μη μαδας τη μαργαριτα

Γιάννης Κουνέλης Σε δουλέψανε Σου τάξανε ανάσταση νεκρών με ψέματα Δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς σε καταλαβαίνω Αλλά φταις Σούπανε να μάθεις λίγα μαθηματικούλια, λίγη οικονομία, να βλέπεις πέρα από τη μύτη σου Αλλά εσύ νόμιζες πως είναι κακά τα «δυτικά μαθηματικά» Είπες να πορευτείς με τον εθνικισμό και το λαϊκισμό της φυλής Όλα αυτά που σε είχαν ταϊσει  οι προηγούμενοι, αυτούς που αποθέωνες και σήμερα βρίζεις Και την πάτησες Σε φορτώνουν φόρους, σε φτωχοποιούν, καθημερινά όλο και πιο πολύ, ως πότε θα αντέξεις Καλά τα στρώματα και τα μαξιλάρια αλλά όλα έχουν ένα τέλος Πασχίζουν να χτίσουν τη δική τους φωλιά μέσα στη πνιγηρή ατμόσφαιρα του κράτους Με το δικό σου βιος, με το δικό σου αίμα Και πάντα φταίνε οι ξένοι, το κακό το ΔΝΤ, η τρόικα του εσωτερικού   Τα παιδιά σου ετοιμάζονται να φύγουν, να βρουν κάπου να ανασάνουν Και καλά θα κάνουν, να δουλέψουν θέλουν Δίπλα σου και μέσα σου όλα γκρεμίζονται από ανθρώπους εχθροπαθείς και ανίκανους Και συ κ

Μετάφραση: Μαρία Τσάκος από το blog του συγγραφέα Αυτό ζήλεψε ο Πρωθυπουργός μας: τα αποτελέσματα του καθεστώτος Τσάβες, μια εθνική αυτοκτονία. Και τον μιμείται -- λυπάμαι που θα το πω χρονιάρες μέρες. Φοβερός γραφιάς ο συγγραφέας και αντιφρονούντας Τζόελ Χιρστ που έγραψε αυτό το κομμάτι στο μπλογκ του. Μετέφρασα πρόχειρα τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα γινόμουν μάρτυρας της αργής αυτοκτονίας μιας χώρας, ενός πολιτισμού. Μάλλον κανείς δεν το φαντάζεται πριν συμβεί. Και, πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτε το ηρωικό στο θέαμα αυτό. Εμείς που έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να ταξιδέψουμε, συχνά αγναντεύουμε με ικανοποίηση τα ερείπια της αρχαίας Ελλάδας· τον Παρθενώνα λουσμένο σε μπλε και πράσινα φώτα. Την Ακρόπολη. Το Κολοσσαίο στη Ρώμη. Περπατάμε στους χωματόδρομους της Τιμπουκτού και περιεργαζόμαστε όλο θαυμασμό τεμένη προσπαθώντας να φανταστούμε την εποχή που τα μέρη αυτά είχαν ενέργεια και λόγο ύπαρξης. Κι αυτές οι σκέψεις δεν είναι

Από το Intelligend deep Analysis Αυτό είναι ένα γράφημα που έφτιαξα με στοιχεία του Index of Economic Freedom, ενός δείκτη που μετρά την οικονομική ελευθερία παγκοσμίως. Όπως, ίσως γνωρίζετε, στις αρχές Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε η ετήσια έκδοση του Index για το 2016. Και όπως βλέπετε πέσαμε κι άλλο. Σχεδόν μια ποσοστιαία μονάδα. Από το 2010 μέχρι σήμερα η οικονομική ελευθερία στην Ελλάδα μειώθηκε συνολικά 9,5 μονάδες! (από το 62,7 στο 53,2 - όπως βλέπετε στο γράφημα). Δηλαδή μετά από έξι χρόνια «μεταρρυθμίσεων» η ελληνική οικονομία έγινε πιο κλειστή, με λιγότερο ελεύθερη αγορά και βέβαια με περισσότερες θεσμικές στρεβλώσεις. Η Ελλάδα έχει εγκατασταθεί πλέον στον πάτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βρίσκεται στην τελευταία θέση και απέχει 6 μονάδες από την προτελευταία Κροατία! Αλλά και στον πάτο της Ευρώπης - λίγο πιο πάνω από χώρες όπως η Ουκρανία, η Λευκορωσία και η Ρωσία (όχι δεν ξέχασα τη Μολδαβία, μας περνά 4,2 μονάδες). Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, αυτή είναι η Ελλάδα,

