μη μαδας τη μαργαριτα

Διάλεξα αυτό το κείμενο της καλής μου φίλης Γεωργίας Καρβουνάκη για να σας ευχηθώ μαζί της καλή χρονιά.  Δεν ζητάμε τίποτα και από κανένα.Τραβάμε το δρόμο μας, με αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, αναζήτηση, σκληρή δουλειά και πάντα rock n roll. Θα τα καταφέρουμε.(Leo) Γράμμα στον Άη Βασίλη της Γεωργίας Καρβουνάκη Ας ξεκινήσουμε στερεότυπα όπως στα παραμύθια που δε μπορείς παρά να πεις “μια φορά κι έναν καιρό”:  Αγαπημένε μου Άη Βασίλη Ποτέ δεν πίστεψα στο μύθο σου, δηλαδή σ’εσένα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος (και κυριότερος) είναι ότι ποτέ δε μου έφερες τίποτα για να επιβεβαιώσεις την ύπαρξή σου. Στους Άη Βασίληδες πιστεύουν όσοι παίρνουν από αυτούς ότι ζητήσουν η ότι ονειρεύτηκαν. Για τους υπόλοιπους δεν απομένει παρά μόνον η αμφισβήτηση της αγιότητάς σου.  Να πεις ότι δεν είχαμε τζάκι στο σπίτι μας? Το θυμάμαι πολύ καλά ότι είχαμε , αλλά, μάλλον, το πρόβλημά σου ήταν ότι δεν είχε μαρμάρινο πλαίσιο με σκαλιστή γιρλάντα .. ούτε καν μια απλή κεραμική. Είχε σαν μετώ

Αλήθεια, πως θα φαινόταν στους συμπολίτες μας, η είσοδος, ας πούμε, 5000 εύπορων νέων μεταναστών ετησίως και η εγκατάστασή τους στα μεγάλα αστικά κέντρα τη χώρας; Νέων που θα είχαν πληρώσει τη βίζα τους και θα είχαν εισέλθει νόμιμα στη χώρα. Νέων από το Κουβέιτ, το Ιράν, τη Συρία, το Λίβανο,  την Αίγυπτο, τις χώρες του Μαγκρέμπ, αλλά και την υποσαχάρια Αφρική, από τα Βαλκάνια. Νέων που θα άφηναν στη χώρα γύρω στα 20.000€ ετησίως επί μια πενταετία περίπου ο καθένας Που ενδεχομένως θα έκαναν, αργότερα, επενδύσεις, που θα άνοιγαν νέους δρόμους συνεργασίας της χώρας μας με τον αναπτυσσόμενο κόσμο.   Γιατί έχουμε δεδομένο ότι η μετανάστευση  προς τη χώρα μας μπορεί να είναι μόνο «λαθραία» και μόνο από πάμφτωχους και απελπισμένους ανθρώπους; Σε μια εποχή που όλα τα προγνωστικά μιλούν για μεγάλα μεταναστευτικά σμήνη, προς την Ευρώπη, γιατί εμείς δεν φτιάχνουμε τις υποδομές να υποδεχτούμε ένα άλλο είδος μεταναστών; Εννοώ, μετανάστες - φοιτητές. Νέους και νέες που θα έρθουν στη χώρ

Πλάτων Τήνιος από το Protagon  Οχι περισσότερες αλλά διαφορετικές μεταρρυθμίσεις «Η χώρα χρειαζόταν και χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές». Στα τέλη του 2011 η διαπίστωση αυτή είναι κοινός τόπος – ίσως δε και  κοινοτυπία - της προοδευτικής διανόησης. Τι είδους και ποιες μεταρρυθμίσεις όμως; Εξετάζοντας τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις συνολικά και συλλήβδην είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι ένα αδιαφοροποίητο σύνολο από το οποίο μπορεί κανείς να έχει «λιγότερο» ή «περισσότερο», ανάλογα με τις δικές του αντοχές, τις εντολές της Τρόικας ή κάποια άλλη συγκυρία. Η δε «ποσότητα των διαθρωτικών αλλαγών» μπορεί να τεθεί στην πλάστιγγα ως αντίβαρο στην «έκταση της λιτότητας». Tο κείμενο που ακολουθεί υποστηρίζει ότι οι αλλαγές που χρειάζονται σήμερα είναι ποιοτικά διαφορετικές από αυτές που είχαν σχεδιαστεί και εφαρμόζονται. Επιλέγοντας αλλαγές «από τα έτοιμα» σχέδια που λίμναζαν στα συρτάρια των υπουργείων, κινδυνεύουμε να προω

Πάντα αναρωτιόμουνα πως τα καταφέρνει ένα υπουργός, που στο επάγγελμά είναι δικηγόρος ( και πιθανότατα να το έχει ασκήσει από ελάχιστα έως καθόλου), να αναλαμβάνει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, μετά δύο χρόνια να μετατίθεται στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ στην επόμενη τετραετία να ρυθμίζει την τύχη της Οικονομίας. Τι super τύπος νάναι άραγε, για να μπορεί μέσα σε 5 χρόνια να κάνει 3 τελείως διαφορετικές δουλειές από την πιο υπεύθυνη θέση που υπάρχει στη διοικητική πυραμίδα μιας χώρας; Και μάλιστα να παίρνει το ρίσκο ριζικών αλλαγών, να αντιμετωπίζει κρίσεις ή να καθορίζει με τις αποφάσεις του τη ζωή και την περιουσία εκατομμυρίων ανθρώπων. Μαζί του, περιδιαβαίνει τα υπουργεία και το προσωπικό του think tank, το ίδιο άσχετο με τα τόσα διαφορετικά αντικείμενα για τα οποία πρέπει να συμβουλέψει τον υπουργό ή να σχεδιάσει νομοθετήματα. Ως συνήθεις άνθρωποι κάνουμε ένα επάγγελμα και χρειαζόμαστε σχεδόν μια ζωή για να το μάθουμε σε όλο του το πλάτος και το βάθος. Αυτοί πως τα καταφέρνου

του Λεωνίδα Καστανά Οι τελευταίες ημέρες του 2011 στη δημοκρατία της αμηχανίας. Η οργή μας ξεφούσκωσε, επαναφορτίζεται και  αναμένει. Στέκουμε στην ουρά, πληρώνουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ μονολογώντας. Προσπερνάμε τις φτωχές βιτρίνες, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία. Συνωστισμός στα καπνισμένα καφενεία. Στις δημοσκοπήσεις δηλώνουμε απαισιόδοξοι. Χτες ο Τάκης βγήκε στην ανεργία. Εμείς πότε; Αναζητάμε ελπίδα, στις οθόνες των pc και των Τ V , στα χείλη των πολιτικών, στις διεθνείς εξελίξεις. Εμπιστευτήκαμε μαζικά τον Παπαδήμο, χωρίς να τον ακούσουμε, χωρίς να τον γνωρίζουμε. Απογοητευτήκαμε από τη σύνθεση της κυβέρνησής του, αλλά συνεχίσαμε να ελπίζουμε, αποκλειστικά σ’ αυτόν. T α προσωπικά μας radar σαρώνουν την έρημο του πολιτικού διαστήματος, αλλά δεν καταγράφουν επιστροφή σήματος. Φαίνεται σαν να έχει αδειάσει ο χώρος από ιδέες. Υποστηρίξαμε την ανοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά οι εξελίξεις δεν φαίνεται να μας δικαιώνουν. Και βέβαια η λύση μας γλί

Του  Ορέστη Καλογήρου ,  Books' Journal, τχ. 14, Δεκέμβριος 2011 ΜΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ,  Το όνειρο του Οδυσσέα,  εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 336 Τι γυρεύει ένας φυσικός όπως εγώ στα χωράφια της λογοτεχνίας; Η απάντηση δεν είναι ότι νομιμοποιούμαι να έχω γνώμη για το μυθιστόρημα ως ομόλογος του κεντρικού ήρωα (αφού το μυθιστόρημα πραγματεύεται την άνοδο και την πτώση ενός πανεπιστημιακού), ούτε ως συγγενής επιστημονικά με τον συγγραφέα του, που είναι μαθηματικός. Η απάντηση βρίσκεται στις αδιόρατες κλωστές με τις οποίες συνδεθήκαμε με τον Μάκη Καραγιάννη πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια. Περίπου συνομήλικοι, είμαστε και οι δυο παιδιά της μεταπολίτευσης. Με την κυριολεκτική έννοια «παιδιά». Ήμασταν μικροί για να «μπούμε» το 1973 στο Πολυτεχνείο, αλλά ζήσαμε «από μέσα» τα χρόνια της πρώιμης μεταπολίτευσης. Τα πρώτα μας είδωλα ήταν οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου (ένας από αυτούς ήταν και ο Στέφανος Δενδρινός, ο ήρωας του βιβλίου). Τους μιμηθήκαμε σε όλα, στα βιβλία που διαβάζαμε, στα τραγούδια που

του  Νικήτα Κακκαβά   via του blog Σχολιαστής Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ο αστυνόμος Αρσενίου έχει βάρδια στον Αστυνομικό Τμήμα Κρυσταλλοπηγής. Στην περιπολία συλλαμβάνει έναν νεαρό Αλβανό λαθρομετανάστη, τον  Agim. Λίγο πριν επιστρέψουν στο κρατητήριο ο Αρσενίου παίρνει μια απρόσμενη απόφαση… Κανείς δεν τον ρώτησε αν ήθελε να γεννηθεί καταδότης. Όμως, σκέφτονταν, πως αν δεν πρόδιδε δεν θα υπήρχε Σταύρωση δεν θα υπήρχε Ανάσταση Χωρίς Ισκαριώτες νόμους δε θα ‘χαν οι σταυρωτές. Δ. Νικορέτζος «Το παράπονο του Ιούδα» - Μονό τα κρατικά πιάνει ρε γαμώτο; Πέταξε αγανακτισμένος το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης στο τραπέζι και σηκώθηκε. Σίγουρα θα είχε πάθει βλάβη ο αναμεταδότης στο Βίτσι με τέτοια κακοκαιρία. Πήγε στην κουζίνα. Έβαλε λίγο ξαναζεσταμένο μεσημεριανό φαγητό και άνοιξε μια μπύρα. Γεύμα παραμονής Χριστουγέννων… Έκανε να βάλει την πρώτη μπουκιά στο στόμα και ακούστηκε το τηλέφωνο στο σαλόνι. Είδε τον αριθμό· ήταν από την Υπηρεσία. Όλα ήταν,