μη μαδας τη μαργαριτα

Γνώρισα τον Αντρέα Κασσέτα κάπου στη δεκαετία του 70. Στο περιβάλλον της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών και του ΚΚΕ εσωτερικού. Ακάματος και πρωτοπόρος δάσκαλος Φυσικής, συγγραφέας και ποιητής, χαρισματικός άνθρωπος, δεινός εικονοκλάστης. Ένας ωραίος τύπος. Καλό ταξίδι φίλε μας Αντρέα. Μια λύπη ακόμα. Leo. από την Ιστοσελίδα Υλικό Φυσικής-Χημεία ς Ο Ανδρέας ήταν Δάσκαλος. Δάσκαλος Φυσικής. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2015, μέσα στην τάξη. Οι μαθητές του, όταν σαραντάρηδες πια φυσικοί, με κοιλίτσες και τα μαλλιά ν’ ασπρίζουν, τον απαντούσαν στα συνέδρια, τις ημερίδες, τα σεμινάρια, τον προσφωνούσαν με το ενθουσιαστικό « για σου Δάσκαλε! ». Αυτός ψηλός, πάντα κομψός, με καπαρντίνα, μακρύ κασκόλ και τα μαύρα μακριά μαλλιά του ν’ ανεμίζουν, κοίταζε απολογητικά τις κοπέλες που τον περιέβαλαν και αντιμετώπιζε τους «ώριμους» μαθητές του, με ένα χαμηλόφωνο « κρύβε λόγια ». Μ’ αυτό το « κρύβε λόγια », ο Ανδρέας διεκδικούσε επίμονα θέση στην ενδεκάδα και όχι το ρόλο “σοφού” προπονητή στον

Μίζερο και ασαφές το νομοθέτημα για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα  ομόφυλα ζευγάρια, αλλά στην Ελλάδα ζούμε και ας μην είμαστε μικρόψυχοι. Θετικό και ιστορικό και μπράβο στο ΣΥΡΙΖΑ που το έφερε. Άλλοι κατά τεκμήριο πιο ευρωπαϊστές δεν το τόλμησαν. Ακόμα και την ύστατη στιγμή κάποιοι (ες) κρύφθηκαν. Δεν υπάρχει λόγος επιχειρηματολογίας, αυτονόητα πράγματα και φυσικά επιβεβλημένα από την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί δικαιωμάτων του ανθρώπου. Βλέπετε δεν είναι μόνο το μνημόνιο που μας κυνηγά είναι που ανήκουμε στην Ευρώπη και πρέπει να εναρμονίζουμε αναλόγως τη νομοθεσία μας. Τυπικά βεβαίως. Το «και ουσιαστικά» είναι μια άλλη ιστορία με πολύ δρόμο. Τον είχε ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν το νόμο. Έδειξε ευρωπαϊκό προφίλ, δικαίωσε τον αγώνα μιας μειονότητας, όπως συνήθως θεωρούν την ΛΟΑΤ κοινότητα και διαφοροποιήθηκε από τον ακροδεξιό εταίρο του. Έδωσε ένα επιχείρημα αριστεροσύνης στους αριστερούς - εναλλακτικούς του φίλους, που έχουν πάθει κατάθλιψη από την ψήφιση των προαπαιτούμε

από τη Μεταρρύθμιση Η Παγκόσμια Διάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι (30 Νοεμβρίου έως 12 Δεκεμβρίου 2015) ανήκει πλέον στην ιστορία. Ερωτηματικό παραμένει όμως, εάν η παγκόσμια κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει την σημασία της κλιματικής αλλαγής για την προοπτική του πλανήτη και των μελλοντικών γενεών, καθώς και τις επιπτώσεις της στη ζωή των τοπικών κοινωνιών. Σίγουρο είναι, ότι στο επίπεδο λήψης αποφάσεων από τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών οι προτεραιότητες δεν δείχνουν αποφασιστικότητα για την διαμόρφωση θετικών ισορροπιών σε σχέση με την διαχείριση της κλιματικής αλλαγής, η οποία ήδη κάνει αισθητή την παρουσία της. Από το 1850 μέχρι τώρα, δηλαδή από την βιομηχανική επανάσταση, η παγκόσμια θερμοκρασία αυξήθηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς κατά 0,8 βαθμούς Κελσίου. Κύρια αιτία είναι τα αέρια, τα οποία εκπέμπονται από τα ορυκτά καύσιμα (πετρέλαιο, κάρβουνα και φυσικό αέριο). Αρκεί να αναφερθεί, ότι σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (WMO) το 2014, για 30 η  συνεχή χ

Το σχολείο ως χώρος κοινωνικότητας (συνεύρεσης φίλων, παρέας, παιχνιδιού) παραμένει αναντικατάστατο. Τα παιδιά που για διάφορους λόγους (π.χ. ιώσεις, αρρώστιες, τραυματισμοί κλπ) αναγκάζονται να μείνουν σπίτι τους, υποφέρουν. Θέλουν να γυρίσουν το συντομότερο στο σχολείο. Ακόμη και αν δεν έχουν αναρρώσει πλήρως. Η πλήξη παράγεται κατά κύριο λόγο στο σπίτι, μακριά από φίλους και συνομηλίκους. Τι συμβαίνει όμως κατά τη διάρκεια του μαθήματος στο σχολείο ; Δύσκολα κάποιος θα αρνηθεί ότι πολύ συχνά τα παιδιά του δημοτικού σχολείου αντιδρούν στη συνθήκη του μαθήματος με αδιαφορία και εκνευρισμό, γιατί το περιεχόμενο του μαθήματος είναι πληκτικό και οι μέθοδοι του ελληνικού σχολείου πεπαλαιωμένες. Πράγματι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα περιεχομένων διδασκαλίας και διδακτικών μεθόδων. Η μετωπική διδασκαλία εξακολουθεί να κυριαρχεί όπως και οι απαιτήσεις απομνημόνευσης. Αντιθέτως η βιωματική διδασκαλία, η ομαδοσυνεργατική, το πείραμα, το «project» βρίσκονται σε εμβρυώδη κατάσταση στο ελλη

από το blog "Ψυχαναλυτικές αναγνώσεις" Ακούμε συχνά ιδιαίτερα στις μέρες μας, πολιτικούς να εκφράζουν με βάθος ψυχής και γνήσιο συναισθηματικό σπαραγμό, τον πόνο που νοιώθουν από τον αποχωρισμό  κ ρατικής περιουσίας της οποίας κάθε τρόπος παραχώρησης συνιστά “ξεπούλημα”. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ειλικρινείς   ως προς τα συναισθήματα που εκφράζουν και ως προς την αντίληψη του “ξεπουλήματος”.  Ο φείλουμε να τους πιστέψουμε παρότι είναι αδύνατον να συμμεριστούμε μία τόσο πρωτόγον η  αντίληψη της ζωής και της σχέσης με τον κόσμο. Ο σπαραγμός τους μπορεί να μην έχει ουδεμία αντιστοιχία με την συνολική αποτίμηση της πράξης, έχει όμως ευθεία “σωματική” και συναισθηματική αντιστοιχία με το σπαραγμό του βρέφους που χάνει την αγκαλιά την μάνας του. Στην περίπτωση του βρέφους  όπου ο εαυτός του είναι το σύμπαν,  η απώλεια της “αγκαλιάς ”  είναι απώλεια δικού του “σώματος” και ψυχής. Κανένα τίμημα, ούτε όλη η περιουσία του κόσμου δεν μπορεί ούτε στοιχειωδώς να αναπληρώ

από το Liberal Ο Θεοφάνης Τάσης* συζητά με τον Ανδρέα Ζαμπούκα για την ελληνική ταυτότητα και την ευρωπαϊκή της προοπτική, για την παιδεία και τον λαϊκισμό. Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα Εργάζεστε σε ξένο πανεπιστήμιο. Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι τα δικά μας πανεπιστήμια υπολείπονται πάντα των ξένων. Μήπως είμαστε κάπως υπερβολικοί, αυστηροί με τον εαυτό μας; Εξαρτάται από το γνωστικό πεδίο στο οποίο αναφερόμαστε. Όσον αφορά στις θετικές επιστήμες, δεδομένης της σχετικής έλλειψης εξοπλισμού, κονδυλίων και μικρής σύνδεσης με την αγορά εργασίας δεν υπολειπόμαστε ιδιαίτερα χωρών με αντίστοιχο πληθυσμό και ανάλογη δυναμικότητα. Αντίθετα, στις ανθρωπιστικές σπουδές θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε καλύτερο επίπεδο αξιοποιώντας την παράδοση και την παγκόσμια καταξίωση της γραμματείας μας. Αξίζει όμως να επισημανθεί ότι π.χ. στο γερμανικό πανεπιστήμιο οι φοιτητές είναι ταξικά πιο ομοιογενείς διότι προηγείται μια συνεχής διαδικασία επιλογής στις δυο προηγούμενες βαθμίδες

από το ΒΗΜΑ Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική υποβάθμιση της χώρας απλώνεται χωρίς να συναντά γραμμή άμυνας. Το κυβερνητικό σχήμα παραπαίει, εναλλακτική λύση δεν γεννιέται, η οικουμενική φαίνεται ανεφάρμοστη, μια προοπτική δεξιάς εξουσίας μοιάζει απομακρυσμένη. Από την άλλη, ο τόπος έχει άμεση ανάγκη δραστικών μεταρρυθμίσεων, τόσο προς φιλελεύθερη όσο και προς σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Ένα ευρωπαϊκό μέτωπο μεικτής ιδεολογίας, με συνδετικό στοιχείο την πλήρη ένταξη της χώρας στη δυτική πραγματικότητα, θα προέκυπτε ίσως ως αιρετική λύση, αν τα αδιέξοδα έφερναν εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό συζητείται η αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και η επανίδρυση μιας κεντροαριστερής συμπαράταξης, με συμμετοχή προπάντων του ΠΑΣΟΚ και πολιτικών κινήσεων του ευρύτερου χώρου επιρροής του, όπου καλείται να συμμετάσχει και το Ποτάμι. Μια τέτοια συνένωση δυνάμεων αναγεννά στη συλλογική συνείδηση το όραμα ενός μεγάλου προοδευτικού κόμματος εξουσίας, δηλαδή ενός νέου ΠΑ

από το protagon Η Ευρώπη παράγει δίπολα και αντιθέσεις. Βόρειοι εναντίον των Νοτίων. Δυτικοί εναντίον Ανατολικών. Ντόπιοι εναντίον ξένων. Νέοι εναντίον μεγαλυτέρων. Αν η μάχη των γενεών ήταν κάποτε συμβολική, αξιακή ή πολιτισμική, σήμερα αποτελεί άλλη μια σοβαρή κοινωνική και οικονομική απειλή για την Ευρώπη. Οι ειδικοί συμφωνούν: πόροι, ευκαιρίες, μεταρρυθμίσεις γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ των γονιών μας. Το Ινστιτούτο Bruegel αναφέρεται ρητά σε «διαγενεακό χάσμα». Οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις την περίοδο της κρίσης στον ευρωπαϊκό Νότο, πλην Ιταλίας, ωφέλησαν τους μεγαλύτερους, ενώ 26 εκατομμύρια νέοι βρίσκονται στη γωνία: δεν εργάζονται, δεν αποκτούν δεξιότητες, δεν μορφώνονται, αρκετοί ζουν ήδη στη φτώχεια. Οι επιχειρήσεις από την άλλη, όσες άντεξαν, δεν έχουν πρόσβαση σε εργατικό δυναμικό με δεξιότητες. Ένας νέος που μένει χρόνια άνεργος χάνει ενέργεια, γνώσεις, ταλέντα, αυτοπεποίθηση. Οι κοινωνίες γερνούν, οι δουλειές λιγοστεύουν, οι συνταξιούχοι αυξάνονται, τα ελλεί