Ο Σωκράτης, η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας, η γενοκτονία των Ποντίων, η Μάχη της Κρήτης και η «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνοφωνίας» (Ή, οι επιπτώσεις της υποχρηματοδότησης των δομών ψυχικής υγείας) Θα θεωρούσε κάποιος πως δεν είναι παρά τρολιά. Ή, αν το έπαιρνε στα σοβαρά πως είναι ανάρτηση κάποιας ομάδας από αυτές όπου συνυπάρχουν Δωδεκαθειστές, εθνικιστές, ακροδεξιοί και μια σειρά άλλων παλαβωμένων που έχουν προ πολλού εγκαταλείψει το χώρο της έλλογης σκέψης. Δυστυχώς το κείμε νο είναι επίσημο, αναρτημένο στο opengov. Φέρει μάλιστα και τις υπογραφές των υπουργών Κουρουμπλή, Κοτζιά, Φίλη και Μπαλτά.  Πρόκειται για την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αφού «ανακάλυψε» πως ο Σωκράτης γεννήθηκε στις 20 Μαίου, προτείνει η ημέρα αυτή να καθιερωθεί από τον ΟΗΕ και την ΟΥΝΕΣΚΟ ως «Ημέρα Παγκόσμιας Ελληνοφωνίας και Ελληνικού Πολιτισμού», ώστε «να αναγνωρισθεί δικαιωματικά η θεμελιακή θέση της Ελληνικής γλώσσας και του Ελληνικού πολιτισμού στο παγκόσμιο γίγνεσθαι».  Στην επιχ

Όσο η κοινωνία και τα πολιτικά της κόμματα αντιστέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν τα μνημόνια, τόσο το πολιτικό κλίμα βαραίνει, οι δανειστές εξοργίζονται,  οι επενδύσεις καθυστερούν,  η ανεργία καλπάζει, η φορολογία δεν επαρκεί, τα αποθέματα του κράτους μειώνονται, τα ελλείμματα διατηρούνται, τα μέτρα αυξάνονται και ο λαϊκισμός προοδεύει. Αυτός είναι ο ορισμός του φαύλου κύκλου στον οποίο βρίσκεται η χώρα εδώ και 6 χρόνια. Τα επικοινωνιακά κόλπα της κυβέρνησης, η δαιμονοποίηση του ΔΝΤ και της ΕΕ, η παντός είδους βία, το μπάχαλο και η εκμετάλλευση του προσφυγικού, οι θεωρίες συνωμοσίας, οι παλινωδίες στο άνοιγμα της αγοράς επιφέρουν σύγχυση και απογοήτευση ενώ αυξάνουν την αντίσταση στις απαιτούμενες αλλαγές. Κάθε μέρα που περνάει ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει έδαφος. Το Grexit φαντάζει για κάποιους ως λύση όχι μέσα από σοβαρά επιχειρήματα αλλά ως απότοκο της κόπωσης της κοινωνίας. Είναι η τελευταία έξοδος κάθε απελπισμένου αλλά

του Παναγιώτη Γκλαβίνη από το Liberal Το Χρηματιστήριο έπεφτε χθες. Οι επενδυτές δεν είχαν εντυπωσιαστεί από τα νέα της Eurostat. (Γιατί άραγε;) Ώσπου ξάφνου, το απόγευμα απογειώθηκε! Τα νέα κυκλοφόρησαν σαν αστραπή, ότι κλείνει η αξιολόγηση, ότι βγήκε «σχεδόν λευκός καπνός» από το Χίλτον και ότι αναμένεται έκτακτο Eurogroup την Μεγάλη Εβδομάδα για να επικυρώσει τη συμφωνία. Εκεί κατά το βραδάκι, τα μέσα άρχισαν να διερωτώνται γιατί σιωπούν οι δανειστές... Γιατί, άραγε, οι δανειστές δεν δίνουν συνεντεύξεις στη χώρα μας; Αναρωτήθηκε κανείς; Η απάντηση βρίσκεται πέντε χρόνια πίσω, τον Φεβρουάριο του 2011. Μέχρι τότε, η Τρόικα έδινε συνεντεύξεις στα μέσα κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα για αξιολόγηση. Τον Φλεβάρη του 2011, λοιπόν, έκανε το «λάθος» να ανακοινώσει πρώτη αυτή την ένταξη ενός εκτεταμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, ύψους 50 δις, στο σχέδιο διάσωσης της χώρας. Κάτι τέτοιο προσέβαλε τις πατριωτικές ευαισθησίες της βαθιά πασοκικής ακόμη Κυβέρνησης του Γιώρ

από την The Huffington Post Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε να καλλιεργείται εντέχνως από διάφορους κύκλους το κλίμα υπέρ της επιστροφής στη δραχμή.  Έχει στηθεί μία ενορχηστρωμένη προπαγάνδα επηρεασμού της κοινής γνώμης από επιχειρηματικά κέντρα με ιδιοτελείς σκοπούς και κερδοσκοπικά κίνητρα, εκμεταλλευόμενα τη δυσαρέσκεια του κόσμου από την 6ετή ύφεση και την ανυπαρξία συγκεκριμένου σχεδίου εξόδου από την κρίση. Το κλίμα αυτό ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό στελεχών των 2 συγκυβερνώντων κομμάτων τάσσεται ανοιχτά υπέρ της δραχμής  και ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή μεταρρύθμισης που κινείται σε αντίθετη φιλοσοφία. Παρότι η πλειοψηφία των πολιτών παραμένει σταθερά θετική στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας  και επιθυμεί να έχει το Ευρώ για νόμισμα, έχει αυξηθεί το ποσοστό των ανθρώπων που δηλώνει αδιάφορο σε μια πιθανή μετάβαση στη δραχμή και πιστεύει ότι δε θα μεταβληθεί το βιοτικό του επίπεδο. Αναλύοντας όμως όλα τα οικονομικά δεδομένα μιας τέτο

Για την Ενότητα  (Ισχυρή παράταξη σοσιαλδημοκρατών, αριστερών δημοκρατών, κεντρώων φιλελεύθερων, οικολόγων) Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην νεώτερη ιστορία μας, στο πηδάλιο της χώρας βρίσκεται ο πλέον ακατάλληλος και επικίνδυνος κυβερνητικός συνασπισμός. Η χωρίς αρχές, ετερόκλητη, συμμαχία της “ανόητης Αριστεράς” και της “ψεκασμένης Ακροδεξιάς” με συγκολλητική ουσία την ακόρεστη δίψα για την εξουσία. Αδυνατώντας να κυβερνήσουν επί της ουσίας, επιδιώκουν την οικοδόμηση κομματικού κράτους “ των κολλητών”, προσπαθούν να επιβάλλουν τον κομματικό έλεγχο της δικαιοσύνης και της ενημέρωσης, συνεχίζουν την επιχείριση διχασμού της κοινωνίας σε διεφθαρμένους και ηθικά ανώτερους. Μέσα στον βάλτο της ακυβερνησίας, ο συνδυασμός ανικανότητας και ιδεοληπτικής εμμονής στην πολιτική του “όλα στο κράτος και για το κράτος με τους δικούς μας στην εξουσία” μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρα τοξικός. Η χώρα αποδυναμώνεται εκπίπτοντας σε παρία της Ευρώπης, η οικονομία αργοπεθαίνει στην παγ

από το ΒΗΜΑ και το Ζώη Τσώλη «Η  απόπειρα της σημερινής κυβέρνησης να προστατεύσει τις (κύριες) συντάξεις των ήδη συνταξιούχων, μεταφέροντας ολόκληρο το βάρος της απαιτούμενης πρόσθετης προσαρμογής σε όσους πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν από εδώ και στο εξής, δεν δικαιώνεται επιστημονικά.   Οι τωρινοί συνταξιούχοι, παρά τις περικοπές της περιόδου 2010-2013, εξακολουθούν να εισπράττουν υπερανταποδοτικές συντάξεις, ιδίως οι υψηλοσυνταξιούχοι και όσοι συνταξιοδοτήθηκαν σε νεαρή ηλικία. Η εξαίρεση όλων αδιακρίτως των σημερινών συνταξιούχων θα υπονόμευε τη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών και την αποδοχή του κοινωνικού συμβολαίου από την τωρινή και τις επόμενες γενιές εργαζομένων - αφού οι τελευταίοι καλούνται να πληρώσουν υψηλότερες εισφορές σε μειωμένα εισοδήματα και προοπτική να λάβουν στο μέλλον χαμηλότερες συντάξεις» . «Υπερανταπόδοση» Τη σκληρή αυτή πραγματικότητα δεν αποτυπώνει το ΔΝΤ αλλά τη διατυπώνουν σε έρευνά τους ο καθηγητής  Μάνος Ματσαγγάνης  και η κυρία  Χρύσα Λ

από τα ΝΕΑ Ενώ υποτίθεται ότι συνεχίζεται ο προσχηματικός εθνικός διάλογος για την Παιδεία, η κυβέρνηση προωθεί το νομοσχέδιο για την έρευνα με πλήθος διατάξεων για την εκπαίδευση και έναν κουβά φωτογραφικές ρυθμίσεις. Δεν είναι μόνο αυτές με ονοματεπώνυμο για τις μετεγγραφές φοιτητών, αλλά επιπλέον διάταξη που παραπέμπει στον Γιάννη Μυλόπουλο (άρθρο 25, παρ. 18) για αναδρομική έγκριση δαπανών Κέντρου του οποίου, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, προΐστατο, διάταξη που παραπέμπει στον νυν υφυπουργό Θεοδόση Πελεγρίνη (άρθρο 28, παρ. 10) για να νομιμοποιηθούν αναδρομικά αποφάσεις της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ όταν, επί πρυτανείας του, ήταν το μοναδικό ίδρυμα που έκανε ανυπακοή και έβαζε σε κίνδυνο όλες τις εκλογές των καθηγητών του. Υπάρχει ακόμη, όπως έχει γραφτεί, διάταξη για τη σύζυγο του Πρωθυπουργού και διάταξη για κυβερνητικό αξιωματούχο που καταθέτει το νομοσχέδιο. Νομοθέτηση προς εξυπηρέτηση ημετέρων. Εκτός όμως από αυτά, το νομοσχέδιο κάνει τα εξής δύο βασικά πράγματα: 1. Περιορίζ

Από την Καθημερινή Δεν ξέρω ακριβώς γιατί πτώχευσε η Ηλεκτρονική Αθηνών αφήνοντας 450 ανθρώπους στον δρόμο. Διαβάζω ότι είχε μεγάλα ανοίγματα, ήταν υπερχρεωμένη, όμως είχε κλείσει ένα πλάνο αναδιάρθρωσης, το οποίο τα capital controls αχρήστευσαν. Οι ξένοι προμηθευτές την εγκατέλειψαν, οι τράπεζες μπήκαν σε καταστροφική περιδίνηση, η επιχείρηση ποτέ δεν συνήλθε από τις σωρευμένες ζημίες. Διάβασα ότι πριν πτωχεύσει εξασφάλισε την πληρωμή των εργαζομένων και το δώρο του Πάσχα – αντίθετα από την πρακτική άλλων επιχειρήσεων που πτωχεύουν αφού επί μακρόν είχαν αφήσει τους εργαζομένους απλήρωτους. Το τέλος μιας επιχείρησης είναι ένας μικρός θάνατος για τους ανθρώπους της. Για τους ιδιοκτήτες, τα στελέχη, τους εργαζομένους, έχει συχνά το βάρος απώλειας οικείου προσώπου. Ακόμα κι αν στη μακροκλίμακα αποτελεί μέρος μιας «δημιουργικής καταστροφής» – επιχειρήσεις κλείνουν, άλλες ανοίγουν. Ομως εδώ επιχειρήσεις κυρίως κλείνουν, ελάχιστες ανοίγουν. Η δημιουργική καταστροφή είναι καταστροφή