μη μαδας τη μαργαριτα

H κρίση που άνοιξε με τις διαφωνίες και τις παραιτήσεις στο Δήμο της Αθήνας, μόνο αθώα δεν είναι. Αντίθετα συμπυκνώνει ένα ενδιαφέρον μέρος της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής και αξίζει να την προσέξουμε. Το ψήφισμα. Αφορμή αλλά ίσως και αιτία της κρίσης είναι το ψήφισμα. Δεν έχει σημασία το τι έλεγε ή δεν έλεγε. Το ψήφισμα είναι το τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας, κάθε εποχής και κάθε απόχρωσης. Εκατομμύρια εργατοώρες έχουν χαθεί σε συνελεύσεις, σωματεία, συλλόγους και κόμματα για το ψήφισμα. Τόνοι μελάνης έχουν ξοδευτεί για μια χούφτα λόγια του αέρα, αρθρωμένα έτσι ή αλλιώς, με διφορούμενα κόμματα και αναπάντεχες τελείες, με ρητά και υπόρρητα που όταν αποφασίζονται και γράφονται  σημαίνουν τόσα «πολλά» και την επόμενη μέρα εξαερώνονται μπροστά  στην έλευση ενός νέου ψηφίσματος. Η αριστερά μας όχι απλά λατρεύει το ψήφισμα, αλλά ζει γι’ αυτό, πολιτεύεται γι’ αυτό, υπάρχει γι’ αυτό. Γιατί το ψήφισμα είναι λέξεις και όχι πράξεις. Η πράξη Η Δημοκρατική Αριστερ

Στη φίλη και συνάδελφο, στη Ράλλια Σε λύκειο δυτικών προαστίων ο καθηγητής Φυσικής Α έχει καταργήσει τα κακά έως μέτρια βιβλία φυσικής. Σε κάθε νέο υποκεφάλαιο μοιράζει στα παιδιά ένα μικρό φυλλαδιάκι, μάλλον δικό του, με όλη τη θεωρία και 10-15 ασκήσεις και άλλες τόσες ερωτήσεις και κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Προχωράει την ύλη του με σωστό ρυθμό, δεν χαζολογάει, κάνει επανάληψη πριν το κάθε διαγώνισμα σε μια ενότητα που αυτός κρίνει και εξετάζει σε λογικά και άκρως βασικά θέματα. Δεν κάνει χρήση εποπτικών μέσων διδασκαλίας. Σε λύκειο των βορείων προαστίων η καθηγήτρια Φυσικής, Β, αποφάσισε να αλλάξει την ύλη φυσικής Β λυκείου. Διδάσκει τα τελευταία κεφάλαια της Φυσικής της Α λυκείου που αυτή ή κάποιος συνάδελφος δεν πρόλαβε να διδάξει την περσινή χρονιά. Μόνο που οι ρυθμοί της είναι χαλαροί και τρώει 2,5 μήνες για μια υπόθεση 20 ημερών. Μετά διδάσκει αποσπασματικά την ύλη της Β, κάνοντας επιλογές που αυτή κρίνει και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τελειώσει την ύλη

Μετά το «προβοκατόρικο» και ειρωνικό άρθρο που έγραψα για τις εργασιακές συνθήκες του κλάδου μου, δέχθηκα όπως ήταν φυσικό θετικά και αρνητικά σχόλια. Να ξεκαθαρίσω μερικά πραγματάκια. 1. Στις σημερινές καταστάσεις που βιώνουμε ως χώρα, οι δάσκαλοι έχουν πρώτιστο καθήκον να παλέψουν για τη σωστή εκπαίδευση όσων μετέχουν της ελληνικής παιδείας.  Αντικειμενικά οι συνθήκες της δουλειάς τους είναι πολύ, μα πολύ καλύτερες από πολλές άλλες ομάδες και κατηγορίες εργαζομένων μέσα και κυρίως έξω από το δημόσιο τομέα. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα της δουλειάς τους δεν είναι αντίστοιχο με τις συνθήκες αυτές. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών από την Α γυμνασίου έως τη Γ λυκείου αναγκάζεται να κάνει φροντιστήριο για να μάθει γράμματα, κάτι σημαίνει. Και δεν είναι μόνο, τα κονδύλια που ποτέ δεν φτάνουν, ή τα προγράμματα σπουδών που είναι κακά, αλλά κάποια συμμετοχή έχουμε και μεις και κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Οι φροντιστές με τα ί

