ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ: ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ: ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (πολιτική, μεταναστευτικό & καταλήψεις).
Οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν στις χώρες τους στρατιές μουσουλμάνων που δεν πολυθέλουν, δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν και να ενστερνιστούν τη δυτική κοσμοθεώρηση, την ανθρωπιστική κουλτούρα της και τον νομικό πολιτισμό της , παραβλέποντας τον θρησκευτικό, πολιτικό και δικαιικό πολιτισμό του ισλάμ και τη σαρία. Ουσιαστικά την ίδια στάση κρατούν ως Ευρωπαίοι (και όχι ως άτεγκτοι, άθλιοι ρατσιστές) και οι Έλληνες. Το πρόβλημα ξεκινά από τα αναχρονιστικά, καθυστερημένα καθεστώτα σε Αφρική και Ασία, που σπρώχνουν - μαζί με την επεκτεινόμενη ξηρασία λόγω της κλιματικής αλλαγής - τους κατοίκους τους προς τη μετανάστευση στη Δύση. Φταίνε και οι αμερικάνικες επεμβάσεις που θέλησαν "να εξάγουν τη δημοκρατία" εκεί και έτσι δημιούργησαν πολέμους, για γεωστρατηγικούς και οικονομικούς λόγους· ή που παρεξήγησαν και είδαν υπεραισιόδοξα την αραβική άνοιξη, μη διαβλέποντας από πίσω της την άνοδο των ισλαμιστικών κινημάτων.
Το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο, αν όχι άλυτο: Οι υποκινούμενοι ή τοπικοί πόλεμοι και οι άσχημες, μίζερες συνθήκες σε κάποιες καθυστερημένες, μουσουλμανικές, αυταρχικές και φτωχές χώρες διώχνουν τους κατοίκους τους για να μεταναστεύσουν στη Δύση. Μα η Δύση δεν τους θέλει γιατί δεν μπορεί να τους αφομοιώσει εξαιτίας της θρησκείας και της ιδεολογίας τους και τους σπρώχνει προς τα πίσω, και άρα αυτοί κολλάνε στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε άλλες ενδιάμεσες χώρες της Μ.Ανατολής κ.ο.κ.... Ποιος χάνει; Η Ελλάδα και οι άλλοι... Ποιοι κερδίζουν; Ίσως η Κίνα και άλλες αυταρχικές, δυνατές χώρες σαν τη Ρωσία, που (ακόμη) δεν δέχονται πολλούς μετανάστες. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και η επακόλουθη κλιματική αλλαγή ωθούν κι άλλους ανθρώπους να μεταναστεύσουν προς το "κέντρο της ευημερίας"... Αδιέξοδο, όσο α) οι ισχυροί δεν σταματούν και δεν μπλοκάρουν τους πολέμους, β) δεν κάνουν επενδύσεις στις φτωχές χώρες για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, γ) διασφαλίζοντας ταυτόχρονα, μέσω των διεθνών οργανισμών, την συνετή διαχείριση των χρημάτων από τις εκεί κυβερνήσεις (άρα το δυσεπίλυτο θέμα των αδιάφθορων, τίμιων και λογικών δημοκρατικών κυβερνήσεων των αναπτυσσόμενων χωρών θα τίθεται, εκ των πραγμάτων, ξανά και ξανά).
Ας έρθουμε τώρα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εντοπίζουμε στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας πολλές αντιφάσεις: Οι υποκινούμενες καταλήψεις των γυμνασίων (από ΚΝΕ, ΕΑΚ, νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, αριστεριστές, Ρουβίκωνα, αντιεξουσιαστές και άλλους σπουδαιοφανείς) φτάνουν στα όρια των παράλογα αντιφατικών αιτημάτων: Αυτοί που πρωτοστατούν στις καταλήψεις των γυμνασίων και λυκείων αφ' ενός μεν δηλώνουν πως τις κάνουν γιατί δεν έχουν διασφαλιστεί ασφαλείς συνθήκες για τους μαθητές και θέλουν να είναι πολύ λίγοι σε κάθε τάξη για να μη κολλήσουν κορονοϊό, αφ' ετέρου δε δεν θέλουν να φορούν μάσκες που μειώνουν τις πιθανότητες επιμόλυνσης από τον covid-19, αδιαφορώντας για το αν κολλήσουν. Αυτή η αντίφαση, την οποία οι "καταληψίες" μαθητές παραβλέπουν, δείχνει πως οι καταλήψεις-κινητοποιήσεις γίνονται για a priori, άτεγκτη αντιπολίτευση. Αριστερές αντιπολιτευτικές δυνάμεις ισχυρίζονται πως τα δημόσια σχολεία δεν έπρεπε να ανοίξουν, όμως ταυτόχρονα είναι και εναντίον της τηλεμετάδοσης των μαθημάτων στους μαθητές, υποτίθεται για λόγους προστασίας των ιδιωτικών τους δεδομένων· τάσσονται δηλαδή εναντίον της τηλεμετάδοσης των μαθημάτων σε όσους δεν βρίσκονται στην τάξη, όταν η κάμερα εστιάζει στον καθηγητή που παραδίδει το μάθημα και όχι στις αντιδράσεις των μαθητών. Άρα τι υποστηρίζουν; Οι μαθητές των δημοσίων να στερηθούν εντελώς τα μαθήματα και να απομείνουν τα ιδιωτικά για τους προνομιούχους και τα φροντιστήρια για να λειτουργούν, δηλαδή η ιδιωτική εκπαίδευση; (Ευτυχώς υπάρχουν και λειτουργούν τα πρότυπα, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πολέμησε ανελέητα).
Οι ινστρούχτορες βρίσκουν πάτημα κι έδαφος στη διάθεση για χαβαλέ και αποφυγής των μαθημάτων. Έτσι, όλοι μαζί, νομίζουν πως κάνουν λαϊκή αντίσταση και επανάσταση για να διώξουν τη νεοεκλεγείσα και πλειοψηφούσα κυβέρνηση Κυρ.Μητσοτάκη. Οι καταληψίες αποτελούν μια μικρή, δυναμική, φωνακλάδικη μειονότητα στη νεολαία πού, όμως, προκαλεί φοβερή φασαρία και ανακατωσούρα, ένα τέλμα... Ας τολμούσαν οι κ.κ. αγκιτάτορες και διαφωτιστές που τους υποκινούν να δεχτούν να ψηφίσουν, δημοκρατικά, ΟΛΟΙ οι μαθητές των σχολείων ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΑ, υπέρ της συνέχισης των καταλήψεων ή όχι, και θα έπαιρναν το αναπόφευκτο μάθημά τους σχετικά με τις ανερμάτιστες, άνευ δικαιολογημένων αιτημάτων, ψευτοεξεγέρσεις (το ίδιο ισχύει και για τις γενικές απεργίες στο Δημόσιο και στις επιχειρήσεις)... Κατά συνέπεια όλες αυτές οι βεβιασμένες, απόλυτες και σπασμωδικές κινήσεις καταλήψεων είναι φούμαρα. Και δεν τις δικαιολογούν η όποια κάπως νωθρή στάση της Κεραμέως έναντι των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και των μέτρων.
Η κυβέρνηση εκλέχτηκε με την εντολή από όσους την ψήφισαν να προχωρήσει επειγόντως την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων εκσυγχρονισμού που τρενάρουν εδώ και χρόνια στη χώρα. Όμως οι επιθέσεις του Ερντογκάν και της ισλαμικής κυβέρνησης της Άγκυρας, των μεταναστών για να εισέλθουν παράνομα στη χώρα, της πανδημίας του κορονοϊού και της οικονομικής ύφεσης που ακολουθεί την πανδημία, δυστυχώς μεταθέτουν χρονικά την υλοποίηση αρκετών απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα που εκκρεμεί...
