Εμείς οι δάσκαλοι δεν φταίμε πουθενά;




Μετά το «προβοκατόρικο» και ειρωνικό άρθρο που έγραψα για τις εργασιακές συνθήκες του κλάδου μου, δέχθηκα όπως ήταν φυσικό θετικά και αρνητικά σχόλια. Να ξεκαθαρίσω μερικά πραγματάκια.

1. Στις σημερινές καταστάσεις που βιώνουμε ως χώρα, οι δάσκαλοι έχουν πρώτιστο καθήκον να παλέψουν για τη σωστή εκπαίδευση όσων μετέχουν της ελληνικής παιδείας.
 Αντικειμενικά οι συνθήκες της δουλειάς τους είναι πολύ, μα πολύ καλύτερες από πολλές άλλες ομάδες και κατηγορίες εργαζομένων μέσα και κυρίως έξω από το δημόσιο τομέα. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα της δουλειάς τους δεν είναι αντίστοιχο με τις συνθήκες αυτές.

Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών από την Α γυμνασίου έως τη Γ λυκείου αναγκάζεται να κάνει φροντιστήριο για να μάθει γράμματα, κάτι σημαίνει.

Και δεν είναι μόνο, τα κονδύλια που ποτέ δεν φτάνουν, ή τα προγράμματα σπουδών που είναι κακά, αλλά κάποια συμμετοχή έχουμε και μεις και κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
Οι φροντιστές με τα ίδια προγράμματα και την ίδια ύλη και χειρότερους μισθούς και έντονη εργασιακή ανασφάλεια πως επιτυγχάνουν, αυτά που εμείς δεν μπορέσαμε. Και δεν αναφέρομαι σε όλους είναι σαφές. Αναφέρομαι στο συνολικό μέσο όρο που δεν είναι καλός και η κοινωνία το ξέρει και δεν μας τιμά. Το ξέρετε.

 Οι συζητήσεις στα διαλείμματα και τα ψου-ψου πίσω από τις πλάτες, γι’ αυτόν που ποτέ δεν είναι λερωμένος από κιμωλία, ή γι’ αυτήν που λείπει συχνά, ή για την άλλη που συμπεριφέρεται άσχημα στα παιδιά, ή για τον τάδε που διδάσκει ότι τούρθει, ή μιλάει πολύ για ποδόσφαιρο, δίνουν και παίρνουν στα σχολεία και οι παροικούντες τις ξέρουν.
 Σε κανένα δεν φτάνουν τα λεφτά και δεν θα φτάνουν ποτέ. Αλλά έξω στην αγορά εργασίας πέφτει ξύλο και καλά θα κάνουμε να κοιτάμε και την καμπούρα μας.
Τα λεφτά των φορολογουμένων, κυρίως μισθωτών σαν και μας, γεμίζουν με το όποιο ψωμί το τραπέζι μας.

2. Τα ΕΠΑΛ της Αθήνας λόγω των συνεχόμενων απεργιών των λεωφορείων έχουν να κάνουν κανονικό μάθημα εδώ και 4 μήνες. Μετά τις 11 το πρωί που αρχίζουν οι στάσεις εργασίας, ερημώνουν, κλείνουν ή υπολειτουργούν; Διαμαρτυρήθηκε κανένα συνδικάτο γι’ αυτό; Έγινε καμιά πορεία, καμιά παράσταση, καμιά απεργία; Το ξέρει αυτό ο λαός, που πληρώνει τους μισθούς μας; Μιλάμε για ελλιπή φοίτηση παιδιών κυρίως από φτωχιές ή οικογένειες οικονομικών μεταναστών.
Για παιδιά, πολλά από τα οποία είναι ιδιαίτερα αδύναμοι μαθητές και δεν τους περισσεύουν για φροντιστήρια.

3. Το φαινόμενο των καταλήψεων χωρίς κανένα αίτημα, εδώ και 15 και βάλε χρόνια, έχει μειώσει τον πραγματικό χρόνο σπουδών. Έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες ζημιές στα σχολεία, έχει αναπτύξει παράνομα κυκλώματα παντός είδους. Τα συνδικάτα μας όχι μόνο δεν καταδίκασαν ποτέ το φαινόμενο, αντιθέτως το θεωρούν αγωνιστική κινητοποίηση και το μπιζάρουν. Η αναπλήρωση των χαμένων ωρών ποτέ δεν πραγματοποιείται και το ξέρουν όλοι. Οι γιορτές και οι εκδρομές γίνονται κανονικά, ενώ το σχολείο έχει κλείσει για 1-2-3 ή 4 εβδομάδες. Μιλάει κανείς γι’ αυτό;

4. Η βαθμολογική κλίμακα τουλάχιστον στην Γ λυκείου δεν είναι από 0-20. Είναι πλέον από 18-20. Στην πιο κρίσιμη τάξη που ο βαθμός κάποιων μαθημάτων έχει συμμετοχή στο βαθμό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει καταρρεύσει κάθε έννοια αξιολόγησης. Ποιος έχει ευθύνη γι’ αυτό; Το υπουργείο; Αυτό βαθμολογεί;
Γιατί συμμετέχουμε  σε μια κατάφωρη αδικία εις βάρος των καλύτερων;
Γιατί διδάσκουμε στα παιδιά την αδικία και τον εξισωτισμό του χειρότερου είδους;

5. Πολλά από τα παιδιά μας έχουν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης αλλά και επαγγελματικού προσανατολισμού. Αυτά είναι πράγματα πολύ σοβαρότερα από τη διδασκαλία των μαθημάτων. Τεράστια η ευθύνη της πολιτείας που αυτά ή δεν γίνονται καθόλου ή γίνονται πλημμελώς. Πότε αντιδράσαμε έντονα γι’ αυτό; Πότε απεργήσαμε, ζητώντας εδώ και τώρα μόνιμους ψυχολόγους σε κάθε σχολείο;

6. Σε όλη την επικράτεια η συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων των σχολείων αρνείται να κάνει χρήση του δικαιώματος που της δίνει ο νόμος να παίρνει αποφάσεις πάνω στην εκπαιδευτική διαδικασία. Για το τι θα διδαχθεί και πως. Για το ποιος πρέπει και μπορεί να διδάξει και ποιο μάθημα στην κάθε τάξη. Για το ποιος θα αναλάβει και πώς να στηρίξει κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις παιδιών που έχουν ανάγκη. Για το ποια εποπτικά μέσα λείπουν και πως θα αποκτηθούν.
Γιατί τόσο σοβαρές διαδικασίες να αφήνονται στον πατριωτισμό κάποιων συναδέλφων και να μην αποφασίζει ο σύλλογος;

Γιατί ανασηκώνουμε τις πλάτες και χαμογελάμε πονηρά όταν αντιπροσωπείες μαθητών ζητούν να αλλάξει τμήμα κάποιος καθηγητής για εκπαιδευτικούς λόγους, χωρίς ποτέ να υπάρχει αποτέλεσμα;

Η πλειοψηφία των συλλόγων αρνήθηκε και να συζητήσει έστω την υπόθεση της αυτοαξιολόγησης. Ακόμα και της άτυπης, μακριά από τα μάτια της εξουσίας. Γιατί; Τι έχουμε να φοβηθούμε και τι να κρύψουμε;
Ο καθένας διεκδικεί με πείσμα το αλάθητο για τον εαυτό του. Σε ποιο κόσμο υπάρχει δράση χωρίς αξιολόγηση, πότε καταργήθηκε η μέτρηση και δεν το μάθαμε;

Αυτά είναι μόνο μερικά ερωτήματα για την κατάσταση στη μέση εκπαίδευση.Μερικά καρφιά.  Όλοι τα βιώνουμε και οι περισσότεροι τα ζούμε, γιατί την αβελτηρία της εκπαίδευσης την βιώνουν και τα δικά μας παιδιά.
Πόσοι από μας οργίζονται για κάποιους από τους δασκάλους των παιδιών μας, για τους συναδέλφους μας;

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, είναι γνωστό. Υπάρχουν διαμάντια και άνθρακες.   Καλοί άνθρωποι είμαστε όλοι, μόνο που δεν κάνουμε όλοι το σωστό. Και μόνο το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές μας χρειάζεται να διδαχθούν δύο φορές τα ίδια πράγματα για να τα μάθουν, κάτι λέει.

Ο μέσος όρος είναι ελλειμματικός. Δεν φταίμε μόνο εμείς, αλλά φταίμε και εμείς.

Η ίδια η φύση της δουλειάς, μας δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αναπτύξουμε πολύμορφα και μαζικά κινήματα πάνω στην ουσία της εκπαίδευσης, να επιβάλουμε ανατροπές, να αποδείξουμε στην κοινωνία ότι είμαστε ένα διαλεχτό κομμάτι της, να υποσκελίσουμε την εξουσία. Αν είμαστε επαναστάτες και ορθολογιστές πρέπει να ξεκινήσουμε τον πόλεμο πρώτα και κύρια από την αυλή μας. Μετά μπορούμε να συζητήσουμε και για το ταμείο.

Σχόλια

  1. Δεν διάβασα το προηγούμενο άρθρο σας. Αυτά που διάβασα όμως σήμερα τα επικροτώ όλα και χαίρομαι που υπάρχουν δάσκαλοι σαν και σας. Ως μητέρα και ως πολίτης, χρόνια τώρα, θέτω τα ίδια ερωτήματα.Η εμπειρία, μου λέει πως στους 100 συναδέλφους σας 10 είναι πολύ καλοί, 50-70 καλοί ή αδιάφοροι και 20 δεν κάνουν για δάσκαλοι. Σήμερα αντιμετωπίζω το θέμα ως κοινωνικό φαινόμενο που χρήζει αντιμετώπισης. Όταν όμως πήγαιναν τα παιδιά μου στο Λύκειο και δεν πήγαιναν φροντιστήριο για ιδεολογικούς λόγους (δεν στηρίζουμε την παραπαιδεία), είχα αγωνία συνεχώς για κάθε χαμένη ώρα, για κάθε καθηγητή που έμπαινε στην τάξη, για το αν θα βγει η ύλη. Ευτυχώς σε δύο μαθήματα πήγαιναν στην ενισχυτική διδασκαλία (μαθητές του 19) και ευτυχώς πέρασαν στις σχολές που ήθελαν και τώρα είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές. Θέλω να σας πω δύο πράγματα.Τα παιδιά στην πρόσθετη διδακτική στήριξη ξεκίνησαν από πέντε αριστούχους και έφτασαν τα εκατό και τα μαθήματα αυτά τα έκαναν οι καλύτεροι καθηγητές του σχολείου.Οι συνάδελφοί σας αυτοί δεν πρόσφεραν στους μαθητές μονο γνώσεις αλλά και ενθάρυνση και στήριξη. Και με την στάση τους και μαθήματα ζωής, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές τους απόψεις. Όλοι γνωρίζουμε τις αδυναμίες της πολιτείας, την ελλιπή χρηματοδότηση και τους πολύ χαμηλούς μισθούς σας.Όλοι θέλουμε καλή παιδεία όπως θέλουμε και καλή υγεία (συμβαίνει να είμαι γιατρός) και αγωνιζόμαστε γι' αυτά.Οφείλουμε όμως, ο καθένας στον χώρο του να βλέπει και τις δικές μας ευθύνες και αδυναμίες και να τις λέει. Σας συγχαίρω για το άρθρο σας. Λωρέττα Ράτσικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
    1) βασική ευθύνη για τη φροντιστηριακή παιδεία έχει το αναλυτικό πρόγραμμα που ποτέ δεν έγινε curiculum. Είναι ένα συνεχές κι αυστηρό κυνήγι της ύλης. Ποτέ δε δίνεται χρόνος για διαθεματικές εργασίες και χρήση των νέων τεχνολογιών ή άλλων εποπτικών μέσων. Επειδή είμαι της παραπαιδείας δεν μπορώ να ξεχάσω ότι άλλο είναι να εργάζεσαι με κλειστά τμήματα των 10-12 μαθητών max κι άλλο σε τάξεις των 30.

    2-3) Το γεγονός ότι τα παιδιά αντιδρούν στο εκπαιδευτικό σύστημα που τα βιάζει ή άλλοι εργαζόμενοι αντιδρούν, δε νομίζω ότι είναι ευθύνη των εκπαιδευτικών οι οποίοι και είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται κάθε μέρα (ακόμα και σε καταλήψεις).

    Για τη βαθμολογία που γράφεις πρέπει να πω ότι έχεις απόλυτο άδικο. Το ίδιο το σχολείο με τη σημερινή του δομή δε βοηθά στη βελτίωση των καλών. Οι δε βαθμοί περισσότερο βλάπτουν παρά κάνουν καλό. (εδώ κι εδώ).

    Στο μόνο ζήτημα (δε με παίρνει ο χώρος για μεγαλύτερο σχόλιο, αρκετά καταχράστηκα τη φιλοξενία σου) που συμφωνώ μαζί σου απολύτως είναι η αξιολόγηση που τη φοβούνται όσο τίποτε άλλο. Τοποθετήθηκα παλαιότερα, αλλά και το Υπουργείο έχει βασικά λάθη και κενά στον τρόπο που θέλει να αξιολογήσει. Και ορισμένες προτάσεις είναι προς το καλό, ωστόσο, πολλά ζητήματα έχουν φοβερά κενά που ακόμα δεν καλύφθηκαν (βλ. εδώ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ απόλυτα. Παίρνω και μόνος μου την άδεια σου να αναδημοσιεύσω το κείμενο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δείμο
    Σαν πιο παλιός έχω δουλέψει και τάξεις φροντιστηριακές με 20 παιδιά ( δέσμες) και οι παλιότεροι στο Αττικό και στο Γνώμονα με 30. Δουλεύαμε με θαυμάσια αποτελέσματα, μαθαίναμε τα παιδιά, τα στέλναμε στις σχολές με βασικές γνώσεις. Καπνίζαμε από το άγχος μέσα στην τάξη, και το βράδυ στις 10.30 για να συνέλθουμε πίναμε ουσίκυ, για να ηρεμήσουμε να πάμε για ύπνο. Τριάντα παιδιά στην τάξη μέχρι σήμερα δεν είναι ο κανόνας είναι η εξαίρεση. Οι κατευθύνσεις είναι τμήματα μικρά κάτω από 20.Στα μικρά σχολεία της επαρχίας είναι κάτω από 10. Η σωστή δουλειά είναι υπόθεση ατομική, δεν είναι συλλογική και εδώ είναι το λάθος. Το σχολείο δεν αυτοοργανώνεται, δεν αυτοελέγχεται. Στο φροντιστήριο έχεις τον πελάτη, τον ιδιοκτήτη, τον ανταγωνισμό να σε κρατάει ζεστό. Στο δημόσιο έχεις μόνο τη συνείδησή σου. Μεγάλη διαφορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λωρέττα καλώς όρισες στην παρέα μας.Θίγεις το θέμα της ενισχυτικής που είναι πολύ σημαντικό. Καταργήθηκε φέτος και δεν άνοιξε μύτη γιατί η συντεχνία μας ποτέ της δεν τη στήριξε. ¨οτι έχει δουλειά και βοήθεια στους ασθενέστερους περνάει ντούκου. Στα Βίλλια Αττικής ή στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης που τυγχάνει να ξέρω οι συνάδελφοι έκαναν θαύματα. Υπάρχουν δράσεις αποσπασματικές, οι εκπαιδευτικοί δεν είναι κοινότητα. Έτσι δεν προωθούμε τίποτα, ούτε τα συντεχνιακά μας, απλά εξασφαλίζουμε τις ημεραργίες των συνδικαλιστών μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για παράδειγμα ο Sfiltros. Πασχίζει στο μακρινό νησί και ξέρω ότι κάνει το σωστό και το κάνει καλά. Και όμως συμφωνεί με το άρθρο γιατί ζει από κοντά το κλίμα και βλέπει και ξέρει.
    Πρότεινα παλιότερα να ανοίγει το σχολείο απόγευμα με ευθύνη της τοπικής ΕΛΜΕ και του Δήμου να κάνει ενισχυτική άτυπα και δωρεάν. Να συμπληρώνει τα μαθήματα που χάνονται. Να κάνουμε μαθήματα σε νοικοκυρές πχ να προσφέρουμε κοινωνικό έργο. Με πήραν για τρελό. Όλα είναι ευθύνη της πολιτείας και μεις πρέπει μόνο να καταγγέλλουμε και να απεργούμε 2 φορές το μήνα. Ε δεν με ενδιαφέρει αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπ/ση είμαι κι εγώ και χάρηκα διαβάζοντας το άρθρο σου. Γιατί, είναι αρκετά χρόνια που με γυροφέρνουν ανάλογες σκέψεις και "φοβόμουνα" μήπως είμαι ο τρελος της παρέας, αφού οι περισόεροι συνάδελφοί μου καμιά ευθύνη και κανένα λάθος δεν αναγνώριζαν σε μας. Τέλος πάντων, χάρηκα που διάβασα τις απόψεις σου και δηλώνω ότι με βρίσκουν σύμφωνο. Ελπίζω να ξυπνήσουμε κάποτε και να διεκδικήσουμε πολύ περισσότερα απο μια αύξηση κάποιων ευρώ, χάνοντας όμως τον τίτλο του ΔΑΣΚΑΛΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. dimitos
    και γω χάρηκα που συμφωνούμε. Είμαστε τελικά λίγοι; δεν ξέρω, ίσως δεν φωνάζουμε πολύ, αλλά τρελοί του χωριού δεν είμαστε. Και γω ελπίζω να ξυπνήσουμε, αν και δεν το βλέπω, η χειμέρια νάρκη είναι η αυτοσυντήρηση μας. "Την υγειά μας νάχουμε"
    Να τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει με ένα κείμενο, υπάρχουν στοιχεία με τα οποία συμφωνεί ο αναγνώστης -εν προκειμένω η αφεντιά μου- και με άλλα που διαφωνεί.
    Λογικό είναι.

    Δεν θα πω αναλυτικά τις σκέψεις μου. Εκείνο όμως που θεωρώ σημαντικό να πω είναι πως βάζεις πολλά θέματα μαζί και μοιραία η προσέγγιση γίνεται επιφανειακή με μεγάλη πιθανότητα να προκύπτουν εσφαλμένα συμπεράσματα.
    Παράδειγμα: "Οι φροντιστές ... επιτυγχάνουν αυτά που εμείς δεν μπορέσαμε".
    Πώς προκύπτει αυτό; Το φροντιστήριο και το σχολείο υπηρετούν τον ίδιο σκοπό; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ, άρα η σύγκριση μεταξύ ανόμοιων πραγμάτων, τι νόημα έχει;

    Κι άλλο παράδειγμα;
    Οι ώρες των παιδιών που φοιτούν στα ΕΠΑΛ έχουν χαθεί κλπ κλπ.
    Σωστό, αλλά το πρόβλημα θα μου επιτρέψεις να πω δεν είναι οι χαμένες ώρες από τα ΜΜΜ.
    Οι χαμένες ώρες βρίσκονται στον ίδιο τον σχεδιασμό των ΕΠΑ.Λ.
    Βεβαίως υπάρχει ένα τεράστιο άλλο θέμα. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα πως όλα τα παιδιά της ηλικίας 16-18 ετών μπορεί να παρακολουθήσει επιτυχώς πρόγραμμα σπουδών Λυκειακού επιπέδου; Και αν ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι μπορεί να παρακολουθήσει ένας νέος αυτής της ηλικίας το περιεχόμενο σπουδών που απαιτούνται για τα σύγχρονα επαγγέλματα;

    Ούτε και με τη θέση: "Αν είμαστε επαναστάτες και ορθολογιστές πρέπει να ξεκινήσουμε τον πόλεμο πρώτα και κύρια από την αυλή μας." μπορώ να συμφωνήσω.
    Λίγα από τα δομικά προβλήματα της εκπαίδευσης μπορούν να λύσουν οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι άλλωστε η δουλειά τους αυτή.


    Και τι; Όλα αυτά που λέω απαλλάσσουν τους εκπαιδευτικούς; Όχι βέβαια.

    Απλώς όταν τα ρίχνουμε όλα σε ένα τσουβάλι και τα ανακατεύουμε, μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα που θέλουμε, μπορεί να γίνουμε αρεστοί για τον ριζοσπαστικό λόγο μας, όμως επί της ουσίας, λίγα από τα προβλήματα αναδεικνύουμε στην ορθή τους διάσταση.


    Όμως για να κλείσω θετικά, το απαιτεί και το σαβουάρ βρίβρ, συμφωνώ απολύτως με την θέση:
    "Ο μέσος όρος είναι ελλειμματικός. Δεν φταίμε μόνο εμείς, αλλά φταίμε ΚΑΙ εμείς".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Aνώνυμε, ο λόγος σου δείχνει ψυχραιμία και γνώση.
    Θα διαφωνήσω και θα συμφωνήσω με τη σειρά μου αλλά σίγουρα έχω να μάθω από την κουβέντα μας.
    1. Χάνονται ώρες στα ΕΠΑΛ. Ε ναι και χάνονται, μην πεις ότι είναι τελειωμένοι ούτως ή άλλως ( που είναι), καλύτερα στο σχολείο παρά αλλού. Αλλά δε νοιάζεται κανείς. ούτε η πονόψυχοι με το λαό. Βολεύονται.
    2. Φροντιστήρια.\Υπήρξα 30 χρόνια φροντιστής. Ναι τους μαθαίναμε, στα κύρια μαθήματα που έκαναν φροντιστήριο αποκτούσαν γνώσεις. Γιατί δεν είναι ίδια η αποστολή; Τι είναι το φροντιστήριο, την ύλη των βασικών μαθημάτων του σχολείου δεν διδάσκει;
    3. Και όμως μπορούμε να κάνουμε πολλά, αν βέβαια η ριζοσπαστικότητα κατευθυνθεί στην ουσία της δουλειάς μας και όχι στις βόλτες στο Σύνταγμα με χημικά.
    Τώρα το θέμα της μαζικής παιδείας που ανοίγεις ελαφρά σε μια αποστροφή του λόγου σου είναι η βάση όλων, αλλά είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
    Τα λέμε, ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χαίρομαι που οι δάσκαλοι τολμούν να θίγουν θέματα που τους θίγουν..σίγουρα δεν είστε οι τρελοί της παρέας αφού αν ερωτηθούν γονείς και παιδιά τα ίδια θα σας πουν ίσως και κάτι παραπάνω.. Πως είναι δυνατόν πράγματα που τα βλέπει και τα ξέρει μια κοινωνία ολόκληρη να τα αρνούνται προκλητικά αν όχι το σύνολο των εκπαιδευτικών, τουλάχιστον αυτοί που σας εκπροσωπούν.
    Λυπάμαι,παράλληλα,που η δε διαβάζονται τα παραπάνω από πολλούς εκπαιδευτικούς η δεν τολμούν να εκφέρουν άποψη περισσότεροι των δυο-τριών..
    Όσο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών την κάνουν καθημερινά γονείς και μαθητές που, βέβαια, δε λαμβάνεται υπ'όψιν από κανέναν..
    L μου,συγχαρητήρια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. gogo
    πολλοί είμαστε πολλοί
    ευχαριστίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ για την υποδοχή και το εννοώ.
    Ας μπω κατ' ευθείαν στο θέμα.
    Η βασική ιδέα του σχολίου μου ήταν πως όταν μιλάμε για θέματα εκπαίδευσης, (και Παιδείας), είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσουμε προβλήματα και να σκεφτούμε λύσεις, αν δεν αποσαφηνίζουμε για πι επί μέρους θέμα μιλάμε.

    Καλοπροαίρετα επισήμανα πως για να εξάγεις τα συμπεράσματά σου, έβαλες πολλά μαζί θέματα, και σύγκρινες ανόμοια προβλήματα.
    Μπαίνω στο "ζουμί"

    1.. Καθόλου δεν πιστεύω ότι τα παιδιά στο ΕΠΑ.Λ είναι τελειωμένα. Αντίθετα!!! Μολονότι υπάρχουν δεκάδες αντίξοες συνθήκες, (Φιλοσοφία, πρόγραμμα σπουδών, υποδομές κλπ) τα αποτελέσματα είναι θεαματικά!
    Μα θα μου πεις αφού τα πιο πολλά παιδιά που αποφοιτούν δεν βρίσκουν απασχόληση, πώς μπορείς να μιλάς για επιτυχημένη δομή. Η απάντηση είναι νομίζω αφοπλιστική. Δεν φταίει το σχολείο και ο εκπαιδευτικός αν ΔΕΝ υπάρχουν θέσεις στην αγορά εργασίας.
    (Και μην ακούω αυτά τα περί επαγγελματικού προσανατολισμού. Στερούνται σοβαρότητας. [Πέρα από τα οικογενειακά πρότυπα και προτροπές, υπάρχουν θέσεις εργασίας προς τις οποίες μπορείς να στρέψεις τον έφηβο;])
    Παρόλα τα παραπάνω, τα πιο πολλά παιδιά που αποφοιτούν από τα παλαιότερα ΤΕΕ και τώρα ΕΠΑ.Λ ΕΠΑ.Σ, εφόσον το επιδιώκουν σοβαρά βγάζουν μεροκάματο ΚΑΙ έχουν πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.


    2.Σχολείο Vs φροντιστήριο. Για να κάνεις μεταξύ τους σύγκριση, θα πρέπει να δεις τους σκοπούς τους. Δηλωμένους και λανθάνοντες.
    Όχι, δεν ζητάμε από ένα φροντιστήριο ότι ζητάμε από ένα σχολείο. Οι σκοποί είναι συγγενείς μεν, διαφέρουν "παρασάγγας" δε.
    Παράδειγμα; Στο φροντιστήριο το παιδί πηγαίνει για να μάθει ότι ο νόμος του Ωμ εξισώνει την ένταση του ρεύματος με το λόγο της τάσης προς την αντίσταση. Και να τον εφαρμόζει.
    Στο σχολείο, εκτός από αυτό,, τον νόμο του Ωμ, πηγαίνει για να ενταχθεί στην ομάδα. Να μάθει να συνεργάζεται, να αποκτήσει επίγνωση της προσωπικότητάς του και των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, να βάλει γενικότερες βάσεις για ό,τι θα αποτελέσει την Παιδεία του. Και αυτά συμβαίνουν μέσα στη σχολική τάξη. Και είναι το ίδιο ή και περισσότερο απαραίτητα από τον νόμο του Ωμ!
    (μεταξύ μας, η μισή Ελλάδα, παρόλο που έχει διδαχτεί τον σχετικό νόμο, μόνον για να λύσει σταυρόλεξο τον χρησιμοποιεί).
    Και βέβαια το να επιχειρεί να αξιολογεί κανείς το σχολείο, χρησιμοποιώντας ως κριτήριο αξιολόγησης τον αριθμό των επιτυγχανόντων στις Πανελλήνιες, είναι απλώς λάθος κριτήριο.

    3. Εδώ το είπα ότι συμφωνούμε, αλλά ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι οι δάσκαλοι μπορεί να λύσουν το πρόβλημα της εκπαίδευσης.
    Δεν μπορούν για ένα πολύ απλό λόγο. Δεν είναι σαφής και αναλυτικά διατυπωμένος ο ΣΚΟΠΟΣ της εκπαίδευσης.
    Ξέρεις με βάση τους υποτιθέμενους Σκοπούς, υπάρχουν τέσσερις μεγάλες κατηγορίες σχολείων.
    α)Τα σχολεία όπως τα φαντάζονται και τα θέλουν οι γονείς
    β)Τα σχολεία όπως τα φαντάζονται και τα θέλουν τα παιδιά.
    γ)Τα σχολεία όπως τα βιώνουν οι εκπαιδευτικοί και
    δ)Τα σχολεία όπως τα έχει θεσμοθετήσει η Πολιτεία.
    Είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις πολύ καλά ότι αυτά τα τέσσερα "σχολεία" δεν ταυτίζονται μεταξύ τους.
    Υπάρχει και μια πέμπτη κατηγορία σχολείων. Αυτά που θέλει και επιτυχώς λειτουργεί το σύστημα για να πετυχαίνει την αναπαραγωγή του, αλλά ας μη το δυσκολέψω κι άλλο.
    Φοβάμαι ότι πολυλογώ, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που έθεσα εξ αρχής.
    Τα θέματα είναι πολλά, και δεν είναι λογικό να τα συμμαζεύει κανείς αν ενδιαφέρεται να προσεγγίσει τις λύσεις των προβλημάτων, αλλά και να επιμερίσει ευθύνες.

    Τέλος θα μου επιτρέψει ο/η gogo να πω, πως οι εκπαιδευτικοί "παίρνουν το μήνυμα". Το πώς το αναλύουν και πώς αντιδρούν, φυσικά έχει να κάνει με την προσωπικότητα ενός εκάστου, αλλά είναι και η παράμετρος των 4 σχολείων [5 για την ακρίβεια] που δεν επιτρέπει να γίνουν πάντα κατανοητές ή εμφανείς οι όποιες αντιδράσεις.
    (Όχι, δεν υποστηρίζω ότι τα προβλήματα θα λυθούν με "περισσότερα" λεφτά για την "Παιδεία" [εκπαίδευση θέλει να πει το σύνθημα]. Είναι νομίζω φανερό αυτό από όσα -πολλά- είπα παραπάνω.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λεο, σημερα σε καλημεριζω σφιγκοντα σου το χερι!!!!
    Χαιρομαι που καποτε αδεσποτη μπηκα στην ιστοσελιδα σου.
    Μονο μια ερωτηση. Ποιος ο λογος που οι εκπαιδευτικοι ολων των βαθμιδων ησαν αποντες στην ΑΠΕΡΓΙΑ;;;;;
    Για ποσο καιρο ακομη ανθρωποι που υποτιθεται ταυτοχρονα με την καταθεση της επιστημονικης τους γνωση με την συμπεριφορα τους θα πρεπει να διδασκουν την εννοια της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ;;;Μ' αλλα λογια ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Aνώνυμε (βρες ένα ψευδώνυμο να μιλάμε καλύτερα)

    Όλα όσα αναφέρεις είναι αιτίες για αναρτήσεις και μακρύ διάλογο, για συνέδρια θάλεγα που δεν έγιναν ποτέ. Για τα ΕΠΑΛ θα επενέλθω με ανάρτηση, δουλεύω εκεί τα τελευταία 4 χρόνια.
    Για το νόμο του Ωμ θέλω να πω. Οι σκοποί αυτού του σχολείου( του αχταρμά των 5 που βάζεις) έχουν συρρικνωθεί σε ένα, στο νόμο του Ωμ, με ευθύνη όλων. Εκεί το φροντιστήριο νικάει από την Α γυμνασίου έως τη Γ λυκείου. Η ήττα αυτή είναι βιωμένη και από τα παιδιά και από την κοινωνία αλλά και από τους εκπαιδευτικούς. Έτσι μεγάλες ομάδες δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει το πρωί αλλά για το έργο που θα παιχτεί το βράδυ.
    Οι δάσκαλοι αισθάνονται ότι κάνουν τη δουλειά τους σύμφωνα με το νόμο, αλλά καλυπτόμενοι πίσω από την ασφάλεια του δημοσίου δεν διεκδικούν ανατροπές. Οι άλλοι όμως απέξω με το μάτι αγριεμένο από τον ανταγωνισμό και την ανασφάλεια, τσιμπάνε από την πίτα των οικογενειών ένα μεγάλο κομμάτι κάνοντας όμως το σωστό. Διδάσκουν το νόμο του Ωμ και ότι άλλο και βάζουν το κόσμο στα ΑΕΙ. Αν αφήσεις το παιδί στο γυμνάσιο χωρίς υποστήριξη, χάθηκε η μπάλα. ΚΑι αυτό γιατί οι δάσκαλοι δεν πετάνε τα σχολικά και τα αναλυτικά και να διδάξουν αυτά που πρέπει με τον τρόπο που πρέπει και τα ξέρουν όλοι οι άλλοι και όχι(δήθεν) αυτοί. Η πειθαρχία του ΔΥ. Τώρα τα άλλα που αναφέρεις, συνεργασία κοινωνικοποίηση, παιδεία κλπ ξέρεις ότι στο ελληνικό σχολείο απαγορεύονται δια νόμου.
    Για να κλείσω. Οι ΔΥ στηρίζουν έργω την εξουσία παρόλο που ο λόγος των εκπροσώπων είναι δήθεν επαναστατικός- συντεχνιακός. Είναι αδύνατο να στηθούν κινήματα επαναστατικά πάνω στις οικονομικές και άλλες διεκδικήσει των ΔΥ. Απλά η Αριστερά μας δεν έχει άλλους παίκτες και με αυτούς πάει να κάνει το παιχνίδι. Με παλτά όμως....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τασούλα
    Στο θέμα μας. Και γω χαίρομαι που σε συνάντησα ( όχι στην πλαζ) αλλά στο διαδίκτυο. Γιαυτό που ρωτάς. Απεργούν σε ένα μικρό ποσοστό, άγνωστο πόσο. Στην πορεία είχαν όμως μαζικό μπλοκ, είναι και πάρα πολλοί εξάλλου. Αλλά έχει σημασία; Η ανυπακοή τους εξαντλείται σε μια απεργία σε μια πορεία στα κλασσικά καθήκοντα. Αν τους πεις να κάνουν τσάμπα την ενισχυτική, θα σε πουν μαλάκα και θα βρίζουν την κυβέρνηση, αν τους πεις να αλλάξουν στην πράξη αλλά οργανωμένα και συλλογικά τα προγράμματα σπουδών, θα σου πουν ότι φοβούνται πως οι άλλοι θα τους καρφώσουν.
    Είναι λάβροι στα λόγια, αλλά μέχρι εκεί.Θα πεθάνουν στην απεργία αν νιώσουν ότι μπορούν να πάρουν κάτι σε χρήμα ή σε λιγότερες ώρες. Σταματώ γιατί θα φάω πάλι μπινελίκια. Στο Fb κάποιος μούπε ότι κανελώνω το ριζόγαλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πάντως αναγνωρίζω ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν βασικές ευθύνες που δεν προτείνουν συγκεκριμένες θέσεις για την εκπαίδευση. Ακόμα χειρότερο που οι ίδι οι βολεμένοι αδιαφορούν για τη δική τους επιμόρφωση. Εγώ γιατί μελετώ ακόμα; Η γυναίκα μου γιατί αναζήτησε δεύτερο πτυχίο; Σε τούτα συμφωνούμε σίγουρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Είμαι ο ... ανώνυμος που σήμερα θα υπογράψω.
    (δεν έχω άλλο κώλυμα για την υπογραφή, απλώς ξεκίνησα το πρώτο σχόλιο ανώνυμος ε και μετά...)

    Στο θέμα μας όμως.

    Αυτό είπα από την αρχή. Είναι πολλά τα θέματα που έβαλες και γι αυτό τα συμπεράσματα, και κυρίως η χρέωση των ευθυνών που να είναι και άδικη.
    Αν πιάσεις τα θέματα ένα ένα, και προχωρήσεις την ανάλυση, θα δεις ότι όλα μπορεί να είναι και αλλιώς. Η πραγματικότητα να είναι αλλιώς.

    Από τη μεριά μου ισχυρίζομαι πως για όλα τα "κακά" ευθύνεται ένα εξαιρετικά σωστό, όταν εισήχθη, μέτρο. Ο θεσμός των πανελληνίων εξετάσεων για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια.

    Επίσης ισχυρίζομαι ότι παρά τα συζητούμενα έχουμε ένα ΚΑΛΟ εκπαιδευτικό σύστημα!! (Ναι ξέρω ότι είναι προκλητικό αυτό που λέω, αλλά το εννοώ)

    Δεν θέλω όμως να μακρηγορώ. Θα περιμένω τη δική σου συνέχεια πάνω σε ειδικότερα θέματα.
    Καλό μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Sotiris K. ναι θα συνεχίσουμε. Χρόνο νάχουμε, κέφι και βέβαια υγεία, για να αποκαλύπτουμε τις αντιφάσεις και να ζεσταίνουμε το διάλογο. Βέβαια καλό είναι να μη νομίζουμε ότι παίζουμε και κανένα σημαντικό ρόλο, δυστυχώς άλλοι αποφασίζουν για τις τύχες μας. καλό μήνα και σε σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. hamomilaki.
    To είδα και έχεις τις ευχαριστίες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία