μη μαδας τη μαργαριτα

Ανεβάζω σήμερα άρθρο του φίλου εκπαιδευτικού Β. Μπογιατζή, που δείχνει την ποιότητα του διαλόγου που έχει ανοίξει στα πλαίσια της Δημοκρατικής Αριστεράς σχετικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ελπίζω οι κρατούντες να ρίχνουν μια πλάγια, έστω, ματιά σε αυτές τις παρεμβάσεις. Θα τους βοηθήσει. Ραούλ Βάνεγκεμ: Μια –ξεχασμένη;– προειδοποίηση για το Δημόσιο Σχολείο… του Βασίλη Μπογιατζή*    Το 1996 οι εκδόσεις του «Ελεύθερου Τύπου» εξέδωσαν το –εδώ και καιρό εξαντλημένο– βιβλίο του Ραούλ Βάνεγκεμ, διακεκριμένης μορφής των Καταστασιακών και συντρόφου του Γκυ Ντεμπόρ, με τίτλο Το Τέλος της Εξάρτησης, προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου . Η μπροσούρα του γάλλου καταστασιακού είχε κυκλοφορήσει το 1995 με πρωτότυπο τίτλο Avertissement aux ecoliers et aux lyceens αποτελώντας δημόσια παρέμβαση στο τοπίο που διαμόρφωναν οι μαθητικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία της εποχής. Πώς μου ήρθε τώρα ο Βάνεγκεμ στο μυαλό; Συναρτημένη η «έλευσή» του με τις εξελίξεις στην κ

Το δημόσιο σχολείο στην εποχή της κρίσης Γιάννης Αντωνίου Η κρίση του δημόσιου σχολείου ήταν εδώ από καιρό. Οι δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στο μηχανισμό στήριξης και στο μνημόνιο έρχονται απλώς να την εντάξουν στη μεγάλη εικόνα της χρεοκοπίας της χώρας αλλά και ν’ ανοίξουν την ατζέντα σχετικά με τα αίτια και τις προοπτικές διεξόδου. Και βέβαια, όπως και σ’ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, η κρίση του δημόσιου σχολείου δεν είναι μόνο ούτε κυρίως οικονομική, είναι δομική και λειτουργική. Είναι κρίση στόχων, προοπτικής και αποτελεσματικότητας και συμπεριλαμβάνει όλους τους δρώντες παράγοντες που το συναποτελούν και το επικαθορίζουν, τις κυβερνήσεις, το πολιτικό σύστημα, το συνδικαλισμό, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, την κοινωνία. Οι επιδόσεις του δημόσιου σχολείου στο να εξασφαλίζει το αυτονόητο, τη σταθερή και ακώλυτη λειτουργία του, και την προώθηση των ιδρυτικών αρχών του, δηλαδή τη διάδοση της εγγραμματοσύνης και των εγκυκλίων γνώσεων, την ανάπτυξη της κ

Χωρίς σχολείο, δηλαδή: χωρίς δημοκρατία Tου Nικου Γ. Ξυδακη από την Καθημερινή Η εισαγωγή σε ανώτατες σχολές αποφοίτων λυκείου με βαθμό 4, 5, 3 ή και κάτω της μονάδος (0,91!) δεν εξέπληξε κανέναν. Ολοι γνώριζαν τι θα συμβεί με την κατάργηση της βάσης του μεσοσταθμικού 10. Το βλέπαμε να συμβαίνει επί σειρά ετών. Οπως βλέπαμε, εναργώς, ότι η μαζική και η άκριτη εισαγωγή μαθητών στα πανεπιστήμια δεν απέρρεε από ικανοποίηση του δημοκρατικού δικαιώματος στη γνώση, αλλά από τις δημαγωγικές διαθέσεις των κυβερνήσεων, την κόπωση, την ανικανότητα και τη ραθυμία του σύνολου εκπαιδευτικού συστήματος, την πονηρή απόκρυψη της νεανικής ανεργίας, τον ανύπαρκτο εθνικό σχεδιασμό αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού, την παθητική υποταγή των μαζών. Αυτές οι ελλείψεις και τα διαρκή εγκλήματα σωρεύτηκαν και οδήγησαν στους εισαγόμενους με 5 και 0,91, στους άνεργους αμαθείς πτυχιούχους, στα πτυχία χωρίς αντίκρισμα («παλιόχαρτα» τα είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Γερ. Αρσένης, ως υπουργός Παιδείας.

H βαθιά κρίση των πολιτικών μας κομμάτων αναδεικνύεται ανάγλυφα μέσα από τις λεγόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Αλλοπρόσαλλες επιλογές, σημαίες ευκαιρίας, μετατοπίσεις διακυβευμάτων, απ’ όλα έχει ο μπαξές της εγχώριας πολιτικής. Το μόνο που δεν έχει είναι το πραγματικό ενδιαφέρον για τα καθημερινά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών. Και πίσω απ’ όλα μια ανομολόγητη έγνοια για τα εκατομμύρια του ΕΣΠΑ και τις τσέπες που θα καταλήξουν. Αν υπάρχει ένα κεντρικό διακύβευμα στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι αυτό της τύχης του δημόσιου χώρου και των αντίστοιχων υπηρεσιών. Τη στιγμή που η καμένη Πάρνηθα έχει αρχίσει να χτίζεται, τα λιγοστά πάρκα της Αθήνας κινδυνεύουν από τον Ομέρ Πριόνη, τα αυθαίρετα κατακλύζουν τις παραλίες μας, οι φτωχές πλευρές των μεγάλων πόλεων γίνονται άντρα εγκληματικότητας, το εξασθενές χρώμιο φτάνει στα ποτήρια και τα πιάτα μας, τα σκουπίδια μας δεν βολεύονται, τα κόμματα τραγουδούν σε ήχο πλάγιο δεύτερο και περί άλλων τυρβάζουν. Η κοινωνία αμήχανη, τα

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής «αποκάλυψε» πράγματα ήδη γνωστά στην εκπαιδευτική κοινότητα. 1. Υπάρχουν μαθητές πολλών ταχυτήτων που κυμαίνονται από 19,9 έως 0,9. Μαθητές με ικανότητες και οικογενειακή στήριξη που έχουν στόχους και εργάζονται σκληρά και εισάγονται σε αξιοπρεπείς, για τα ελληνικά δεδομένα, σχολές και μαθητές αδύναμους, αδιάφορους, που συμμετέχουν στις εξετάσεις για πλάκα και εισάγονται σε σχολές της πλάκας. Φυσιολογικά πράγματα. Σίγουρα το ταξικό στοιχείο παίζει το ρόλο του χωρίς να είναι καθοριστικό. 2. Το επίπεδο των μαθητών των ΕΠΑΛ που συμμετέχουν στις γενικές εξετάσεις είναι τραγικά χαμηλό και σε αυτό οφείλονται ως ένα βαθμό οι χαμηλές βαθμολογίες εισαγωγής στα ΤΕΙ. Το πιο ανησυχητικό με τα ΕΠΑΛ είναι η κουλτούρα απαξίωσης κάθε είδους γνώσης, ακόμα και τεχνικής, που καλλιεργείται με ευθύνη της πολιτείας. 3. Η πολιτεία σκόρπισε σε όλη την επικράτεια ανώτερες και ανώτατες σχολές με βαρύγδουπους τίτλους, πολλές από αυτές χωρίς αντικείμενο και χωρί

Αναδημοσιεύω από τα Νέα ένα καίριο άρθρο της Βάσως Κιντή, σχετικά με τη «μεταρρύθμιση» που επίκειται στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η μεταρρύθμιση πρέπει να προχωρήσει, τα πανεπιστήμια πρέπει να αλλάξουν, η   άθλια σημερινή κατάσταση πρέπει να ανατραπεί. Δυστυχώς, η Αριστερά του Σύριζα, του ΚΚΕ και των αριστερίστικών ομάδων με τη βαθιά συντηρητική και αντιδραστική πολιτική τους, θα παλέψουν για να μην αλλάξει και πάλι τίποτα, υπερασπιζόμενοι ουσιαστικά την «μεταρρύθμιση» της Γιαννάκου την οποία πολέμησαν και όλο το σημερινό καθεστώς πλήρους διάλυσης. Παράλληλα οι όποιες προθέσεις και εξαγγελίες του Υπουργείου για μια απόπειρα αστικού εκσυγχρονισμού, κινδυνεύουν να μείνουν στα χαρτιά κάτω από την πίεση παγιωμένων συμφερόντων, τα οποία από τη μεριά τους πασχίζουν να κρατήσουν την κατάσταση ως έχει. Απέναντι στην ουσιαστική συμμαχία του αριστερισμού, της δεξιάς και των απανταχού λαμογιών, οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς αναζητούν τη διέξοδο. Ίδωμεν. Η µεταρρύθµιση πρέπει

Τα σχολεία φέτος θα ανοίξουν μέσα σε καθεστώς γενικότερης οικονομικής και κυρίως πολιτιστικής κρίσης. Οι αλλαγές στη διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού που νομοθέτησε το υπουργείο στοχεύουν αποκλειστικά στη μείωση του κόστους λειτουργίας του σχολείου, με το διορισμό λιγότερων εκπαιδευτικών. Ο κίνδυνος να ανοίξουν τα σχολεία χωρίς το απαραίτητο εκπαιδευτικό δυναμικό είναι ορατός κυρίως από το Νοέμβριο και μετά, όταν θα φύγουν και ουσιαστικά όσοι έχουν κάνει αίτηση συνταξιοδότησης. Η συνδικαλιστική ηγεσία και τα κόμματα που την καθοδηγούν   περιμένουν να σπεκουλάρουν πάνω στη δύσκολη κατάσταση, να οδηγήσουν τα πράγματα στα άκρα, ελπίζοντας να καρπωθούν τα γνωστά μικροκομματικά οφέλη. Ταυτόχρονα   θα κάνουν ότι μπορούν για να μην θιγούν τα κεκτημένα, δηλαδή οι χιλιάδες αποσπάσεις εκτός των σχολικών μονάδων, οι υπεράριθμοι με το μειωμένο ή μηδενικό ωράριο, η μη ανάληψη των υπερωριών κλπ. Είναι όμως όλα αυτά το κύριο πρόβλημα; Πιστεύω πως όχι. Δηλαδή πέρυσι που όλα αυτά δεν υπήρχ

Του Ευθύμη Δημόπουλου από το site της Δημοκρατικής Αριστεράς Με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται γύρω από την ανακοίνωση του Τομέα Παιδείας της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΑ), σχετικά με την κάλυψη των λειτουργικών κενών στα σχολεία ενόψει της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς, θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις. Η ανακοίνωση απευθύνεται πρωτίστως στο υπουργείο Παιδείας και το καλεί να τηρήσει τις δεσμεύσεις εξορθολογισμού στην κατανομή του εκπαιδευτικού δυναμικού που έχει αναλάβει για τη νέα εκπαιδευτική χρονιά, στο πλαίσιο της κρίσης και της έκτακτης κατάστασης που επικρατεί στη χώρα μας, και να μη διολισθήσει ως συνήθως (βλέπε επί παραδείγματι την κατάργηση του ορίου του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις) υπό το βάρος συντεχνιακών και ψηφοθηρικών πιέσεων σε λαϊκίστικες πρακτικές που ανακυκλώνουν τα δομικά προβλήματα της εκπαίδευσης. Η ανακοίνωση απευθύνεται και στους εκπαιδευτικούς, δασκάλους και καθηγητές, ζητώντας τους να αναλάβουν θαρραλέα αφενός τις υποχρεώσεις και τι

Τώρα με την οικονομική κρίση ήρθε ξανά στην επικαιρότητα το free camping . Τυπικά απαγορευμένο με νόμο του 76, ήκμασε τις δεκαετίες 70 και 80 και συνεχίζεται ακόμα αλλά είναι σαφώς εκτός μόδας. Και φυσικά δεν είναι ή έλλειψη χρημάτων μόνο που το κάνει ακόμα ελκυστικό. Η ελεύθερη κατασκήνωση σε δάση, ποτάμια, και παραλίες είναι μια απελευθερωτική διαδικασία που σε φέρνει μέσα στη φύση και πολύ κοντά στους ανθρώπους. Σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, αποτελεί μια ασυνέχεια της αστικής ζωής.   Φυσικά τα περί ρύπανσης, καταστροφών κλπ είναι υπεκφυγές, οι ελεύθεροι κατασκηνωτές σήμερα πια είναι οικολόγοι, εναλλακτικοί, φυσιολάτρες που φροντίζουν το μέρος που θα κατασκηνώσουν. Λάτρεψα   το ελεύθερο κάμπινγκ από το 72 έως τα τέλη της δεκαετίας του 90, όταν η οικολογία ήταν λέξη μόνο στα πολύ ψαγμένα λεξικά. Και τότε υπήρχαν βρώμικοι τύποι, κάτι λεχρίτες που το παίζανε φρικιά, σκέτες παραφωνίες μέσα στο περιβάλλον. Οι περισσότεροι όμως, κυρίως νέοι, χωρίς καμιά ιδιαίτερη σπουδή και ενημέ

Από το ιστολόγιο το feleki Του Μαριάμπα Τα έσοδα από φόρους είναι εκείνα που προσφέρουν σε κάθε κράτος τη δυνατότητα της λειτουργίας του και στην ουσία αποτελούν τη βάση για την εφαρμογή οποιωνδήποτε κυβερνητικών πολιτικών. Τους τελευταίους μήνες η αύξηση του ΦΠΑ, η επιβολή νέων φόρων και η αύξηση υπαρχόντων προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις, ωστόσο ελάχιστη συζήτηση έχει γίνει πάνω στην ουσία τους. Η ΝΔ, ακόμα και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, αναγνωρίζουν ότι τα φορολογικά μέτρα «πλήττουν τα λαϊκά συμφέροντα» και κάπου εκεί λήγει η συζήτηση καθώς και οι δύο γνωρίζουν ότι και χωρίς το τεράστιο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης οι φορολογικές τους πολιτικές ελάχιστα απείχαν σε κατεύθυνση από τη σημερινή. Εκείνο που άλλαξε ήταν το μέγεθος και η συμπύκνωση μέτρων σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ας δούμε πώς είχαν τα πράγματα προ κρίσης. Τα κρατικά έσοδα από φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν όλη τη προηγούμενη δεκαετία από τα μικρότερα ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ. Συγκεκριμένα για το 2008 ανέρχοντ