Άλλη αντίφαση αποτελεί το ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κρίνει πως η αντίδραση της κυβέρνησης στις επιθέσεις του νεοσουλτάνου Ερντογκάν του τουρκικού “χαλιφάτου” είναι αναιμική και ισχνή, όμως δεν επιθυμεί την ενίσχυση των εξοπλισμών των ένοπλων δυνάμεων για την ενδυνάμωση της αποτρεπτικής τους ισχύος. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί πιο δυναμικές τις αντιδράσεις της κυβέρνησης, όμως δεν ενισχύει, αλλά αντίθετα υπονομεύει τις υπάρχουσες
Και για να αναφέρουμε και τις αντιφάσεις της πολιτικής της Γεννηματά και του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, μπορούμε να σημειώσουμε την υπαναχώρησή τους στο θέμα της άρσης του ασύλου των ΑΕΙ ενώ το είχαν ψηφίσει στα πλαίσια του Νόμου Διαμαντοπούλου, της άρσης της βουλευτικής ασυλίας του αγενέστατου, επιθετικού Πολάκη έναντι των μηνύσεων εναντίον του (μαζί με αρκετούς “απόντες” βουλευτές της ΝΔ!) και το ότι άλλα πρεσβεύει ο Γ.Παπανδρέου και το ΚΙΔΗΣΟ και άλλα η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ (π.χ. στο ζήτημα της διαχείρισης των μικρών διαδηλώσεων επί του οδοστρώματος των οδών του κέντρου, κ.α.). Mε δυο λόγια δεν ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά και τούμπαλιν, και όπως παρατήρησε για τον ΣΥΡΙΖΑ έγκριτος δημοσιογράφος, βγάζει αριστερό φλας για να στρίψει δεξιά (και αντιστρόφως).
Το τελευταίο δίμηνο παρακολουθούμε στον τύπο, στα sites και στα social media, εκτός από τους αιωνίως κι επιθετικά ή χυδαία διαφωνούντες έναντι των κυβερνητικών πράξεων, συριζαίους και σκληρούς, άτεγκτους αριστερούς, να προστίθενται πολλοί πρώην πασοκίτες, κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες ή κεντρώοι δημοσιογράφοι, σχολιαστές και διαμαρτυρόμενα στελέχη. Σχολιαστές που διαφωνούν με όλα τα μέτρα και όλες τις δράσεις της κυβέρνησης, ως προς τον κορονοϊό, ως προς το μεταναστευτικό, ως προς τα ελληνοτουρκικά, ως προς την οικονομία, τη δημόσια τάξη και τη δημοκρατία στη χώρα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μπαράζ συστηματικών επιθέσεων, διαμαρτυριών, επικρίσεων, αγανάκτησης, γκρίνιας και ποικίλων μομφών. Για παράδειγμα, το in.gr, το Βήμα και ΤΑ ΝΕΑ, τα οποία οι αριστεροί και συριζαίοι κατηγορούσαν, πριν, ως πουλημένα στο μεγάλο κεφάλαιο και στον Μαρινάκη, συμπεριλαμβάνουν σήμερα τα μισά άρθρα τους ως έντονα κριτικά έναντι της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο κ.Μαραντζίδης μας διαβεβαίωσε πως κι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα αντιμετώπιζε πολύ χειρότερα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη τις μεγάλες κρίσεις με μεταναστευτικό / επιθετική πολιτική Ερντογκάν / κορονοϊό / οικονομική ύφεση... Ναι, βέβαια, τους είδαμε, τους τσεκάραμε και τους "χαρήκαμε" στη διαπραγμάτευση / συμφωνία με την Ευρώπη, το ψευτοδημοψήφισμα του 2015, το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls, καθώς και με το Μάτι... Σίγουρα απετέλεσαν... εγγύηση για ό,τι χειρότερο, δυστυχώς! Γιατί τα λένε αυτά οι πασοκογενείς και σοσιαλιστές σχολιαστές και τα πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικά στελέχη; Μήπως τρομοκρατούνται που πολύς κόσμος από τους κεντρώους, σοσιαλδημοκράτες, προοδευτικούς και φιλελεύθερους απλούς πολίτες της μεγάλης δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης αναζητούν την ελπίδα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, μετά από τα στραπάτσα που φάγανε από τη διακυβέρνηση της όλης αριστεράς; Φυσικά οι αστοχίες και τα συγκεκριμένα λάθη υπουργών της κυβέρνησης παίζουν το ρόλο τους γιατί προσφέρουν ευκαιρίες στους αρνητές γκρινιάρηδες (π.χ. βλέπε τον... ανταγωνισμό Κουμουτσάκου και Χαρδαλιά στην εκδήλωση σεβασμού προς την εκκλησία!). Οι αιτίες του θέματος απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση και απαντήσεις.
