ΣΥΡΙΖΑ: Πολύ αργά για δάκρυα, σύντροφοι.

 

Δημοσιεύτηκε στην  Athens Voice  11/10/23 

Μιλάω με φίλους που έχουν από καιρό κόψει τις παρτίδες τους με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν εξαιρέσεις λίγους που το παίζουν «κακοί», οι περισσότεροι λυπούνται για τις πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο του κόμματος της ντεμέκ ριζοσπαστικής αριστεράς. Η παρουσία της περσόνας του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος δεν καταπίνεται, ούτε χωνεύεται. Με τίποτα!

 Και που να μιλήσεις με ανθρώπους που έχουν μακρά και ενεργό ακόμα θητεία στον ευρύτερο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Αριστερούς που έζησαν τα πέτρινα χρόνια του Συνασπισμού, που γοητεύτηκαν από τον Α. Τσίπρα, που πίστεψαν ότι το νταούλι του θα πανικοβάλει τους δανειστές, που στήριξαν την κωλοτούμπα και στάθηκαν στο πλευρό της κυβέρνησής του. Αν βέβαια μπορέσεις να τους πάρεις κουβέντα διότι σήμερα απλώς δεν μιλιούνται. Είναι φαρμακωμένοι. Άνθρωποι που  αναλύουν και ερμηνεύουν τα πάντα με τα κλασσικά εργαλεία της αριστεράς, εδώ αδυνατούν να δώσουν μια πειστική εξήγηση. Πρώτα και κύρια στους εαυτούς τους. Πως έγινε όλο αυτό το κόλπο και έχασαν το κόμμα μέσα από τα χέρια τους;

 

Για τους συντρόφους, το προφίλ του Κασσελάκη φυσικά και δεν συνάδει με τα στερεότυπα ούτε καν της πιο «ροζ» ή της πιο αντισυμβατικής  αριστεράς. Η σύντομη διαδρομή του από τις ΗΠΑ μέχρι την ηγεσία του κόμματος είναι γι’ αυτούς σκοτεινή, όπως και  άγνωστοι είναι οι μηχανισμοί που τον ανέδειξαν και τον στηρίζουν.  Τα εμφανιζόμενα από τον ίδιο ως πλεονεκτήματα (καταγωγή, σπουδές, εργασία) τα θεωρούν επιτομή του φιλελευθερισμού και συνεπώς καταδικαστέα. Τα δε πρόσωπα των «προεδρικών» που τον στηρίζουν, τα χαρακτηρίζουν τοξικά, γραφικά, αφελή, μωροφιλόδοξα  και άλλα τέτοια άκρως συντροφικά.  Και φυσικά θεωρούν την όλη εξέλιξη των εσωκομματικών εκλογών ως ήττα της αριστεράς και της πολιτικής γενικότερα. Εκφυλιστικά φαινόμενα. «Τραμπική» διείσδυση στις τάξεις του κόμματος.

 Αναζητώντας τον αίτιο εστιάζουν στον Αλέξη Τσίπρα. Και φυσικά όπως μέχρι χθες του πίστωναν την εκτόξευση του κόμματος στην κορυφή, σήμερα του χρεώνουν τις απανωτές ήττες και την προσγείωση στο 17%. Ξαφνικά θυμήθηκαν τον αρχηγισμό και την προσωπολατρία, την ασθενή εσωκομματική δημοκρατία, την ατελέσφορη και στείρα πολιτική γραμμή μετά το 2019, την αδυναμία των τάσεων-φραξιών να διορθώσουν την πορεία, την λανθασμένη εκλογική τακτική έως και την ανοικτή  εκλογή αρχηγού από τα «μέλη του δίευρου». Μπροστά ή πίσω από τις λέξεις, ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» είναι ο Αλέξης. Άλλοι το φωνάζουν και άλλοι όχι. Αλλά η άλωση του κόμματος από τον Κασσελάκη χρεώνεται σαυτόν. Πάντα κατόπιν εορτής βεβαίως, όπως ταιριάζει σε κάθε κομμουνιστογενή  αριστερά.

