μη μαδας τη μαργαριτα

Και επειδή ο Τζήμερος είναι Τζήμερος και κάποιοι φίλοι και "φίλοι" ενοχλήθηκαν που ανέβασα ένα κείμενο που ευνοεί το ρατσισμό κατά τη γνώμη τους, ανεβάζω και ένα παλιό κείμενο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη που λέει τα ίδια πράγματα αλλά με άλλο βέβαια ύφος και ήθος. Φυσικά αυτός δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ρατσισμό. του Μιχάλη  Παπαγιαννάκη από την Καθημερινή Η πολυπολιτισμικότητα ως χαρακτηριστικό των σύγχρονων, δημοκρατικών και ανεκτικών, κοινωνιών θεωρήθηκε και μπορεί να είναι στόχος προς επίτευξη και γιατί ανταποκρίνεται γενικώς στις πραγματικές εξελίξεις και γιατί είναι συμβατή με τις πιο ελπιδοφόρες αντιλήψεις για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του ανθρώπου και του πολίτη και γιατί μπορεί να αποτελεί σημαντικό παράγοντα ανανέωσης και εμπλουτισμού των κοινωνιών και των πολιτισμών μας, όπως τόσες φορές συνέβη, υπό διαφορετικές συνθήκες και διαφορετικούς όρους, στην ιστορία σχεδόν όλης της Ευρώπης. Ωστόσο, τα πράγματα, όπως αποδεικνύεται από πρόσφατα παραδείγματ

του Λεωνίδα Καστανά O ανορθολογισμός είναι ο κανόνας του εγχώριου πολιτικού συστήματος ακόμα και όταν θέλει να κάνει αλλαγές που φαίνονται απαραίτητες. Τηρείται και στο ζήτημα των απολύσεων ΔΥ που επιβάλλει η τρόϊκα. Πριν ένα χρόνο περίπου ζητήθηκε από την κυβέρνηση να απολύσει  εκπαιδευτικούς. Μετρήθηκαν και βρέθηκαν πολλοί. Χωρίς καμιά αξιολόγηση και περίσκεψη  αυτή κατάργησε τους τομείς Υγείας και Γραφιστικών Τεχνών των ΕΠΑΛ δηλαδή εκείνους των οποίων οι απόφοιτοι είχαν άμεση διέξοδο στην αγορά εργασίας. Σε μια εποχή που από όλες τις πλευρές προβάλει η ανάγκη ενίσχυσης της τεχνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι 1787 καθηγητές δεν απολύθηκαν αλλά τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και η κυβέρνηση βρέθηκε να ψάχνει που θα τους βολέψει. Επί ένα χρόνο τους δίνει το 70% του μισθού τους για να κάθονται και κανείς δεν ξέρει ακόμα πως και που θα αξιοποιηθούν. Χρεώθηκε το πολιτικό κόστος και οικονομία δεν έκανε. Πρόσφατα  το ΥΠΟΙΚ απέλυσε 586 καθαρίστριες οι 531 εκ των οποίων ήταν 4ωρης

Λέει αλήθειες ο Τζήμερος παίκτες μου του Θάνου Τζήμερου από το protagon  Γιατί μαμά πετάνε πέτρες αυτοί οι άνθρωποι στο πάρκο; -  Μη σε νοιάζει κοριτσάκι μου, λιθοβολούν μια κυρία που έφυγε από τον άντρα της. Έχουν τον δικό τους πολιτισμό, μην τους παρεξηγείς. Αυτό είναι πολυπολιτισμικότητα. Να συνυπάρχουν διαφορετικοί κώδικες «αξιών» στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία. Κι ο ένας να λειτουργεί παράλληλα με τον άλλον. Δεν είναι να πηγαίνεις για φαγητό πότε σε κινέζικο και πότε σε μεξικάνικο. Υπάρχει ένα μέρος στη γη που κάτι τέτοιο να συμβαίνει; ΠΟΥΘΕΝΑ! Υπήρξε; ΠΟΤΕ! Πολυφυλετικότητα, ναι. Δηλαδή να συμβιώνουν άνθρωποι διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, οι οποίοι όμως έχουν υιοθετήσει ΕΝΑΝ πολιτισμό: κοινές βασικές αξίες. Και για να μιλάμε συγκεκριμένα: μια αξία του δυτικού πολιτισμού είναι ότι οι γυναίκες είναι ισότιμες με τους άντρες. Ναι, την κατέκτησε δύσκολα, μετά από πολύ αίμα, πολλές Υπατίες και πολλές «μάγισσες» στην πυρά. Αλλά την κατέκτησε. Τέλος. Μια ά

Μετά από 50 χρόνια «κυπριακό πρόβλημα» ο ΣΥΡΙΖΑ δια των 60 αντιπροσώπων του εισηγείται την επιστροφή στο παρελθόν δηλαδή στην κυριαρχία της ελληνικής κοινότητας επί του ενιαίου Κυπριακού κράτος με ολίγο από αντιμνημόνιο, μια δόση εξαγωγής της διαρκούς κομμουνιστικής επανάστασης και μπόλικο εθνικισμό. Δηλαδή προτείνει τη μη λύση. Ο Δρ Κυριάκος Τζιαμπάζης έχει μιαν απάντηση. Το κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ εδώ του Δρ. Κυριάκου Τζιαμπάζη Το κείμενο που δημοσίευσαν βουλευτές του Σύριζα και αρκετά άλλα επώνυμα μέλη του δεν είναι δυνατόν να αιωρούνται στην πολιτική ατμόσφαιρα, να μένουν αναπάντητα και να χρησιμοποιούνται ως πολιτικό όπλο εκείνες οι δυνάμεις που απορρίπτουν την ομοσπονδιακή ρύθμιση, επιμένουν επιστροφή στο παρελθόν, όπου η ελληνοκυπριακή κοινότητα διαχειριζόταν το κυπριακό κράτος και η τουρκοκυπριακή κοινότητα αποτελούσε αντικείμενο Δικαίου. Η Αριστερά θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι αντικειμενική στην εξέταση των γεγονότων και να καταλογίζει ευθύνες εκεί και όπου πρέπει,

Οικολόγοι και ακτιβιστές μας είχαν "τρομοκρατήσει" για την οικολογική καταστροφή που απειλεί τη Μεσόγειο από την καταστροφή, εν πλω, των χημικών όπλων της Συρίας. Χωρίς επιστημονικά επιχειρήματα ως συνήθως. Σήμερα μιλούν απλώς για ασάφειες. Πιθανές διαρροές και πιθανά φραξίματα, άσε που φυσάει και θα κουνάει το πλοίο και μπορεί να... Λες και οι τύποι είναι άσχετοι. Οκ παιδιά καταλάβαμε. Απλή προεκλογική φιέστα. Αλλά και ο κόσμος δεν τσιμπάει πια. Έτσι όταν θα πρόκειται για κάτι πραγματικά επικίνδυνο δεν θα τρέξει κανείς.  Και μερικές διορθώσεις στο άρθρο: (α) Ο Πισίας δεν είναι στο ΕΜΠ αλλά στο ΤΕΙ, (β) Ο Γιδαράκος δεν είναι χημικός αλλά φυσικός (ασχολείται με την ανακύκλωση ηλεκτρονικών συσκευών), (γ) το ΕΛΚΕΘΕ (που το εψαξε βιβλιογραφικά με το χημικό του επιτελείο) κατέληξε εδώ και μήνες ότι η υπόθεση είναι "μούφα", (δ) κανένας σοβαρός χημικός δεν έχει πει ότι θα υπάρξουν επιπτώσεις. (ε) Η ΕΕΧ ψέλισε κάτι για έλλειψη διαφάνειας.  (leo) του Γιάννη Παλαι

της Λίνας Παπαδάκη από το protagon Μετά τη γέννηση του Χριστού, 2014 χρόνια, η σταύρωση στον τόπο του κρατά τη μαυρίλα του συννεφιασμένου ουρανού και το ρυάκι του κατηφορικού αίματος. Τίποτα δεν διδαχθήκαμε από τις αναλύσεις και τις εσωτερικές αναζητήσεις της εύπορης κοιλάδας. Η θρησκεία και η ανθρώπινη ατέλεια της θνησιμότητας, αιώνιο περίβλημα του Κακού. Πρόστιμα θρησκευτικά ή δολοφονία. Κλειτοριδεκτομή ή θάνατος. Φυγή ή υποταγή. Τα διλήμματα που φακελώνουν την ψυχή και πάνε πίσω την ανθρωπότητα. Στην εποχή που ο Αυτοκράτορας για να διασκεδάσει παρακολουθούσε τα πεινασμένα λιοντάρια του να καταβροχθίζουν τον θνητό, τον φτωχό θνητό, διαφωνούντα των προσταγών. Τι δύναμη και από πού χρειάζεται η ανθρώπινη πορεία να ξεφύγει από την αγριότητα και να χρησιμοποιήσει τον άκρατο καπιταλισμό προς όφελος ισχυρών και χωροταξικών κατόχων. Ιστορία, έθνος, σύνορα, λάσπη με ξεσκισμένα πτώματα κολλημένα στην μπότα του ειρηνοφόρου. Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμο όλον κερδίσει, τη δε ψυχή

του Τάσου Τέλλογλου από το protagon Πριν από αρκετό καιρό, τον Μάρτιο, έγινε στο μέγαρο Μαξίμου σύσκεψη με τη συμμετοχή του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, του ενοίκου του μεγάρου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στελεχών των ταμείων των δημοσιογράφων και εκπροσώπων των εκδοτών. Εκεί, σχεδόν με ύφος υπερυπουργού οι εκπρόσωποι των εκδοτών ζήτησαν τον λόγο από τον τότε υπουργό των Οικονομικών κ. Στουρνάρα για το γεγονός ότι το αγγελιόσημο ήταν μεταξύ των ρυθμίσεων για τις «κρατήσεις υπέρ τρίτων», η κατάργηση των οποίων αποτελούσε θέμα συζήτησης ακόμα με την τρόικα. Με άλλα λόγια, η τρόικα είχε ζητήσει εδώ και πολύ καιρό να καταργηθεί το αγγελιόσημο, όπως και όλες οι άλλες κρατήσεις υπέρ τρίτων, ως προαπαιτούμενο για να απελευθερωθεί η δόση. Ο Στουρνάρας προσπάθησε και το θέμα έφυγε από την ατζέντα. Τώρα όμως επανέρχεται. Φυσικά οι εκδότες και τα μέσα που ελέγχουν θα αναφερθούν διεξοδικά στις διάφορες στρεβλώσεις που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό, αλλά όταν φτάσουν στις

του Νικόλα Γιατρομανωλάκη από το protagon Με την αποκατεστημένη Δημοκρατία είμαστε συνομήλικοι. Για την ακρίβεια η Δημοκρατία μού ρίχνει μερικούς μήνες. Γεννήθηκα στη μεταπολίτευση, μεγάλωσα στη μεταπολίτευση, σπούδασα στη μεταπολίτευση και εργάστηκα στη μεταπολίτευση. Μόνο αυτή την Ελλάδα γνώρισα. Για πολύ καιρό επέτρεψα στις μεγαλύτερες από εμένα γενιές να με κάνουν να αισθάνομαι μειονεκτικά για αυτό. «Δεν ήσουν εκεί. Δεν ξέρεις. Δεν αγωνίστηκες. Εσείς τα βρήκατε όλα έτοιμα». Για πολλά χρόνια άφησα τις μεγαλύτερες γενιές και φυσικά την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου να έχουν το ηθικό προβάδισμα και να το εξαργυρώνουν με το αζημίωτο. Παντού, αλλά κυρίως στην πολιτική, έτσι ώστε να μπορούν να μου κουνούν το δάχτυλο με τον τρόπο που μόνο αυτός που θεωρεί πως έχει την απόλυτη γνώση μπορεί. Και αυτή η γενιά τον είχε τον τρόπο, και κυρίως είχε το θράσος. Έτσι, με τούτα και με κείνα, έφτασε η Δημοκρατία στα 40 κι εγώ από κοντά. Με την προηγούμενη γενιά να συνεχίζει να με θεωρεί

του Ευθύμη Δημόπουλου Οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων και των πολιτευτών που εναντιώνονται στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων διατυπώνονται αποκλειστικά με αντιθετικούς συνδέσμους. «Ναι, εμείς θέλουμε την αξιολόγηση, βεβαίως η αξιολόγηση είναι απαραίτητη αλλά..., όμως..., μα..., ωστόσο..., κτλ. κτλ.». Επειδή δεν τολμούν να αρνηθούν ευθέως την αξιολόγηση (ως καταστατικό όρο της δημοκρατίας και κάθε δημόσιας λειτουργίας) επιδιώκουν είτε να απενεργοποιήσουν κάθε ουσιαστική της διάσταση είτε να την παραπέμψουν για άλλη μια φορά στις καλένδες. Εναντίον της αξιολόγησης ακούγονται οι συνηθισμένες συνδικαλιστικές κορώνες της απόλυτης άρνησης (π.χ. η αξιολόγηση αποδομεί το κράτος) που μοναδικό σκοπό έχουν τη διατήρηση συντεχνιακών κεκτημένων. Με τις δυνάμεις αυτές δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου. Όμως, κατά του νομοσχεδίου διατυπώνονται και βάσιμες ενστάσεις. Είναι κυρίως δύο και αξίζει να τις εξετάσουμε. Ένσταση πρώτη. «Η διοίκηση του δημοσίου είναι κομματοκρατούμενη,

του Δημήτρη Κουρέτα από την Καθημερινή Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό ακούω και διαβάζ ω για το ποια πρέπει να είναι η σχέση των εταιρειών με τα πανεπιστήμια. Υπάρχουν απόψεις ότι δεν θα πρέπει να έχουν καμία σχέση οι εταιρείες με τα πανεπιστήμια γιατί κατευθύνουν τη γνώση σε αγοραίες λογικές. Αλλες απόψεις λένε ότι θα πρέπει να υπάρχει ελεύθερη σχέση των εταιρειών με τις ερευνητικές ομάδες. Να δούμε κατ’ αρχάς τι ισχύει σήμερα στη χώρα, τι δεν ισχύει και τι θα έπρεπε να ισχύει· κατά τη γνώμη του γράφοντος πάντα. Πρώτα πρώτα, εδώ και πολλά χρόνια ισχύει η σύναψη συμφωνίας ερευνητικών προγραμμάτων ανάμεσα σε εταιρείες και ερευνητικά εργαστήρια. Δεν απαγορεύεται. Μάλιστα, σε αυτήν τη λογική βρίσκουν δουλειά χιλιάδες νέοι επιστήμονες. Θα μπορούσε να πει κανείς να μην επιτρέπεται κάτι τέτοιο και όλη η έρευνα να γίνεται είτε στα κρατικά εργαστήρια για λογαριασμό του κράτους είτε στα εργαστήρια των εταιρειών για λογαριασμό τους. Να τα δούμε λίγο αυτά τα δύο. Αν επιτρεπόταν η έρευ

του Παναγιώτη Πασπαλιάρη Όπως ενημερωθήκαμε από την τηλεόραση, τα κόμματα, και τα χιλιάδες blog οι πολιτικοί δρόμοι για την αξιοποίηση της έκτασης του Ελληνικού είναι δύο: από τη μία να το αγοράσει (όπως και έγινε) ο μεγάλος ιδιώτης, σε συνεργασία με funds του εξωτερικού και να την κάνει κάτι ανάμεσα σε Μονακό και Ριβιέρα. Ο δεύτερος δρόμος είναι να παραμείνει κρατική η έκταση και αφού πέσει η κυβέρνηση (ο αιώνιος πόθος των Ελλήνων) να την αναλάβουν τα κομματικά στελέχη της νέας κυβέρνησης και να την κάνουν κάτι ανάμεσα σε Central Park και Κόκκινη Πλατεία. Αναρωτιέμαι όμως, τα θαύματα του ελληνικού τουρισμού ή πιο απλά τα μέρη της Ελλάδας που όλοι αγαπάμε να επισκεπτόμαστε, ποιος μέγας ιδιώτης ή ποια κυβέρνηση ακριβώς τα έφτιαξε; Τον Μόλυβο, το Πάπιγκο, το Δίλοφο, το Μονοδένδρι, την Κέρκυρα, το Ναύπλιο, την Ύδρα, τη Ρόδο, τα Χανιά, την Καστοριά; Στο χωριό που μεγάλωσε ο πατέρας μου, στο πιο ψηλό βουνό της Αργολίδας ο άνεμος είναι πάντα δυνατός. Εκεί επέλεξε