Εμείς οι δάσκαλοι δεν φταίμε πουθενά;

Μετά το «προβοκατόρικο» και ειρωνικό άρθρο που έγραψα για τις εργασιακές συνθήκες του κλάδου μου, δέχθηκα όπως ήταν φυσικό θετικά και αρνητικά σχόλια. Να ξεκαθαρίσω μερικά πραγματάκια.

1. Στις σημερινές καταστάσεις που βιώνουμε ως χώρα, οι δάσκαλοι έχουν πρώτιστο καθήκον να παλέψουν για τη σωστή εκπαίδευση όσων μετέχουν της ελληνικής παιδείας.

 Αντικειμενικά οι συνθήκες της δουλειάς τους είναι πολύ, μα πολύ καλύτερες από πολλές άλλες ομάδες και κατηγορίες εργαζομένων μέσα και κυρίως έξω από το δημόσιο τομέα. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα της δουλειάς τους δεν είναι αντίστοιχο με τις συνθήκες αυτές.

Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών από την Α γυμνασίου έως τη Γ λυκείου αναγκάζεται να κάνει φροντιστήριο για να μάθει γράμματα, κάτι σημαίνει.

Και δεν είναι μόνο, τα κονδύλια που ποτέ δεν φτάνουν, ή τα προγράμματα σπουδών που είναι κακά, αλλά κάποια συμμετοχή έχουμε και μεις και κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Οι φροντιστές με τα ίδια προγράμματα και την ίδια ύλη και χειρότερους μισθούς και έντονη εργασιακή ανασφάλεια πως επιτυγχάνουν, αυτά που εμείς δεν μπορέσαμε. Και δεν αναφέρομαι σε όλους είναι σαφές. Αναφέρομαι στο συνολικό μέσο όρο που δεν είναι καλός και η κοινωνία το ξέρει και δεν μας τιμά. Το ξέρετε.

 Οι συζητήσεις στα διαλείμματα και τα ψου-ψου πίσω από τις πλάτες, γι’ αυτόν που ποτέ δεν είναι λερωμένος από κιμωλία, ή γι’ αυτήν που λείπει συχνά, ή για την άλλη που συμπεριφέρεται άσχημα στα παιδιά, ή για τον τάδε που διδάσκει ότι τούρθει, ή μιλάει πολύ για ποδόσφαιρο, δίνουν και παίρνουν στα σχολεία και οι παροικούντες τις ξέρουν.

 Σε κανένα δεν φτάνουν τα λεφτά και δεν θα φτάνουν ποτέ. Αλλά έξω στην αγορά εργασίας πέφτει ξύλο και καλά θα κάνουμε να κοιτάμε και την καμπούρα μας.

Τα λεφτά των φορολογουμένων, κυρίως μισθωτών σαν και μας, γεμίζουν με το όποιο ψωμί το τραπέζι μας.

2. Τα ΕΠΑΛ της Αθήνας λόγω των συνεχόμενων απεργιών των λεωφορείων έχουν να κάνουν κανονικό μάθημα εδώ και 4 μήνες. Μετά τις 11 το πρωί που αρχίζουν οι στάσεις εργασίας, ερημώνουν, κλείνουν ή υπολειτουργούν; Διαμαρτυρήθηκε κανένα συνδικάτο γι’ αυτό; Έγινε καμιά πορεία, καμιά παράσταση, καμιά απεργία; Το ξέρει αυτό ο λαός, που πληρώνει τους μισθούς μας; Μιλάμε για ελλιπή φοίτηση παιδιών κυρίως από φτωχιές ή οικογένειες οικονομικών μεταναστών.

Για παιδιά, πολλά από τα οποία είναι ιδιαίτερα αδύναμοι μαθητές και δεν τους περισσεύουν για φροντιστήρια.

3. Το φαινόμενο των καταλήψεων χωρίς κανένα αίτημα, εδώ και 15 και βάλε χρόνια, έχει μειώσει τον πραγματικό χρόνο σπουδών. Έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες ζημιές στα σχολεία, έχει αναπτύξει παράνομα κυκλώματα παντός είδους. Τα συνδικάτα μας όχι μόνο δεν καταδίκασαν ποτέ το φαινόμενο, αντιθέτως το θεωρούν αγωνιστική κινητοποίηση και το μπιζάρουν. Η αναπλήρωση των χαμένων ωρών ποτέ δεν πραγματοποιείται και το ξέρουν όλοι. Οι γιορτές και οι εκδρομές γίνονται κανονικά, ενώ το σχολείο έχει κλείσει για 1-2-3 ή 4 εβδομάδες. Μιλάει κανείς γι’ αυτό;

4. Η βαθμολογική κλίμακα τουλάχιστον στην Γ λυκείου δεν είναι από 0-20. Είναι πλέον από 18-20. Στην πιο κρίσιμη τάξη που ο βαθμός κάποιων μαθημάτων έχει συμμετοχή στο βαθμό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει καταρρεύσει κάθε έννοια αξιολόγησης. Ποιος έχει ευθύνη γι’ αυτό; Το υπουργείο; Αυτό βαθμολογεί;

Γιατί συμμετέχουμε  σε μια κατάφωρη αδικία εις βάρος των καλύτερων;

Γιατί διδάσκουμε στα παιδιά την αδικία και τον εξισωτισμό του χειρότερου είδους;

5. Πολλά από τα παιδιά μας έχουν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης αλλά και επαγγελματικού προσανατολισμού. Αυτά είναι πράγματα πολύ σοβαρότερα από τη διδασκαλία των μαθημάτων. Τεράστια η ευθύνη της πολιτείας που αυτά ή δεν γίνονται καθόλου ή γίνονται πλημμελώς. Πότε αντιδράσαμε έντονα γι’ αυτό; Πότε απεργήσαμε, ζητώντας εδώ και τώρα μόνιμους ψυχολόγους σε κάθε σχολείο;

6. Σε όλη την επικράτεια η συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων των σχολείων αρνείται να κάνει χρήση του δικαιώματος που της δίνει ο νόμος να παίρνει αποφάσεις πάνω στην εκπαιδευτική διαδικασία. Για το τι θα διδαχθεί και πως. Για το ποιος πρέπει και μπορεί να διδάξει και ποιο μάθημα στην κάθε τάξη. Για το ποιος θα αναλάβει και πώς να στηρίξει κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις παιδιών που έχουν ανάγκη. Για το ποια εποπτικά μέσα λείπουν και πως θα αποκτηθούν.

Γιατί τόσο σοβαρές διαδικασίες να αφήνονται στον πατριωτισμό κάποιων συναδέλφων και να μην αποφασίζει ο σύλλογος;

Γιατί ανασηκώνουμε τις πλάτες και χαμογελάμε πονηρά όταν αντιπροσωπείες μαθητών ζητούν να αλλάξει τμήμα κάποιος καθηγητής για εκπαιδευτικούς λόγους, χωρίς ποτέ να υπάρχει αποτέλεσμα;

Η πλειοψηφία των συλλόγων αρνήθηκε και να συζητήσει έστω την υπόθεση της αυτοαξιολόγησης. Ακόμα και της άτυπης, μακριά από τα μάτια της εξουσίας. Γιατί; Τι έχουμε να φοβηθούμε και τι να κρύψουμε;

Ο καθένας διεκδικεί με πείσμα το αλάθητο για τον εαυτό του. Σε ποιο κόσμο υπάρχει δράση χωρίς αξιολόγηση, πότε καταργήθηκε η μέτρηση και δεν το μάθαμε;

Αυτά είναι μόνο μερικά ερωτήματα για την κατάσταση στη μέση εκπαίδευση.Μερικά καρφιά.  Όλοι τα βιώνουμε και οι περισσότεροι τα ζούμε, γιατί την αβελτηρία της εκπαίδευσης την βιώνουν και τα δικά μας παιδιά.

Πόσοι από μας οργίζονται για κάποιους από τους δασκάλους των παιδιών μας, για τους συναδέλφους μας;

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, είναι γνωστό. Υπάρχουν διαμάντια και άνθρακες.   Καλοί άνθρωποι είμαστε όλοι, μόνο που δεν κάνουμε όλοι το σωστό. Και μόνο το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές μας χρειάζεται να διδαχθούν δύο φορές τα ίδια πράγματα για να τα μάθουν, κάτι λέει.

Ο μέσος όρος είναι ελλειμματικός. Δεν φταίμε μόνο εμείς, αλλά φταίμε και εμείς.

Η ίδια η φύση της δουλειάς, μας δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αναπτύξουμε πολύμορφα και μαζικά κινήματα πάνω στην ουσία της εκπαίδευσης, να επιβάλουμε ανατροπές, να αποδείξουμε στην κοινωνία ότι είμαστε ένα διαλεχτό κομμάτι της, να υποσκελίσουμε την εξουσία. Αν είμαστε επαναστάτες και ορθολογιστές πρέπει να ξεκινήσουμε τον πόλεμο πρώτα και κύρια από την αυλή μας. Μετά μπορούμε να συζητήσουμε και για το ταμείο.