μη μαδας τη μαργαριτα

  Αριστεροί, δεξιοί, φιλελεύθεροι, κομμουνιστές, επαγγελματίες και ερασιτέχνες που βλέπουν και δεν είναι πουλημένοι, έχουν καταλάβει το κολπάκι που στήνεται αργά και μεθοδικά. Και αντιδρούν (Leo)  Του Κώστα Στούπα , www.capital.gr, 31.5.11 Κατά μια ευρύτερη έννοια όλοι είμαστε αγανακτισμένοι σε αυτή τη χώρα. Όσοι «έφαγαν» πολλά γιατί τελείωσαν τα «φαγώσιμα»... Όσοι «έφαγαν» λίγα ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να «φάνε» περισσότερα. Όσοι δεν «έφαγαν» τίποτα  γιατί καλούνται μαζί με τους άλλους να πληρώσουν τα «σπασμένα» και, δικαίως, ανησυχούν πως στο τέλος θα τα πληρώσουν μόνο αυτοί. Όλοι είμαστε αγανακτισμένοι... αλλά ο καθένας για άλλο λόγο. Ο απεργός της ΔΕΚΟ με τους 16 μισθούς το χρόνο ή της άλλης που θα πουληθεί είναι αγανακτισμένος γιατί η χρεοκοπία του κράτους απειλεί τα κεκτημένα. Οι περισσότεροι αυτών είχαν ορίσει τα όρια του βιοτικού τους επιπέδου μέχρι εκεί που άφηνε περιθώριο, το όριο δανεισμού του εισοδήματός τους. Τώρα αυτοκίνητα, κάρτες, ακίνητα απειλούνται να

Γράφει στο Βήμα(29/5/11) η Βάσω Κιντή Θαυµάζω και σέβοµαι το επάγγελµα του πολιτικού. Ενας πολιτικός πρέπει να έχει πειθώ, να µπορεί να που βρίσκουν βολικόεργοδότη το κράτος παρασιτώντας οικογενειακά επί του κοινωνικού σώµατος. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ξέρουν τα θέµατα, ούτε ενδιαφέρονται να ενηµερωθούν, δεν έχουν απόψεις ούτε επιχειρήµατα για όσα καλούνται να αποφασίσουν. ∆ιεκπεραιώνουν απλώς, όταν τυχόν ασχοληθούν, τα συχνά αντιφατικά αιτήµατα των ψηφοφόρων τους ή επαναλαµβάνουν µηχανικά τετριµµένους ιδεολογικούς τόπους. Κατά κανόνα, πέρασαν έξω από τις πανεπιστηµιακές αίθουσες, δεν διακρίθηκαν σε κανέναν κοινωνικό στίβο και αναρριχήθηκαν στις κοµµατικές αυλές διά της παπαγαλίας, της υποταγής και της κολακείας τόσο προς τους ψηφοφόρους τους όσο και προς τον αρχηγό τους.  Τα πολιτικά κόµµατα υπάρχουν για τους πολιτικούς τους, δεν έχουν κανένα σχέδιο για τη χώρα, τα κάνουν όλα στο γόνατο, απαγγέλλουν κορόνες ή ψελλίζουν κούφια στερεότυπα προσπαθώντας κάπως να διαφοροποι

.....ένα ερωτηματικό στη λέξη "ξυπνήσαμε"  του πανό της φωτογραφίας θα ήταν ακριβές (Leo). Από το blog feleki Υποθέτω πολλοί από μας θα αναρωτιόμαστε πού θα οδηγήσει τελικά η κίνηση των “αγανακτισμένων” πολιτών. ΄Ενα από τα σημαντικότερα θέματα συζήτησης των ημερών (μετά την Τρόικα και το Μνημόνιο) είναι οι “αγανακτισμένοι” οι οποίοι έχουν προσελκύσει τόσο θετικό όσο και αρνητικό σχολιασμό. Σίγουρα αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η δυναμική των social media και η αδυναμία των σημερινών πολιτικών να την παρακολουθήσουν και να την κατανοήσουν. Συγκεντρώσεις χιλιάδων πολιτών που θα ζήλευαν τα μεγάλα κόμματα προκαλούν φοβικές αντιδράσεις τύπου Πάγκαλου και βάζουν στο περιθώριο τον αρχαϊκό τρόπο λειτουργίας των κομματικών μηχανισμών. Στα προφανή χαρακτηριστικά των “αγανακτισμένων” καταχωρείται η ειρηνική διαμαρτυρία χιλιάδων ανθρώπων όταν μάλιστα η θεματική των συγκεντρώσεων έχει να κάνει με τα επίμαχα ζητήματα του Μνημονίου, της ανεργίας κλπ. και όχι με ζητήματα

του Σωτήρη Λεβέντη Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι. Όταν περνάμε όμως από τα μέτρα για την πολιτική στα μέτρα για την οικονομία και την κοινωνία, δεν υπάρχει κάποια κοινή συνισταμένη στην οπτική τους. Άλλοι, πιθανόν οι περισσότεροι, θα υποστηρίξουν την άμεση απόλυση των περισσότερων δημόσιων υπαλλήλων, προκειμένου να στηριχθεί πιο αποτελεσματικά ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Αρκετοί προερχόμενοι απ

Με φόντο την πολύιχθυν θάλασσα του Βορρά, η χαριτόβρυτη σταλινοπούλα του παρελθόντος είπε να ρίξει μια βολή και να στείλει ακόμα περισσότερους στα γκισέ των τραπεζών, για να τραβήξουν μερικά χιλιάρικα ακόμα, μήπως και οι τράπεζες καταρρεύσουν μια ώρα αρχύτερα και αρχίσει το πανηγύρι. Μάλλον βιάστηκε. Υπάρχει μια μανία στο πολιτικό μας σύστημα με τη δραχμή, μερικοί δεν κρατιούνται. Ειδικά, αν έχουν βγάλει τα μιλιόνια τους έξω και περιμένουν να ξαναμπούν και να σαρώσουν. Αλλά και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν πήγαν πίσω. Ο καθένας, κάνοντας το νούμερό του, διευκόλυνε τον πρωθυπουργό στο δύσκολο αγώνα της αντίστασης στις επιταγές της τρόικας.Σαμαράς, Αλέκα, Τσίπρας του αρνήθηκαν κάθε συναίνεση, κλείνοντάς του πονηρά το μάτι. Η τρόικα ζητά μεταρρυθμίσεις. Ε, τα γνωστά, να περιορίσει τις δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, να αξιοποιήσει τα ακίνητα φιλέτα της ΕΤΑ, να πουλήσει τις συμμετοχές του δημοσίου στα λιμάνια, στον ΟΤΕ, στο ΤΤ, στην τράπεζα Αττικής, στα νερά, στον ιππόδρ

  To πολιτικό σύστημα έχει επιλέξει, δραχμή. Μαζί του και η αφελής αριστερά. Δεν θα πουλήσει τα ασημικά, για να μπορεί αύριο να τα διαγουμίσει με τη βοήθεια των συνδικαλιστικών του σπλάχνων, δεν θα πειράξει το δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα της διαπλοκής και της ανεπάρκειας, γιατί αποτελούν τη βασική δεξαμενή ψήφων, δεν θα μεταρρυθμίσει τίποτα. Οι μαφίες ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν πεθαίνει με την έξοδο από το Ευρώ. Πλούτος υπάρχει και θα συνεχίσει να παράγεται και το πολιτικό σύστημα είναι εδώ ενωμένο, δυνατό για να τον αρμέξει. Μαζί του και οι οικονομικές κρατικοδίαιτες ελίτ. Και το άρμεγμα θέλει αυτό το νοσηρό και αποδιοργανωμένο περιβάλλον του δεξιού κρατικισμού. Συνεπώς. η δραχμή είναι ένα ουράνιο δώρο για το πολιτικό σύστημα. ( Leo ) Από τον Έρμιππο   Δεν ξέρω πια να πω ποιο από όλα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των κομματικών συμμοριών που διαχειρίζονται δεκαετίες τώρα τις υποθέσεις της χώρας. Αξίζει η παρατήρηση ότι η ο όρος "διαχείριση" δεν είναι τυχαίος. Επε

Του Μάνου Ματσαγγάνη, Athens Voise, 25.5.11 Β ρισκόμαστε σε διαδικασία μετάβασης: από μια εποχή πλαστής ευδαιμονίας με δανεικά, σε μια νέα εποχή κατά την οποία θα πρέπει είτε να καταναλώνουμε λιγότερο είτε να παράγουμε περισσότερο (είτε κάποιο συνδυασμό των δύο). Αυτό ισχύει είτε μείνουμε στο ευρώ (οπότε θα περάσουμε στην επόμενη φάση με συντεταγμένο τρόπο) είτε βγούμε από το ευρώ (οπότε αυτό θα γίνει με χαοτικό τρόπο). Η νέα εποχή θέτει επί τάπητος μια σειρά θεμάτων (μια νέα agenda) που προκαλεί αμηχανία στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Αντίθετα, πάνω στην agenda αυτή έχει πολλά να πει η δημοκρατική αριστερά: από τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη έως τους αρκετούς δημοκράτες αριστερούς πολίτες που βρίσκονται σήμερα διάσπαρτοι σε διάφορα άλλα κόμματα – ή σε κανένα. «Καταναλώνουμε λιγότερο» σημαίνει λιτότητα – αλλά πώς θα είναι αυτή; Δίκαιη ή άδικη; «Παράγουμε περισσότερο» – αλλά πώς: μέσω μιας νέας παραγωγικής συμφωνίας που θα προστατεύει τους

T α καλύτερα μυαλά μας φεύγουν, για τα νησιά Κευμάν, την Αυστραλία, το Ομάν, αναζητώντας την τύχη τους. Με ποιους θα κάνουμε ανάπτυξη; Στους Δήμους κάνουν απεργία γιατί αυξήθηκε το ωράριο από 37,5ώρες σε 40. Μίλησε κανείς για ομοψυχία; Στο σχολείο μου με 360 παιδιά και 60 καθηγητές, έχουμε 6 φωτοτυπικά και χρησιμοποιούμε τα δύο. Κανείς δεν ήρθε να μας πάρει τα υπόλοιπα τέσσερα να τα δώσει κάπου αλλού που τα έχουν ανάγκη. Θα αγοράσουν προφανώς άλλα. Το Σεπτέμβριο ίσως να μας έρθει κι’ άλλο. Στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά ενέκριναν πίστωση 129000 Ε για αγορά περσίδων, για να μην τους βαράει ο ήλιος. Ζεσταίνεται κανείς; Η ΟΛΜΕ κάνει απεργία στα διορθωτικά κέντρα γιατί δεν καταβάλλονται τα οδοιπορικά σε όσους μετακινούνται εκτός νομού. Μιλάμε για φραγκοδίφραγκα; Πήρα σήμερα επιμίσθιο 11 Ε γιατί δεν πήγα στο σχολείο μου αλλά έκανα επιτήρηση στις πανελλαδικές, για 3 ώρες, σε ένα διπλανό σχολείο. Γιατί; Αφού

  της  ΜΙΡΑΝΤΑΣ ΞΑΦΑ  από το The Athens review of books Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να συνεχίσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να θεσμοθετήσει ένα αυστηρό μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο, και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου ύψους 50 δισ. ευρώ. Όμως τα πρόσφατα μέτρα που ανακοίνωσε για να μειώσει το έλλειμμα κάτω του 3% μέχρι το 2014 επιβεβαιώνουν ότι οι προσπάθειες της κυβέρνησης δεν έχουν στόχο την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά την εξασφάλιση δανεικών για να συνεχιστεί η κρατική ασυδοσία χωρίς να θιγεί καίρια το κομματικό-συνδικαλιστικό κατεστημένο. Αυτή η στάση υποδηλώνει την αδυναμία των κομμάτων εξουσίας να ασκήσουν πολιτική με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Το τριετές πρόγραμμα οικονομικής σταθεροποίησης που συμφωνήθηκε με την τρόικα (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) στις αρχές Μαίου 2010 κλείνει τον πρώτο χρόνο υλοποίησης αυτόν τον μήνα. Η τρόικα συμφώ

του Κώστα Καλλωνιάτη από την Αυγή 15/05/11 Πριν από διακόσια  περίπου χρόνια αναπτύχθηκε στη Βρετανία ένα κίνημα εργατών, οι αποκαλούμενοι Λουδίτες, οι οποίοι έσπαγαν τις μηχανές των υφαντουργείων κυρίως, αποδίδοντας σε αυτές την απώλεια των θέσεων εργασίας τους. Αναφερόμενος σε αυτούς ο Μαρξ έγραψε στον πρώτο τόμο του "Κεφαλαίου" ότι το κίνημα των Λουδιτών "πρόσφερε στην αντιγιακωβίνικη κυβέρνηση των Σίντμουθ, Κέσλρι κ.λπ., το πρόσχημα για να πάρει τα πιο αντιδραστικά μέτρα βίας." Το κίνημα των Λουδιτών είχε αγνές προθέσεις. αλλά κοίταζε σε λάθος κατεύθυνση, εντοπίζοντας τον εχθρό στα άψυχα, αλλά ορατά εργαλεία - μηχανές και όχι στις απρόσωπες ταξικές σχέσεις που τα κινούσαν. Μακρινοί τους  συγγενείς μοιάζουν να είναι σήμερα οι υποστηρικτές της εξόδου από το ευρώ. Εστιάζουν την πολεμική τους σε ένα νομισματικό εργαλείο όπως είναι το ευρώ, αποδίδοντας στην αρχιτεκτονική του την πηγή των δεινών της ελληνικής οικονομίας, ξεχνώντας πως για το εργατικό κίνημα

T ώρα ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε μεταναστευτική πολιτική . Έλα ρε, σοβαρά; Γιατί έχουμε αθλητική πολιτική, εκπαιδευτική, φορολογική, εξωτερική; Έχουμε καμιά πολιτική; Έχουμε μόνο δανειοληπτική και καταναλωτική πολιτική, αλλά μάλλον δεν επαρκούν για να γλιτώσουμε τη χρεωκοπία. Καμιά πολιτική και καμιά δράση, από τις γνωστές, δεν μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας. Τη λύση θα δώσει η ίδια ζωή, δηλαδή οι αγορές, η πορεία της οικονομίας, ίσως τα φυσικά φαινόμενα, σίγουρα η μάζα, αλλά   κανένας αξιωματούχος και καμιά πολιτική. Η άσκηση πολιτικής θέλει σχέδιο, χρήμα και ομοψυχία πράγματα που δεν υπάρχουν στη σημερινή Ελλάδα, ούτε για δείγμα. Αλλά και πάλι, δεν μιλάμε για εγγειοβελτιωτικά έργα, για την εκτροπή του Αχελώου, αλλά για διαχείριση ανθρώπινων ψυχών. Αδύνατο να τις «φορτωθείς», αλλά και αδύνατο να τις «ξεφορτωθείς» χωρίς τη θέλησή τους. Όσο η ύφεση βαθαίνει και η κοινωνία βυθίζεται σε μια καθολική κρίση αξιών, οι μετανάστες λαθραίοι και μη

Πλατεία Ταχρίρ, Παρίσι, Puerta del Sol και ότι άλλο θέλετε, αλλά πλατεία Συντάγματος δεν γράφει το επαναστατολόγιο δυστυχώς. Με τους δημόσιους υπάλληλους, την ημεραργία, το εφάπαξ και τους Δεητζήδες , δουλειά δεν γίνεται. Ακολουθεί σπαρταριστό κείμενο από το Ελληνάκι. Από το ελληνάκι  Κάθε φορά που συμβαίνουν μαζικές διαδηλώσεις στο εξωτερικό (ειδικά σε κεντρικές πλατείες), τα εγχώρια «επαναστατικά» μυαλά τρέχουν να ενθουσιαστούν. Έτσι, για κάποιο λόγο, η τελευταία μόδα προστάζει να παρακολουθούμε όλοι με ενδιαφέρον και αλληλεγγύη τα δρώμενα στην Puerta del Sol της Μαδρίτης, φαντασιώνοντας την ημέρα που κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και στην Πλατεία Συντάγματος. Δυστυχώς όμως, όπως έχει ξαναειπωθεί,  η επανάσταση με ελληνικούς όρους αργεί . Ο λόγος είναι απλός και είναι ο ίδιος που στην Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει κάτι συλλογικά ή έστω μαζικά. Για οτιδήποτε θέλουμε να δημιουργήσουμε, δεν υπάρχει στοιχειώδης συνεννόηση και αμοιβαίος συμβιβασμός. Και από αυτόν τον κα

Το Δεκέμβρη 2008, κρυμμένοι πίσω από την παλλαϊκή αγανάκτηση για τον άδικο χαμό του Αλέξη, πυρπόλησαν την Αθήνα. Οι βάρβαρες πράξεις τους θεωρήθηκαν επαναστατικές εκδηλώσεις ενός δίκαια αγανακτισμένου πλήθους και αριστερές δυνάμεις έσπευσαν να τις οικειοποιηθούν. Κάποιοι τις έκαναν και ημερολόγιο… Το Μάη του 2010 πυρπόλησαν μια τράπεζα και έστειλαν στο θάνατο 4 αθώους και ανύποπτους ανθρώπους. Για τις φρικτές δολοφονίες, άλλοι της αριστεράς θεώρησαν ύποπτους ακροδεξιούς προβοκάτορες και άλλοι ως υπεύθυνο τον ιδιοκτήτης της τράπεζας που δεν είχε φροντίσει για την έξοδο κινδύνου. Όλοι τους ανησύχησαν μήπως ανακοπεί η ορμή του λαϊκού κινήματος. To Σάββατο έκαψαν τη λαϊκή αγορά της οδού Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια, τρομοκράτησαν τον κόσμο, και τραυμάτισαν βαρύτατα τρεις συμπολίτες μας, πριν επιτεθούν στο παρακείμενο αστυνομικό τμήμα. Αριστερά κόμματα έβγάλαν ανακοινώσεις με τις οποίες επαναφέρουν και πάλι την ιδέα των προβοκατόρων, την ακούσια  συμπαράταξη με όσους εχθρεύονται τ