μη μαδας τη μαργαριτα

H σταλινική και νεοσταλινική Αριστερά είναι αυτή που οργανώνει και υποστηρίζει, πάντοτε υπόγεια και ποτέ ανοικτά, τις καταλήψεις στα γυμνάσια και τα λύκεια. Ιδιαίτερα στις λαϊκές και φτωχές περιοχές της χώρας, εκεί που ο δήθεν φιλεργατικός λόγος της έχει περισσότερη απήχηση. Μικρές ομάδες  5-10 ατόμων, βάζουν τα ξημερώματα, λουκέτα στα σχολεία, επικαλούμενοι την έλλειψη βιβλίων, ή τις τιμές και το ΦΠΑ των κυλικείων, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή γενικά την οικονομική κρίση και τα κυβερνητικά μέτρα. Στη συνέχεια η πλειοψηφία των παρευρισκομένων μαθητών, στο όνομα της γενικής διαμαρτυρίας και του χαβαλέ, επικυρώνει με ψηφοφορία την κατάληψη. Την επόμενη μέρα, οι περισσότεροι μαθητές αποχωρούν, είτε γιατί δεν θέλουν να συμμετάσχουν στη διάλυση των σχολείων τους, είτε γιατί διαβάζουν ή κοιμούνται, ή παρακολουθούν φροντιστήριο και απομένουν ελάχιστοι να κρατούν το σχολείο κλειστό.   Έπονται, το τάβλι, τα ολονύκτια πάρτυ, οι χρήσεις ουσιών, και φυσικά οι βανδαλισμοί,  

Του  Φώτη Γεωργελέ,  Athens Voice, 29.9.11 Ό ταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία των περικοπών και των μέτρων, συζητούσαν εκείνο τον καιρό τη δημιουργία ενός ραδιοφώνου της Βουλής.  Είχα γράψει τότε ότι όχι μόνο ραδιόφωνο δεν πρέπει να γίνει, αλλά και η τηλεόραση της Βουλής πρέπει να καταργηθεί. Το είχα πει γιατί δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο αυτό το ανεπανάληπτο φαινόμενο να πληρώνει ο λαός από το υστέρημά του ίσαμε 50 τηλεοράσεις και ραδιόφωνα κρατικά, κομματικά, της βουλής, των δήμων και κοινοτήτων, της εκκλησίας. Γιατί δεν είναι δυνατόν να κόβονται οι συντάξεις των ηλικιωμένων μας, να μην υπάρχουν λεφτά για ψυχιατρική περίθαλψη και να πετάμε τους ψυχικά ασθενείς στα πεζοδρόμια ζητιάνους, αλλά να έχουμε λεφτά για να χρηματοδοτούμε κομματικούς σταθμούς τηλεμάρκετινγκ που παίρνουν και καμιά κρατική διαφήμιση και δημοτικούς σταθμούς δημοσίων σχέσεων των δημάρχων για να ανταμείβουν τα κόμματα δημοσιογράφους. Γιατί είναι, δηλαδή, η πιο άμεση μετατροπή του δημόσιου χρήματος σε πολ

Tου  Παντελή Μπουκάλα,  Καθημερινή, 28.9.11 Υπάρχουν ακόμα ευτυχισμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Ανθρωποι που γνωματεύουν ότι πάσχουμε από εθνική κατάθλιψη, αυτοί όμως διατηρούν το χαμόγελό τους άθικτο, ενώ το βλέμμα τους, με το «σωστό μείγμα» αυταρέσκειας και αλαζονείας, εξακολουθεί να τρυπάει σίγουρο το μέλλον της παλλαϊκής ευδαιμονίας. Είναι όσοι μετέχουν στα ηγετικά κλιμάκια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι πρώτα πρώτα ο κ. Σαμαράς, ένας ακόμα από την πολυπληθή ομάδα των πολιτικών που πίστεψαν κάποια στιγμή πως είναι «ανεπανάληπτοι και μόνοι και μεγάλοι», με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί πια το «εγώ» όχι μόνο σαν αντωνυμία, αλλά και σαν ρήμα και σαν επίρρημα και σαν επίθετο. Είναι οι εξ απορρήτων σοφοί συμβουλάτορες του αρχηγού. Είναι όσοι ονειρεύονται ήδη την επίπλωση του νέου υπουργικού γραφείου που υποχρεούται να τους εκχωρήσει η Μοίρα του Εθνους. Είναι όλοι αυτοί οι αγαθοί άνθρωποι που πέρασαν ένα μικρό, μικρότατο διάστημα ανελέητης αυτοκριτικής («ε, η αλήθεια είναι

Ο φίλος μας Θανάσης Πολάτος μπήκε στον κόπο να μεταφράσει ένα πολύ σημαντικό κείμενο σχετικά με το κίνημα της αποανάπτυξης που έρχεται από το μακρινό Κεμπέκ . Τον ευχαριστούμε και αναδημοσιεύουμε από το Arguments Ζούμε σε έναν κόσμο σε κρίση. «Αντικειμενικοί παρατηρητές» ή «Αλληλέγγυοι», όλοι συμφωνούμε πάνω σ’ αυτό. Αλλά οι προτεινόμενες λύσεις, νεοφιλελεύθερες ή προοδευτικές, παραμένουν πιστές στο πρότυπο της ανάπτυξης και της οικονομικής μεγέθυνσης, ακόμα κι αν  αυτές αποτελούν την κύρια αιτία πολλών προβλημάτων. Ακολουθώντας το ευρωπαϊκό κίνημα της βιώσιμης οικονομικής αποανάπτυξης, καλούμε τους/τις πολίτες του Κεμπέκ να στρέψουμε το βλέμμα τους γενικά πάνω στο υπάρχον σύστημα και πιο συγκεκριμένα πάνω στα οικολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Η «αποανάπτυξη» σηματοδοτεί την αμφισβήτηση της «οικονομικής ανάπτυξης», έκφραση η οποία αποτελεί ζωηρή και θετική συνδήλωση των φαινομένων της καταστροφής του οικοσυστήματος και του κοινωνικού ιστού. Η παραγωγίστικη [1]  οικο

Με τα «τεράστια κενά» στα γυμνάσια και τα λύκεια, τι γίνεται ρε παλικάρια; Κλείσανε; Με κείνα τα συγχωνευμένα σχολεία - «Άουσβιτς των 1000 μαθητών», τι γίνεται; Ανοίξανε;   Με κείνες τις τάξεις των 30-35 μαθητών; Λειτουργούν; Το «εκπαιδευτικό κίνημα» τι λέει; Γιατί δεν βγαίνει στις ρούγες; Συμμετείχε   κανείς προχτές (Πέμπτη) στην απεργία; Δε νομίζω. Τώρα τρέχουν να κλείσουν, όχι τα κενά, αλλά τα πλεονάσματα. Οι μέρες είναι πονηρές και με την εργασιακή εφεδρεία προ των πυλών, οι υπεύθυνοι πασχίζουν να βρουν θέσεις στους τόσους πλεονάζοντες, κυρίως των τεχνικών ειδικοτήτων. Γιατί μπορεί να συνταξιοδοτήθηκαν 11000 εφέτος, να διορίστηκαν μόνο καμιά 500αριά, να μην έχουν διοριστεί ακόμα αναπληρωτές, αλλά στη μέση εκπαίδευση κενά δεν υπάρχουν. Αντιθέτως, υπάρχουν πλεονάσματα. Για να καταλάβετε το πάρτυ των διορισμών στις εποχές της αφθονίας. Για να νοιώσετε λιγάκι «μαλάκες», όσοι δουλεύετε με αυταπάρνηση, είστε απολυμένοι, ή την βγάζετε δύσκολα. Την ίδια στιγμή που έξω η ανεργί

« Με πόνο καρδιάς περικόπτουμε τις δυνατότητες των παιδιών μας να απασχοληθούν στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ». Αλήθειες από το  gregoryfarmakis. postereous. com Η ιστορική ευκαιρία για μεταρρύθμιση στην Ελλάδα κινδυνεύει να χαθεί οριστικά για μια γενιά ακόμη· όχι τόσο από την αντίδραση των ηχηρών, προνομιούχων μειοψηφιών που θίγονται, όσο λόγω της σχεδόν αποκλειστικά λογιστικής αντιμετώπισής της από αυτούς τους ίδιους, στους οποίους έλαχε η υπεράσπισή της. Όταν οι μεταρρυθμίσεις, που είναι αναγκαίες για να έχουμε πραγματική ανάπτυξη, και που στην άλλοτε πεισματική και άλλοτε κουτοπόνηρη άρνησή τους οφείλεται εν πολλοίς αυτή η ίδια η κρίση, ιστορούνται από τους κυβερνώντες μόνον ως αναπόφευκτα μέτρα μείωσης του δημοσιονομικού κόστους, είναι σίγουρο ότι η κοινωνία θα τις εκλάβει μόνον ως άδικες θυσίες. Αντί να τις ενστερνιστεί ως επιβεβλημένες, θα τις υπομείνει ως έξωθεν επιβαλλόμενες, για να τις ακυρώσει τελικά στην πράξη. Δεν πρόκειται απλώς για ανεπαρκή επικοι

Επιτέλους η ηγετική ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ δείχνει να κατάλαβε ότι οι στρογγυλές, σαν κουλούρια, ανακοινώσεις - παρεμβάσεις  δεν αποτελούν αξιόπιστο μπούσουλα για μια ριζοσπαστική και όχι απλά αβλαβή, διέλευση στο σημερινό πολιτικό τοπίο. Και το κατάλαβε,  αφού είδε και μέτρησε τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιδράσεις. Κατάλαβε, ότι για να κάνεις πολιτική θα πρέπει να σπάσεις και αυγά, θα πρέπει και να ρισκάρεις, ειδικά όταν είσαι ένα νέο κόμμα, με μεγάλο συνασπισμένο παρελθόν. Έτσι αποφάσισε να μιλήσει τολμηρά για την υπόθεση της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας , με επερώτηση στη βουλή. «Με αφορμή την εξαίρεση των χώρων άσκησης θρησκευτικής  λατρείας από την καταβολή του έκτατου τέλους ακίνητης περιουσίας, επανέρχεται το αίτημα για την παύση των φοροαπαλλαγών της Εκκλησίας. Χωρίς να παραγνωρίζουμε το πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, τη στιγμή που χιλιάδες Έλληνες πολίτες βιώνουν τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας, τα εισοδήματα της Εκκλησίας εξακολ

του Νίκου Μπίστη από το protagon Παρακολουθώ μέρες τώρα την κλιμακούμενη επίθεση κατά του κυβερνητικού επιτρόπου Ηλία Μόσιαλου από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και κυρίως την εκκωφαντική σιωπή των συναδέλφων του Υπουργών μπροστά στο λεκτικό λυντσάρισμα που υφίσταται. Η  στάση τους αρχίζει από την αδιαφορία και εκτείνεται μέχρι την χαιρεκακία μια και η αλληλεγγύη είναι άγνωστο είδος εδώ και κάποια χρόνια στο κυβερνητικό κόμμα. Το πράγμα για όσους δεν ξέρουν πρόσωπα και πράγματα και κυρίως τα κυρίαρχα στερεότυπα του ΠΑΣΟΚ θα φαίνεται περίεργο. Γιατί, κατά κοινή ομολογία, ο Μόσιαλος είναι από τους ελάχιστους που κάνουν καλά την δουλειά τους. Ακόμα και άνθρωποι που διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική( δηλαδή σχεδόν όλοι) αναγνωρίζουν ότι την υπερασπίζεται ευπρόσωπα, χωρίς ακρότητες, λεκτικές κορώνες, κακομοίρικες δικαιολογίες και ακροβασίες. Την υπερασπίζεται ήρεμα και με όπλο την λογική. Δεν είναι και λίγο, στην κατάσταση που έχει περιέλθει η κυβέρνηση. Και όμως τον αφήνουν εντελώς ανυ

Από το ΒΗΜΑ Την φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, καθώς και την πλήρη κατάργηση της φοροαπαλλαγής των εμπορικών συναλλαγών τους ζητά η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ). Με αφορμή την εξαίρεση των χώρων άσκησης θρησκευτικής λατρείας από την καταβολή του έκτακτου τέλους ακίνητης περιουσίας, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κ. Φ. Κουβέλης  και οι βουλευτές της κ.κ.  ο Θ. Λεβέντης,   Γρ. Ψαριανός και Ν. Τσούκαλης  κατέθεσαν στη Βουλή ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών  κ. Ευ. Βενιζέλο  , στην οποία επαναφέρουν το αίτημά τους για την παύση των φοροαπαλλαγών της Εκκλησίας.   Αν και υπογραμμίζουν ότι  «δεν παραγνωρίζουμε το πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας» , εστιάζουν στην αντίστιξη χιλιάδες Έλληνες πολίτες να βιώνουν τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας ενώ τα εισοδήματα της Εκκλησίας να «εξακολουθούν να είναι στο φορολογικό απυρόβλητο» . Οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ σημειώνουν ότι   η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει 7.945 ενορίες και πάνω από 500 μοναστήρια και η

του Γιώργου Προκοπάκη Τρεις πληροφορίες – ασήμαντες και άσχετες μεταξύ τους Το baseball είναι το national pastime των αμερικανών. Ακριβώς επειδή είναι μέσα στη ζωή τους, είναι και πηγή λαϊκής φιλοσοφίας και διαπερνά την κουλτούρα. Όπως το περιβόητο  It   ain ’ t   over  ‘ till   it ’ s   over  του θεού Yogi Berra. Στο baseball ο τύπος που είναι ανεβασμένος στο βουναλάκι και πετάει τη μπάλα (στον επιτιθέμενο) είναι ο pitcher. Δύσκολη δουλειά, ιδιαίτερα επίπονη. Σπάνια βγάζει το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι baseball, πρέπει να έχει νικητή οπωσδήποτε – γι’ αυτό η παράταση, τα extra innings, είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Από τα εννέα innings μπορεί να φτάσει εύκολα στα δέκα τρία ή πολύ περισσότερα. Το 1984 βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία  Seeing   Red . Ντοκυμαντέρ με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στις ΗΠΑ, όπως την καταθέτουν πρωταγωνιστές (γνωστοί και άγνωστοι) και όπως βγαίνει από αρχειακό υλικό. Βασική φιγούρα στην ταινία είναι ένας μαύρακλας με τεράστια μάτι

Παρατηρώ ότι τα φληναφήματα περί ανασύστασης του σοσιαλιστικού χώρου με το κοινωνικό αλλά και εκσυγχρονιστικό (για ξεκάρφωμα) ΠΑΣΟΚ συνεχίζονται. Δεν εκπλήσσομαι. Αυτή η "αριστερή" παρέα, με αυτήν την αντίληψη για την πολιτική και για τη χώρα δεν μπορεί παρά να βρίσκει  δεσμούς και πολιτικές ταυτίσεις  με τους χειρότερους από αυτούς που μας οδήγησαν έως εδώ.  (Leo) του Γ. Μαλούχου από το ΒΗΜΑ Δυστυχώς, η ώρα της κρίσεως, έφτασε. Στο δραματικό «διάγγελμά» του, σύμφωνα με το οποίο για όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα φταίνε όλοι, ακόμα -αν είναι δυνατόν- κι η ελευθερία του λόγου (!), μα ουδόλως η κυβέρνηση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θυμήθηκε τον Τσόρτσιλ: το αίμα και τα δάκρια. Όμως, μια άλλη ρήση του Τσόρτσιλ θα ήταν πιο κατάλληλη αλλά τη λησμόνησε, καθώς θα έπρεπε να την απευθύνει στην κυβέρνηση της οποίας είναι αντιπρόεδρος: μπορείς να κοροιδεύεις λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι όλους για πολύ καιρό. Γιατί αυτό ακριβώς πράττει συστηματικά επί δύο χρό

του Πέτρου Παπασαραντόπουλου Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κείμενο. Η σημασία του έγκειται στο ότι ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν περιορίστηκε σε μια ομιλία οικονομικού περιεχόμενου αλλά ταυτόχρονα διατύπωσε θέσεις και απόψεις που αποσαφηνίζουν πολλά από τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του κόμματος, έτσι όπως τα αντιλαμβάνεται και τα εφαρμόζει, ή θα τα εφαρμόσει, ο αρχηγός του[1]. Αυτό δίνει τη δυνατότητα για μια ανάλυση του περιεχομένου των ιδεολογικών θέσεων που διατυπώθηκαν και, κατά συνέπεια, για την κατάταξη του κόμματος αυτού σε μια από τις γνωστές κομματικές οικογένειες που δραστηριοποιούνται στις φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες. Όπως θα αναλυθεί στη συνέχεια, εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι ότι, ενώ το στοιχείο του λαϊκισμού παραμένει ισχυρό, ένα νέο στοιχείο εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση και επιμονή. Πρόκειται για την ιδεολογία του   νατιβισμού,   που για πρώτη φορά αποκτά περίοπτη θέσ

Σε μια αποστροφή του λόγου του ο Αλέξης Τσίπρας  δήλωσε ότι νοστάλγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το λεγόμενο και κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, για τους εραστές του. Και δεν είναι ο μόνος. Μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας νοσταλγεί τόσο αυτό, όσο και τις όμορφες, «σοσιαλιστικές» ημέρες του. Και δεν έχει άδικο. Οι μεγαλόσχημοι οικονομικοί παράγοντες νοσταλγούν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ, τα δημόσια έργα «αέρα-πατέρα», τις αγορές του αιώνα. Οι αγρότες νοσταλγούν τις ημέρες που ζύγιζαν βρεμένο το μπαμπάκι και περνούσαν τα ίδια 50 πρόβατα 20 φορές μπροστά από τους κουτόφραγκους και αυτοί έγραφαν 1000 και πλήρωναν τα ανάλογα. Νοσταλγούν τις ημέρες που η χώρα είχε τόσα ελαιόδεντρα όσα έφταναν για να καλύψουν κάθε σπιθαμή της επικράτειας, όχι μόνο της ξηράς αλλά και της θάλασσας. Ήταν οι μέρες των επιδοτήσεων. Ο απλός κόσμος νοσταλγεί τις μέρες που φορτηγά ξεφόρτωναν καρέκλες έξω από τα υπουργεία για να μη στέκονται όρθιοι οι ημέτεροι διορισμένοι. Ήταν τότε που τους έπαιρνα

του Δημήτρη Φύσσα από την Athens Voice Μ ε αφορμή την ψήφιση του τελευταίου νόμου (από εξαιρετικά διευρυμένη πλειοψηφία), νόμου που κατάργησε το αποκαλούμενο «πανεπιστημιακό άσυλο» και μείωσε στο ελάχιστο τη φοιτητική συμμετοχή στις διοικητικές διαδικασίες του πανεπιστημίου, όλες οι συντηρητικές δυνάμεις, εντός και εκτός των πανεπιστημιακών χώρων συνασπίστηκαν, με σκοπό να μην αλλάξει τίποτα. Στη δημοκρατία μας δεν χρειάζεται νόμος για το άσυλο των ιδεών, γιατί έτσι κι αλλιώς η ακαδημαϊκή διδασκαλία είναι ελεύθερη, όπως ελεύθερη είναι και η διακίνηση ιδεών οπουδήποτε: στις πλατείες, στα ΜΜΕ, στις συνελεύσεις. Επίσης, είκοσι χρόνια εφαρμογής τού ν. 1268/82 έδειξαν ότι η φοιτητική συμμετοχή χειροτέρεψε την κατάσταση, κομματικοποίησε περαιτέρω τις πρυτανικές εκλογές και γιγάντωσε τη βία (οι Έλληνες θα έφριτταν αν ήξερε πόσο ξύλο πέφτει στις σχολές) μέσα στο χώρο διδασκαλίας και έρευνας. Σήμερα, οι αριστερές παρατάξεις (ΠΚΣ/ΜΑΣ, ΕΑΑΚ κλπ) ζουν στα αμφιθέα