μη μαδας τη μαργαριτα

Έχω και μερικούς που νομίζουν ακόμα πως οι τύποι είναι ΚΚΕ εσωτερικού, κάτι σαν το Μπάμπη το Δρακόπουλο, το Φιλίνη και τον Κύρκο. Κομμουνιστές ήταν και κείνοι αλλά είχαν ένα ήθος, μια αρχοντιά, μια υψηλή αισθητική. Είχαν βιώσει τον εμφύλιο, τη φρίκη του πολέμου και της εξορίας είχαν διαβάσει και πολύ και είχαν καταλάβει βαθιά τι παίχτηκε τη δεκαετία του 40. Δεν ανέφεραν ποτέ το Βελουχιώτη. Δεν ήθελαν να τα ξαναζήσουν. Γι αυτό ήταν   cool και διαλλακτικοί, συμπαθούσαν τη δυτική Ευρώπη και σέβονταν όσο κανένας άλλος τη δημοκρατία. Αυτή που είχαν στερηθεί, αλλά και αυτή που είχαν αποπειραθεί να σκοτώσουν στο όνομα ενός άλλου κόσμου που….. Ήξεραν και τι σήμαινε «λαϊκή δημοκρατία», αλλά δίσταζαν να το πούνε καθαρά, κομμουνιστές ήταν οι άνθρωποι. Γι αυτό και είχαν οι περισσότερο απορρίψει το σοβιετικό μοντέλο και ονειρεύονταν ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Κάπως του στυλ θα πεινάμε αλλά δημοκρατικά. Δεν γίνονταν όμως. Άμα πεινάμε θέλουμε να φάμε και αν δεν βρίσ

Ex scientia 6 books' journal Ο χρόνος υπάρχει; Κίμων Χατζημπίρος Οι άνθρωποι σκέφτονται τον χρόνο σαν ποτάμι που ρέει ασταμάτητα και τους παρασέρνει. Η αντίληψη αυτή ίσως είναι ψευδαίσθηση που οδηγεί σε μια επιφανειακή κατανόηση του κόσμου. Κάπως σαν το χρώμα που φαίνεται μακροσκοπικά, αλλά τα μικροσκοπικά άτομα της ύλης δεν είναι χρωματιστά ή σαν το χρήμα που κινεί την οικονομία, αλλά δεν έχει πραγματική αξία. Όταν εμφανίζεται μέσα από τα γεγονότα, ο χρόνος θεωρείται κάτι αυτονόητο, τον νοιώθουμε διαισθητικά, όταν όμως απομονωθεί γίνεται αίνιγμα για την σκέψη. Επιπλέον, η ιδέα μας για τον χρόνο επηρεάζεται από την υπαρξιακή σχέση που αναγκαστικά έχουμε μαζί του. Οι δυνατότητες υπέρβασής του ή το ενδεχόμενο να μην υπάρχει είναι θελκτικές προκλήσεις. Ιστορία Ο χρόνος γίνεται αντιληπτός σαν ρευστό που διέπει κινήσεις, προκαλεί γήρανση, φθείρει ή διαβρώνει, ωριμάζει καταστάσεις και κρασιά! Πειράματα δείχνουν ότι τα ζώα πλην του ανθρώπου ζουν σ’ ένα

Από το chronos Με τη διάσκεψη του Κραν Μοντανά στην Ελβετία, την αποτυχημένη ύστατη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ανοίγει πλέον για τα καλά η αυλαία για το Plan B, το «βελούδινο διαζύγιο», αλλά έρχεται στο προσκήνιο, όσο ποτέ άλλοτε, και το χειρότερο δυνατό σενάριο για τη Λευκωσία και την Αθήνα, το ανταγωνιστικό διαζύγιο, δηλαδή η οριστική διχοτόμηση, χωρίς καν επιστροφή εδαφών, με τη «Βόρεια Κύπρο» στην ουσία ή στην πράξη τουρκική επαρχία και τα τουρκικά στρατεύματα εσαεί στην άτυχη μεγαλόνησο.  Η ευθύνη για την αποτυχία στο Κραν Μοντανά βαραίνει τις τρεις από τις τέσσερις πλευρές: την Άγκυρα, την Αθήνα και την ελληνοκυπριακή ηγεσία υπό τον Νίκο Αναστασιάδη. Και οι τρεις επέδειξαν αδιάλλακτη στάση και καμία διάθεση για αμοιβαίους συμβιβασμούς. Η ειρωνεία είναι ότι και οι τρεις φαίνονται ικανοποιημένοι (και δικαιωμένοι) από τη στάση τους στο Κραν Μοντανά: η μεν Αθήνα και η Λευκωσία γιατί διατύπωσαν «παλικαρίσια» το πλέον

Από την Καθημερινή Πλαφόν στον αριθμό των συμβασιούχων που θα προσληφθούν το 2017 και το 2018 δεσμεύεται να θέσει η κυβέρνηση με την επιστολή που έστειλε προς το ΔΝΤ, ζητώντας τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Η επιστολή (letter of intent) που υπογράφουν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών και ο διοικητής της ΤτΕ, συνοδεύεται από μια λίστα 21 δεσμεύσεων (διαρθρωτικά ορόσημα) τα οποία πρέπει να υλοποιηθούν έως τον Ιούνιο του 2018. Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνεται και η θεσμοθέτηση αυξημένης απαρτίας (50%) στις συνελεύσεις των εργαζομένων προκειμένου να αποφασίσουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Αναλυτικά, με την επιστολή στην οποία είχε πρόσβαση η «Κ», η κυβέρνηση δεσμεύεται μεταξύ άλλων για τα εξής: 1 . Να υιοθετήσει νομοθεσία, έως τον Σεπτέμβριο, με την οποία θα τίθεται ανώτατο όριο στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου για το 2017 και το 2018 και θα διασφαλίζεται πως όποιες συμβάσεις μετατραπούν από ορισμένου σε αορίστου χρόνου με δικαστικές αποφάσεις δεν θα επηρεάζουν τους

Από τη σελίδα του στο facebook Τελευταία ημέρα σήμερα για τη DOCUMENTA 14. Μια έκθεση που μας έδωσε (ή, για να είμαστε ακριβέστεροι και ακριβοδίκαιοι: που μου έδωσε, προσωπικά) την αφορμή για ποικίλες σκέψεις και προβληματισμούς όσον αφορά ορισμένες σύγχρονες τάσεις της Τέχνης: για τη διεύρυνση των ορίων της∙ για την τάση υπέρβασης των κλασικών εννοιών του «ωραίου» ή της «συγκίνησης»∙ για τη συνάντηση της με την αντίστοιχη διεύρυνση των επιστημών του ανθρώπου και ειδικά της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας∙ για τη (γόνιμη σε ορισμένες περιπτώσεις) διαπλοκή της με ακτιβιστικές πρακτικές∙ για την τάση της αναβάθμισης του «χειροτεχνήματος» σε «καλλιτέχνημα»∙ για την αγωνία πολλών καλλιτεχνών να υπερκεράσουν τα όρια, που η συγκεκριμένη τέχνη τους επιβάλλει, με το να επεκταθούν και σε πεδία άλλων τεχνών (όπως πχ, μουσικά έργα που δημιουργούσαν «ηχοτοπία», διευρύνοντας, πάει να πει, τη χρονική τους υπόσταση στο χώρο, ή εικαστικά που διείσδυαν στο μουσικό χρόνο)∙ για την ανάδειξη έργων

Από το   e-kyklos Κατατέθηκε το Νομοσχέδιο για την αντιμεταρρύθμιση των ΑΕΙ  και φυσικό είναι να ξεκινήσει η κριτική που άλλωστε είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο της κοντοπόδαρης «διαβούλευσης». Όσοι έχουν πρακτική αντίληψη της πανεπιστημιακής καθημερινότητας παρουσιάζουν ήδη σε διάφορα fora τα σχόλιά τους στο περιεχόμενο και τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις του σχεδίου νόμου. Όμως, ό νέος νόμος θα αφορά ένα πεδίο για το οποίο τεκμαίρεται ζωηρό ενδιαφέρον της κοινωνίας και όφειλε τουλάχιστο να περιλαμβάνεται στην καθημερινή ατζέντα του υπεύθυνου πολίτη. Ή μάλλον ακριβέστερα, ο πολύς κόσμος ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για ορισμένα πιασάρικα στοιχεία της νομοθεσίας και όχι για τον πυρήνα της ζημιάς που κάνει στο βαθύτερο κοινό συμφέρον. Γιατί, αυτός ο κόσμος είναι πρακτικά αδύνατο να εστιάσει το ενδιαφέρον του στις βαθύτερες λεπτομέρειες των ρυθμίσεων που επιχειρεί ο νέος νόμος. Φυσικό είναι να αναζητά μια αναδιαμόρφωση της εικόνας σύμφωνα με τις δικές του δυνατότητες εστίασης

από την Καθημερινή Τ​​ο Βισί είναι μια κωμόπολη της κεντρικής Γαλλίας. Θα ήταν γνωστή μόνο για τα περίφημα ιαματικά της λουτρά αν δεν είχε επιλεγεί ως πρωτεύουσα του λεγόμενου «Γαλλικού Κράτους», ή απλώς «Βισί», μιας οντότητας που δημιουργήθηκε μετά τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς το 1940, στη λεγόμενη «ελεύθερη ζώνη» της Γαλλίας. Το κομμάτι αυτό δεν περιήλθε σε καθεστώς γερμανικής κατοχής, μολονότι οι Γερμανοί ασκούσαν έλεγχο. Ηγέτης του ήταν ο στρατάρχης Φιλίπ Πετέν, ήρωας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και προσωπικότητα ευρύτατης αποδοχής όταν ανέλαβε το αξίωμα αυτό. Το «Βισί» κατέληξε άδοξα τον Νοέμβριο του 1942 όταν, μετά τη συμμαχική απόβαση στη Βόρεια Αφρική, οι γερμανικές δυνάμεις έθεσαν ολόκληρη τη χώρα υπό την κατοχή τους. Το «Βισί» δεν υπήρξε απλώς ένα δορυφόρος της ναζιστικής Γερμανίας. Από τη στιγμή της δημιουργίας του επεδίωξε να ενσαρκώσει όχι μόνο τη συνέχεια του γαλλικού κράτους αλλά και την «εθνική αναγέννηση» της κοινωνίας, στοχεύοντας στην αναστροφή της

Έχοντας τερατώδη προβλήματα με τους αλήτες, αγράμματους, φασίστες όλων των χρωμάτων, βλαμμένους, καθίκια, απατεώνες κλπ. που μας κυβερνούν δεν έχουμε την πολυτέλεια να δούμε με προσοχή τι γίνεται στον κόσμο γύρω μας. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την πολιτιστική παρακμή που ζει η ανθρωπότητα την τελευταία εικοσαετία. Μια παρακμή που είναι, φυσικά, φυσιολογική αν βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους. Το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου ήταν η αρχή της οικονομικής ανάπτυξης του δυτικού κόσμου. Με πολλή δουλειά, με μεγάλη προσπάθεια πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος, με θέληση να φτιαχτεί ένας καλύτερος νέος κόσμος. Ήταν φυσικό, λοιπόν, να ανθίσουν όλες οι τέχνες αφού αυτές ήταν η έκφραση του «νέου» ανθρώπου που ήθελε να χτίσει ένα διαφορετικό μέλλον. Και οι τέχνες αναπτύχθηκαν παράλληλα με τη νοοτροπία που επικρατούσε στην κοινωνία (σε ένα σοβαρό μέρος της). Αλλά από τη δεκαετία του ’70 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων είχαν καλυφθεί