μη μαδας τη μαργαριτα

Γιώργος Προκοπάκης από το the books' journal που κυκλοφορεί από 31/10/2012 Με τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα να πλησιάζουν στο τέλος (ας το ελπίσουμε αυτό!), ένα-ένα άρχισαν να βγαίνουν τα ζητήματα της «επόμενης μέρας». Ως και ο Σόιμπλε δήλωσε πως εξετάζεται τρίτο πακέτο, με πραγματικά και ζεστά χρήματα. Η δε διετής επιμήκυνση θεωρείται περίπου δεδομένη. Δεδομένη όμως θεωρείται και η μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, οπότε, υπό την πίεση του ΔΝΤ, το ζήτημα μιας «οριστικής» λύσης μπαίνει στο τραπέζι. Η όποια λύση θα είναι πολιτική – θα εξυπηρετεί την πολιτική επιλογή της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Σωστά λοιπόν αναφέρονται οι δύο «μικροί» της τρικομματικής κυβέρνησης σε πολιτική διαπραγμάτευση. Πλην όμως, το πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης τίθεται ώστε να εξυπηρετείται η σταθερότητα της ευρωζώνης και η απομόνωση του «ειδικού ελληνικού προβλήματος». Πρόκειται περί φαντασιώσεως ακόμη και η σκέψη πως καπάτσοι πολιτικοί διαπραγματευτές μπορεί να οδηγ

του Προκόπη Δούκα από την   Athens Voice 30/10/2012  Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να συνθέσεις απόψεις, να επιδιώκεις τη σύγκλιση ή να αναζητάς την αλήθεια “κάπου στη μέση”, εκεί όπου συνήθως (αν και καθόλου απαραίτητα) βρίσκεται. Και είναι άλλο πράγμα να διεξάγεις μονίμως το δημόσιο διάλογο, με συμψηφισμούς. Επειδή λοιπόν κακώς ένας εισαγγελέας (κατά τη γνώμη πολλών, αλλά η ανεξαρτησία του δεν πρέπει να αμφισβητείται) ή ένας υπουργός μιας προηγούμενης κυβέρνησης ζήτησε τη δημοσιοποίηση ονομάτων και προσώπων οροθετικών γυναικών που εκδίδονταν χωρίς προφυλακτικό, αυτό δεν σημαίνει οτι η διαπόμπευση είναι ανεκτή ή επιθυμητή και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και για μια λίστα με τα εισοδήματα καλλιτεχνών, που διέρρευσε και δημοσιεύτηκε. Επειδή μια ολόκληρη ομάδα αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας (εκλεγμένων και μη) παίζει μια απαράδεκτη “κολοκυθιά”, αρνούμενη να αποδώσει λογαριασμό στους πολίτες αυτής της χώρας για το πού βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ ή γ

του Θάνου Τσουμαλάκου Θα ήθελα να σας γράψω τρεις μικρές ασύνδετες ιστορίες και να ζητήσω και από τον τόσα χρόνια φίλο Λεωνίδα να τις σχολιάσει, όντας εγώ όχι μέλος της ΔΗΜΑΡ, αλλά σίγουρα ευνοϊκά κείμενος, άρα καλόπιστος. Γράφει ο Πρετεντέρης στο χθεσινό B ήμα της K υριακής” πως η τρόικα ανεβάζει το θέμα των εργασιακών μόλις πριν τρείς εβδομάδες, χωρίς αυτό να περιλαμβάνεται στο δεύτερο μνημόνιο (Μάρτιος 2012), μήτε στις 89 προαπαιτούμενες ενέργειες για την δόση του Ιουλίου. Άρα, «όταν ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε, ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της αποκλείεται να εννοούσε απαιτήσεις που δεν είχαν ακόμη διατυπωθεί». Και συνεχίζει με το ερώτημα «τι είδους διαπραγμάτευση είναι αυτή που η μία εκ των δύο πλευρών έχει την δυνατότητα να θέτει όταν θέλει, όποι o θέμα θέλει…» και καταλήγει πως «δεν υπάρχει διαπραγμάτευση αλλά διευθέτηση απαιτήσεων». Συμπεραίνει τέλος, πως η τρόικα δεν έφτιαξε την οικονομία, αλλά καταστρέφει το πολιτικό σύστημα! Αυτή είναι η πρώτ

Επιτέλους 204 πανεπιστημιακοί ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στο τέρας της βίας που απειλεί να καταπιεί τα πανεπιστήμιά μας. Την ίδια στιγμή στις εκλογές του ΔΠΘ η συμμετοχή των καθηγητών έφτασε στο 84%, γεγονός που αποδεικνύει ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα λέει ναι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.  Το κείμενο έχει ως εξής: « Πριν ακριβώς από 40 χρόνια, φθινόπωρο του 1972, οι φοιτητές όλων των  Σχολών του Πολυτεχνείου και άλλων ΑΕΙ ζητούσαν εκλογές στους φοιτητικούς Συλλόγους, τις οποίες παρεμπόδιζε με κάθε μέσο η χούντα. Σήμερα, κομματικές παρατάξεις φοιτητών, με τη συμπαράσταση μελών ΔΕΠ, παράνομα και με τη βία διαλύουν συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων και παρεμποδίζουν τις εκλογές για τα Συμβούλια Ιδρύματος στα ΑΕΙ. Συνάδελφοί μας που αντιδρούν σε όλα αυτά υφίστανται προγραφές. Ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τους νόμους 4009/2011 και 4076/2012 για τα πανεπιστήμια, λέμε προς όλους ότι δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για αντιδημοκρατικές πρα

'Οσο περνάνε οι μέρες πείθομαι ολοένα και περισσότερο ότι είναι αδύνατο η ΔΗΜΑΡ να ρίξει αυτήν την κυβέρνηση και να βάλει τη χώρα σε θανατηφόρες περιπέτειες. Πείθομαι όμως και για το γεγονός ότι κάνει καλά, πολύ καλά που επιμένει στα εργασιακά. Οι μέρες που θαρθούν φέρνουν συγχωνεύσεις τραπεζών και ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ. Ο ανταγωνισμός επιβάλλει απολύσεις, αποζημιώσεις, αλλά και προσλήψεις ειδικευμένων και ικανών υπαλλήλων. Το πελατειακό κράτος είχε φορτώσει της δημόσιες επιχειρήσεις με άχρηστο προσωπικό, που τώρα δυστυχώς γι’ αυτό, πρέπει να αποχωρήσει. Η πρόοδος της τεχνολογίας, η μείωση της γραφειοκρατίας και βέβαια η ύφεση το απαιτούν. Τα 1800 Εύρο μεικτά δεν είναι μεγάλος μισθός για αυτές τις επιχειρήσεις. Χιλιάδες άνθρωποι θα βρεθούν στο δρόμο και δεν πρέπει να χάσουν τουλάχιστον την αποζημίωση. Αλλά και το 10% επίδομα γάμου, δεν είναι δα και κανένα προνόμιο όταν οι μισθοί έχουν μειωθεί τόσο. Για να μην πιάσουμε το ωράριο. Οι απαιτήσεις δεν είναι της τρόικα, αλλά του ε

του Λεωνίδα Καστανά O τρίτος γύρος στα ΑΕΙ είναι σε εξέλιξη. Ολιγομελείς ομάδες σε σχέση με τον αριθμό των εγγεγραμμένων στα ιδρύματα φοιτητών καταλαμβάνουν τις σχολές, κλέβουν κάλπες, ρίχνουν το δίκτυο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, προγράφουν και προπηλακίζουν υποψηφίους καθηγητές, με λίγα λόγια τα κάνουν όλα μπάχαλο, γιατί; Για να μην εκλεγούν τα εσωτερικά μέλη του συμβουλίου διοίκησης, για να μείνουν οι σχολές τους ακέφαλες.  Όλα αυτά δεν μου προκαλούν καμιά έκπληξη. Οι νεαροί θιασώτες του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο και του Πολ Ποτ απεχθάνονται τις δημοκρατικές διαδικασίες και τις εκλογές. Τουλάχιστον αυτές που δεν μπορούν να ελέγξουν. Τόσα χρόνια, στον γαλαξία της δικής τους «δημοκρατίας», είχαν μάθει να τα βρίσκουν με τους υποψήφιους, να εξασφαλίζουν ασυλίες και προνόμια, να συνδιοικούν τα πανεπιστήμια της διαπλοκής και της ανομίας. Τώρα φοβούνται ότι το προηγούμενο πανηγύρι πλησιάζει προς το τέλος του και αντιδρούν. Από κοντά έρχονται και οι κομματάνθρωποι, οι

Ο φιλελευθερισμός είναι ένα καλό φάρμακο για την αρτηριοσκλήρωση της Αριστεράς. (leo) του Δημήτρη Σκάλκου  από την    ATHENS VOICE Η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα σε μετάβαση. Σ τα επόμενα χρόνια και κάτω από τις πιέσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού περιβάλλοντος, οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί βαθμιαία θα προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η εγχώρια και η ευρωπαϊκή κρίση. Η Ελλάδα της επόμενης μέρας θα έχει έναν, περισσότερο ή λιγότερο, συρρικνωμένο δημόσιο τομέα, και μια, περισσότερο ή λιγότερο, απορρυθμισμένη ιδιωτική οικονομία. Ταυτόχρονα, θα έχει αναδυθεί μία νέα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα καθώς και μια νέα πολιτική τάξη για να τις διαχειριστεί. Είναι φανερό ότι, η δημοσιονομική ανάταξη και η απαλλαγή της οικονομίας από θεσμικές ακαμψίες και στρεβλώσεις του παρελθόντος δεν επαρκούν προκειμένου να αλλάξει ουσιαστικά η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Οι εγχώριοι φιλελεύθεροι  που τα προηγούμενα χρόνια εξάντλησαν το