Δάσκαλοι και καθηγητές απεργούν 2 ημέρες, 22 και 23 Φλεβάρη, προφανώς έχουν τους λόγους τους. Η ολομέτωπη και βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης κατά των εργασιακών δικαιωμάτων τους, αλλά και της δωρεάν και δημόσιας παιδείας, τους έχει και δικαίως αναστατώσει. Τους βλέπω κάθε πρωί ξάγρυπνους να αναρωτιούνται πως θα τη βγάλουν, πως θα θρέψουν τα παιδιά τους, αλλά και πως θα μορφωθούν δημοκρατικά τα παιδιά όλου του κόσμου.Καθημερινά χάνουν κιλά, από τα άγχη. Ας δούμε μέρος της ανακοίνωσης της ΟΛΜΕ, ενός συνδικάτου με πολλούς και δίκαιους αγώνες στο ενεργητικό του. Επιθυμεί καθηγητές με αυξημένο ωράριο, χωρίς αρμοδιότητες (πέραν βεβαίως της μετατροπής τους σε γραφιάδες), με περιορισμούς στο δικαίωμα της μετάθεσης, κακοπληρωμένους και χωρίς επιμόρφωση. Καθηγητές ευάλωτους στο ιδιαίτερο, αναγκασμένους να πληρώσουν βασικές ιατρικές εξετάσεις και υποχρεωμένους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα για μια σύνταξη που θα ταιριάζει σε εξαθλιωμένους. Εκεί άλλωστε οδηγούν η χρόνια καταλήστε

Κάτι καίριο, όμορφο, ευθύβολο για το τρέχον θέμα της ανυπακοής. από το ιστολόγιο   Left Liberal Synthesis Πριν από μερικές εβδομάδες ο Εβερτ άφησε το μάταιο κόσμο. Την ίδια ακριβώς περίοδο αναπτύσσονται τα κινήματα «δεν πληρώνω» .Προφανώς το κοινό σημείο είναι η ανυπακοή. Ο Έβερτ με την ανυπακοή εγκαθίδρυσε την δημοτική ραδιοφωνία, αφαιρώντας από μια συντηρητική οπτική το επιχείρημα περί «ανομίας». Ταυτόχρονα έπεσαν στην αντίληψη μου δύο ενδιαφέροντα κείμενα.Το πρώτο αποκαλείται μια «Φιλελεύθερη υπεράσπιση των κατοίκων της Κερατέας» από το ιστολόγιο Μπλε Μήλο ,και το άρθρο του Κ.Δουζίνα στην Αυγή της 13/2 με τίτλο Ανομία : «Για την πολιτική και δημοκρατική ανυπακοή». Και στα δύο κείμενα γίνεται μια υπεράσπιση της ανυπακοής , ως μιας αυθεντικά φιλελεύθερης στάσης. Ιδίως το κείμενο του Δουζίνα είναι εξαιρετικά αφοπλιστικό: Ο J Rawls είναι υπέρ της ανυπακοής , και όπως γράφεται : « η φιλελεύθερη αιτιολόγηση της ανυπακοής βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην Ελλάδα» Δεν είναι εν

Υπάρχει μια Ελλάδα που στα γήπεδα της ανοησίας αναστενάζει. Υπάρχει όμως και μια άλλη Ελλάδα που αγωνιά για το ψωμί της, αλλά και για τη ζωή συνανθρώπων μας που έχουν διαφορετικό χρώμα και καταγωγή, αλλά είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Ανάμεσα στις δυο Ελλάδες, στέκει μετέωρη η κοινή μας κυβέρνηση, που δείχνει ανίκανη να διαχειριστεί αξιοπρεπώς τα στοιχειώδη. Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την απεργία πείνας στο  κτήριο Υπατία  και το πρόβλημα του μεγάλου αριθμού συγκεντρωμένων μεταναστών στην  Ηγουμενίτσα Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει διατυπώσει τη διαφωνία της με τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε να ανοίξει το ζήτημα της νομιμοποίησης όσων μεταναστών ζουν για πολλά χρόνια στη χώρα μας. Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής δεν υποκαθίσταται με πράξεις που μπορεί να επιφέρουν αντίθετα αποτελέσματα από την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Ανεξάρτητα από αυτό, η ζωή των απεργών μεταναστών σήμερα κινδυνεύει από την απεργία πείνας στο κτήριο της Υπατίας. Η κυβ

του Θανάση Ράλλη από το sport fm Φαντάζομαι ότι οι πιο πολλοί που διαβάζετε όχι μόνο το site του sport-fm, αλλά και όλες τις υπόλοιπες πηγές ενημερώσεις που διατίθενται σε αφθονία στην Ελλάδα, έχετε μία εικόνα στο μυαλό σας για τους εργαζόμενους στα αθλητικά μέσα. Μια συγκεκριμένη εικόνα. Ότι ξέρουμε τι γίνεται, αλλά δεν το λέμε. Ότι είμαστε λαμόγια και μέρος ενός συστήματος που λειτουργεί για να παραπληροφορεί και να κρύβει την αλήθεια. Δεν θα το αρνηθώ. Κάποιοι από εμάς ίσως και να είμαστε. Το μυαλό μου γυρνάει ασυναίσθητα στις μέρες, εκεί πριν από 12-13 χρόνια, που μετά το σχολείο ψαχνόμουν για τα επαγγελματικά μου. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε σε μία σχολή ηχοληψίας στην οποία με οδήγησε η μεγάλη μου αγάπη για τη μουσική. Εκεί ένα καθηγητής μας είχε πει, ότι σε αυτό επάγγελμα θα ακούσουμε τόση μουσική που στο τέλος θα τη σιχαθούμε. Αυτό ήταν. Οι μέρες μου στην ηχοληψία από εκείνη την ατάκα και μετά ήταν μετρημένες. Δεν ήθελα με τίποτα να σιχαθώ τη μουσική. Και έτσι μία ατάκα

ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΤΑ ΝΕΑ-19/2/2011 Αν δεν ήταν ανησυχητική, η κατάσταση θα µπορούσε να χαρακτηριστεί σουρεαλιστική. Η φωτογραφία (δεξιά) του Τσε Γκεβάρα να κοσµεί τα διόδια Αφιδνών µε πρωτοβουλία του κινήµατος των «τζαµπατζήδων», των «δεν πληρώνω», των «πληρώστε εσείς», ή όπως αλλιώς έχει ονοµατιστεί. Οι γιατροί - καταληψίες να επιδίδονται online στην αποµυθοποίηση του επαγγέλµατος µε το µεγαλύτερο κοινωνικό κύρος. Και από την άλλη, η επικοινωνιακή πολυπραγµοσύνη της τρόικας και η νέα «υστερική κρίση» του πολιτικού κόσµου µε αφορµή την αξιοποίηση της δηµόσιας γης που παρεµπιπτόντως είναι κατά 40% καταπατηµένη. Πίσω όµως από τον σουρεαλισµό υπάρχει η πολιτική και η κρίση µε τις αντιφατικές εκδηλώσεις. Ορθώς ο δηµόσιος λόγος και η εθνική αγωνία έχουν επικεντρωθεί στις δραµατικές δηµοσιονοµικές και οικονοµικές όψεις της κρίσης. Ολα όµως τα προηγούµενα συµπτώµατα θέτουν το ερώτηµα: τι γίνεται µε τις κοινωνικές - πολιτικές; Θα αποφύγουµε την ακυβερνησία; Θα βγουν «σοφ

του Κώστα Ανδρέου   από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. Ο ΓΑΠ ξαναγύρισε στην μοναξιά του. Δεν αποτελεί εγγύηση του πολιτικού συστήματος, δεν έχει πλέον την ηγεμονία. Δεν υπάρχει όμως και εναλλακτική λύση. Η χώρα δεν μπορεί να πάει ούτε σε εκλογές. Δεν μπορούν να δώσουν λύση. Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Με λίγα λόγια αυτή είναι η αίσθησή μου. Η εναλλακτική της επιστροφής της ΝΔ στην εξουσία, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί, είναι την πρόκληση αλλά και την επιτάχυνση της εξέγερσης. Η ανοχή και η συναίνεση που μέχρι τώρα, με συναισθήματα συνενοχής, δόθηκαν στην κυβέρνησή του ΓΑΠ, "προσμέτρησαν τον βίον τους". Ήταν αναμενόμενο. Αφού δεν τόλμησε η κυβέρνηση, η χώρα, να μιλήσουν καθαρά για τον πυρήνα του προβλήματος που την καθηλώνει σε αδυναμία να δώσει λύσεις, ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να μιλήσει το πρόβλημα. Και το πρόβλημα έχει ένα όνομα. Το Σύνταγμα. Κάθε μέρα, γίνεται φανερό, ότι το Σύνταγμα, δεν αποτελεί το κ

« Ολόκληρη   η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που υπονομεύει το πανεπιστημιακό άσυλο » , ήταν η δήλωση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Πελεγρίνη, με αφορμή τον εμπρησμό που κατέστρεψε την αίθουσα Οικονομίδη της Νομικής Σχολής. Μονάχα να γελάσεις μπορείς από τη δήλωση. Αλήθεια ποιες είναι οι αιτίες που οδηγούν τις πρυτανικές αρχές του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας να είναι τόσο χλιαρές απέναντι στον εμπρησμό της Νομικής, τόσο συγκαταβατικές απέναντι στα φασιστικά τάγματα εφόδου; Ποια υπονόμευση και ποια πράξη δολιοφθοράς; Εδώ πρόκειται  για εμπρησμό, για εγκληματική ενέργεια, το άσυλο μας μάρανε και η υπονόμευσή του. Μην παραβιαστεί το άσυλο, μην παραβιαστεί η ασυδοσία και θιχτεί ο χουλιγκανισμός. Αλλά πέρα από τον πρύτανη που προφανώς θα έχει τους λόγους του, δεν είδα και την κοινή γνώμη να εξανίσταται. Όταν μπήκαν οι μετανάστες στη σχολή όλοι πήραν φωτιά, τώρα που η φωτιά του φασισμού πήγε να κάψει τη Νομική ό

Tvxs, 14.2.11 του ποιητή Χάρη Βλαβιανού 1. Αυτονόητη διαπίστωση:  οι ευθύνες για την κρίση βαραίνουν όλους μας, κι ας μην είναι εξίσου μοιρασμένες. Η Ελλάδα κατάφερε να οικοδομήσει ένα κράτος [διεφθαρμένο, φαύλο, σαθρό], αλλά όχι μια κοινωνία. Είμαστε άθροισμα ατόμων που το καθένα κοιτάζει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο [και παράνομο] το συμφέρον του σε βάρος των υπολοίπων. Δεν υπάρχει αίσθηση κοινού πεπρωμένου, άρα αποδοχή της ανάγκης για θυσίες. 2. Συζητάμε διαρκώς για τις ευθύνες των πολιτικών.  Είναι ασφαλώς μεγάλες. Ξεχνάμε όμως τις δικές μας. Οι πολιτικοί είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας». Είναι άνθρωποι «δικοί μας». Βρίσκονται εκεί που τους τοποθετήσαμε για έναν και μόνο λόγο: για να ικανοποιήσουν τις δικές μας επιθυμίες. Το τίμημα γνωστό: κι αυτοί θα επωφεληθούν από τη συναλλαγή. Έτσι ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού. Απλώς, όταν σ’ ένα σύνολο οι πάντες συμπεριφέρονται ως “free riders”, θα έρθει η στιγμή που θα χρεοκοπήσουν ομαδικά. Η φράση «κορόιδο είμαι εγώ;», αν ε

Οργή και μένος σύσσωμου του  κόσμου αυτής της χώρας κατά του βάρβαρου Σερβάζ Ντερούζ που μας προέτρεψε να πουλήσουμε παραλίες, ΔΕΗ, Ελληνικό και γενικώς δημόσια κτηματική περιουσία για να ξεχρεώσουμε. Τι λέει ο τροϊκανός, ο κατακτητής, ο ανθύπατος, ο πύξας, ο δείξας; Ιταμή πρόκληση . Θα μας πει αυτός πως θα εκποιήσουμε τα υπάρχοντά μας για να ξοφλήσουμε τους οφειλέτες μας; Εμείς εκποιούμε χρόνια τώρα δωρεάν δημόσια περιουσία και ξοφλάμε τους πολιτικούς μας πελάτες. Οι πραγματικοί δανειστές μπορούν να περιμένουν. Τι ξέρει ο Σερβάζ από εκποιήσεις και μάλιστα δωρεάν με αντάλλαγμα μια χούφτα ψήφους; Τι να μας πει η Τρόικα; Άντε γιατί στο τσάκ είμαστε να κηρύξουμε στάση πληρωμών και να πάρουν από τα τρία, το τρίτο το…….. Εμείς ανταλλάσσουμε το νερό της λίμνης (και τα νούφαρα) με τα καλύτερα οικόπεδα - φιλέτα του δημοσίου γιατί έχουμε ένα σέβας όπως και να το κάνουμε προς τη Μονή και τους σεβάσμιους ανθρώπους της. Μετά όταν μας πιάνουν στα πράσα, την κάνουμε αβαβά, ξεκινάνε ανακρί

Ένα συναρπαστικό κείμενο για την Αιγυπτιακή εξέγερση Αντώνης Λιάκος Φύγαμε την Τρίτη το μεσημέρι για το Κάιρο, αν και όλοι, με όσους είχαμε συζητήσει προηγουμένως, είχαν προσπαθήσει να μας αποθαρρύνουν, επισημαίνοντας τους κινδύνους. Καταλαβαίναμε όμως ότι εκείνο που συνέβαινε τις τελευταίες δυο βδομάδες ήταν κάτι πολύ σημαντικό και θέλαμε να έχουμε την εμπειρία του. Στο δρόμο από το αεροδρόμιο στο κέντρο, υπήρχαν τανκς, αλλά πουθενά αστυνομία· μόνο στρατός. Η αστυνομία είχε εξαφανιστεί μετά την πρώτη μέρα. Η χώρα είχε παραλύσει. Σχολεία και υπηρεσίες, ακόμη και οι ακίνητες στο χρόνο πυραμίδες, όλα κλειστά. Τα μαγαζιά, όσα  ήταν ανοιχτά, άνοιγαν έως το μεσημέρι. Πάντως υπήρχε κόσμος και αυτοκίνητα στους δρόμους. Δύσκολα καταλάβαινες, καθώς έτρεχε το λεωφορείο, ότι η χώρα ήταν έξω από την κανονική της καθημερινή ζωή. Περνώντας από τους υπερυψωμένους πάνω από την πόλη αυτοκινητοδρόμους, αυτά τα σύμβολα των δικτύων της παγκοσμιοποίησης πάνω από τις τοπικές κοινωνίες, έβλεπε

Η Αριστερά ή τέλος πάντων αυτό που θέλει να αποκαλείται στην Ελλάδα Αριστερά, πρωταγωνιστεί σε καταστροφές της δημόσιας περιουσίας ( κίνημα δεν πληρώνω), υποστηρίζει τις απεργίες των φαρμακοποιών που χρόνια πλούτιζαν εις βάρος των ασφαλισμένων, των γιατρών του ΙΚΑ, συνυπεύθυνων για το προβληματικό δημόσιο σύστημα υγείας μας, αύριο θα υποστηρίξει τα αιτήματα των καθηγητών για 16-19 ώρες δουλειά την εβδομάδα με 1400Ε καθαρά εισαγωγικό μισθό, αντίστοιχα των δικηγόρων των Δεητζήδων, των Οτετζήδων κλπ και κάθε άλλης συντεχνίας που βαφτίζεται δοκιμαζόμενος και αγωνιζόμενος λαός. Η πολιτική τους αριστερού αυτοματισμού, ή το κυνήγι της άοσμης ψήφου. (Leo)  Διαβάστε ακόμα και: 1.  Ο λόγος του βασιλιά και ο λόγος από το Καπανδρίτι ( LLS) 2. Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς.  ( Αριστερή Στρουθοκάμηλος) 3. Η αυτιστική Ελλάδα του σήμερα και ο λόγος της Αριστεράς ( Πολιτική Επιθεώρηση) Ταυτότητα: τη χάσαμε ή μας την κλέψα