε νύχια στην νατοϊκή συμφωνία. Ο Σταύρος ήθελε να κάνει ένα δώρο στον Τσίπρα, λίγο πριν κλείσει τα βιβλία του καταστήματος και ψήφισε την συμφωνία. Ο Δανέλλης είχε από καιρό αποφασίσει να αλλάξει πλευρό και βρήκε ευκαιρία μέσα από την συμφωνία. Πολιτευτές των ΑΝΕΛ και της Δεξιάς είπαν να δοκιμάσουν την επανεκλογή τους με την αριστερά και παντρεύτηκαν την συμφωνία. Διάφοροι της κεντροαριστεράς που είχαν αποφασίσει να γυρίσουν στο Σπίτι έντυσαν ιδεολογικά την συμφωνία. Ανέστιοι αριστεροί γενικώς θυμήθηκαν τον κομμουνιστικό διεθνισμό τους και χειροκρότησαν την συμφωνία.

Σε μια χώρα που παράγει πια λίγα προϊόντα, λίγα γράμματα, λίγα βιβλία, λίγη μουσική, λίγη ζωγραφική, καθόλου ταινίες και καθόλου πολιτική ακόμα λιγότεροι μιλούν για προϊόντα, για γράμματα, για βιβλία, για μουσική, για ζωγραφική, για ταινίες. Οι ψαγμένοι πολίτες μπορούν να διαφωνούν πάνω στα καλά και τα κακά της συμφωνίας των Πρεσπών. Οι άλλοι την ξέχασαν ήδη.