Η ανάγκη μιας αξιόπιστης μεταλυκειακής επαγγελματικής εκπαίδευσης

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής «αποκάλυψε» πράγματα ήδη γνωστά στην εκπαιδευτική κοινότητα.

1. Υπάρχουν μαθητές πολλών ταχυτήτων που κυμαίνονται από 19,9 έως 0,9. Μαθητές με ικανότητες και οικογενειακή στήριξη που έχουν στόχους και εργάζονται σκληρά και εισάγονται σε αξιοπρεπείς, για τα ελληνικά δεδομένα, σχολές και μαθητές αδύναμους, αδιάφορους, που συμμετέχουν στις εξετάσεις για πλάκα και εισάγονται σε σχολές της πλάκας. Φυσιολογικά πράγματα. Σίγουρα το ταξικό στοιχείο παίζει το ρόλο του χωρίς να είναι καθοριστικό.

2. Το επίπεδο των μαθητών των ΕΠΑΛ που συμμετέχουν στις γενικές εξετάσεις είναι τραγικά χαμηλό και σε αυτό οφείλονται ως ένα βαθμό οι χαμηλές βαθμολογίες εισαγωγής στα ΤΕΙ. Το πιο ανησυχητικό με τα ΕΠΑΛ είναι η κουλτούρα απαξίωσης κάθε είδους γνώσης, ακόμα και τεχνικής, που καλλιεργείται με ευθύνη της πολιτείας.

3. Η πολιτεία σκόρπισε σε όλη την επικράτεια ανώτερες και ανώτατες σχολές με βαρύγδουπους τίτλους, πολλές από αυτές χωρίς αντικείμενο και χωρίς καμιά επαγγελματική διέξοδο, χωρίς υποδομές και διδακτικό προσωπικό, σχολές που είναι ήδη απαξιωμένες πλήρως στα μάτια της κοινωνίας. Είναι οι σχολές του μηχανογραφικού που συμπληρώνονται για πλάκα, για να πει κάποιος ότι κάπου πέτυχε, για να πάρει το πάσο, ή την αναβολή από το στρατό. Υπάρχει λόγος να διαβάσει κανείς για να μπει; Υπάρχει λόγος να φοιτήσει; Αλλά και αν φοιτήσει, υπάρχει τρόπος να πάρει αξιόπιστο πτυχίο; Αλλά και να το πάρει, τι να το κάνει;

4. Η πολιτιστική και οικονομική κρίση, που δεν είναι σημερινό φαινόμενο, απαξιώνει σταδιακά την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως προς το σκέλος της επαγγελματικής αποκατάστασης. Η έλλειψη προοπτικών αποθαρρύνει πολλούς μαθητές, κυρίως από τα χαμηλά εισοδήματα. Ταυτόχρονα, τα διαλυτικά φαινόμενα στη λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ, η αναξιοκρατία, η πολιτική και κοινωνική σήψη, καλλιεργούν ένα κλίμα απαξίας  της επιστήμης και της έρευνας στους νέους ανθρώπους. Όταν απόφοιτοι του ΕΜΠ δεν βρίσκουν δουλειά, ή όταν βρίσκουν είναι κακοπληρωμένη, όταν η στρόφιγγα των διορισμών στο δημόσιο έχει κλείσει, όταν οι επενδύσεις λείπουν και η ζήτηση σε επιστημονικό δυναμικό είναι χαμηλή, όταν το περιβάλλον στις σχολές θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, με ποια κίνητρα θα κάτσει ο νέος να μελετήσει, με ποια πρότυπα να ταυτιστεί; Τι να κάνει ο Χημικός χωρίς χημική βιομηχανία, ο ναυπηγός χωρίς ναυπηγεία, ο μεταλλειολόγος χωρίς ορυχεία, ο μηχανολόγος χωρίς εργοστάσια, ο φυσικός χωρίς ερευνητικά κέντρα ;

  

Απέναντι στην κατάσταση αυτή η πολιτεία υπόσχεται αλλαγές, χωρίς να έχει στόχους για την κατεύθυνση της κοινωνίας μας, αλλά και χωρίς να έχει τη διάθεση να σπάσει αυγά. Από τους υπαινιγμούς της Υπουργού καταλαβαίνουμε ότι θα διατηρηθούν οι περισσότερες άχρηστες σχολές, προφανώς για λόγους πολιτικού κόστους, έστω και αν το οικονομικό τους κόστος είναι σημαντικό. Επειδή όμως βρίσκονται στα αζήτητα, θα είναι ελεύθερη η εισαγωγή σ’ αυτές. Κίνηση χωρίς νόημα; Κάθε άλλο, μια κακοστημένη παγίδα, με στόχο την πλασματική μείωση της ανεργίας, την εξυπηρέτηση συμφερόντων και όχι μόνο. Οι χιλιάδες των μαθητών που θα γράφονται σ’ αυτές τις σχολές, μαζί με τους απόφοιτους των ΕΠΑΛ, τους μαθητές των ΙΕΚ και των διαφόρων «κολεγίων» αποτελούν ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό που ζητάει αξιοποίηση, εφόσον εκπαιδευτεί σωστά. Άρα το ζητούμενο είναι η μεταλυκειακή επαγγελματική εκπαίδευση, αυτό δηλαδή που λείπει από τη χώρα. Αν έχουμε στόχο την βιώσιμη ανάπτυξη, τη βελτίωση των όρων ζωής και την ορθολογική αξιοποίηση των φυσικών πόρων, τότε έχουμε ανάγκη ειδικευμένων τεχνικών, αισθητικών, βρεφοκόμων, νοσηλευτών, βοηθών λογιστηρίου, χειριστών μηχανημάτων και υπολογιστών, κατασκευαστών, τουριστικών πρακτόρων και λοιπών επαγγελματιών. Αυτοί θα στελεχώσουν επιχειρήσεις και υπηρεσίες, αυτοί βγάζουν το φίδι από την τρύπα σε όλες της αναπτυγμένες κοινωνίες. Άρα μετά το λύκειο και δίπλα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ πρέπει να στηθεί μια αξιόπιστη επαγγελματική εκπαίδευση. Ενιαία, σύγχρονη, εξοπλισμένη, με εκπαιδευμένο και πιστοποιημένο διδακτικό προσωπικό, με άμεση σύνδεση με την αγορά. Τα χρήματα που χρειάζονται μπορούν να βρεθούν, αν σκεφτούμε πόσα χρήματα πετιούνται στο δρόμο για να συντηρούνται τα απίθανα ΤΕΙ, ή τα άθλια ΕΠΑΛ, κλπ. Η εκπαίδευση αυτή οφείλει να είναι δημόσια και δωρεάν. Όμως οφείλει να έχει διοικητικά συμβούλια από επαγγελματίες της διοίκησης, που θα αναζητούν πόρους και χορηγίες, που θα βοηθούν στην επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων, που θα αρθρώνουν τη λειτουργία της με την υπόλοιπη κοινωνική δραστηριότητα.

Πιστεύω ότι οι προτάσεις που διατυπώνονται από την αριστερά, πρέπει να απαγκιστρωθούν τόσο από τη διαχειριστική λογική του ΠΑΣΟΚ, όσο και από τη μηδενιστική και φοβική λογική του ΚΚΕ και του αριστερισμού. Οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας πρέπει να αναπτυχθούν για να υπηρετήσουν πρώτα και κύρια τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το κλίμα της απαξίας του αστικού εκσυγχρονισμού, που χρόνια τώρα καλλιεργείται, είναι αυτό που οδηγεί στην οικονομία της αρπαχτής και στην χρεοκοπία. Η επαγγελματική εκπαίδευση μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τη λοκομοτίβα της ανάκαμψης.