 Πολλοί εκ των συντρόφων βλέπουν τη διάσπαση ως τη λύση του δράματος έστω και αν δεν τη διατυπώνουν ευθαρσώς. Η αριστερά του Κασσελάκη δεν τους εκφράζει, ο ίδιος δεν μπορεί να τους εκπροσωπεί. Το απόφθεγμα «έξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος» δεν είναι αριστερό, ο «εισβολέας» δεν μπορεί να εκφράσει τις αξίες και τις αλήθειες της δικής τους Αριστεράς, ο χρόνος εξυπηρετεί το «ανώμαλο καθεστώς», η αντίθεση με την ηγεσία έχει υπαρξιακά χαρακτηριστικά, η αναζήτηση της αξιοπιστίας είναι επιτακτική, άρα τι άλλο; «Πάμε να φύγουμε από δω και μην ρωτάς που πάμε». Στα σχέδια, ένα καινούργιο σχήμα που θα ενσωματώνει ολόκληρη τη σοσιαλδημοκρατία. Λογικό ακούγεται.

 Φυσικά και όλοι αυτοί οι ριζοσπάστες αριστεροί φαίνεται ότι ξύπνησαν μόλις τώρα από ένα βαθύ λήθαργο, δώδεκα χρόνων τουλάχιστον. Όπως σε όλα τα σταλινικά μορφώματα τα λάθη χρεώνονται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, όταν δηλαδή το κόμμα έχει γράψει την ήττα  και ο προηγούμενος ηγέτης έχει αποχωρήσει. Τότε θυμούνται την προσωπολατρία, την έλλειψη πολιτικής γραμμής, την γελοία εκλογική τακτική, τα ανεπαρκή στελέχη, την έλλειψη συμμαχιών και την απώλεια αξιοπιστίας. Την οποία  κατείχαν «κληρονομικώ δικαιώματι», αλλά κάπου στο δρόμο  την έχασαν. Και πρέπει να οικοδομήσουν και πάλι σχέσεις εμπιστοσύνης με τις κοινωνικές δυνάμεις που τους ενδιαφέρουν, να αλλάξουν την Ευρώπη, να προτείνουν μεταρρυθμίσεις, να κάνουν ταξική πολιτική και να απαλλαγούν από τη ρετσινιά της «πατριωτικής Αριστεράς». Αν κάτι δεν θέλουν να αλλάξουν, είναι το σύνθημα «Ειρήνη στην Ουκρανία» άνευ λοιπών διευκρινήσεων βεβαίως. Είπαμε ριζοσπαστική αξιοπιστία αλλά να μην τα χαλάσουμε και με τον Πούτιν. Η Ρωσία θα ζει για πάντα στις καρδιές τους.  Στην εξωτερική πολιτική θυμούνται μόνο τη συμφωνία των Πρεσπών και λιώνουν. Για τα υπόλοιπα, σε γενικές γραμμές, όλα καλά.

 Όταν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό το κράτος της αντιμνημονιακής μέθης, οδηγούσαν συνειδητά τη χώρα εκτός του πυρήνα της ΕΕ δεν θυμάμαι κανέναν από τους όψιμα διαμαρτυρόμενους συντρόφους να εκφράζει επιφυλάξεις. Παρ΄ όλο που η έξοδος από το ευρώ θα έπληττε πρώτα και κύρια τις κοινωνικές ομάδες που δήθεν τους ενδιαφέρουν. Δηλαδή τις ασθενέστερες.  Και η κωλοτούμπα την ύστατη στιγμή δεν προέκυψε από επανεκτίμηση της κατάστασης, αλλά λόγω της ασφυκτικής πίεσης του υπερατλαντικού σύμμαχου. Δεν θυμάμαι αρθρογραφία από αριστερή πλευρά που να ζητούσε αυτοσυγκράτηση. Το αντίθετο.

 Τους θυμάμαι σαν τώρα που έκαναν σκληρή κριτική στην Ευρώπη και ήθελαν να την αλλάξουν. Να την κάνουν «Ευρώπη των λαών». Αλλά η αναζήτηση «απάνεμου λιμένα»  στη Ρωσία του Πούτιν και στο Ιράν των αγιατολάδων,  δεν νομίζω ότι ήταν στα πλαίσια ούτε της κριτικής, ούτε της αλλαγής. Ήταν στα σχέδια της υπονόμευσης της ΕΕ τα οποία όμως δίστασαν και δεν ολοκλήρωσαν.  Αλλά ούτε τότε θυμάμαι κάποια ανοικτή διαφωνία των εκ της ανανεωτικής αριστεράς ορμώμενων. Αντιθέτως θυμάμαι άκρατο ενθουσιασμό. Το ευρώ φυσικά και δεν ήταν γι αυτούς αυτοσκοπός. Όπως εξάλλου και για όλους εκείνους που είχαν τα λεφτά τους έξω.

  Αν η «πατριωτική αριστερά» είναι εθνικισμός δεν θυμάμαι κανέναν σύντροφο να δυσανασχετεί για τη συμμαχία και τον σφιχτό εναγκαλισμό με την εθνικιστική ακροδεξιά του συντρόφου Πάνου. Διότι τότε ο δεξιός συνέταιρος κούμπωνε θαυμάσια με  τον αριστερό λαϊκισμό και εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους. Ήταν τότε που «ο στρατός εγγυόταν την εσωτερική ασφάλεια της χώρας».  Τότε δεν υπήρχαν προβληματισμοί περί την αξιοπιστία; Δεν κατάλαβαν ότι κάπως έτσι η «ριζοσπαστική» αριστερά έχανε τις ρίζες της στην «κοινωνία»; Και ειδικότερα στο χώρο της έλλογης κεντροαριστεράς;  Δεν υποψιάζονταν  ότι κάποια στιγμή όλα αυτά θα τα βρουν στο αλάτι; Η πανωλεθρία στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά το αποδεικνύει.

 Οι ίδιοι χρεώνουν σήμερα στον Α. Τσίπρα την προεκλογική εμμονή «να φύγει ο Μητσοτάκης» αλλά δεν θυμάμαι από όλους αυτούς τους σπουδαγμένους και κοσμογυρισμένους συντρόφους καμιά αντίδραση για το εμετικό σύνθημα «Μητσοτάκη γαμ…..». Τότε που ζητούσαν από τη νεολαία να βρει γηπεδικά συνθήματα που να φοβίζουν τους αντιπάλους τους. ¨Ολοι αυτοί που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν βγήκαν να πουν μια κουβέντα για το «σκάνδαλο Νοvartis», την απόπειρα ελέγχου των ΜΜΕ ή για την συνεχή προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρων του αντιπάλου.   Γιατί όλοι αυτοί οι ακραιφνείς φεμινιστές δεν ενοχλήθηκαν ποτέ από τις ανοίκειες επιθέσεις προς την σύζυγο του πρωθυπουργού;  Πως τολμούν  να ανακαλύπτουν σήμερα την τοξικότητα που αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο του κόμματος εδώ και πολλά χρόνια;  

 Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, σύντροφοι. Και σεις, όταν τα πράγματα ήταν καυτά και ζόρικα για την πατρίδα βρεθήκατε απόντες. Συνεπώς, δεν μπορείτε να ζητάτε σήμερα από κανέναν  τα ρέστα για την σήψη του κόμματος στην οποία και σεις συμβάλατε, έστω με τη σιωπή σας. Είστε όλοι συνυπεύθυνοι. Απλώς χάσατε το «μαγαζί γωνία» από έναν εισβολέα, έναν άσχετο, έναν ανέπαφο με την αριστερά και την πολιτική και τώρα αναζητάτε, όπως πάντα, τον ένοχο στους άλλους.  Πάντα υπάρχει ελέφαντας στο δωμάτιο των απογόνων του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς και ο ελέφαντας είναι πάντα κάποιος άλλος. Εν προκειμένω ο Τσίπρας και οι προεδρικοί.  Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι χθεσινός. Και η πορεία του προς την απαξίωση και τη διάλυση αργή αλλά σταθερή. Ο Κασσελάκης είναι ο απολιτικός αρχηγός που ταιριάζει στον αντιπολιτικό ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο του εύχεται  κάθε επιτυχία.  Καιρός είναι να βγει κι αυτό στη σύνταξη. Ελλείψει αντικειμένου.