Μούτζα στη μούτζα της Μαρίας Κατσουνάκη

Αχ Μαρία σε ποιους τα λες αυτά; Στους εθνικά υπερήφανους Έλληνες αγανακτισμένους που έκαναν αγώνα κατά του μνημονίου σφυρίζοντας και μουτζώνοντας; Μήπως σ'αυτούς που γεμίζουν τα γήπεδα και εκδηλώνουν με τον πιο ευγενικό τρόπο τα φίλαθλα αισθήματά τους; Στους αριστερούς γιαουρτορίχτες ή σε όσους διασκεδάζουν σε σκυλάδικα πεσμένοι στα τέσσερα με κουδουνάκια ; Σε ποιούς;

Tης Mαρίας Kατσουνάκη από Καθημερινή

Aλλο και τούτο πάλι. Να επαινείται η μούτζα ως «μορφή αγώνα», «καθήκον της νεολαίας» και η όποια αντίθετη άποψη να κρίνεται ως «καθωσπρεπισμός» ή «κοινωνική νιρβάνα». Να παίρνουν εύσημα και εύγε οι μαθητές που παρελαύνουν και μουτζώνουν, να θεωρούνται «εκφραστές του λαϊκού αισθήματος» και οι άλλοι «συμβιβασμένοι, προσκυνημένοι και απολιθώματα». Εν ολίγοις, όσοι θίγονται είναι εκείνοι που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και όσοι μουτζώνουν αυτοί που μας κάνουν υπερήφανους ως έθνος. Η μούτζα ως αφύπνιση και η άρνηση της μούτζας ως ύπνωση. Διαδικτυακή έξαρση ακολούθησε το συμβάν στη μαθητική παρέλαση των Ιωαννίνων την περασμένη Τρίτη για την 99η επέτειο από την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό. Μαθητές, με προτροπή(;) καθηγητών τους, έριξαν στους επισήμους ένα ομαδικό «φάσκελο». Και αποθεώθηκαν διαδικτυακά, όπως και πριν από πέντε μήνες, στην 28η Οκτωβρίου, ο μαθητής από τη Λάρισα που έκανε το ίδιο. Η κρίση δεν αναποδογύρισε μόνο ζωές αλλά και απελευθέρωσε ένστικτα, μας οδήγησε στον άναρθρο εαυτό. Ο,τι είχαμε κατακτήσει ως κοινωνία για τη μεταξύ μας επικοινωνία (με μεγάλο κόπο και όχι πάντα με επιτυχία είναι η αλήθεια) παλινδρόμησε. Πώς στέγνωσαν από τον θυμό η σκέψη και η ζωή μας; Πώς καλύφθηκε η ένδεια πίσω από ισχυροποιημένα στερεότυπα; Δεν χρειάζεται κουράγιο κανείς για να μουτζώσει. Είναι το πιο ταπεινωτικό σήμα όχι ως προς τον άλλον, ως προς τον εαυτό μας. Εμάς χαρακτηρίζει, σε εμάς επιστρέφει. Οταν αποκτά, δε, θεσμικό χαρακτήρα ως εκδήλωση (και) της εκπαιδευτικής κοινότητας αδυνατίζει τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Εάν άδειασαν και δεν έχουν επαναφορτιστεί έννοιες όπως σεβασμός, καθήκον, πειθαρχία, εάν η ελληνική οικογένεια και εκπαίδευση νοσούν, εάν το πολιτικό προσωπικό έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη, εάν η χώρα βρίσκεται σε δίνη, η μούτζα δεν είναι παρά το θλιβερά μικρονοϊκό αποτύπωμα της πραγματικότητας. Δεν αρκεί να την καταγγείλουμε, κουνώντας το δάκτυλο. Για την ακρίβεια, δεν έχει κανένα νόημα. Αν δεν αντιπαραβάλει η πολιτεία και η κοινωνία έναν πειστικό αντίλογο στη συστηματική ισοπέδωση που γεννά η ύφεση, οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες. Οι Ισπανοί indignados έσειαν τα χέρια τους ψηλά με το σύνθημα «αυτά είναι η δύναμή μας». Οι Ελληνες «αγανακτισμένοι» μούτζωναν.