Θα συνεχίσω με την αξιωματική αντιπολίτευση, για να περάσω κατόπιν στην ήσσονα. Οι πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ σε πλείστα θέματα, από τη Νοvartis έως τις υπόγειες, παράτυπες προσπάθειές του να ποδηγετήσει τη Δικαιοσύνη, καθώς και τα ΜΜΕ, να στήσει νέα τζάκια και νέα συγκροτήματα μέσων και τύπου, και να τα κουμαντάρει – καθοδηγήσει – αμφότερα, είναι προβληματικότατες, ύποπτες και παρεξηγήσιμες μεθοδεύσεις από τη σκοπιά της αναγκαιότητας να γίνουν σεβαστοί οι θεσμοί και οι νόμιμες διαδικασίες της φιλελεύθερης, ανοιχτής και πλουραλιστικής δημοκρατίας.
Από την άλλη, συμπληρωματικά, οι απόπειρες του Τσίπρα να “σοσιαλδημοκρατικοποιήσει”, να κάνει δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα πιο ρεαλιστικό, ανοιχτό, πραγματιστικό και προσγειωμένο, δείχνουν ανέφικτες. Γίνεται φανερό πως δεν αρκούν γι' αυτά οι “γέφυρες” των πρώην πασοκικών στελεχών. Όταν τον τόνο στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική συμμαχία εξακολουθούν να δίνουν, από το εσωτερικό του, ακραία και δογματικά στελέχη σαν τους Πολάκη, Καρανίκα, Καρτερό κ.α. και στελέχη ουσιαστικά άσχετα από πολιτική, οι μεταβολές αυτές είναι αδύνατο να ριζώσουν και να πετύχουν. Η νοοτροπία, το ύφος, η μόρφωση, η κουλτούρα – και ειδικά η πολιτική κουλτούρα – τέτοιων συζητήσιμων, διάτρητων στελεχών δεν το επιτρέπει, δεν επιτρέπει την κίνηση προς τα εμπρός και την απαραίτητη κοινωνικοπολιτική συγκρότηση και γνώση. [Άλλο σημαντικό θέμα, βέβαια, είναι αν ο ίδιος ο εμπνευστής της ιδέας της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο αρχηγός του, είναι επαρκής, φερέγγυος και αρκετά καταρτισμένος γι' αυτή την ανανέωση και μεταμόρφωση που ευαγγελίζεται (;)]
Ο ΣΥΡΙΖΑ, γράφει ο Ζαρέτος στο metarithmisi.gr, δεν είναι και δεν μπορεί να εξελιχθεί σε (σοσιαλ)δημοκρατικό πόλο διακυβέρνησης λόγω της γενέθλιας νεοκομμουνιστικής τροπής του, μη διαθέτοντας ταυτόχρονα ούτε ίχνος από την εκσυγχρονιστική δυναμική του πρώιμου και όψιμου (σημιτικού) ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόμαστε επειγόντως έναν αξιόπιστο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό πόλο εναλλακτικής διακυβέρνησης, απαλλαγμένο, κατά το δυνατόν, από τον λαϊκισμό της ανδρεϊκής εκδοχής της ελληνικής σοσιαλι(η)στικής παράταξης. Και είναι περισσότερο από προφανές ότι αν το ΚΙΝΑΛ φιλοδοξεί να παίξει έναν τέτοιο πατριωτικό ρόλο, η σκηνή όπου πρέπει να ανέβει δεν γίνεται να είναι άλλη από τον φιλελευθερισμό, που με την συναινετική παρουσία χριστιανοδημοκρατίας και σοσιαλδημοκρατίας, εδραίωσε εδώ και δεκαετίες τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό, την κουλτούρα ατομικών δικαιωμάτων, τις συνταγματικές εγγυήσεις του κράτους δικαίου και το υψηλό επίπεδο ευημερίας.
Το ΚΙΝΑΛ αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να κάνει κάτι ΣΩΣΤΟ τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει και η ΝΔ αντιμετωπίζει μεγάλα αντικειμενικά προβλήματα (κορονοϊό, συνεπακόλουθη οικονομική ύφεση, μεταναστευτικό, Μόρια/Λέσβος, προκλήσεις και επιθέσεις Ερντογκάν), για να ξανανέβει και απλά να διεκδικήσει, έστω, το ρόλο της δημοκρατικής, φιλοευρωπαϊκής, σοσιαλδημοκρατικής και μεταρρυθμιστικής εναλλακτικής, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιτελέσει λόγω του εγγενούς αρτηριοσκληρωτισμού, αναχρονισμού και δογματισμού του. Διότι το ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες, μα – επί Φ. Γεννηματά – έχασε το Ποτάμι, την επίσημη ΔΗΜΑΡ, τους βενιζελικούς και άρα πολλούς εκσυγχρονιστές, και οι εναπομείναντες Γ.Παπανδρέου / ΚΙΔΗΣΟ εκφράζουν πυκνά συχνά αντιρρήσεις ώστε πιο πολύ μποϊκοτάρουν παρά βοηθούν. Το ΚΙΝΑΛ – ή το όποιο άλλο κόμμα προσπαθήσει μεθαύριο να καλύψει τον απαραίτητο για τη χώρα προοδευτικό κεντρώο χώρο – για να επιζήσει οφείλει να γίνει πραγματικά μεταρρυθμιστικό, εποικοδομητικό, ρεαλιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με υλοποιήσιμες προτάσεις μεταρρυθμίσεων και όχι φούμαρα που κανονίζονται από εκ των προτέρων υπολογισμούς της "ίσης απόστασης" από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή η στενά "συμφεροντολογική" πολιτική είναι ανεδαφική, μια ανώφελη αερολογία, και δεν πείθει. Η αντιπολίτευση και η χειραφέτηση του ΚΙΝΑΛ για να διεκδικήσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης και ενδεχομένως για να συμπράξει κυβερνητικά στη βελτίωση, στην αναγέννηση και στον εκσυγχρονισμό της χώρας [που προωθεί, κατά τη δύναμή του, ο φιλελεύθερος κεντρώ(δεξι)ος Κυρ. Μητσοτάκης], οφείλει να εγκαταλείψει το φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ· να ανασυγκροτήσει τον δικό του σοσιαλδημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό χώρο της δημοκρατικής παράταξης. Η μελλοντική, ορθολογική, ανοιχτή και ανανεωμένη, δημοκρατική και προοδευτική παράταξη πρέπει να προτείνει, όχι στείρα μα δημιουργικά, πραγματιστικές, ρεαλιστικές προτάσεις, εναλλακτικές και μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της χώρας και όχι τη διατήρηση των υφιστάμενων οπισθοδρομικών καταστάσεων του πελατειακού κράτους, των συντεχνιών και συνδικαλιστών, των αργομισθιών στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, άρα να συνεχίσει τον σημιτικό εκσυγχρονισμό και όχι τον πελατειακό λαϊκισμό, που στοιχειώνει το παρελθόν και το παρόν του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όπως βέβαια και των υπόλοιπων, δεξιών και αριστερών κομμάτων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου