Ο "αντικαπιταλισμός" των "διανοούμενων"



από το blog nikorestis του φίλου Βαγγέλη Πάλμου

Στο πολύ ενδιαφέρον site του minority opinion, συνάντησα ένα άρθρο του μακαρίτηRobert Nozick σχετικά με τον "αντικαπιταλισμό" που χαρακτηρίζει τους "διανοούμενους".Πριν σχολιάσω το εξαιρετικά ενδιαφέρον περιεχόμενό του,είναι αναγκαίες ορισμένες αποσαφηνίσεις.

Ο όρος "διανοούμενος" συνιστά έναν εξωραϊσμό αμφιβόλου περιεχομένου.Η απόπειρα ορισμού του είναι προβληματική.
Σύμφωνα με τη Wikipedia "ο διανοούμενος είναι ένα πρόσωπο που χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο τη διάνοια σε μια επαγγελματική ή ατομική capacity (δυνατότητα?χωρητικότητα?ικανότητα? Όποια ερμηνεία κι αν επιλέξουμε ο ορισμός είναι τουλάχιστον ασαφής)!
Το McMillan Dictionary προσεγγίζει πιο επιτυχημένα τον όρο:"ένα πρόσωπο που μπορεί να σκέφτεται ευφυώς και να κατανοεί περίπλοκες ιδέες ή θέματα" ή "ένα πρόσωπο με ευρύτητα παιδείας και ενδιαφέροντα σε τομείς όπως η επιστήμη,η τέχνη,η φιλοσοφία κλπ σε προχωρημένο στάδιο".
Ας παραδεχτούμε χάριν οικονομίας τη δυσκολία ικανοποιητικού ορισμού και ας θεωρήσουμε πως η εικόνα που έχουμε για το διανοούμενο περιγράφεται περίπου από τους παραπάνω ορισμούς.

Ας προσπεράσουμε την προειδοποίηση του Ηράκλειτου πως "πολυμαθίη νόον ού διδάσκει" (αποσπ.16) και ας θεωρήσουμε πως κατά κανόνα "ένας διαβασμένος άνθρωπος είναι συνήθως σκεπτόμενος".
Ας αφήσουμε επίσης κατά μέρος την "οντολογική φιλοσοφία" που περιφρονεί το Λόγο στις μεταφυσικές της αναζητήσεις και ας παραδεχτούμε την εργαλειακή χρησιμότητα του Λόγου στην επίλυση των ζητημάτων που θέτει η καθημερινότητα.
Αν υποθέσουμε-που κι αυτό χωράει αρκετή αμφισβήτηση-πως ο ακαδημαϊκός χώρος είναι το κατεξοχήν πεδίο συγχρωτισμού των "διανοούμενων", είναι σαφές,πως η συντριπτική πλειοψηφία των τελευταίων εμφορείται από σοσιαλιστικές αντιλήψεις.Σε κάθε περίπτωση είναι αντικαπιταλιστές.Ακόμη και όσοι ιδεολογικά αυτοπροσδιορίζονται ως "δεξιοί",δηλώνουν ταυτόχρονα "αντικαπιταλιστές" στη μεγάλη τους πλειοψηφία.

Το ζήτημα αποκτά ενδιαφέρον διότι,μεταφερόμενο στο πεδίο της πολιτικής,πριμοδοτεί τη σοσιαλιστική ιδεολογία με κάποιου είδους "πιστοποιητικό ευφυίας" ή "ιδεολογικής ανωτερότητας",από τη στιγμή που "οι περισσότεροι διανοούμενοι δηλώνουν σοσιαλιστές"! Σε επίπεδο συμβολισμών, συνιστά επιχείρημα υπέρ του σοσιαλισμού.

Παλιότερα,ήταν γνωστά τα δημοσκοπικά ευρήματα που έδειχναν την προτίμηση των "αποφοίτων ΑΕΙ" στο ΚΚΕ εσωτερικού ή στον μετέπειτα "ΣΥΝ".Οι πολιτικοί αντίπαλοί τους αποδέχονταν αυτό το γεγονός και τους επιφύλασσαν τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό "κουλτουριάρηδες".
Ακόμη πιο παλιά,ήταν παγκοίνως αποδεκτή η ιδεολογική κυριαρχία των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων στα Πανεπιστήμια.Ακόμη και τώρα,που η ΔΑΠ πρωτεύει στις εκλογές,τον τόνο στα φοιτητικά αιτήματα εξακολουθούν να δίνουν οι αριστερές παρατάξεις ενώ και οι ΔΑΠίτες συνδικαλιστές έχουν πλήρως υιοθετήσει τη ρητορική και την ατζέντα λειτουργίας των εμπειρότερων αριστερών "φοιτητοπατέρων".
Τί είδους "γοητεία" ασκεί λοιπόν ο σοσιαλισμός στους μορφωμένους?
Προφανώς το ερώτημα επιδέχεται πολλαπλών απαντήσεων.

Ο Nozick επιχειρεί μερικές ενδιαφέρουσες υποθέσεις.
Η πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με τη δομή του σχολείου: το ίδιο το εκπαιδευτικό περιβάλλον,ως μηχανισμός κεντρικού σχεδιασμού (central planning) υπό την αυθεντία του δασκάλου (και κατά προέκταση του μοναδικού συγγράμματος) καλλιεργεί στην αντίληψη του "καλού μαθητή" την ιδέα πως ο άνωθεν σχεδιασμός είναι "πνευματικά υπέρτερος" και πως η διανομή των αριστείων πρέπει να ελέγχεται από κάποια ανώτερη αρχή (τώρα το δάσκαλο,αργότερα το κράτος).
Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο αυτός ο μαθητής να αποδεχτεί την "παράλογη" ιδέα της "αοράτου χειρός" και τον "άναρχο τρόπο λειτουργίας της αγοράς" ως αρετές υπερασπίσιμες.
Είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να βλέπει τον χθεσινό "μπουμπούνα" της τάξης να εξελίσσεται σε επιτυχημένο επιχειρηματία και να αποκτά υπέρτερο εισόδημα από "το παιδί που έβγαλε Πανεπιστήμιο"!
Είναι "παράλογο" και ενδεχομένως "ανήθικο" για τον "καλό μαθητή",ένας χώρος δίχως "πνευματικότητα",η απρόσωπη αγορά,να επικυριαρχεί (ή έτσι αυτός να νομίζει) ως καθοριστικότερος της μόρφωσης στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Η αδυναμία ερμηνείας της αγοράς και η ταυτόχρονη διαπίστωση της σημασίας της (μετά την αποφοίτηση απ'το Πανεπιστήμιο των οραματισμών),αρχικά σοκάρει και σταδιακά μετατρέπεται σε διανοητικός σνομπισμός του "άξεστου πλήθους" που "δεν καταλαβαίνει" και "χειραγωγείται" από "χυδαία θεάματα και παράγωγα της υποκουλτούρας".

Ο "καλός μαθητής" εμπνέεται από πρότυπα "ιδεατής κοινωνικής οργάνωσης".Το δέλεαρ είναι ισχυρό από την εποχή του Πλάτωνα,ο οποίος οραματίζονταν την κοινωνία των φιλοσόφων-βασιλέων. Το "άξεστο πλήθος" που ομνύει στον "αχαλίνωτο καταναλωτισμό",του προξενεί αποστροφή. Θέλει να το "εκπαιδεύσει",να του υποδείξει άλλες μορφές διασκέδασης και άλλα πρότυπα συμπεριφοράς.Πεπεισμένος για την ανωτερότητα των δικών του προτύπων,εύκολα συναινεί σε μια "άνωθεν επιβεβλημένη επιχείρηση διαφωτισμού των μαζών". Ο καπιταλισμός που "δεν έχει αξίες" παρά μόνο "το κυνήγι του χρήματος",προσλαμβάνεται ως φρικώδης μικρόνοια!

Υπάρχουν κι άλλες πηγές αντι-καπιταλιστικής mentalite: η Χριστιανική ηθική,τα ευαγγελικά αποσπάσματα που καταδικάζουν τους πλούσιους και εξυμνούν την πενία,τα κηρύγματα των ιερέων που περιφρονούν "τον υλικό κόσμο του χρήματος" είναι-στην Ελλάδα-ένας ισχυρός πυλώνας διαμόρφωσης αντιλήψεων.Είναι ενδιαφέρον πως η αντικαπιταλιστική κριτική με όρους χριστιανικής δογματικής δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των "αντικαπιταλιστών της δεξιάς" όπως θα ήταν ίσως αναμενόμενο.Υπάρχει και στο σοσιαλιστικό χώρο μια "χριστιανική συνιστώσα" με ιδιαίτερα μαχητική αντικαπιταλιστική στάση.Θυμίζω τους "αναρχοχριστιανούς" της Θεολογικής του ΑΠΘ και τους "χριστιανούς-εκτελεστές της 17Ν".

Η αντικαπιταλιστική προδιάθεση των διανοούμενων έχει και άλλη μια παράμετρο: την εφεκτική τους στάση,την ευμενή ουδετερότητα,τη σιωπή,απέναντι στα πεπραγμένα των σοσιαλιστικών καθεστώτων.Το 1989,συντελέστηκε μια κοσμογονία,η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.Οι διανοούμενοι είναι προθυμότεροι να υποστηρίξουν πως απέτυχε μια μορφή εφαρμογής του σοσιαλισμού,αλλά επ'ουδενί ο σοσιαλισμός καθεαυτός! Σήμερα,τα εναπομείναντα σοσιαλιστικά καθεστώτα ανά τον κόσμο είναικαθεστώτα μονοκομματικής δικτατορίας.Κι όμως,οι διανοούμενοι και τα media,επιμένουν να χαρακτηρίζουν τους επικεφαλής τους ως "ηγέτες",αποφεύγοντας επιμελώς τη χρήση του όρου "δικτάτορας". Οι γλωσσικοί όροι,όταν πρόκειται για τα αδιέξοδα του σοσιαλισμού,είναι επιμελώς εξωραϊσμένοι...

Από την άλλη μεριά,θα πρέπει να ορίσουμε τον καπιταλισμό,για να κατανοήσουμε τον αντικαπιταλισμό.
Σύμφωνα με τη Wikipedia  "καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και δημιουργεί αγαθά ή παρέχει υπηρεσίες με σκοπό το κέρδος".
Σύμφωνα με τον ορισμό της Ayn Rand ("Capitalism,the unknown ideal") "ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό σύστημα βασισμένο στην αναγνώριση των ατομικών δικαιωμάτων-και του δικαιώματος της ιδιοκτησίας-στο οποίο κάθε ιδιοκτησία είναι ατομική".
Ο πρώτος ορισμός είναι αυστηρά οικονομικός,ο δεύτερος κοινωνικός.Επιπλέον,ο ορισμός της Rand ενέχει ένα είδος "καθαρότητας": στον καπιταλισμό κάθε ιδιοκτησία είναι ατομική,άρα τα κοινωνικά καθεστώτα στα οποία υπάρχει και κρατική ιδιοκτησία (όπως οι μικτού τύπου οικονομίες που πλειοψηφούν σήμερα στη Δύση) δεν είναι καπιταλιστικά με την "καθαρή" έννοια του όρου.
Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες ερμηνείες του καπιταλισμού.λιγότερο ή περισσότερο περιεκτικές,αλλά νομίζω πως τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι αυτά.Ιδιωτική επιχειρηματικότητα και οικονομικός ανταγωνισμός αφενός, πολιτικός φιλελευθερισμός και κοινοβουλευτική δημοκρατία αφετέρου.
Υπάρχει επίσης το πείραμα της Κίνας,ένα μοντέλο "κρατικού καπιταλισμού" το οποίο προσπαθεί να συνδυάσει την επιχειρηματικότητα με τον πολιτικό έλεγχο και-κατά τη γνώμη μου-δεν τα καταφέρνει: η ζυγαριά γέρνει προς τη δυσάρεστη πλευρά της πολιτικής ανελευθερίας.
Γεγονός πάντως είναι πως οι επικριτές του καπιταλισμού,σπανίως επικεντρώνονται στο οικονομικό του σκέλος.Κατά κανόνα αναγνωρίζουν την αποτελεσματικότητά του στην παραγωγή πλούτου,οπότε η κριτική τους αφορά άλλες πτυχές: ζητήματα διανομής του πλούτου,ζητήματα οικονομικών και πολιτικών ανισοτήτων,οικολογικές ανησυχίες κλπ.

Προφανώς,υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις στη ρίζα των παρερμηνειών του καπιταλισμού,καθώς και σημαντικού βαθμού άγνοια στη βάση της δαιμονοποίησής του.Το ζήτημα δεν εξετάζεται εδώ.
Έχει όμως σημασία-όπως σωστά τονίζει η Ayn Rand- η ανίχνευση του ηθικού του περιεχομένου."Κάθε ιδεολογία" γράφει η Rand ("Capitalism,the unknown ideal")"χρειάζεται ένα ηθικό περιεχόμενο.Δίχως αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει.Η ηθική υπεροχή του καπιταλισμού,δεν έγκειται στο ο'τι είναι το αποτελεσματικότερο σύστημα παραγωγής πλούτου.Αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζουν και οι αντίπαλοί του.Η ηθική του υπεροχή συνίσταται στο ο'τι είναι το μοναδικό σύστημα που επιτρέπει την ευόδωση των ατομικών δικαιωμάτων.Η σύλληψη της έννοιας των δικαιωμάτων του ανθρώπου,προϋποθέτει την αντίληψη του ανθρώπου ως νοούντος υποκειμένου που διαθέτει ελεύθερη βούληση και -συνεπώς- το δικαίωμα των επιλογών στη ζωή.Ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που επιτρέπει στον άνθρωπο την ελευθερία των ατομικών επιλογών,δίχως βέβαια να του εγγυάται την επιτυχία". Είναι άλλο πράγμα η επιδίωξη της ευτυχίας ("the pursuit of happiness") που επιτρέπει ο καπιταλισμός και άλλο η ευτυχία ("happiness") που υπόσχεται ο σοσιαλισμός...

Και αναπόφευκτα,η συνεπής προάσπιση των φιλελεύθερων αιτημάτων (πρωτείο του ατόμου, το άτομο τελικός σκοπός δι'εαυτόν, ελευθερία επιλογών, ατομικές πολιτικές ελευθερίες κλπ) οδηγεί στην οικονομική αποδοχή του καπιταλιστικού μοντέλου.
Είναι παράδοξο πράγματι,οι πολίτες των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών,να απολαμβάνουν ατομικές ελευθερίες εν μέσω καπιταλιστικών οικονομιών (έστω μικτού τύπου) και ταυτόχρονα να γοητεύονται από τον σοσιαλιστικό εξωτισμό της Κούβας ή να σιωπούν μπροστά στο σοσιαλιστικό μαυσωλείο της Β.Κορέας.
Συνιστά ίσως αυτό,την ισχυρότερη απόδειξη πως αγνοούν τη σημασία του καπιταλισμού στην εμπέδωση της πολιτικής ελευθερίας.

Ακόμη και μεγάλοι διανοητές περιπίπτουν σε αντιφάσεις.Ο Milton Friedman, συνεπής θιασώτης του φιλελεύθερου καπιταλισμού υποστήριξε την άποψη πως η υιοθέτηση ενός μοντέλου ελεύθερης οικονομίας θα οδηγήσει νομοτελειακά στην πολιτική φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος που θα το εφαρμόσει (π.χ Κίνα).Και τούτο παρόλο που ο ίδιος ,στο "Free to choose", μιλώντας για τον καπιταλισμό τον θεωρεί "αναγκαίο αλλά όχι ικανό εγγυητή των πολιτικών ελευθεριών" ("necessary but not efficient precondition").Πρόκειται για ιδέα η οποία δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη και πως άλλωστε θα μπορούσε?
Η ελευθερία -γράφει σωστά η Ayn Rand- μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της επιλογής, ποτέ όμως του καταναγκασμού.Δεν μπορείς να διατάξεις κάποιον να είναι ελεύθερος.Ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέξει την ελευθερία ή όχι,αλλά ποτέ δεν μπορεί να εκβιαστεί να την υιοθετήσει.Καταναγκαστική ελευθερία είναι "condradiction in terms" (οξύμωρον).Το πείραμα της Κίνας,δεν μπορεί να οδηγήσει στην πολιτική ελευθερία ,όσο το καθεστώς παραμένει ανελεύθερο.Αν λάθεψε σ'αυτό ο μεγάλος Friedman, πώς να μπορέσουμε εμείς να διακρίνουμε κάθε στιγμή την, ενίοτε όχι τόσο προφανή, συσχέτιση καπιταλισμού και ελευθερίας?

Η προάσπιση του καπιταλισμού σήμερα,εν μέσω κρίσης,δεν οφείλεται σε άκριτη αποδοχή του ως δήθεν "τέλειου συστήματος".Τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει,αν μιλάμε για κοινωνίες ανθρώπων.Περισσότερο εκφράζει την πεποίθησή μου πως ο καπιταλισμός είναι άδικα κατασυκοφαντημένος.Πρόκειται για το σύστημα που εκτίναξε το επίπεδο διαβίωσης της ανθρωπότητας σε πρωτοφανή,αδιανόητα υψηλά επίπεδα και ταυτόχρονα προώθησε αποφασιστικά τις πολιτικές ελευθερίες.Ο σοσιαλισμός,αντίθετα,οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε (ή εφαρμόζεται),οδήγησε σε οικονομικά αδιέξοδα και πολιτικό ολοκληρωτισμό.

Ο "κακός μαθητής" της τάξης με τη σφεντόνα στην κωλότσεπη,σκορπάει το σπαρταριστό του γέλιο στο σύμπαν...

Σχόλια

  1. Leo

    Το κείμενο αυτό όπως παρατίθεται χωρίς επεξηγήσεις μπορεί να γίνει αφορμή τραγελαφικών συζητήσεων

    Το πρόβλημα είναι πως όλη η κλασσική φιλελεύθερη γραμματεία , την οποία χρησιμοποιεί αποσπασματικά ο αρθρογράφος, στηρίζεται στο ακόλουθο ταξινομικό σχήμα και σχετική ορολογία:
    Αντικαπιταλισμός = σοσιαλισμός = κεντρικός σχεδιασμός αλά Εσσδ.

    Μπορούμε να πούμε ότι το μέτωπο που ανοίγει ο αρθρογράφος ουσιαστικά ξεπερασμένο με την έννοια ότι η σύγχρονη αριστερά εκτός ΚΚΕ δεν υποστηρίζει τον υπαρκτό.

    Το πρόβλημα περιπλέκεται καθώς η σημερινή αριστερά , είναι με κριτήρια του 30 , φιλελεύθερη (υπέρ μικτής οικονομίας, αδιαπραγμάτευτων ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, πολιτικών ελευθεριών, αστικών κομμάτων κλπ) αλλά δεν θέλει να διαπραγματευτεί το φιλελευθερισμό της .

    Για λόγους κυριολεκτικά αδράνειας και ενίοτε οκνηρίας βολεύεται σε «αντιφιλελευθερισμούς» των αρχών του 20 αιώνα. Τρέχοντα ιστορικά δεδομένα δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά και παραμένουν μυσηριώδη. πχ Η Βραζιλία αναγεννιέται από κλασσική αριστερόστροφη διακυβέρνηση και ο κόσμος κοιτάει τον λαικιστική Τσάβεζ που απλώς διανέμει σωστά τους πόρους από το πετρέλαιο, η δε πολυπλοκότητα της Κινας αναλύεται με κοινοτοπίες (κρατικός καπιταλισμός κλπ)

    Η συζήτηση μπορεί να γίνει τελείως εκκεντρική αλά Ιονέσκο

    Η αριστερά είναι φιλελεύθερη, αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί για να παριστάνει τον «αντικαπιταλισμό» , η δε φιλελεύθερη υπεράσπιση γίνεται απέναντι μόνο σε ιστορικά φαντάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου η Αριστερά σήμερα είναι ΠΑΣΟΚ, παλιό καλό ΠΑΣΟΚ της ύστερης δεκαετίας του 80. Κρατισμός, συντεχνιασμός, φιλελεύθερη εκπαίδευση χωρίς κανόνες, επιδόματα, ελλείμματα και ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία σε τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί παρά να είναι κρατικοδίαιτη και λαμογιάρικη. Σαφώς είναι υπέρ της μικτής οικονομίας, αλλά λόγω των στρεβλώσεων του κράτους που θέλει να διατηρήσει τη θέλει στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος και όχι του κοινωνικού συνόλου. Αν δεν απαρνηθεί το Λενινισμό της θα πατάει σε δυό βάρκες που δεν θα την αφήνουν να ξεκαθαρίσει τη θέση της και να αποκτήσει ένα βιώσιμο σχέδιο για τη χώρα. Θα λέει ανοησίες περί της οικονομίας των αναγκών από τη μια και θα υπερασπίζεται τελικά τις ανάγκες των υπαλλήλων της βουλής δηλαδή τα συμβέροντα των πορονομιούχων. Ποτέ στην ιστορία η Αριστερά δεν ήταν τόσο συστημική όσο η αντισυστημική δική μας Αριστερά

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ L.L.S επέτρεψέ μου κάποιες ενστάσεις.
      α)η ΕΣΣΔ εξέλιπε,αλλά όχι ο κεντρικός σχεδιασμός.Συνεπώς το ζήτημα ατομική πρωτοβουλία vs κυβερνητικής ρύθμισης,είναι πάντοτε επίκαιρο.
      β)πράγματι μεγάλο τμήμα της αριστεράς είναι πολιτικά φιλελεύθερο.Εξακολουθεί όμως να αντιμετωπίζει τον παράγοντα "οικονομία" ως ανεξάρτητο και πάντως υποδεέστερο της "πολιτικής".Αυτό,κατά τη γνώμη μου είναι λάθος.
      γ)την Κίνα,ασφαλώς δεν μπορώ να αναλύσω ως πολιτικό μοντέλο.Την αναφέρω απλώς,επειδή συνιστά λόγω μεγέθους αξιοπρόσεκτο ιστορικό παράδειγμα.Όσο για την κοινοτοπία περί "κρατικού καπιταλισμού",ομολογώ είναι όρος που δανείστηκα απ'τον Καστοριάδη όταν περιέγραφε την ΕΣΣΔ.Αν θες τον αντικαθιστώ με "φιλοεπιχειρηματικό σοσιαλιστικό ολοκληρωτισμό".

      Διαγραφή
    3. "αδιαπραγμάτευτων ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων"

      Όχι ακριβώς.

      Ένας μισθωτός που κοστίζει συνολικά (μισθός + ασφαλιστικές εισφορές) € 50.000 τον χρόνο στον εργοδότη του, πληρώνει σήμερα συνολικά σε φόρους (ΦΠΑ σε όλες τις αγορές του + φόρο εισοδήματος+ειδικοί φόροι σε βενζίνη, ποτά, καπνό, τηλεπικοινωνίες κλπ + δημοτικά τέλη + εισφορές υπέρ τρίτων όπως ΕΡΤ, ναυτεργάτες, δικηγόροι κλπ κλπ) και εισφορές, από 70 έως 80 %, ανάλογα με τις καταναλωτικές του συνήθειες,των € 50.000
      που του ανήκουν σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών του προς τον εργοδότη του.

      Αυτοί οι υπολογισμοί είναι χωρίς τις εισφορές "αλΛηλεγγύης", έκτακτα χαράτσια στο δυάρι που έχει αγοράσει κάποιος με λεφτά που έχουν ήδη φορολογηθεί κλπ κλπ

      Υποθέτω ότι ο "αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στην ιδιοκτησία" σταματά όταν το ποσοστό που παρακρατά για λογαριασμό της (και των φίλων και ψηφοφόρων της)η εκάστοτε φιλελεύθερη κυβέρνηση φτάσει στο 100%.

      Δηλώνω εκ των προτέρων ότι είμαι ένας αμετανόητος φιλελλέυθερος μισθωτός, ο οποίος κοιτάζει εγωιστικά τις ανάγκες της οικογένειας και των παιδιών του, αντί να συνεισφέρει με χαρά τα πάντα στον Αντώνη, τον Βαγγέλη, τον Φώτη ή με το καλό στον Λαφαζάνη και τον Τσίπρα, που ξέρουν καλύτερα που θα δώσουν το ψωμί που θα πάρουν απο το στόμα των παιδιών μου.

      Τελειώνω με μία παράκληση.

      Δεν χρειάζεται να μου υπενθυμίσει κάποιος το παραμύθι με την δωρεάν υγεία, παιδεία, συντάξεις κλπ γιατί και η κοροιδία έχει κάποια όρια.

      Διαγραφή
  2. Λεωνίδα με σοκάρουν λίγο οι τελευταίες σου επιλογές κειμένων, το σημερινό π.χ. θα περίμενα να το δω σε blog της Δράσης. Αν καταλαβαίνω καλά (παραδέχομαι ότι μόνο διαγώνια μπόρεσα να το διαβάσω) χλευάζει όσους δεν κατανοούν ως αρετή "το αόρατο χέρι της αγοράς", στο οποίο δεν πιστεύουν πια ούτε οι ακραίοι φιλελεύθεροι; Υπερασπίζεται τον καπιταλισμό με όρους Κοινωνικού Δαρβινισμού;

    Νομίζω δε χρειάζεται να αναφέρω το "subprime mortgage crisis" και τους χιλιάδες που τους πήραν τα σπίτια (αλλά διέσωσαν τις τράπεζες) ούτε τα κινήματα Occupy, το "We are 99%" κλπ. Όλοι αυτοί οι γραφικοί είχαν τη χαρά και το προνόμιο να κυνηγήσουν το δικό τους όνειρο και απέτυχαν - ας πρόσεχαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κώστα να το διαβάσεις κατακόρυφα και μετά συζητάμε. Ο βαγγέλης Πάλμος. γιατρός και bloger δεν χλευάζει κανένα. Απλά κάνει μια ενιδαφέρουσα προσσέγγιση σε ένα πολύθ σύνθετο θέμα που σπάνια συζητείται στα blogs, Όσο για την επιλογή, η ΜΑργαρίτα δημοσιεύει όλες τις απόψεις δεν είναι η Πράβδα ούτε ο Ριζοσπάστης. Ειδικά οι ιδέες του φιλελευθερισμού που είναι παραγνωσρισμένες στη χώρα αυτή αξίζουν της προσοχής μας. Εγώ ειδικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες κάποιες απόψεις. Μπουχτίσαμε στον αριστερισμό και θέλουμε όπως και να το κάνουμε την αλλαγή. Τώρα περί ορέξεως..........

      Διαγραφή
  3. Λεωνίδα,ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Επέτρεψέ μου ορισμένα τηλεγραφικά σχόλια προς εμπλουτισμό της συζήτησης.
    1)Πεποίθησή μου είναι πως οικονομία και πολιτική όχι μόνο δεν αντιτίθενται,αλλά αλληλοσυμπληρώνονται.Ως εκ τούτου,αν αυτοπροσδιορίζομαι πολιτικά ως φιλελεύθερος,αποδέχομαι κατ'ανάγκην και τον οικονομικό φιλελευθερισμό.Οι όποιες τροποποιήσεις στο μείγμα οικονομικής πολιτικής είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες προς συζήτηση,αλλά η βασική οικονομική κατεύθυνση που εκτιμώ,είναι φιλελεύθερη.
    2)Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο οικονομικό σύστημα.Στοιχειοθετεί κοινωνική πρόταση,ανοιχτή φυσικά στην κρίση του καθενός.Είναι όμως ενδιαφέρον,πως πλήθος στοιχείων που συνιστούν τη φιλελεύθερη πολιτική (αυτοπροσδιορισμός,πολιτικές ελευθερίες,μη-αριστοκρατική πρόσληψη της κοινωνίας,κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ) ευοδώνονται σε συνθήκες καπιταλισμού.
    3)Πράγματι,τα σύγχρονα μοντέλα της φιλελεύθερης Δύσης,είναι μοντέλα μικτής οικονομίας.Είναι σημαντικό όμως πως οποτεδήποτε το κράτος διεκδικεί ενεργότερο ρόλο στην οικονομία,οι παρεμβάσεις του έχουν και πολιτικές επιπτώσεις.
    4)Ο πειρασμός του κεντρικού σχεδιασμού είναι ισχυρός ως νοοτροπία και διατρέχει οριζόντια όλες τις αποχρώσεις του ιδεολογικού φάσματος,ακόμη και τώρα,είκοσι χρόνια μετά την εξάλειψη του "υπαρκτού"
    5)Το μεγάλο ζητούμενο νομίζω,είναι πώς θα συνδυάσουμε πολιτικές οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικών ελευθεριών με ταυτόχρονη προστασία των ασθενέστερων,αλλά χωρίς ταυτόχρονα να καταφεύγουμε σε εκτεταμένο γραφειοκρατικό σχεδιασμό.Πράγματι δύσκολο εγχείρημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαγγέλη συμφωνώ απολύτως. Αυτό που περιέγραψες είναι ένα left-liberal κίνημα κατά τη δική μου γνώμη που μένει στους θιασώτες του να το κάνουν πιο left ή πιο liberal, όταν θα επιχειρούν να το εφαρμόσουν. Ειδικά στη χώρα μας με παράδοση ασφυκτικού κρατισμού και διαφθοράς, η προώθηση ενός τέτοιου μοντέλου είναι η μόνη λύση. Αλλά βλέπεις την προσπάθεια δεξιάς και Αριστεράς να το αποφύγουν.

      Διαγραφή
  4. Λεο μπουχτίσαμε γενικά από Ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η απάντηση στον "αριστερισμό" του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. δε μπορεί να είναι οι (επίσης Ιδεολογικά φορτισμένες) θέσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Θεωρώ εντελώς στρατευμένα (και άρα αντιπαραγωγικά) άρθρα που αναπαράγουν νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του στυλ "φταίνε τα συνδικάτα" (Στούπας) ή "φταίνε οι κακές σας [ατομικές] επιλογές" (Πάλμος). Αλλά βέβαια αυτό είναι το δικό σου blog :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο τραπεζικός τομέας ελέγχεται σε όλες τις χώρες της δύσης όσο κανένας άλλος τομέας της οικονομίας (ειδική νομοθεσία για τράπεζες που στην περίπτωση των ΗΠΑ φτάνει τις 70.000 σελίδες, ειδικές άδειες με πολιτικά κριτήρια, συμβατική υποχρέωση για χρηματοδότηση κρατικών ελλειμμάτων με αγορά ομολόγων, υποχρεωτική επίσημη καρτελλοποίηση μέσω των κεντρικών τραπεζών, κρατικός προσδιορισμός του επιτοκίου με το οποίο δανείζονται το χρήμα που δημιουργούν απο το πουθενά οι κεντρικές τράπεζες, εγγύηση καταθέσεων, νομικό δικαίωμα για παροχή δανείων σε αναλογίες 15 προς 1 ή ακόμα και 20 προς 1 εν σχέσει με τις καταθέσεις που διαθέτουν, εγγύηση σωτηρίας σε περίπτωση που τα ρίσκα που παίρνουν για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους δεν τους βγαίνουν κλπ κλπ κλπ)

    Μέσα απο τον ασφυκτικό έλεγχο των τραπεζών οι κυβερνήσεις της δύσης έχουν την δυνατότητα:

    1. Να βάζουν χέρι στις καταθέσεις των αφελών υπηκόων τους, γιατί το μεγαλύτερο μέρος αυτών των καταθέσεων οι τράπεζες το μετατρέπουν σε κρατικά ομόλογα, χρηματοδοτώντας τα ελλείμματα των αντίστοιχων κυβερνήσεων
    2. Να ιδιοποιούνται τα λεφτά των συνταξιοδοτικών ταμείων τα οποία επίσης μετατρέπονται σε ομόλογα, μόλις φτάσουν στα καταθετήρια των τραπεζών
    3. Να αποκτούν έμμεση πρόσβαση στα λεφτά που δημιουργούν απο το πουθενά οι κεντρικές τράπεζες, εξευτελίζοντας την αξία του χρήματος, της αποταμίευσης και των καταθέσεων, χωρίς να γίνεται αντιληπτό απο τις χαζοχαρούμενες μαζορέτες του συστήματος που χασκογελούν γιατί δεν καταλαβαίνουν το συνεχή βιασμό τους απο τον μεγάλο κρατικό πατερούλη.
    4. Να έχουν τον έλεγχο στην χρηματοδότηση των κομμάτων και των συνεργαζόμενων κρατικών "επιχειρηματιών", απο τις οικονομίες αυτών που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν (όχι απλώς να απασχολούνται, ούτε να βρίσκονται σε εφεδρεία, μετάταξη, διαθεσιμότητα κλπ κλπ)για να ζήσουν.

    Όταν αυτό το τερατώδες κρατικό κατασκεύασμα θεωρείται το απαύγασμα της φιλελεύθερης οικονομίας, η όποια συζήτηση αποκτά χιουμοριστικό ή ιατρικό χαρακτήρα.
    Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορεί να οδηγήσει σε λογικά συμπεράσματα.
    Μπορεί ωστόσο να επιβεβαιώσει τις ιδεοληψίες του κάθε "φευγάτου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. mo
      Καμιά κοινωνία δεν έχει στοιχεία αμιγούς φιλελευθερισμού. Αντιθέτως όλες έχουν έντονα στοιχεία κρατισμού, που τις κατακερματίζουν και τις κάνουν περισσότερο άδικες για τους αδύναμους. Η ιδέα ότι οι κυβερνήσεις είναι εκλεγμένες δημοκρατικά και ως εκ τούτου εκφράζουν το λαό, άρα και τους αδύναμους και θα υπερασπίζονται ντε φάκτο τα συμφέροντά τους είναι η μεγαλύτερη φενάκη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτή η ιδέα οδηγεί στη λατρεία του "κρατικού" ως πιο δίκαιου, ωφέλιμου κλπ. Αλλά έτσι όπως σήμερα αυτό λειτουργεί και πολιτεύται,παράγει μόνο αδικίες. Η Αριστερά νομίζει ότι αν αυτό το σύστημα πέσει στα χέρια της θα το κάνει να δουλέψει προς όφελος όλων των εργαζομένων. Αυτή είναι η μεγαλύτερη φενάκη. Ενα συμπαγές κράτος δουλεύιε για τον ευατό του όποια κυβέρνηση και αν υπάρχει πίσω ή πάνω του.

      Διαγραφή
  6. Συμφωνοι,το θεμα ειναι πολυσυνθετο, γιατι αντι να περιορισθει στο θεμα του, δηλ. ο "αντικαπιταλισμός" των "διανοούμενων", επεκταθηκε και στα συστηματα παραγωγης και διανομης. Το τελικο αποτελεσμα ειναι οτι η προσπαθεια του αρθρογραφου, παρεμεινε ημιτελης ενω -μαλιστα - δεν σχολιαζει την ελληνικη πραγματικοτητα.
    Για τους ελληνες διανοουμενους. Προσωπικα θα οριζα τους διανουμενους, ως καλλιεργημενους ανθρωπους με ευρεια μορφωση, που παραγουν γνωση δηλ. πνευματικα εργα που επηρεαζουν επιστημονικα, καλλιτεχνικα, ηθικα ή πολιτικα ευρυτερα τμηματα ανθρωπων, σε τοπικο, εθνικο ή παγκοσμιο επιπεδο.

    Και εδω πετα την λεκτικη ....χειροβομβιδα" :

    "Αν υποθέσουμε-που κι αυτό χωράει αρκετή αμφισβήτηση-πως ο ακαδημαϊκός χώρος είναι το κατεξοχήν πεδίο συγχρωτισμού των "διανοούμενων", είναι σαφές,πως η συντριπτική πλειοψηφία των τελευταίων εμφορείται από σοσιαλιστικές αντιλήψεις.Σε κάθε περίπτωση είναι αντικαπιταλιστές.Ακόμη και όσοι ιδεολογικά αυτοπροσδιορίζονται ως "δεξιοί",δηλώνουν ταυτόχρονα "αντικαπιταλιστές" στη μεγάλη τους πλειοψηφία."

    Θα ηθελα να παρατηρησω τα εξης :
    1. Παγκοσμιως οι διανοουμενοι ειναι στην ανωτερη και ανωτατη πνευματικη βαθμιδα, ενω κοινωνικοοικονομικα ανηκουν συνηθως στην μεσαια ταξη. Ειναι ιδιατερα πνευματικα ανησυχοι, εχουν καλες σπουδες ,ευρυτερη εως ευρυτατη παιδεια, γνωριζουν ξενες γλωσσες (παλαιοτερα εχρησιμοποιουντο ως πρεβευτες, για τον λογο αυτο και την ευρυτερη παιδεια τους). Συνηθως ηταν ευφυεις γονοι ευπορων και ευφυεστατοι γονοι φτωχων που σπουδαζαν με υποτροφιες η μεσω ενος μαικηνα.
    2. Οι διανουμνεοι μπορει να ειναι οπαδοι του ολοκληρωισμου, του φιλελευθερισμου, της σοσιαλδημοκρατιας, του σοσιαλισμου, του κομμουνισμου, του ελευθεριακου κομμουνισμου,.....
    3. Ελληνικα παραδειγματα ο Π.Κανελλοπουλος, ο Ξ.Ζολωτας, οι διανουμενοι της γενιας του 30, ο Κ.Καστοριαδης, ο Ν.Πουλατζας, Παναγιωτης Κονδυλης,..., ο Ευτυχης Μπιτσακης,.....
    4. Να μην συγχεουμε τον κατοχο διδακτορικου διπλωματος, που διορισθηκε ως μελος ΔΕΠ σε ενα απο τα απειρα ΑΤΕΙ και ΑΕΙ, τα τελευταια 30 ετη, με την πολυ σημαντικοτερη εννοια του διανουμενου.
    5. Να μην συγχεουμε επισης τα περισσοτερα στελεχη μακρας θητειας σε διαφορους πολιτικους σχηματισμους (και ιδιως τα παγια στελεχη 40-ετους θητειας της αριστερας) με τους διανοουμενους
    6.Τωρα για τον αντικαπιταλιστη διανοουμενο.
    Αντικαπιταλιστη αυθεντικο, στα λογια, wanabe, τι ακριβως ψαχνουμε;
    Οσο και να προσπαθω να θυμηθω ενα αντικαπιταλιστη, δυσκολευομαι.
    Μπορει να ειναι ο Γ. Ρουσσης της Παντειου.Αλλα 2 σειρες πρυτανεις ειναι στην φυλακη.

    Τον μονο που γνωριζω ειναι ο Ηλιας Πετροπουλος, που λιγο πριν πεθανει δεχτηκε την χειροτερη κριτικη απο τον υπαλληλο/ συνεργατη του Συγκροτηματος Λαμπρακη, την χειροτερη βιβλιοκριτικη για το τελευταιο του βιβλιο "ο κουραδοκοφτης" απο τον εχω πηδ..ξει την μιση Αθηνα Π.Τατσιοπουλο"
    (βλ. εκτεταμενες αναφορες στο Ροϊδη Εμμονες)
    6.Ολα τα αριστερα κομματα του Κοινοβουλιου ειναι συστημικα, επομενως πως ειναι δυνατον οι διανοουμενοι και οι "διανουμενοι" να ειναι αντικαπιταλιστες.

    Αφωτιστος Φιλελλην, μη διανουμενος

    ΥΓ Ειναι αυτα που εμαθα στην πορεια του χρονου, ανεντακτος, χωρις να αποστηθιζω τα μαθηματα μου ειτε στο Γυμνασιο και το ΕΜΠ ( μαθηματικα, φυσικη,... 67 μαθηματα) ειτε τα πρακτικα του 9ου συνεδριου, ή η ΕΑΔΕΕ, η οι θεωριες του μακαριτη Ν.Πουλατζα, σε ενα αστικο σπιτι στο Κολωνακι, το 1977.

    Oταν οι σπαστες-καλοι μαθητες-απουσιολογοι διαβαζαν και το καταλαβαιναν, ελεγαν:
    Το καταλαβα , ετσι ειναι.
    Προσωπικα ελεγα: Γιατι να ειναι ετσι κι οχι αλλοιως;



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίος όπως πάντα ο Αφώτιστος. Φωταγωγημένος θάλεγα. Οκ ο Βαγγέλης ανοίγει κάπως την έννοια "διανοιούμενος" βάζει μέσα και την περίπτωση Τατσό, και όλο το ΔΕΠ. Το πάει στον κάτοχο διδακτορικού ας πούμε. Στα άλλα συμφωνώ. Υπάρχει ωστόσο μια τάση προς τα Αριστερά απόλους αυτούς. Δεν ξέρω αν είναι οι αιτίες του Πάλμου αλλά υπάρχει. Δεν τόχω ψάξει.

      Διαγραφή
  7. @V Palmos

    Βρίσκω εξαιρετικά προβληματική την ανακίνηση ιδεών που αποσπουνται απο το ιστορικό τους περιβάλλον

    Για την ακρίβεια της κουβέντας, μου φαίνετε ότι το κάνατε, αλλά δεν είστε μόνος.πχ δείτε τις συζητήσεις εντός αριστεράς οι οποίες γίνονται σε στυλ¨"Λένιν εναντίον οππορτουνιστών" .

    Ας μην συγχέουμε τις πραγματικές επιδόσεις (που κρίνονται) της αριστεράς με τις αγκυλώσεις του δημόσιου λόγου της.
    Επειδή στην Ελλάδα ευδοκιμεί 'ενας ξυλινος "αντικαπατιλιστικός" λόγος, η Αριστερά τον διακινεί σε πλήρη αντίθεση με τις σημασίες αυτού του λογου.Για αυτό βλέπετε τις αντιφάσεις πχ στον Συριζα, όπου ο αντικαπιταλισμός είναι ταυτόσημος με ιδιωτικές επενδύσεις, επιχιρηματικές καινοτομίες!! κλπ.

    Δεν είναι καθόλου παραγωγικό να πάρετε στην ονομαστική τους αξία αυτές τις δηλώσεις,γιατί κανείς δεν τις υπερασπίζεται τελικά.

    Κεντρικός μονοπωλιακός σχεδιασμός αλά ΕΣΣδ δεν υπάρχει παρα μονο στο ΚΚΕ, αλλά και αυτό δεν είναι καν προγραμμα.Είναι μελλοντολογικό σλόγκαν του στυλ "υπάρχει θεός".

    Προσωπικά θεωρώ ότι το Φιλελεύθερο Προγραμμα έχει λύσεις για τα προβλήματα μας, για αυτό τελικά επικρατεί παντού.Ωστόσο αυτό δεν αντιστοιχεί στην πραγματική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων.

    Η αριστερά είναι ιδεολογικά και νοηματικά αγκυλωμένη σε ένα αντιφιλελευθερο σχήμα, απλώς για να αναπαράγονται τα κλισέ, οι δε αυτοονομαζόμενοι φιλέλευθεροι είναι καρά δεξιοί (του κερατά) συντηρητικοί οι οποίοι ψάχνουν μια ιδεολογία ως φερετζέ.

    Για αυτό δεν έχουμε και παραδοση φιλελευθερων μεταρρυθμίσεων. Οι υποδυόμενοι τον φιλελευθερισμό δεξιοί χανουν την πελατεία, οι δε αριστεροί είναι μαθημένοι στη γλώσσα του 1930

    Ελπίζω να έκανα καθαρή την ένσταση μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ΜΟ
    "Δηλώνω εκ των προτέρων ότι είμαι ένας αμετανόητος φιλελλέυθερος μισθωτός, ο οποίος κοιτάζει εγωιστικά τις ανάγκες της οικογένειας και των παιδιών του, αντί να συνεισφέρει με χαρά τα πάντα στον Αντώνη, τον Βαγγέλη, τον Φώτη ή με το καλό στον Λαφαζάνη και τον Τσίπρα, που ξέρουν καλύτερα που θα δώσουν το ψωμί που θα πάρουν απο το στόμα των παιδιών μου"
    Πολύ καλά κάνετε και δηλώνετε φιλελευθερος μισθωτός, αλλά για να έχει ο μισθός αξία και η οικογένεια σας αξιοπρεπεια , χρειάζεται μια φιλελευθερη οικονομία με ισχυρές κρατικές δημόσιες εγγυήσεις.
    Επίσης για να μην ζείτε απομονωμένος στο σπίτι σας κάποια δομή δημοσίου ενδιαφεροντος ,ισορροπεί την κοινωνία φροντίζοντας outsiders αλλιώς θα σας στρεσσάρουν με διάφορους τρόπους.Ως φιλελευθερος μπορεί να μην σας αρέσει να το κάνει αυτό το κράτος με φορους που χάνονται στην πορεία ,αλλά η δομή αλληλεγγύης πρέπει να λειτουργεί τοσο αυστηρά όσο και ο στρατός.
    Καλό απο τον Hayek να μην διαβάζουμε μόνο για την "αυθορμητή τάξη" αλλά και για τις αξίες της ΄φιλελευθερης κοινωνίας
    Οπως αναφερα και στον V.Palmos ζουμε στην περιοχη του παραλογου, όπου οι δεξιοι συντηρητικοί βρήκαν τον φιλελευθερισμό για να "παίζουν" , και οι αριστεροί κινούνται στη θεωρία της Β Διεθνούς και στην πράξη του Πασοκ αλά 80's

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "η δομή αλληλεγγύης πρέπει να λειτουργεί τοσο αυστηρά όσο και ο στρατός"

      Συμφωνώ ότι η στρατιωτική δομή είναι απαραίτητη για να μπορεί η κρατική δομή και οι παρασιτικές τάξεις που συντηρεί, να αφαιρούν ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό του ιδρώτα των outsiders.

      Σημειώνω όμως ότι όσο αυξάνεται το ποσοστό αυτό, τόσο σκληρότερη θα πρέπει να γίνεται και η στρατιωτική δομή για να μπορεί να είναι αποτελεσματική.

      Ο Λένιν, ο Μάο και ο Πολ Ποτ κλπ δεν ήταν κακοί και μοχθηροί άνθρωποι.

      Στις θηριωδίες κατέληξαν αναπόφευκτα βήμα βήμα, προσπαθώντας να διατηρήσουν στη ζωή ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, στο οποίο το καλό της κολλεκτίβας, όπως το αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι φυσικά, ήταν πάνω απο το καλό των μελών της κολλεκτίβας όπως το αντιλαμβανόταν το κάθε μέλος της κολλεκτίβας ξεχωριστά.

      Διαγραφή
  9. @ Left Liberal Synthesis: RESPECT!!!

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ minority opinion: Μιλώντας για τη λειτουργία των τραπεζών (όπου πράγματι διακυβεύονται τα χρήματα των καταθετών και των ασφαλιστικών ταμείων), οι κίνδυνοι, κατά τη γνώμη σας, προέρχονται από την υπερβολική ρύθμιση;

    Αναρωτιέμαι, δεν ήταν η απόλυτη απορρύθμιση της λειτουργίας -ακόμη και των εμπορικών τραπεζών- αυτή που γέννησε την φούσκα των subprimes στις ΗΠΑ, από την οποία και άρχισαν όλα; (Πιστεύω μάλιστα ότι τα συγκεκριμένα τοξικά παράγωγα από καθαρή τύχη δεν πρόφτασαν να υιοθετηθούν σε μεγάλη κλίμακα και από τις ελληνικές τράπεζες -μας πρόλαβε η κρίση).

    Γενικά, το δόγμα της απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν ήταν αυτό που οδήγησε στην τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ των χρηματοπιστωτικών αξιών και των αξιών της πραγματικής οικονομίας; Αυτή δεν είναι η βασική αιτία της βιβλικής κρίσης που βιώνει σήμερα η παγκόσμια οικονομία;

    Προσωπικά, πιστεύω ότι μαζί με τις οικονομίες καταρρέει και η θεολογική προσήλωση στην υποτιθέμενη εξ ορισμού "ορθολογική δράση" των αγορών και και στην ικανότητα τους να διορθώνουν τις παθογένειες και να αυτορρυθμίζονται.

    Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα έχουμε καεί από τον χυλό (κρατισμό, διαφθορά κλπ) και θα καταλήξουμε να φυσάμε και το γιαούρτι!

    Αλίκη

    ΥΓ Προσωπική εμπειρία: Είχα, επί χρόνια, πελάτες μεγάλη ελληνική τράπεζα. Έχω ασχοληθεί με εκατοντάδες δάνεια. Μόνο ορθολογικά (από άποψη υγιούς τραπεζικής λειτουργίας) δεν θα χαρακτήριζα τα κριτήρια με τα οποία δινόντουσαν τα περισσότερα από αυτά. Το βασικό κριτήριο ήταν: "να επεκταθούμε πιο δυναμικά από τον ανταγωνισμό". Αναλαμβάνονταν κίνδυνοι σχεδόν βέβαιων επισφαλειών -καμιά φορά μόνο και μόνο για να πάρει το μπόνους το στέλεχος. Δεν έθετε αυτό σε κίνδυνο τις αποταμιεύσεις των καταθετών;
    Έχω την άποψη ότι μια καλύτερη εποπτεία από τις ρυθμιστικές αρχές θα διασφάλιζε την κεφαλαιακή επάρκεια και βάση των τραπεζών (σχέση ιδίων κεφαλαίων προς χορηγήσεις), πράγμα που οι ίδιες από τον πολύ "ορθολογισμό" αδυνατούσαν να κάνουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετική τοποθέτηση Αλίκη, νομίζω ότι εξέφρασες με πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο αυτό που προσπαθούσα να πω κι εγώ στα σχόλιά μου. Κρατάω σαν απόφθεγμα το:

      "Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα έχουμε καεί από τον χυλό (κρατισμό, διαφθορά κλπ) και θα καταλήξουμε να φυσάμε και το γιαούρτι!"

      Διαγραφή
    2. @ Αλίκη
      Μια σύντομη απάντηση/ερώτηση.
      Αφού πέταξαν τα ίδια κεφάλαια και τα λεφτά των καταθετών σε επισφαλή δάνεια, γιατί δε έκλεισαν χρεοκοπημένοι και κυνηγημένοι απο τους πιστωτές τους όπως οποιαδήποτε επιχείρηση της ελεύθερης αγοράς?

      Διαγραφή


  11. Who caused the Deficit?
    July 8, 2009


    http://visualizingeconomics.com/blog/2009/07/08/who-caused-the-deficit

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Αλίκη
    Σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς η συμπεριφορά των μετόχων, των στελεχών και των καταθετών μιας τράπεζας θα ήταν εντελώς διαφορετική.
    1. Οι μέτοχοι θα είχαν κάθε λόγο να ελέγχουν τα στελέχη, τα μπόνους, τις επισφάλειες κλπ, με στόχο να μην χάσουν τα κεφάλαιά τους σε περίπτωση χρεοκοπίας, η οποία θα προέκυπτε φυσιολογικά από τη χορήγηση επισφαλών δανείων (πχ στη φούσκα των ακινήτων, χρηματιστηρίου κλπ) ή από δάνεια σε ΜΜΕ, κομματικούς φίλους, κόμματα κλπ που ποτέ δεν τα εξυπηρετούν, αλλά αντίθετα τα απαιτούν και τα παίρνουν με πολιτικές εντολές
    2. Τα στελέχη θα ήξεραν ότι τα επισφαλή δάνεια δεν θα οδηγούσαν σε μπόνους αλλά σε αγωγές από τους μετόχους και στην φυλακή για απιστία απέναντι στους μετόχους
    3. Οι καταθέτες θα ήξεραν ότι το κριτήριο για τις καταθέσεις τους δεν θα έπρεπε να είναι μόνο το ύψος του επιτοκίου, αλλά η κεφαλαιακή επάρκεια, τα επισφαλή δάνεια και η ποιότητα του χαρτοφυλακίου, η έκθεση της τράπεζας σε τομείς φούσκες, οι εκθέσεις τρίτων για την ποιότητα κάθε τράπεζας κλπ κλπ

    Γιατί άραγε αυτό που γίνεται σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις, δεν γίνεται στην περίπτωση των τραπεζών?
    Γιατί ξαφνικά αυτή η αδιαφορία των μετόχων απέναντι στην αποτελεσματική λειτουργία, την οργανική κερδοφορία, τους εξωφρενικούς μισθούς, τα εξωφρενικά μπόνους και μερίσματα από το πουθενά ακόμα και σε χρεοκοπημένες τράπεζες?
    Γιατί αυτή η αδιαφορία των καταθετών αν οι τράπεζα που έχουν τις καταθέσεις τους, δίνει δανεικά και αγύριστα πχ στον ΔΟΛ ή την Ελευθεροτυπία?
    Γιατί οι τράπεζες δεν είναι επιχειρήσεις της ελεύθερης αγοράς και δεν υπόκεινται στα κίνητρα, τις ανταμοιβές και τις τιμωρίες που επιφυλάσσει η αγορά για όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ Αλίκη 2
    Όλοι οι εμπλεκόμενοι ξέρουν ότι η κερδοφορία και τα μερίσματα των μετόχων, τα μπόνους των στελεχών και η ασφάλεια των καταθέσεων δεν εξασφαλίζονται από την επιχειρηματική λειτουργία κάθε τράπεζας αλλά από καθαρά πολιτικές πρακτικές και αποφάσεις, όπου τα κέρδη είναι εξασφαλισμένα και ιδιωτικά ενώ οι ζημιές, εφόσον προκύψουν σε έκτακτες καταστάσεις όπως σήμερα, είναι πάντοτε δημόσιες. Επιπλέον οι καταθέσεις είναι πάντοτε εξασφαλισμένες με τα λεφτά των φορολογούμενων, οπότε η επιλογή της τράπεζας έχει σχέση μόνο με το ύψος του επιτοκίου που εξασφαλίζει ο καταθέτης. Δηλαδή επιβραβεύονται με μεγαλύτερο ύψος καταθέσεων οι τράπεζες που παίρνουν το μεγαλύτερο ρίσκο στις χορηγήσεις για να μπορούν να αποπληρώνουν τα μεγαλύτερα επιτόκια καταθέσεων.
    Το κράτος εγγυάται όλα τα παραπάνω, άσχετα με το μέγεθος της αναποτελεσματικότητας, της διαφθοράς και του ρίσκου που παίρνουν τα στελέχη κάθε τράπεζας. Στην ουσία μια τραπεζική άδεια ισοδυναμεί με παραχώρηση εξασφαλισμένων κερδών και μπόνους στο διηνεκές ή μέχρι να καταρρεύσει ολόκληρο το σαθρό οικοδόμημα, όπως έγινε πρόσφατα στη χώρα μας.
    Για να τα πάρουμε με τη σειρά:
    Οι τράπεζες δεν δανείζουν μόνο τα λεφτά των μετόχων και των καταθετών, αλλά και όσα λεφτά τους επιτραπεί να δανειστούν με σχεδόν μηδενικά επιτόκια (σήμερα αν δεν κάνω λάθος είναι 1,25%) από την κεντρική τράπεζα, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί αυτά τα κεφάλαια από το μηδέν, με μια απλή λογιστική εγγραφή (αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο αλλά όχι της παρούσης).
    Οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να χορηγήσουν έως και 20 φορές περισσότερα κεφάλαια, από αυτά που διαθέτουν ανά πάσα στιγμή (ίδια+καταθέσεις+διατραπεζικά). Δηλαδή οι τράπεζες έχουν το νομικό δικαίωμα να εισπράττουν τόκους από τους πελάτες τους πάνω σε κατά πολύ περισσότερα κεφάλαια (σε περιόδους νομισματικής επέκτασης πρακτικά απεριόριστα) από αυτά που θα μπορούσαν σε ένα περιβάλλον ελεύθερης αγοράς. Επειδή λοιπόν αυτός ο τρόπος λειτουργίας θα οδηγούσε σε μικρό χρονικό διάστημα σε αδυναμία επιστροφής των καταθέσεων, έρχεται αρωγός το κράτος, μέσω των κεντρικών τραπεζών να διασφαλίζει ότι καμιά τράπεζα δεν θα χρεοκοπεί ακόμα και αν πετάει τα λεφτά από το παράθυρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Αλίκη 3
    Το κλειδί για να καταλάβει κάποιος γιατί οργανώθηκε το τραπεζικό σύστημα από το κράτος με αυτό τον τρόπο, αποτελεί η υποχρέωση των τραπεζών να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, χρηματοδοτώντας με τον τρόπο αυτό τα συνεχώς διογκούμενα κρατικά ελλείμματα όλων των χωρών της δύσης, με τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, τις καταθέσεις των πιο εργατικών και συνετών πολιτών και με το πληθωριστικό χρήμα με το οποίο τροφοδοτούν συνεχώς οι κεντρικές τράπεζες το τραπεζικό σύστημα κάτω από το ραντάρ της κοινωνίας.
    Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι αυτοί οι οργανισμοί δεν είναι μέρος της ελεύθερης αγοράς, αλλά προέκταση του κράτους, το οποίο ανταμείβει πλουσιοπάροχα τους συνεργούς και συνεργάτες του (μέτοχοι, στελέχη, προσωπικό) που του παρέχουν αυτές τις πολύτιμες υπηρεσίες. Αυτό δεν αποκλείει την περίπτωση απευθείας υπαγωγής του τραπεζικού τομέα στο κράτος σε έκτακτες περιπτώσεις ανάγκης, ούτως ώστε ο έλεγχος των κεφαλαίων να περάσει 100% στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης, χωρίς μεσάζοντες.
    Σήμερα φυσικά, που το κρατικό χρέος σε όλες τις χώρες της δύσης πλησιάζει ή έχει ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ, η κρίση χρέους παρασέρνει μαζί και τον τραπεζικό τομέα, με όλες τις συνέπειες που βλέπουμε να εξελίσσονται στην χώρα μας και την υπόλοιπη Ευρώπη, ΗΠΑ, Ιαπωνία κλπ.
    Σε αυτή τη φάση και λαμβάνοντας υπόψιν ότι η μείωση των κρατικών ελλειμμάτων δεν είναι εύκολη πολιτικά, οι επιλογές των κυβερνήσεων είναι περιορισμένες.
    Μία επιλογή είναι να επιταχύνουν δραματικά την δημιουργία νέου χρήματος μέσω της ΕΚΤ, FED, FOJ κλπ με αναπόφευκτο αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια την καταστροφή του διεθνούς νομισματικού και τραπεζικού συστήματος και την επιστροφή σε πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις τύπου Βαιμάρης.
    Μια δεύτερη επιλογή είναι να προσπαθήσουν να μειώσουν σταδιακά τη συμμετοχή στη διανομή του ΑΕΠ των πιο αδύναμων πολιτικά ομάδων του πληθυσμού, όπως των συνταξιούχων μέσα από μειώσεις στις συντάξεις, στις υπηρεσίες υγείας κλπ, ελπίζοντας ότι θα προλάβουν να πετύχουν ταυτόχρονα μείωση των ελλειμμάτων και σταδιακή αύξηση των επενδύσεων για να ξαναμπούν σε αναπτυξιακή τροχιά, πριν να ξεκινήσουν οι κοινωνικές εκρήξεις από τους πολίτες στους οποίους έχουν υποσχεθεί πράγματα που δεν μπορούν πλέον να τους τα δώσουν.
    Σε κάθε περίπτωση τα επόμενα 2-3 χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα σχεδόν για όλους, γιατί η πυραμίδα που φτιάξαμε τα τελευταία 40 χρόνια, βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ Minority opinion: Σύντομη απάντηση στον ποταμό των -ενδιαφερόντων- σχολίων σας, μια που μου τα απευθύνετε:

      Νομίζω ότι στη βάση του συλλογισμού σας συγχέετε δύο διαφορετικές έννοιες: α)την ρύθμιση (κανόνες λειτουργίας+εποπτεία) του χρηματοπιστωτικού τομέα από αρμόδιες αρχές (κεντρικές τράπεζες κλπ)με β)τη συμμετοχή του κράτους στην διοίκηση και την επιχειρηματική δραστηριοτητα των τραπεζών.

      Ο βαθμός συμμετοχής του κράτους ως διοικητή και επιχειρηματία (μετόχου) ποικίλλει αναλόγως με τον βαθμό ελευθερίας της αγοράς σε κάθε συγκεκριμένη οικονομία.

      Η ρύθμιση είναι αναγκαία ΑΚΡΙΒΩΣ όταν υπάρχει ελεύθερη οικονομία, όταν δηλαδή οι τράπεζες ΔΕΝ ανήκουν στο κράτος και ΔΕΝ διοικούνται από αυτό. Αποσκοπεί μάλιστα στο να αποτρέψει πολλά από τα φαινόμενα για τα οποία διαμαρτύρεστε (καταδολιευτικές πράξεις, διακινδύνευση των καταθέσων κλπ.)

      Ελεύθερη οικονομία δεν σημαίνει έλλειψη κανόνων -τότε θα επικρατούσε οικονομική ζούγκλα και θα παρεμποδιζόταν η οικονομία για άλλους λόγους.

      Φοβάμαι ότι με βάση τη λογική σας, αν σωστά την ερμηνεύω, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν κανόνες δικαίου, προκειμένου να μην παρεμποδίζεται η ελευθερία της οικονομίας. Είναι ο βαθύτερος πυρήνας της οικονομικής φιλοσοφίας των αμερικανών ρεπουμπλικανών και των ευρωπαίων θιασωτών τους -η απόλυτη απορρύθμιση. Είδαμε πού οδήγησε!

      Αλίκη

      Διαγραφή
    2. @ Αλίκη

      α. Κατα τη γνώμη μου η σχέση Κράτους - Τραπεζών είναι πολύ πιο στενή απο την μετοχική ή εποπτική. Το τραπεζικό σύστημα είναι προέκταση του κράτους. Κάτι σαν το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Όχι τόσο κοντά για να μας εκθέτει η σχέση μας μαζί του, ούτε πολύ μακρυά για να κάνει του κεφαλιού του.

      β. Για τυχόν παράνομες ή δόλιες πράξεις υπάρχει το αστικό και ποινικό δίκαιο, όπως άλλωστε για όλες τις εταιρείες ή πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς.
      Για ανόητες, παράλογες και ζημιογόνες πρακτικές υπάρχει η αυστηρότατη τιμωρία της αγοράς, δηλαδή η ζημίες και η πτώχευση. Όταν το κράτος αφαιρεί αυτές τις τιμωρίες, αφαιρεί ταυτόχρονα και την όποια επιχείρηση απο την οικονομία της αγοράς και την μετατρέπει σε ΔΕΚΟ.

      γ. Κανόνες ήδη υπάρχουν και εκφράζονται μέσα απο τους ενιαίους κανόνες του κράτους δικαίου (Νομοθεσία και Σύνταγμα).
      Οι εκάστοτε ρυθμίσεις (το άθλημα που επιδίδονται με μανία όλες οι κυβερνήσεις) μετατρέπουν την κυβέρνηση απο τους Νόμους (Rule of Law) σε κυβέρνηση απο τους πολιτικούς (Rule of Men).
      Και αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την τυραννία (και δευτερευόντως προς την χρεοκοπία μιας κοινωνίας).

      δ. Οι κοινωνίες δημιούργησαν τα κράτη και όχι το αντίστροφο.
      Οι κοινωνίες δημιούργησαν τα κράτη, στα οποίο παραχώρησαν το δικαίωμα στη βία (μέσα στα αυστηρά πλαίσια του κάθε συντάγματος και της εκάστοτε νομοθεσίας), για να προφυλάσσει την ελευθερία σε κάθε μέλος της, απέναντι σε όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν βία, αντί για εργασία, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν.

      ε. Τα σχήματα που έχουμε στο μυαλό μας για την πολιτική σκηνή στις ΗΠΑ δεν είναι απολύτως ακριβή.
      Οι διαφορές τους είναι καθαρά διακοσμητικές.
      Όλοι οι ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι, τα τελευταία 50 χρόνια, μεγάλωσαν τόσο το μέγεθος του κράτους, όσο και τα κρατικά ελλείμματα (Nixon,Reagan, Bush A και Bush B).
      Ο μόνος που μείωσε και τα δύο έστω και λίγο, ήταν ο Κλίντον (δημοκρατικός).

      ζ. Όσον αφορά την "απορρύθμιση" που μας οδήγησε στην κρίση (του κρατικού) χρέους, δεν θα συμφωνήσω γιατι νομίζω ότι το ισχύει το αντίθετο.

      Παρεπιπτόντως, στην περίπτωση της χώρας μας οι τράπεζες χρεοκόπησαν ακριβώς λόγω της κατοχής και του μετέπειτα κουρέματος των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Οι ζημιές απο το κούρεμα ήταν μεγαλύτερες απο την ανακεφαλαίωση που ελπίζουμε να γίνει τους επόμενους μήνες.
      Τα πραγματικά προβλήματα των τραπεζών (αξίες υποθηκών σε ακίνητα, θαλασσοδάνεια κλπ) δεν θα έβγαιναν ποτέ στην επιφάνεια, όπως έγινε κατ' επανάληψη στο παρελθόν, γιατί θα τα κάλυπτε το διαρκώς μεταβαλλόμενο απο την κυβέρνηση κανονιστικό πλαίσιο και οι βολικές ρυθμίσεις.

      Διαγραφή
    3. @ Minority opinion: Πραγματεύεστε πολλά ζητήματα ταυτόχρονα και κατά -τη γνώμη μου- τα ανακατεύετε
      λίγο.

      Πάντως, αν κατάλαβα καλά, έχετε την άποψη ότι οι κρατικές δομές οφείλουν να υπάρχουν μόνο για να υπερασπίζουν το κάθε άτομο από τη βία των υπολοίπων. Βέβαια, αυτό που λέτε είναι απολυτως συμβατό με την δήλωσή σας ότι σας ενδιαφέρει αποκλειστικά το ατομικό σας συμφέρον και εκείνο των μελών της οικογενείας σας.
      Αναρωτιέμαι όμως, στη βάση αυτή, τι ακριβώς θα ήταν αυτό που θα συγκροτούσε την κοινωνία την οποία επικαλείστε (αν δεχτούμε όι η κοινωία είναι όρος ευρύτερος από εκείνον του σύνολου ατόμων που φυλάγονται ο καθένας από τη βία των άλλων).

      Έχω τη γνώμη όμως ότι οι δυτικές κοινωνίες έχουν προ πολλού εμπλουτίσει τη συγκρότηση των θεσμών τους
      και με αντιλήψεις που περιλαμβάνουν την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης -ως θεμελιώδους στοιχείου της δημοκρατίας-, των κοινωνικών δικαιωμάτων κλπ.

      Η επικράτηση της αρχής της προστασίας του ασθενέστερου στη νομοθεσία των ευρωπαϊκών κρατών
      οδήγησε και στην θέσπιση κανόνων προστασίας του καταναλωτή -εν προκειμένω καταθέτη/αντισυμβαλλομένου στις τραπεζικές συμβάσεις.
      Ευτυχώς, στον σύγχρονο ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό, τα πράγματα δεν αντιμετωπίζονται τόσο απλά όσο αναφέρετε: "υπάρχει ο Αστικός Κώδικας και ο Ποινικός, κι όποιος αδικείται να πάει στα Δικαστήρια".
      Η υπεροχή του τραπεζικού συστήματος στην οικονομική και συναλλακτική πραγματικότητα των συγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών κρίθηκε ότι επιβάλλει ειδική νομική μεταχείριση της λειτουργίας, των υποχρεώσεων και των συναλλαγών τους -εκεί εντάσσεται και η ρύθμιση, την οποία τόσο απεχθάνεστε.

      Αλίκη

      ΥΓ: Ο Κλίντον μείωσε τα ελλείμματα ενστερνιζόμενος τη ρεπουμπλικανική οικονομική αντίληψη (μονοϊδεασμό) της μείωσης των κρατικών -βλέπε κοινωνικών δαπανών-, ώστε να μην απαιτείται η φορολόγηση των πλουσίων.

      Διαγραφή
    4. 1. Επειδή το κράτος δεν αποτελείται από εξωγήινους, αλλά απο κανονισκούς ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονται πρώτα για το συμφέρον τους, θεωρώ ότι οι άνθρωποι που ασκούν εξουσία θα πρέπει να διαχειρίζονται όσον το δυνατόν λιγότερους πόρους.
      2. Μια κοινωνία που τα μέλη της προστατεύονται απο την βία των άλλων είναι μια κοινωνία ειρήνης, ευημερίας και συνεργασίας. Εκτός εάν θεωρείτε ότι τα μέλη μιας κοινωνίας δεν μπορούν να συνεργασθούν μεταξύ τους χωρίς την παρέμβαση και την καθοδήγηση του Καραμανλή, του Τσίπρα ή του κ. Γιάννη τμηματάρχη Α στο υπουργείο εμπορίου.
      3. Υποθέτω ότι εσείς ενδιαφέρεστε όχι για την οικογένειά σας αλλά για κάποιους άλλους.
      Αναρωτιέμαι όμως αν το ενδιαφέρον αυτό αφορά δικούς σας οικονομικούς πόρους ή πόρους που πρέπει να αφαιρεθούν δια της βίας απο κάποιους άλλους.
      Σε κάθε περίπτωση θεωρώ τόσο την φιλανθρωπία όσο και την βοήθεια προς τρίτους προσωπική υπόθεση με χρήση ιδίων πόρων.
      Φιλανθρωπία με ξένα λεφτά δεν είναι φιλανθρωπία. Επιπλέον όμως είναι και αναποτελεσματική γιατί τελικά αυτοί που πρέπει να βοηθηθούν μένουν στο περιθώριο και τα λεφτά καταλήγουν σε αυτούς που τα διαχειρίζονται (δημόσιος τομέας).
      Όσο υπήρχαν δανεικά, περίσσευαν και κάποια ψίχουλα για άνεργους κλπ, τώρα χωρίς δανεικά παραμένουν τα εφάπαξ στους ημετέρους τη στιγμή που 800.000 άνεργοι δεν παίρνουν ούτε τα ψίχουλα του ταμείου ανεργίας.
      4. Εάν πιστεύετε ότι είναι κοινωνική δικαιοσύνη ένας μισθωτός που κοστίζει € 50.000 στην εταιρεία που εργάζεται, να παρακρατά για την οικογένειά του το 25-30% και τα υπόλοιπα να καταλήγουν στον κρατικό κορβανά στο όνομα της "κοινωνικής δικαιοσύνης του δημόσιου τομέα", δύσκολα θα βρούμε κοινό έδαφος.
      Η ελληνική επανάσταση έγινε κατα κύριο λόγο για να ξεφύγουν οι ραγιάδες απο το ζυγό της "δεκάτης".
      Υπενθυμίζω επίσης ότι στον αμερικάνικο νότο μέχρι το 1861, οι γαιοκτήμονες ήταν υποχρεωμένοι να παρέχουν δωρεάν ένδυση, κατοικία, σίτιση και περίθαλψη σε όλους τους δούλους και τις οικογένειές τους για όλη τους τη ζωή, μέχρι και τον θάνατό τους, άσχετα με την ικανότητά τους για εργασία. Ο αγώνας για την κατάργηση της δουλείας δεν έγινε για την κακή ποιότητα των υπηρεσιών που παρείχαν οι γαιοκτήμονες, αλλά γιατί είναι ανήθικο να στερείς με την βία απο οποιονδήποτε τους καρπούς των κόπων του.
      5. Η υπεροχή του τραπεζικού τομέα οφείλεται αποκλειστικά στην ειδική κρατική προστασία. Τράπεζες υπήρχαν πολύ πριν την καρτελλοποίηση, τις κεντρικές τράπεζες και τις "ρυθμίσεις" και οι καταναλωτές είχαν πολύ λιγότερα προβλήματα.
      Ακόμα και σήμερα οι χώρες με τις λιγώτερες "ρυθμίσεις" στον τραπεζικό τομέα είχαν και τα μικρότερα προβλήματα στην διεθνή κρίση (πχ Καναδάς, Σουηδία).
      Υποθέτω ότι συμφωνείτε επίσης ότι οι τομείς της πληροφορικής, ηλεκτρονικών, αυτοκινήτων κλπ που έχουν σχεδόν μηδενικές ρυθμίσεις δεν είναι καταστροφικοί για τους καταναλωτές. Το αντίθετο θα έλεγα.

      Διαγραφή
    5. @ Αλίκη
      Επειδή η πληροφόρηση γύρω απο κόλαση που επικρατεί στις ΗΠΑ, είναι στη χώρα μας λίγο σουρεαλιστική, αναφέρω μερικά πρόχειρα στατιστικά:

      1. Το 54 % των Αμερικάνων (δηλαδή αυτοί που έχουν εισόδημα μέχρι $ 50.000), πληρώνουν μηδενικό φόρο εισοδήματος. Σε συνδιασμό με το γεγονός ότι δεν υπάρχει ΦΠΑ, μέχρι τα $ 50.000 οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ πληρώνουν μόνο πολιτειακούς φόρους οι οποίοι κυμαίνονται απο 0-10% ανάλογα με την πολιτεία (0 % στο Τέξας - 10 στην Νέα Υόρκη).

      2. Ανύπαντρη και άνεργη μητέρα με δύο παιδιά εισπράττει ετήσια συνολικά $ 57.000 σε μετρητά και επιδόματα απο την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και ανάλογα με την πολιτεία κάποια συμπληρωματικά επιδόματα

      πχ http://www.aei.org/files/2012/07/11/-alexander-presentation_10063532278.pdf

      3. Σε δημόσια αχολεία η εκπαίδευση είναι δωρεάν απο το δημοτικό έως και το πανεπιστήμιο. Για σπουδές σε ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν υποχρεωτικά δάνεια εγγυημένα απο την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ύψους $ 10.000 ανά έτος για 4 χρόνια

      Στις περισσότερες πολιτείες (πχ Καλιφόρνια, Νέα Υόρκη, Νεβάδα, Νέο Μεξικό κλπ) τα ίδια ισχύουν όχι μόνο για τους νόμιμους αλλά και για και για τους παράνομους μετανάστες

      Τα παραπάνω μπορεί κάποιος να τα επιβεβαιώσει ανατρέχοντας σε επίσημες ομοσπονδιακές ή πολιτειακές πηγές με αντίστοιχεςαναλύσεις ανά κατηγορία πληθυσμού κλπ

      Διαγραφή
    6. @ Minority opinion -τελευταία:

      Αγαπητέ, δεν είναι απαραίτητο να "βρούμε κοινό έδαφος". Ορισμένα πράγματα απλώς δεν γίνονται.

      Τα σχόλιά σας πάντως με άφησαν με ερωτήματα που θα παραμείνουν αναπάντητα -έτσι είναι η ζωή!

      1. Η κοινή άμυνα απέναντι στη βία -ως μοναδικός παράγοντας κοινωνικής συγκρότησης- γεννά κοινωνίες ειρηνικής συνεργασίας? Σε ποια βάση, στη συσσώρευση πολεμοεφοδίων απέναντι στους ενδεχόμενους εχθρούς?

      2.Τα κοινωνικά δικαιώματα είναι "φιλανθρωπία"? Σε ποιον αιώνα ιστορίας των ευρωπαϊκών θεσμών?

      3. Η οικονομική και συναλλακτική υπεροχή των τραπεζών οφείλεται στους ρυθμιστικούς της λειτουργίας τους νόμους?
      Αυτό δεν βγάζει νόημα διότι στηρίζεται σε δύο παρανοήσεις εκ μέρους σας: α) ότι η ρύθμιση σημαίνει κρατική προστασία -ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο, η ρύθμιση της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα αποτελεί πλαίσιο κανόνων ελέγχου
      και β)ότι η δεσπόζουσα οικονομική θέση των τραπεζών στις σύγχρονες καπιταλιστικές οικονομίες οφείλεται(!) στην ειδική κανονιστική αντιμετώπισή τους. Εδώ, κάνετε μια προφανή αντιστροφή αιτίου-αιτιατού, δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση, νομίζω.

      ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ η ανάλυσή σας περί δουλοκτησίας στον αμερικανικό Νότο! Πρωτότυπη άποψη!

      Αλίκη

      Διαγραφή
  15. Η αιτία για το μεγάλο και βαρετό σχόλιο που παραθέτω πιο πάνω είναι η έκπληξη για την αποτελεσματικότητα του άλλου κυβερνητικού βραχίωνα, των μεγάλων ΜΜΕ, στο να αποπροσανατολίσουν για μια ακόμα φορά την κοινή γνώμη μακριά απο πραγματικά προβλήματα σε ένα κυνήγι φαντασμάτων.

    Ενώ είναι φανερό ότι η παγκόσμια κρίση οφείλεται ακριβώς στον απόλυτο κρατικό έλεγχο στη δημιουργία νέου χρήματος, το οποίο μετά το 1970 δεν υποστηρίζεται από τίποτα (πχ χρυσός) και απο τον απόλυτο έλεγχο του τραπεζικού τομέα ο οποίος λειτουργεί, με ειδικό κανονιστικό πλαίσιο, εκτός ελεύθερης αγοράς, τα οποία οδήγησαν όπως ήταν αναμενόμενο στην σημερινή κρίση χρέους, τα ΜΜΕ έχουν καταφέρει να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η λύση είναι ακόμα μεγαλύτερη παραγωγή νέου χρήματος και ακόμα μεγαλύτερος κρατικός έλεγχος και προνόμια στον τραπεζικό τομέα.

    Γι αυτό το κατόρθωμα, πραγματικά αξίζουν τόσο τα θαλασσοδάνεια, όσο και τις υπόλοιπες δουλειές (κατασκευές, δημόσια έργα κλπ) που παίρνουν απο τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

    Αξίζουν κάθε ευρώ με το παραπάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @MO
    -Γιατί αγαπητε δεν καταθέτε τετοιου είδους συνεκτικές αναλύσεις στο υμέτερο ιστολόγιο, και μας τροφοδοτείτε μονιμως με Αγγλοσαξωνική αρθρογραφία;
    -Στο περιγραφικό της μέρος ανάλυσης σας και ότι στο δεοντολογικό είναι σαν να διαβάζω Μηλιό,Λαπαβίτσα στις Θέσεις.
    -Μήπως η Μαργαριτα άξιζε να ανεβασει αυτη την καταθεση ως ανάρτηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν θέλει ο mo την ανεβάζω. Πολύ συνεκτική πράγματι, και συζητάμε πια πάνω σε αυτή

      Διαγραφή
    2. Φίλε LLS

      Τον Μηλιό δεν τον ξέρω καθόλου.

      Σέβομαι τις απόψεις του Λαπαβίτσα που νομίζω ότι είναι συνεκτικές και ολοκληρωμένες, παρά (ή εξ' αιτίας)το ότι διαφωνώ πλήρως με αυτές.

      Το ιστιολόγιο που συντηρώ έχει αντικαταστήσει απλώς ένα παλαιότερο χειρονακτικό σύστημα αρχειοθέτησης των άρθρων που βρίσκω ότι έχουν κάποιο ενδιαφέρον ή φωτίζουν κάποιο γεγονός απο διαφορετική γωνία απο τα μεγάλα ΜΜΕ.
      Με το ιστιολόγιο η αρχειοθέτηση γίνεται πιο εύκολα και γρήγορα και το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο συνεχώς και απο παντού.

      Διαγραφή
  17. Φίλε Λεωνίδα,
    το συγκεκριμένο σχόλιο το ξαναδιάβασα και είναι τόσο προχειρογραμμένο που ούτε εγώ βγάζω άκρη.
    Αν δεν έχεις αντίρρηση θα μπορούσα να γράψω κάτι μικρότερο και πιο δομημένο για να βγαίνει στο τέλος και κάποιο συμπέρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. mo Και βέβαια επιβάλλεται να γράψεις κάτι σχετικό. Μικρό ή μεγάλο δεν ε΄χει σημασία. Το θέμα που έπιασες είναι πολύ ενδιαφέρον και είδα ότι έχεις άποψη. Αυτό θέλουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καταπληκτικό άρθρο, το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι ο "Καπιταλισμός" εξελίσσεται συνεχώς (τώρα έχουμε την φάση του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού π.χ.) και είναι ανίκητος. Δηλαδή όποια χώρα προσπαθεί να τον παρεμποδίσει καταστρέφεται οικονομικά. Ο Καπιταλισμός πάντως είναι το παιδί του οικονομικού φιλελευθερισμού και αδιαφορεί τελείως για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό στον οποίο ένα βασικό στοιχείο είναι η Δημοκρατία, εκτός αν η έλλειψη Δημοκρατίας παρεμποδίζει την ανάπτυξή του Καπιταλισμού οπότε την ευνοεί. Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο η Δημοκρατία να εμποδίζει την ανάπτυξη του καπιταλισμού οπότε την καταστέλλει. Συμπέρασμα οι "διανοούμενοι" φυσικά πρέπει να βλέπουν φιλικά τον Καπιταλισμό, πάντως αν δεν τον βλέπουν φιλικά ουδόλως ενοχλείται διότι τελικά θα επικρατήσει, όμως η υπεράσπιση της Δημοκρατίας και των λοιπών χαρακτηριστικών του Κοινωνικού φιλελευθερισμού (προστασία μειονοτήτων κτλ) χρειάζονται σίγουρα την υποστήριξη όλων μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία