μη μαδας τη μαργαριτα

  του Λεωνίδα Καστανά Μας αρέσει να συζητάμε για το επιτυχημένο Φιλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο. Αν θέλουμε να το εφαρμόσουμε και στη πατρίδα μας ευελπιστώντας σε ανάλογα αποτελέσματα θα πρέπει να μεταφέρουμε και το κλίμα, τη μορφολογία του εδάφους, τις παραδόσεις του Φιλανδικού έθνους. Το γεγονός ότι λόγω των μεγάλων χειμώνων και της μικρής ηλιοφάνειας, ο Φιλανδός μαθητής έχει μάθει να ανακαλύπτει  τον κόσμο μέσα από τα βιβλία, δηλαδή με το διάβασμα φοβάμαι ότι είναι καθοριστικό.  Μια διαδικασία για την οποία δε νομίζω ότι μπορεί να καυχιέται το αντίστοιχο ελληνικό έθνος. Θέλω να πω ότι κάθε μοντέλο επιτυγχάνει ή αποτυγχάνει σε συγκεκριμένες συνθήκες, σε συγκεκριμένο λαό με δεδομένη νοοτροπία.  Γιατί η νοοτροπία κάνει τη διαφορά. Και σε αυτήν λίγοι δίνουν σημασία στον τόπο μας. Στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας η ιστορία του ελληνικού σχολείου ακολουθεί την εξής διαδρομή όπως σημειώνει ο δάσκαλος Ευθύμης Δημόπουλος: το αυταρχικό σχο...

του Γιώργου Αντωνίου  2ο μέρος. Το κρίσιμο ερώτημα αφορά κυρίως στο τι πρόκειται να φέρει στη χώρα η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στο (σαθρό) οικοδόμημα, να αγωνισθεί κι αυτός να σώσει την Ελλάδα από θέσεις εξουσίας ή είναι ανάξιος μιας τέτοιας εμπιστοσύνης εκ μέρους των πολιτών; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αντικείμενο έρευνας αμερόληπτων οικονομολόγων, πολιτικών επιστημόνων και κοινωνιολόγων, αντικείμενο ενός διαυγούς και ψύχραιμου διαλόγου. Δυστυχώς στην πατρίδα μας τα κρισιμότερα θέματα αποτελούν αφορμή οξύτατων κι εντυπωσιακών καυγάδων φανατισμένων πολιτικών (συνήθως στα τηλεπαράθυρα, με τη συνδρομή ασυγκράτητων δημαγωγών δημοσιογράφων) και των τυφλωμένων οπαδών τους, για λόγους συμφερόντων ή άκριτης πίστης σε τυποποιημένες ιδεολογίες, χωρίς περίσκεψη και επίγνωση. Ποιο μέλλον προδιαγράφεται στη χώρα εάν επικρατήσει εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και επιβάλλει την πολιτική του; Δυστυχώς η ευρωπαϊστ...

του Περικλή Βαλλιάνου Απόψε είναι προφανές ότι η εγκληματική ανικανότητα της πολιτικής μας ηγεσίας (κυβερνητικής και αντιπολιτευόμενης) έχει πάλι σπρώξει τη χώρα στο χείλος τραγικής κατάρρευσης. Ένα νέο '22 είναι προ των πυλών. Σε λιγότερο από ενάμιση μήνα είναι πιθανότατο, αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, να έχει δρομολογηθεί η αμετάκλητη εκδίωξη της χώρας από το κοινό νόμισμα και την ΕΕ. Και τότε ο λαός μας θα κατρακυλήσει σε απίστευτη αθλιότητα, που μπροστά της αυτά που περάσαμε τα τελευταία χρόνια θα φαντάζουν παράδεισος. Το "enough is enough" αυτή τη φορά οι (ευτυχώς μέχρι τώρα) εταίροι μας το εννοούν (σε αντίθεση με το "the game is over" του 2010). Η ανεύθυνη "αντιμνημονιακή" στροφή των κυβερνητικών μετά τις ευρωεκλογές, που θέλησαν να ξεγελάσουν την διεθνή κοινότητα με ψεύτικα "πλεονάσματα" από την εξόντωση των μεσαίων τάξεων και την καταστροφή της παραγωγικής οικονομίας, δέχτηκε ισχυρό ράπισμα στο Παρίσι. Ταυτόχρονα σ...

του Μιχάλη Δημητρακόπουλου από το προσωπικό του blog  έ ν καλάμαις  «Η ορθοφροσύνη είναι στον κόσμο το πράμα το καλυτέρα μοιρασμένο, γιατί ο καθένας βρίσκει πως είναι τόσο καλά εφοδιασμένος με ορθοφροσύνη, ώστε κι εκείνοι ακόμα που ικανοποιούνται δυσκολότατα σε κάθε άλλο πράμα, δεν έχουν τη συνήθεια να ποθούν περισσότερη απ’ όση έχουν» René Descartes Ας κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση του εκπαιδευτικού συστήματος κοιτώντας αποκλειστικά την διαδικασία εισαγωγής στης τριτοβάθμια εκπαίδευση.  Ξεκινώντας απ’ τις Δέσμες που κράτησαν αρκετά χρόνια, είχαμε εξετάσεις σε 4 μαθήματα, με αρκετά μεγάλη εξεταστέα υλη και συνήθως δύσκολα θέματα. Το κυρίαρχο όμως σημείο του συστήματος ήταν ο διαχωρισμός των παιδιών με βάση τις επιδιώξεις τους. Έτσι η επιλογή μιας δέσμης απέκλειε την εισαγωγή σε σχολές άλλων δεσμών. Οι υποψήφιοι συμπλήρωναν το μηχανογραφικό δελτίο πριν απ’ τις βαθμολογικές επιδόσεις τους,  άρα φτάναμε στο σημείο να υπάρχουν μαθητές που  πίστε...

του Plamen Tonchev από το Books Journal Ομολογώ ότι δεν μπορώ με τίποτα να κατανοήσω πώς λειτουργεί το μυαλό του ΓΑΠ, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν δυσκολεύομαι μόνον εγώ. Υποψιάζομαι δε ότι οι σχετικές έρευνες θα συνέθεταν ευδιάκριτο επιστημονικό κλάδο, ενδεχομένως και ξεχωριστή επιστήμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνω στη συμπεριφορά του τα συμπτώματα πολλαπλής διχόνοιας – κι ας μην είναι επιστημονικός αυτός ο όρος. Συμπτώματα διχόνοιας ανάμεσα στον καλοπροαίρετο οραματιστή και τον κυνικό πολιτικό, τον Ελληνα πατριώτη και τον κοσμοπολίτη thinker, τον σωτήρα της Ελλάδας και τον σωτήρα του πλανήτη, τον αιθεροβάμονα και τον ιδιοκτήτη, τον μεγαλόψυχο και τον μνησίκακο. Κι εξηγούμαι αμέσως. Χάρη στις σπουδές του, αλλά ιδιαίτερα ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη είχε την πολυτέλεια να έρθει σε επαφή με πολλά διεθνή ρεύματα σκέψεις και να οικοδομήσει το προφίλ του στο εξωτερικό. Είναι αλήθεια ότι το 2004 ο ΓΑΠ ανέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ελάχιστη σχέση...

του Γιώργου Παγουλάτου από την Καθημερινή «​​​​Ή εγώ είμαι τυφλός ή εσύ είσαι γυμνός» , λέει ο θαρραλέος υπήκοος στον βασιλιά, στην προγενέστερη ισπανική εκδοχή του κλασικού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Οι προηγούμενες πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών είχαν επιλέξει να εθελοτυφλούν προς όσα όλοι μπορούσαν να δουν. Δηλαδή, τη χρόνια ανημπόρια του πανεπιστημίου στην εξαντλητική κατάχρηση της πρακτικής των καταλήψεων. Την απαξίωση δημόσιων χώρων και υποδομών στο έλεος βανδάλων. Την αδυναμία του Πανεπιστημίου να προστατευθεί από την οργανωμένη βία, από την παραβίαση δικαιωμάτων που μεταμφιέζεται σε πολιτική διαμαρτυρία. Την παρεμπόδιση της λειτουργίας συλλογικών οργάνων από γκρούπες αγανακτισμένων. Τις αυτόκλητες ομάδες, που προπηλακίζουν οποιονδήποτε αναγορεύσουν ως «καθεστωτικό» και ιδεολογικά ανεπιθύμητο. Και όλα αυτά στον κατεξοχήν χώρο που θα έπρεπε να διευρύνει διαρκώς τα όρια της ανεκτικότητας και ελευθερίας έκφρασης, δίνοντας λόγο ακόμα και στις πιο περι...

Της Ντόρας Τσικαρδάνη Δεν είμαστε νέοι στη χώρα αυτή, ούτε καινούργιοι. Δεν ήμασταν στα σπίτια μας τα προηγούμενα χρόνια, ούτε κοιτάγαμε μόνον τις δουλειές μας, σε συνταγές επιτυχίας πειθόμενοι.  Είμαστε παλιοί και βεβαρυμένοι/ες με όλα όσα σημάδεψαν τη διαδρομή του τόπου αυτού σε εθνικό και τοπικά επίπεδα. Με καταγωγή και εφόδιο την ιστορία, αλλά, κυρίως, την κουλτούρα της ανανεωτικής αριστεράς στη χώρα μας, έχοντας όμως ταυτόχρονα την πλήρη επίγνωση, ότι αυτή, σαν ιστορικό πολιτικό ρεύμα έχει προ πολλού ξεπεραστεί, μαζί με τον κομμουνισμό, εντός του οποίου γεννήθηκε. Υπήρξαμε παρόντες και παρεμβαίνοντες σε όλη τη διάρκεια των ζωών μας. Παρόντες και ηττημένοι. Ευρωπαϊστές, όταν κυρίαρχος και ισοπεδωτικός σάρωνε ο εθνολαϊκισμός. Κοσμοπολίτες και εξωστρεφείς, όταν προοπτική θεωρείτο ο επαρχιωτισμός. Κινηματικοί, όταν το μόνο που υπήρχε ήταν το «λαϊκό» κίνημα. Φιλελεύθεροι κοινωνικά, πριν αυτό γίνει lifestyle. Ανοιχτοί σε πολιτικές συνεργασίες και συνύπαρξη, όταν αυτό θεωρε...

του Φώτη Γεωργελέ Α ν εξαιρέσεις τη στενοχώρια μας και τις ζημιές,  οι επιθέσεις στην ATHENS VOICE ίσως έχουν και μια χρησιμότητα. Γιατί είναι αποκαλυπτικές. Ποιοι μπορεί να στοχοποιούν μια εφημερίδα πόλης η οποία, επιπλέον, ξεκινάει κάθε βδομάδα με μένα να επαναλαμβάνω μονότονα, σε όλες τις παραλλαγές, την ίδια ακριβώς φράση, «το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διασώσει ό,τι μπορεί από το οικονομικό μοντέλο της χρεοκοπίας φορτώνοντας την κρίση στα ασθενέστερα στρώματα»; Πάντως όχι τα θύματα της κρίσης. Το σύστημα εξουσίας  που χρεοκόπησε το 2009, είχε δείξει από την αρχή τις διαθέσεις του. Το 2010 δεν είχε συμβεί τίποτα απ’ όσα έγιναν μετά, ούτε 100δες χιλιάδες επιχειρήσεις είχαν κλείσει, ούτε 1 εκατομμύριο άνθρωποι είχαν μείνει άνεργοι. Μιλούσαμε για κάποιες μειώσεις μισθών 10%, για κατάργηση του «επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης», για πλαφόν αυξήσεων στις συντάξεις των 2.000 ευρώ. Κι όμως οι συγκρούσεις ήταν απίστευτα βίαιες. 3 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη Μαρφίν. Για...

του Θόδωρου Καρούνου από το προσωπικό του ιστολόγιο Η ΔΤ και η ΝΕΡΙΤ δεν κληρονόμησαν τα θετικά που υπήρχαν στην παράδοση της ΕΡΤ. Αυτό, κυρίως, οφείλεται στο ότι το βίαιο και απαράδεκτο κλείσιμο της ΕΡΤ δε συνοδεύθηκε από οποιοδήποτε σχέδιο για αυτό που θα ακολουθούσε. Το νέο θεσμικό πλαίσιο και η δεδομένη πολιτική βούληση του αρμόδιου Υφυπουργού δεν επαρκούσαν για να δρομολογηθεί η συγκρότηση ενός σχετικά αυτόνομου δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού. Άλλωστε, το πρώτο, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, αντιμετωπίσθηκε –μετά το “μαύρο”- σαν σανίδα σωτηρίας “εκ του αποθέματος”, το, δε, δεύτερο έπαψε να υπάρχει μετά την πρόωρη αναγγελία παραίτησης του Π. Καψή. Σ’ αυτά ήρθαν να προστεθούν υποκειμενικές αδυναμίες όσων στελέχωσαν το Διοικητικό και Εποπτικό Συμβούλιο (που δεν είναι της ώρας ν’ αναφερθούν αναλυτικά), καθώς, επίσης, το γεγονός ότι το Εποπτικό δεν απέκτησε επαγγελματική στελέχωση που θα του επέτρεπε να ασκεί αποτελεσματικά το θεσμικό του ρόλο, με αποτέλεσμα να επικ...

του Plamen Tonchev Το καλοκαίρι του 2012 το περιοδικό Spiegel είχε εντάξει τον Αλέξη Τσίπρα στη λίστα των πιο επικίνδυνων Ευρωπαίων πολιτικών. Είχα γράψει κάποιες σκέψεις γι'αυτήν την “τιμητική διάκρισή” του τότε:  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=17696 Δύο χρόνια αργότερα, τα πράγματα φαίνονται αρκετά διαφορετικά για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ηγείται του μεγαλύτερου ελληνικού κόμματος, τουλάχιστον στην σημερινή συγκυρία, και διεκδικεί την πρωθυπουργία της χώρας. Υπήρξε υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν στις τελευταίες ευρωεκλογές και απέκτησε διεθνή αναγνωρισιμότητα. Συγχρωτίζεται με τους Ισπανούς Αγανακτισμένους (los indignados) που πλέον έχουν συγκροτηθεί σε κόμμα (Podemos), αλλά έχουμε καιρό να ακούσουμε κάποια αναφορά στην ηρωική Αργεντινή και την επαναστατική Βενεζουέλα. Έχει βελτιώσει αισθητά τα αγγλικά του, αλλά το κυριότερο είναι ότι έχει πλέον κάποιες παραστάσεις από το εξωτερικό – αυτό κι αν έχει σημασία....