μη μαδας τη μαργαριτα

από το Βήμα ( 30/06/2011) Οι Financial Times Deutschland αναλύουν σε άρθρο τους την ελληνική κρίση χρέουςπου έχει τον τίτλο «Eξοδος από την κρίση σε οκτώ βήματα»: 1) Παροχή εγγυήσεων – Κατ’ αρχάς να κερδίσουμε χρόνο: Τέρμα με τις υπό όρους εγγυήσεις, οι οποίες προκαλούν στις αγορές συνεχώς μόνο νέο πανικό. Αυτό μπορεί να μοιάζει ηθικά απαράδεκτο, αλλά θα ήταν καλύτερο από οικονομικής και δημοσιονομικής απόψεως: Μία σαφής εγγύηση θα σταματούσε την ακριβή διαρκή εικοτολογία για το αν και πότε η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα «κούρεμα» χρέους. Οδήγησε σε όλο και υψηλότερα spread για τα ελληνικά ομόλογα και όξυνε την κρίση. Πρότυπο θα μπορούσε να αποτελέσει η εγγύηση των καταθέσεων μετά το σοκ της Lehman, που σταμάτησε και τότε τον αρχικό πανικό. Ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος της Bundesbank  Axel Weber , o οποίος το 2010 ήταν αντίθετος με την αγορά ελληνικών κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ, ζητά τώρα εγγυήσεις για το σύνολο του χρέους. Αποτέλεσμα: Τα spread θα μειωθούν και μαζί και το βάρος των ε

του Μαρκ Μαζάουερ από ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times ( 30/6/2011) Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Ανεβάζω πάλι Προκοπάκη. Οι εξελίξεις τρέχουν και το σημαντικό δεν είναι ούτε τα χημικά στην πλατεία, ούτε οι διαμαρτυρίες, ούτε βέβαια η συζήτηση στη βουλή. Σημαντικές είναι οι έγγυρες και τεκμηριωμένες απόψεις που μας φωτίζουν για την υπόθεση της σωτηρίας της χώρας και ο Γιώργος Προκοπάκης έχει πάντοτε μερικές. ( Leo) Τα συν και τα πλην της πρότασης των Γάλλων για το ελληνικό χρέος από τα Νέα ( 29/06/11) Το απόγευμα της Τρίτης δημοσιοποιήθηκε πρόταση της Ενωσης Γαλλικών Τραπεζών για την οικειοθελή συμμετοχή ιδιωτών στο πρόγραμμα της τρόικας για τη διάσωση της Ελλάδας. Η πρόταση έχει την ευλογία του Σαρκοζί και αντιμετωπίζεται κατ' αρχήν θετικά από τις γερμανικές τράπεζες, οι οποίες βέβαια εξετάζουν και άλλα σενάρια - ευτυχώς! Η πρόταση προσφέρει στους εθελοντές - συμμετέχοντες δύο επιλογές στη λήξη κάθε ομολόγου, από τον Αύγουστο 2011 ώς τον Ιούλιο 2014. Η πρώτη - αναφέρεται στην πρόταση ως προτιμητέα - έναντι κατοχής των ομολόγων επί μια 30ετία, προσφέ

Αλλιώς το χορό του Ησαία θα στον μάθε ο παπάς.... του Γιώργου Προκοπάκη από τα Νεα ( 27/06/2011) Με αγωνία παρακολουθήσαμε τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες για την εξασφάλιση της 5ης δόσης και το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Ως γνωστόν, σε μια διαπραγμάτευση τα μέρη προσέρχονται με στόχους, ισχυρά χαρτιά και αδυναμίες. Ο διαπραγματευόμενος έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει τη διαδικασία σε ευνοϊκή κατάληξη όσο περισσότερο έχει συνείδηση της δικής του θέσης και των στόχων των απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι οι εταίροι μας είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων, δηλαδή να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει ισότιμο μέλος σε μια Ευρώπη μιας ταχύτητας, οι αυταπάτες τους έχουν διαλυθεί από τη διαχείριση της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση. Δεκατέσσερις μήνες Μηχανισμού Στήριξης και οκτώ μήνες πριν, έχουν καταδείξει ότι η Ελλάδα είτε δεν θέλει να σωθεί είτε δεν καταλαβαίνει πού πατεί και πού πηγαίνει. Το ίδιο κάνει! Υποχρεωτικά λοιπόν ο στόχος αυτών που κάθοντα

του Γιώργου Σιακαντάρη από τα Νέα  Η οικονομική κρίση που ταλανίζει και απειλεί την ίδια την ύπαρξη της ελληνικής κοινωνίας είναι η κορυφή ενός παγόβουνου, το οποίο, αντιθέτως με αυτά του Βόρειου Πόλου, δείχνει να αντέχει και να μη λειώνει. Κανένα φαινόμενο θερμοκηπίου δεν επηρεάζει το φαινόμενο που λέγεται ελληνικός ανορθολογισμός. Τα μεγάλα ελλείμματα της χώρας, ο εκτεταμένος λαϊκισμός, ο κρατισμός που απορροφά όλες τις δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου, ο κυρίαρχος ανορθολογισμός, όλα αυτά είναι τα συμπτώματα ενός μεγάλου ελλείμματος, πολύ μεγαλύτερου από του δημοσιονομικού. Η Ελλάδα υποφέρει από ένα βαθύτατο και χρόνιο έλλειμμα, αυτό της απουσίας υποστηρικτών του πνεύματος του Διαφωτισμού. Μια απουσία που όσο και να φαίνεται περίεργο κυριαρχεί στους χώρους της λεγόμενης πνευματικής ελίτ. Ο χώρος και ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν επιτρέπουν μια εκτενή αναφορά στα προτάγματα του Διαφωτισμού. Θεωρώ όμως πως αυτά συνοψίζονται σε τρία σημεία: στην πίστη στην κοινή λογική, 

Μια επιστολή Ελλήνων, φιλελεύθερων, οικονομολόγων, για να βλέπουμε όλες τις απόψεις και όλες τις πλευρές  Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή που θα καθορίσει το μέλλον της: ευημερία με συμμετοχή σε μια δυναμική ευρωπαϊκή οικονομία ή ζοφερή φτώχεια και απομόνωση για δεκαετίες. Με τεράστιο χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει ή την άμεση χρεοκοπία ή ένα οικονομικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, αποτελεσματική είσπραξη φόρων και μείωση του δημοσίου τομέα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα, σε γενικές γραμμές, έχει προταθεί και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Μονομερής αναστολή πληρωμών του χρέους από την Ελλάδα θα την κατέστρεφε οικονομικά. Επειδή έχει πρωτογενές έλλειμμα, η Ελλάδα θα χρειαζόταν περικοπές μισθών και συντάξεων 25% ή και περισσότερο. Οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπούσαν κι αυτές, με συνέπεια την αδυναμία χρηματοδότησης των ελληνικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών για πολλά χρόνια. Η πρόσβαση τ

  Γιάννης Αντωνίου, Λεωνίδας Καστανάς Στο εσωτερικό ηχείο ακούμε: H ΑΔΕΔΥ αντιτίθεται στο Ευρώ, ο Αλαβάνος βλέπει ότι η πλατεία μπορεί να εξελιχθεί σε αντισυστημικό πολιτικό υποκείμενο, η Αλέκα κάνει delete στο χρέος, απόστρατοι αξιωματικοί βγάζουν τις στολές τους από τη ναφθαλίνη, οι αγανακτισμένοι συμμετέχουν στις απεργιακές φρουρές της ΓΕΝΟΠ, το μεσοπρόθεσμο του Βενιζέλου είναι χειρότερο από αυτό του προκατόχου του. Ταυτόχρονα το άλλο ηχείο, αυτό του εξωτερικού, παίζει ότι: η Süddeutsche Zeitung περιγράφει το Σαμαρά ως « κερδοσκόπο της κατάρρευσης, ανεύθυνο και εγωπαθή», ο Μπεν Μπερνάκι φοβάται ότι μια άτακτη χρεοκοπία σαν τη δική μας θα συντάρασσε τις αγορές, 70 μάναντζερς των μεγαλύτερων πολυεθνικών της Γαλλίας και της Γερμανίας ζητούν από τους προέδρους των χωρών τους να σώσουν την Ελλάδα. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο   ζητά από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις να στηρίξουν τα νέα μέτρα και ανοίγει την κάνουλα της πρόσθετης χρηματοδότησης. Η απομόνωση της οχλοβοής και τ

Editorial   The Books Journal τ ου Ηλία Κανέλλη  via Κόκκινη πιπεριά Ανάμεσα στις πολλές ανεπάρκειες που ανέδειξε η οικονομική κρίση, ήταν και εκείνη του πολιτικού προσωπικού. Πολιτικά άναρθρες ηγεσίες, άβουλοι υπουργοί, κοινοβουλευτικές ομάδες από οπορτουνιστές και κοντόθωρους επαρχιώτες, ανεπαρκή στελέχη – ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα το οποίο ένα πράγμα γνωρίζει: τα κλισέ του λαϊκισμού. Η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε. Είναι μια κρίση που από μόνη της θα αρκούσε για να οδηγήσει τη χώρα στην παραλυσία. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, η παραλυσία στην οποία βρίσκεται η χώρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, στην αναποφασιστικότητα του, στην αβουλία του, στο φόβο του ή και (για το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών ηγεσιών) στην άγνοια κινδύνου. Από αυτό το αδιέξοδο προσκήνιο διαφοροποιείται και ξεχωρίζει ένα πολιτικό πρόσωπο και οι πολιτικές του που, αν τα πράγματα ακολουθήσ

του Θεόδωρου Τσάλα Το μεσοπροθεσμο προ των πυλων. Ολα θυμιζουν την αρχη του μνημονιου πριν ενα χρονο. Η μονη διαφορα ειναι οτι εχει περασει ενας χρονος. Οσοι ειχαν εδωσαν , ειναι αδυνατο να ξαναδωσουν οι ιδιοι. Ειτε τα παιρνει ο καταθλιπτικος Παπακωνσταντινου , ειτε ο πληθωρικος Βενιζελος. Αρα δεν θα εφαρμοστει ποτε. Επίσης η τροικα και οι δανειστες, μας πηραν ειδηση, εδω και ενα χρονο ειμαστε αναποτελεσματικοι , αποτυχαμε σε ολα ..σε οσα ειχαμε υποσχεθει. Κυριως δεν πειραξαμε τις ιερες αγελαδες (δημοσιο , ΔΕΚΟ κλπ) Επίσης οσοι πολιτικοι περυσι στενοχωριοντουσαν για τα μετρα , στενοχωριουνται και τωρα (προκειται και περι ανικανοτητας , η οποια εμπεριεχει και υποκρισια) Ξαναφορολογουνται οι ιδιοι , οι σιγουροι ..αυτοι που δε μπορουν να φοροδιαφυγουν. Το σπαταλο κρατος μπορει να βαλλεται λεκτικα , αλλα επι της ουσιας δε θιγεται ..μεγα σκανδαλο (πιστευω οτι σε λιγο καιρο θα υπαρχει το κομμα του δημοσιου και το κομμα της ιδιωτικης οικονομιας..δυο κομματα) Η φοροδιαφυγη πα

Mια " επίκαιρη συνομιλία"  μεταξύ του φίλου Βασίλη Παππά και του Παναγιώτη Κονδύλη   Το 1991 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη «Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία». Ο πρόλογος του τότε βιβλίου, ένα αυτοτελές κείμενο, κυκλοφόρησε το 2011, με τον τίτλο «Οι Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας» - Θεμέλιο. Η παρουσίαση σπαραγμάτων από το βιβλίο αυτό δεν ενέχει στοιχεία βιβλιοκριτικής, αλλά απλά θέλει να παρουσιάσει τον κριτικό λόγο του έλληνα στοχαστή σε ζητήματα της νεοελληνικής κοινωνίας. Θέλει να αναδείξει θέματα και ιδεοληψίες που μας οδηγούν στην εθνική μας τύφλωση. Προπάντων θέλει να αναδείξει την ήττα της αριστεράς σε πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές, η οποία με ιδεολογήματα του παρελθόντος δεν δύναται να αρθρώσει έναν σύγχρονο αριστερό λόγο που να αναλύει και να συνθέτει, να καταθέτει θέσεις και προτάσεις και να τις μετουσιώνει σε πολιτική πρόταση. Στην Ελλάδα από τη δημιουργία του ελλη

Είναι οι  αγανακτισμένοι  «φούσκα» ή το πολιτικό υποκείμενο του μέλλοντος; Σκέψεις σε διάλογο με δυο βιβλία,  Του  Σωτήρη Βανδώρου από το ΒΟΟΚ PRESS Μα, τέλος πάντων, πώς μπορούμε να ορίσουμε τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος και των πλατειών της Ελλάδας; Σε ποιο σημείο του ιδεολογικού φάσματος τοποθετούνται; Ποιο  ακριβώς  είναι το αίτημά τους; Ποια η σχέση τους με τους επίσημους θεσμούς και φορείς πολιτικής δράσης; Ποια είναι τα συγκεκριμένα  χαρακτηριστικά τους ως πολιτικού υποκειμένου; Η διάχυτη αμηχανία που ακολούθησε την πρώτη εμφάνισή τους δεν έχει εξαλειφθεί. Είτε κανείς διάκειται ευνοϊκά απέναντί τους είτε όχι, είτε συμμετέχει κανείς στις συγκεντρώσεις τους συστηματικά ή περιστασιακά είτε όχι, δύσκολα μπορεί να δώσει επαρκείς και ικανοποιητικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Ίσως αυτό να συμβαίνει, εάν ασπαστούμε την προσέγγιση των  Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ , επειδή εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε με εννοιολογικά εργαλεία και ερμηνευτικά σχήματα που είνα