μη μαδας τη μαργαριτα

Η κυβερνητική πολιτική για τις άδειες των τηλεοπτικών καναλιών θα έπρεπε να είναι πιο ανοιχτή, πιο δεκτική στην πολυφωνία, πλουραλιστική και δημοκρατική, να διασφαλίζει την ύπαρξη πολλών υγιών καναλιών για όλα τα γούστα και όλες τις πολιτικές απόψεις, ακόμη και τις αντιπολιτευτικές, να εξασφαλίζει πολλές θέσεις εργασίας σε πολλούς εργαζόμενους και πρόσθετα έσοδα στο κράτος από τη φορολόγηση αυτών των ευάριθμων καναλιών... Αντ' αυτών παρατηρούμε σειρά αντιδημοκρατικών, αντισυνταγματικών και αντιδεοντολογικών αυθαιρεσιών που προωθούν τα υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη και παππαδάκια του κόμματος... Οι αυθαιρεσίες αυτές θυμίζουν τους κοινοβουλευτισμούς υπό έλεγχο των Πούτιν και Τσάβες, δηλαδή μη ευρωπαϊκές, ελεγχόμενες δημοκρατίες, εδώ με νεοκομμουνιστικό, “σοβιετικό” άρωμα... Βλέπετε πολεμούν τη διαφθορά που ενεδρεύει στα “βοθροκάναλα”... Πώς; Προωθώντας τα αυριανά κανάλια που θα τους λιβανίζουν, που θα ανήκουν στους δικούς τους καπιταλιστές, τα νέα δικά τους τζάκια, των φιλικά

από το Liberal Τα χρόνια της κρίσης  μεγάλη μερίδα πολιτικών, οικονομολόγων και οικονομολογούντων, εντός και εκτός της χώρας, διαγκωνίζεται να διακηρύσσει την αντίθεση της στις περιοριστικές πολιτικές που εφαρμόζονται στην ΕΕ και "επιβάλλονται" στην χώρα μας μέσω των μνημονίων. Καταδικάζουν αναφανδόν την "λιτότητα" και ζητούν πολιτικές φιλικές προς την ανάπτυξη. Κι εκεί τελειώνει η... εκδήλωση του ενδιαφέροντος και της φιλολαϊκότητας τους. Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, οι ανησυχούντες για τα δεινά μας, περιορίζονται σε επιθετικές διαμαρτυρίες, στον αφορισμό των συσταλτικών πολιτικών και σε διακηρύξεις περί του επιθυμητού δέον γενέσθαι. Στο σημείο αυτό ολοκληρώνεται η παρέμβαση τους. Εκείνο που δεν κάνουν είναι να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις και ιδέες για το "δια ταύτα". Πώς και με ποιο τρόπο θα γίνουν υλοποιήσιμες οι επιθυμίες τους. Τι σημαίνει "λιτότητα"; Είναι η κατάσταση διαβίωσης με χρήματα λιγότερα από το εισόδημα σ

Το τελευταίο διάστημα και ενώ η κατάσταση της οικονομίας δεν δίνει ενθαρρυντικά σημάδια, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και ανάλογες αφορμές έχει επιστρέψει στο δημόσιο διάλογο το όνομα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.  Έμμεσα λόγω της υποθεσης ΕΛΣΤΑΤ και Γεωργίου, άμεσα ως πιθανό πρόσωπο για το αξίωμα ΠτΔ εκλεγμένου από το λαό, μέσω δηλώσεων πρώην υπουργών του ( βλ. Στυλιανίδη, Μιχελάκη) αλλά και μέσα από δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ό,τι αφορά στο τελευταίο είναι γνωστή τοις πάσι η προτίμηση που είχε και έχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μία ''καραμανλική αντιπολίτευση'' και αυτό ήταν γνωστό από την περίοδο εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία.  Λίγο ή πολύ, τότε, είχαν στηρίξει ανοιχτά την επιλογή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη καθώς στο πρόσωπό του έβλεπαν μία συναινετική Νέα Δημοκρατία χαμηλών πτήσεων. Βέβαια αυτό έγινε αντιληπτό από μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος - και όχι μόνο- και οδήγησε στην επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όπως παραδέχονται σ

από την Καθημερινή Πολύς λόγος έγινε αυτές τις ημέρες για το ΠΑΣΟΚ, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 ετών από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Οχι άδικα! Το ΠΑΣΟΚ καθόρισε τη ζωή της χώρας για δεκαετίες και συνεχίζει να την επηρεάζει, παρά τα σημερινά χαμηλά εκλογικά ποσοστά του. Στη δεκαετία του ‘80, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου προώθησε πολιτικές ισότητας των δύο φύλων, εθνικής συμφιλίωσης, διάχυσης, έστω και στρεβλής, της πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας, το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αργότερα, το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη συνέβαλε στην πλήρη ενσωμάτωση της χώρας αλλά και της Κύπρου στους κεντρικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, ολοκληρώνοντας το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τελευταία, με την παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου έγιναν σημαντικές προσπάθειες εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, καθώς και συντονισμού του θεσμικού πλαισίου που διέπει την Παιδεία με τα διεθνώς κείμενα. Ομως, παρά τη σημαντική συνει

Δ​​ύο ήταν οι τύποι διανοουμένου που κυριάρχησαν στη μεταπολεμική περίοδο στον δυτικό κόσμο: ο συλλογικός διανοούμενος και ο ειδικός διανοούμενος. Ο πρώτος, που θα μπορούσε π.χ. να ενσαρκωθεί ιδανικά από τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, ήθελε να αποτελεί τη φωνή της συλλογικής συνείδησης σε μια κοινωνία. Εκφράζοντας υποτίθεται πανανθρώπινες αξίες και ιδέες, έστρεφε τα «κατηγορώ» του ενάντια στην αδικία γενικώς αλλά ειδικώς της εξουσίας. Με την κατίσχυση της ηγεμονίας της Αριστεράς στους πνευματικούς χώρους, ιδίως μετά τις εξεγέρσεις του 1968, ο τύπος αυτός του διανοουμένου έβλεπε τον εαυτό του ως τον αυθεντικότερο υπερασπιστή των αδικημένων κάθε τύπου. Με δεδομένο άλλωστε ότι η Αριστερά ήταν σχεδόν παντού στην αντιπολίτευση –κάποτε και περιθωριοποιημένη– μπορούσε να ισχυρίζεται βάσιμα ότι η συμπόρευση αυτή με τους αδυνάτους ήταν και εντελώς ανιδιοτελής. Γινόταν αποκλειστικά στο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» που είθε κάποτε να υπερίσχυε στον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, αναδείχθηκε σταδια

από τον τοίχο του στο   fb Ο Σπύρος Καπράλος είναι φίλος μου εδώ και 46 χρόνια. Για μερικά χρόνια είχαμε και επαγγελματική σχέση. Αυτά που θα πω μπορεί, λοιπόν, να έχουν περάσει από φίλτρο. Είναι όμως η πραγματικότητα που βλέπω. Οι επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς είναι προφανώς δικές τους. Όποιος επιχειρεί να τσιμπολογήσει από τη δόξα προκαλεί θυμηδία. Πίσω απ' αυτούς/αυτές είναι οι οικογένειές τους, οι προπονητές τους, φίλοι που μοιράστηκαν το όνειρό τους, οι θεσμοί της αθλητικής οικογένειας και οι θεσμοί της Πολιτείας. Στο χρεοκοπημένο κράτος έχει χρεοκοπήσει και το μοντέλο του κρατικού πρωταθλητισμού, των οικονομικών κινήτρων, του κρατικοδίαιτου παραγοντισμού. Με κατακρεουργημένους προϋπολογισμούς, άντε να κάνεις δουλειά σαν άλλοτε! Όμως, σ' αυτές τις συνθήκες ήλθαν οι επιτυχίες - με την εξαίρεση του 2004, νομίζω πως μόνο με τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα του 1996 μπορεί να συγκριθούν. Παράδοξο, όταν όλα καταρρέουν φαίνεται νέο φως στον αθλητισμό π

ο Παναγής Παναγιωτόπουλος από το fb. Πύρρος Δήμας: ο μετανάστης με ελπίδα, ο ταξικός αποστάτης Τα ελατήρια των επιθέσεων που δέχεται ο Πύρρος Δήμας είναι πολλά. 1. Ομολογείται από τους υβριστές του ότι φταίει η πολιτική του συμμετοχή στο ΠΑΣΟΚ και στην προηγούμενη κυβερνητική πλειοψηφία. 2. Αρκετοί πιστεύουν ότι στο πρόσωπό του αναπαράγεται η εχθροπάθεια και η εμφυλιοπολεμική λογική των δήθεν συμπαγών ταυτοτήτων της δημοψηφισματικής παρωδίας του 2015. 3. Υπάρχει ακόμη η μνήμη της σωματικής του διαθεσιμότητας μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής όταν ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής κινήθηκε επιθετικά προς άλλον βουλευτή, τις ένδοξες εποχές της αντιμνημονιακής ενότητας. 4. Νομίζω ακόμα πως οι επιθέσεις αυτές πρέπει να συνδεθούν με την αμηχανία που προκάλεσαν τα ελληνικά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Ριο, η ταυτότητα των αθλημάτων, η συμπεριφορά και η ρητορική των ολυμπιονικών. Ακόμα, όπως διάβασα σε φίλο ( Kavallierakis ), είναι μια έμμεση προει

  Σχόλιο «μαργαρίτας»: Η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών σε ολόκληρο τον κόσμο, δογματικών ή ανανεωτικών, έκλαψε για την αποκαθήλωση του σφυροδρέπανου από το Κρεμλίνο. Η ΕΣΣΔ ήταν η πατρίδα του κομμουνισμού όπως και να το κάνουμε. Ακόμα και όσοι της ασκούσαν κριτική κατά βάθος πονούσαν γι’ αυτήν, ίσως περισσότερο από όσους την υπερασπίζονταν άκριτα. Ακόμα και σήμερα το αίτημα της Αριστεράς είναι ένα λίγο ή πολύ σοβιετικό μοντέλο με τις αναγκαίες προσαρμογές. Η Ελλάδα είναι μάλλον η τελευταία δυτικοευρωπαϊκή χώρα που ακόμα τη θυμάται με νοσταλγία.  από το books Journal Πέρασε κιόλας ένα τέταρτο του αιώνα, από εκείνες τις ταραγμένες αυγουστιάτικες ημέρες της Ρωσίας, τότε που μια ομάδα μέθυσοι αξιωματούχοι του Κομμουνιστικού Κόμματος, συνεπικουρούμενοι από άκαπνους στρατηγούς του Γενικού Επιτελείου, έκαναν το πραξικόπημα - οπερέτα για την ανατροπή του τότε προέδρου της ΕΣΣΔ και Γενικού Γραμματέα του ΚΚΣΕ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Με μνήμες από το αντίστοιχο πραξικόπημα σ

H εξέλιξη των ΑΕΠ Ελλάδας, Ιταλίας και Πορτογαλίας από το 2000 ως το 2013. H φούσκα που φουσκώναμε Σχόλιο "μαργαρίτας": Να διαβάζετε το Γιώργο Στρατόπουλο να σας λύνονται οι απορίες, να μαθαίνετε και κάτι παραπάνω. Το παραμύθι με το χρέος εκτίναξε τους λαϊκιστές στην εξουσία από ένα λαό του οποίου η ογκώδης άγνοια είναι η μήτρα όλων των δεινών του. Τώρα επανέρχεται για να τους κρατήσει στην εξουσία. Όλα είναι πιθανά.  από το  protagon  Η ΑΥΓΗ επί δεκαετίες βρισκόταν στην πρωτοπορία της καλλιέργειας και χειραφέτησης της ελληνικής Αριστεράς. Σήμερα πρωτοπορεί στην καλλιέργεια μύθων, στη χειραγώγηση και στην αποβλάκωση. Στο  κύριο άρθρο  της 4ης Αυγούστου, τα μνημόνια αποδίδονται στον «εκτελεστή» (Α. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ) και τους «εντολοδότες» του (Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Α. Σαμαράς, Ευ. Βενιζέλος) οι οποίοι «εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα, απολαμβάνοντας τις ηδονές της εξουσίας…». Η συν

Από τη Μεταρρύθμιση Η ιδιότητα του συνηγόρου  υπεράσπισης σε οποιαδήποτε υπόθεση, είναι απαγορευτική για την επί της ουσίας εξωθεσμική υποστήριξή της, τουλάχιστον προτού περατωθεί η δίκη. Όταν όμως η ίδια η δίκη παραβιάζει τις στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας ή τα ελάχιστα όρια του πολιτισμού, τότε το κώλυμα αίρεται.  Αυτό ακριβώς συντρέχει στην υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ. Όπου, η «ηθική τρέλα» που απαιτούσε να φερόμαστε στις εξωτερικές μας σχέσεις ως διεθνείς απατεώνες, τράπηκε σε «Μεγάλη Ιδέα» θυλάκων της δικαιοσύνης. Με συνέπεια, το «κυνήγι των μαγισσών», από λούμπεν φαινόμενο των δημοκόπων της πλατείας, να εξελιχθεί σε «δικανικό μακαρθισμό». Αυτή η συνθήκη αίρει το κώλυμα του υπογράφοντος, το οποίο δημιουργεί η ιδιότητά του ως συνηγόρου υπεράσπισης, δύο εκ των τριών κατηγορουμένων στην υπόθεση. «Απελεύθεροι» λοιπόν  από περιορισμούς, τουλάχιστον ως προς την περιγραφή της θεσμικής εκτροπής που παρουσιάζει η ποινικοποίηση της υπόθεσης, θα ξεκινήσουμε από τα «γεγονότα» που υ