μη μαδας τη μαργαριτα

"Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες , ευχαριστω για την πρόσκληση να παρευρεθώ στην ΚΕ. . Δυστυχώς για λόγους ανεξάρτητους της θέλησης μου δεν θα μπορέσω γιατί θα είμαι εκτός Αθηνών. Σας στέλνω την τοποθέτηση μου που σε γενικές γραμμές σας είναι γνωστή. Θεωρώ ότι με την έξοδο της περασμένης Πέμπτης από την κυβέρνηση ολοκληρώθηκε μια πορεία που έχει ξεκινήσει από τα μέσα Οκτωβρίου του 2012 από την σημαδιακή εκείνη συνεδρίαση της ΚΕ που αποφάσισε το « παρών» στα μέτρα με πρόσχημα τα εργασιακά. Θέλω να υπενθυμίσω όσα είχα πει σε εκείνη την συνεδρίαση, γιατί δυστυχώς είναι τραγικά επίκαιρα: «Το " παρων" στα μέτρα, δηλαδή η μη υπερψήφιση τους που πρακτικά ισοδυναμεί με καταψήφιση δεν είναι μια μικρή αλλαγή, είναι ανατροπή της πολιτικής μας. Συνιστά – ανεξαρτήτως προθέσεων – την έναρξη της σταδιακής απαγκίστρωσης από την τρικομματική κυβέρνηση. Μοιραία και αναπόφευκτα οδηγούμαστε εκεί, η μια κίνηση θα φέρει την άλλη …... Καλά κάναμε και διαπραγματευτήκαμε, κάποια πράγ

του Λεωνίδα Καστανά Το πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο πολιτικό γεγονός των τελευταίων μηνών είναι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα και η δημιουργία της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Πριν ένα χρόνο ο Φώτης Κουβέλης έκανε την πιο σωστή και θαρραλέα επιλογή της Αριστεράς τα τελευταία 40 χρόνια. Στήριξε έμπρακτα και συμμετείχε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας για τη σωτηρία της πατρίδας. Η επιλογή αυτή, απεκάλυπτε ένα υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης, συνιστούσε  το πρώτο απτό δείγμα γραφής μιας κυβερνώσας Αριστεράς και έριχνε το σπόρο για τη γέννηση μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ έδωσε την απαραίτητη ηθική νομιμοποίηση σε μια κυβέρνηση της οποίας οι άλλοι δυο εταίροι ήταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο, αλλά η λαϊκή εντολή τους ήθελε πρωταγωνιστές στην προσπάθεια σωτηρίας της.   Έκανε όμως και ένα λάθος. Δέχτηκε να αναλάβει τα υπουργεία Δικαιοσύνης και  Διοικητικής Μεταρρύθμισης, δυο υπουργεία κλειδιά για την τύχη τ

Ο φίλος μας Κίμων Χατζημπίρος ακουμπάει ευαίσθητες περιοχές. Επιτέλους, η σύγχρονη Αριστερά πρέπει να τελειώνει με τις ονειρώξεις ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού και να ασχοληθεί σοβαρά για ένα δημοκρατικό καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.   Κίμων Χατζημπίρος από τα ΝΕΑ Πριν δώδεκα μήνες, επιχειρήθηκε ένα πολιτικό πείραμα πρωτόγνωρο για την χώρα. Μια μικρή Αριστερά, θεωρώντας ότι διακυβέρνηση σημαίνει ευθύνη, τόλμησε έναν ιστορικό συμβιβασμό και συνετέλεσε αποφασιστικά στην αποφυγή εθνικής καταστροφής. Δύσκολα αμφισβητείται ότι, αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς, η χειροτέρευση της οικονομίας και της διεθνούς θέσης της χώρας θα ήταν αναπόφευκτη και ολέθρια.  Όμως, μια αποστολή σωτηρίας είναι βραχύβια. Μπορεί άραγε η υπεύθυνη Αριστερά να μετεξελιχθεί από στυλοβάτης έκτακτης ανάγκης σε μοχλό συνεργασίας των μετριοπαθών προοδευτικών στοιχείων; Να αποκτήσει δηλαδή μονιμότερο ρόλο, μετατρεπόμενη σε προωθητική μεταρρυθμιστική δύναμη;

του Ανδρέα Γιάνναρου από τη Μεταρρύθμιση Πριν από ένα χρόνο και τέτοια εποχή, ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ Φώτης Κουβέλης, αποφάσιζε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και στη διαμόρφωση μιας ευρείας πολιτικής και κοινωνικής ευρωπαϊκής πλειοψηφίας, που είχε ως στόχο την παραμονή στο ευρώ και τη σταδιακή διέξοδο από την κρίση. Μια κίνηση που αντλούσε από το ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο της ανανεωτικής αριστεράς (ως Ε.Α.Δ.Ε), καθώς και από το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα (τον περίφημο ιστορικό συμβιβασμό του ΚΚΙ). Ήταν μια απόφαση όμως αναίμακτη και χωρίς αμφιταλαντεύσεις; Κάθε άλλο, η συγκρότηση της ΔΗΜ.ΑΡ, ως φορέα της σύγχρονης μεταρρυθμιστικής και ευρωπαϊστικής αριστεράς, ήταν μια κίνηση που αρχικά ενέπνευσε πολλές ομάδες διανοουμένων, συγγραφέων, επιστημόνων, χιλιάδων ανένταχτων πολιτών που πίστευαν στις αξίες του ευρωπαϊσμού, του μεταρρυθμισμού, της εμβάθυνσης των θεσμών, των πολιτικών συνεργασιών και αποτέλεσε ένα ελκτικό πολιτικό σχέδιο που θα κινητοποιο

Του Μιχάλη Γ.Τριανταφυλλίδη    Η ελληνική κοινωνία, βουλιαγμένη στην κρίση και την απόγνωση, απορρίπτει, το ένα μετά το άλλο, τα στοιχεία ενός μοντέλου συγκρότησης της πολιτείας, που μας έφτασε μέχρι σήμερα, χωρίς να νοιάζεται, σχεδόν καθόλου, για τις όποιες συνέπειες ή και τα κενά. Απορρίπτει ότι την ενοχλεί. Κι ανάμεσα σ’ αυτά και την πολιτική όπως την γνωρίζαμε. Και φυσικά τα κόμματα της. Εδώ εδράζεται, πιστεύω και η αύξηση της αντίληψης για τη βία, ως κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής συμπεριφοράς. Η ελληνική κοινωνία  έδειξε αντοχές πολύ μεγαλύτερες των αναμενομένων. Έδειξε να αναγνωρίζει τις προσπάθειες που έγιναν και να υπομένει τις θυσίες. Για το λόγο αυτό φαίνεται,  περιμένει για λίγο ακόμη, λίγο όμως και το εννοώ. Η Δημοκρατική Αριστερά, ξεφεύγοντας από την μέγγενη ενός παρηκμασμένου πολιτικού μορφώματος προσπάθησε να δώσει ελπίδα και κουράγιο. Αμφιταλαντεύτηκε αρκετές φορές. Δημιούργησε προσδοκίες και αναμονές, πραγματοποίησε μία κίνηση υπέρβασης πο

Η επόμενη μέρα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Γιάννη Παπαθεοδώρου  Αμέσως μετά τις περσινές εκλογές της 17 ης Ιουνίου, η ΔΗΜΑΡ είχε να λύσει το πιο σύνθετο ίσως πρόβλημα στον πολιτικό της βίο. Είχε μόλις κατοχυρώσει την αυτόνομη πολιτική παρουσία της, πετυχαίνοντας το πιο υψηλό εκλογικό ποσοστό της «ανανεωτικής αριστεράς» από τη μεταπολίτευση και έπειτα (6,2%), είχε δηλώσει πως αποδέχεται την «εντολή για λύση» συμμετέχοντας στην τρικομματική κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας, και ταυτόχρονα είχε διακηρύξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της συγκρότησης του «τρίτου πόλου» για τον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ένα χρόνο μετά, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την τρικομματική, αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη διακυβέρνηση της χώρας και ένα μεγάλο ερωτηματικό στους ψηφοφόρους της. Είναι ώρα για συζήτηση, λοιπόν ∙   χωρίς εσωστρέφεια και έτοιμες απαντήσεις αλλά πάντως, με ανοιχτά χαρτιά. Στο δικό μας χώρο, άλλωστε, ο διάλογος δεν είναι ευκαιριακή λύση αλλά μόνιμ

του Κώστα Τσεκούρα Την Παρασκευή το πρωί δεν είχα καλή διάθεση. Μου την χάλασε ακόμα περισσότερο και η εικόνα των υπερ-εξακοσίων γραπτών που κατέλαβαν τον καναπέ του γραφείου από την προηγούμενη και που περιμένουν να «διορθωθούν». Μετά από μια επαγγελματική συνάντηση ο Χαρίδημος, συνάδελφος από άλλα Επιστημονικά Πεδία, ΠΑΣΟΚος από τα γεννοφάσκια του, στην διαχείριση της εξουσίας επί ΓΑΠ, δηλωμένος εκσυγχρονιστής οπαδός της Βορειο Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που απαξιώνει να ασχοληθεί με τον Βενιζέλο μου δηλώνει: «Τι κάνατε? Απομακρύνατε τη δημιουργία της Ελληνικής Ελιάς! Καταστροφή! Αυτοκτονήσατε!». Δεν απάντησα. Έφυγε. Αμέσως μετά χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Γιάννης στην άλλη άκρη, στέλεχος επιχείρησης, σκληρός δεξιός αλλά απογοητευμένος από την αναποτελεσματικότητα του Δημόσιου Τομέα, ορκισμένος υποστηρικτής της «ιδιωτικοποίησης των πάντων», που δεν καταδικάζει τα διάφορα ρατσιστικά της Χρυσής Αυγής μου δηλώνει: «Τι είναι αυτά? Τι ανευθυνότητες? Πήγατε να καταστρέψετε τη

του Ευθύμη Δημόπουλου Εντάχθηκα στη Δημοκρατική Αριστερά από την ίδρυσή της και μετά από δεκαετίες αποχής από κάθε οργανωμένη κομματική δραστηριότητα. Υπήρχε λόγος σοβαρός. Στη χώρα είχε εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς άγριας ιδιοτέλειας προνομιούχων ομάδων. Σπαταλώντας δημόσιο χρήμα τύλιξε τη δημόσια ζωή σε έναν ιστό ρεμπουμπλικάνικης διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Οι δικτυωμένοι κομματικοί κυριαρχούσαν πάνω στους απλούς πολίτες και οι καπάτσοι πάνω στους νομοταγείς. Ήταν κάτι που το ζούσαμε στη δουλειά, στις σπουδές, στις συναλλαγές, στις πόλεις μας. Ταυτόχρονα μια αλλοπρόσαλλη ή ύπουλη τραπεζική πολιτική σκορπούσε δάνεια και φτηνό χρήμα παράγοντας μαζικά ψευδαισθήσεις καταναλωτισμού και αλλαγής status ενώ την ίδια στιγμή έδενε ανυποψίαστους ή άπληστους πολίτες με σφιχτές θηλιές για την υπόλοιπη ζωή τους. Η χώρα έτρεχε ολοταχώς στο βάραθρο της χρεωκοπίας. Η κατάσταση δε σήκωνε άλλη «έντιμη ιδιώτευση». Έπρεπε να προσπαθήσουμε μέσα από μια συλλογικότητα.

Διονύσης Νοταράκης από τη Μεταρρύθμιση «Μπήκαμε στην κυβέρνηση για να μείνουμε και να δουλέψουμε, για να συνδιαμορφώσουμε την πολιτική της. Μπήκαμε για τα δύσκολα και με πλήρη επίγνωση των κινδύνων που περνάει η χώρα.»  Αυτή η δήλωση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜ.ΑΡ.) Φώτη Κουβέλη, πέρυσι τον Ιούλιο, χωρούσε δύο βασικές ερμηνείες, ανάλογα με τις προσδοκίες που είχαν από το εν λόγω κόμμα οι φίλοι, οι ψηφοφόροι, τα μέλη και τα στελέχη του. Οι παραπάνω, μπορούσαν να χωριστούν σε δύο βασικές κατηγορίες. Η πρώτη είναι αυτή που επιθυμούσε το ρόλο του κόμματος συμμετοχικό, αλλά αποτρεπτικό. Η δεύτερη είναι αυτή που επιθυμούσε το ρόλο του συμμετοχικό, αλλά προωθητικό. Πίσω από αυτές τις δύο κατηγορίες, κρύβονται και δύο διαφορετικές λογικές για το πώς πρέπει να πλεύσει ένα αριστερό κόμμα στις εξ ορισμού δύσκολες συνθήκες κυβερνητικής πλοήγησης και μάλιστα, στα αχαρτογράφητα ύδατα της οικονομικής κρίσης. Τα ρήγματα μεταξύ αυτών των ομάδων δεν άργησαν να φανούν κ

Ας διαβάσουμε και κάτι άλλο γιατί σε λίγο θα πάθουμε εξάρτηση στην ΕΡΤ και στη ΔΗΜΑΡ.  της Μαρίας Κατσουνάκη «Μήπως ο τοξικομανής δεν είναι παρά το εξιλαστήριο θύμα μιας μοιραίας τελετουργίας που συντελείται μέσα στο ιερατείο της οικογένειας για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας;», αναρωτιέται η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα, εκ των κορυφαίων στα θέματα της απεξάρτησης, στο βιβλίο της «Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές». Και συνεχίζει: «Γιατί όμως πήραν αυτόν τον δρόμο; Ηταν μόνο οι περιστάσεις, τα γεγονότα, τραυματικής κι άλλης φύσης, που τους ώθησαν ή υπήρχε και κάτι άλλο;». Η απάντηση δεν είναι δεδομένη, δεν είναι μία. Την περασμένη Πέμπτη εκπρόσωποι της Μονάδας Απεξάρτησης Τοξικομανών 18 ΑΝΩ, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών (την ερχόμενη Τετάρτη 26 του μηνός), έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να κάνουν έναν πρώτο απολογισμό του έργου τους και να ενημερώσουν για το πρόγραμμα εκδηλώσεων. Λίγοι παριστάμενοι, κανείς δημοσιογράφος. Δεν είναι εκεί το θέμα. Η πληροφ

Έζησα κι εγώ μαζί με το φίλο μου Ορέστη Καλογήρου την ίδια «περιπέτεια». Είναι ακριβώς έτσι όπως τα γράφει. Μόνο που εγώ συνεχίζω να τη ζω ακόμα και έχω περισσότερες τραυματικές εμπειρίες. Αν κάτι πρέπει να προσσάψουμε στην ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ είναι η δυσανεξία στις μεταρρυθμίσεις. Η φαλκίδευση της ιδρυτικής της διακήρυξης. Μέσα από την επίκληση του «αριστερού πρόσημου» αγωνίζεται για την διατήρηση του καταρρέοντος παρόντος. Η κλασσική ανίατη Αριστερά.  ( Leo) του Ορέστη Καλογήρου από τη Μεταρρύθμιση Τον Ιούλιο του 2010, λίγες ημέρες μετά την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο γράφων ήταν ένας από τους/ις 224 «από το χώρο της διανόησης, των τεχνών, των γραμμάτων, του πανεπιστημίου», που υπέγραψαν κείμενο υποστήριξης του νέου εγχειρήματος, στο οποίο επισημαινόταν ότι “Μέσα στην πολύπλευρη κρίση οικονομική, κοινωνική αλλά και κρίση αξιών και ηθικής που βιώνει η χώρα μας, η «Δημοκρατική Αριστερά», ένα κόμμα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό και ανανεωτικό, μπορεί να δ

Βγήκε στα πέριξ. Αλλά, κάτι η ζέστη, κάτι η σκόνη του δρόμου, κάτι ο ίδρωτας που κόλλαγε στα σκέλια της, κάτι εκείνος ο λεκές, έφεραν την ανάγκη της κάθαρσης και την οδήγησαν στο καθαριστήριο, στο καθαρτήριο. Δεν είχε πρόβλημα να εκτεθεί στον υπάλληλο. Έβγαλε το ροζέ πτι καρώ φουστανάκι και τόδωσε για πλύσιμο. Μετά συνέχισε τη βόλτα της στην πόλη. Γυμνή. Άλλοι την αντιμετώπισαν με αδιαφορία, άλλοι κουφάθηκαν, κάποιοι στέκαν και κοιτάζαν σαν χαζοί, μερικοί έκαναν πως δεν τρέχει τίποτα. Πολλοί φωτογράφιζαν μετά μανίας τους χυμούς της, σίγουρα τέτοιο πράγμα δεν  τόχαν ματαδεί. Ήθελαν να κρατήσουν για πάντα την εικόνα της, μιας και σύντομα αυτή θα χάνονταν από μπροστά τους. Μα κείνη αγέρωχη, ευθυτενής συνέχιζε τη βόλτα της στην πόλη. Γυμνή. Μπήκε σένα κατάστημα από κείνα που πουλάνε ρούχα, τα ρούχα πουχει ανάγκη ο καθένας για να κρύψει τη γύμνια του. Ψώνισε και πάλι κάτι σε ερυθρά απόχρωση, αλλά σε μικρότερα μήκη κύματος, κάτι πιο κόκκινο, μα δεν το φόρεσε

Ο ΞΓ μας κάνει μια σύντομη περιήγηση στα τοπία της ανανεωτικής αριστεράς, που όμως δεν ανανεώθηκε ποτέ. Το χειρότερο; Μας παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ ως τη μόνη έγκυρη λύση της ανασύστασης της κεντροαριστεράς. Κάναμε δώρο στο Βενιζέλο. Γιόρταζε; Ξενοφών Γιαταγάνας από τη Μεταρρύθμιση Τελικά, ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξαν το βάρος της συμμετοχής στην κυβέρνηση, έστω και με μη πολιτικά στελέχη. Η άσκηση της εξουσίας είναι σκληρό πράγμα. Απαιτεί εμμονή στους στόχους, αταλάντευτη πορεία και δύσκολες αλλά ορθές αποφάσεις. Μόνον έτσι, μπορεί να ελπίζεις ότι θα δρέψεις κάποτε τους καρπούς των επιλογών σου. Η ανανεωτική αριστερά, από την εμφάνισή της στην πολιτική σκηνή του τόπου με τη μορφή του ΚΚΕ εσωτερικού, δεν μπόρεσε να δείξει τις αρετές αυτές. Πάντα προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη των μεγάλων αλλαγών και στην κρυφή γοητεία του παρελθόντος της, με αποτέλεσμα να μην σταθεί ποτέ ικανή να κάνει και να εδραιώσει την υπέρβαση. Μετά τη μεταπολίτευση, κατέβηκε στ

ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΑΝΑΦΟΡΙΚΆ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ    Το άλμα στο κενό έγινε. Η Δημοκρατική Αριστερά μεγεθύνοντας αδικαιολόγητα μια διαφωνία της ως προς το εργασιακό καθεστώς στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, αποφάσισε  να εγκαταλείψει την κυβέρνηση. Η κίνηση αυτή φοβόμαστε πως επικαλείται τον αδιαμφισβήτητο  πολιτικό τυχοδιωκτισμό της ΝΔ ως πρόσχημα για την απόσειση του βάρους των κυβερνητικών ευθυνών. Η ΔΗΜΑΡ, ενώ η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα επιβάλλει ενεργότερη  συμμετοχή και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, εγκαταλείπει την εθνική προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, αποδομεί την ιδέα της αριστεράς της ευθύνης, επιστρέφοντας ουσιαστικά στα ειωθότα του αριστερού αρνητισμού, ως μια ήπια εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ. Το αφήγημα της ανοχής και της προγραμματικής αντιπολίτευσης που θα προβληθεί ως εναλλακτική στην κυβερνητική συμμετοχή δεν έχει ακροατήριο  και θα είναι αυτοκτονικό ως προς τα αποτελέσματά του. Γιάννης Αντωνίου

του Λεωνίδα Καστανά Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας. Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες. Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο,  αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της  στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες. Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου. Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή. Χωρίς κομματικά κριτήρια. Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.   Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν; Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση; Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία; Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία». « H E Ρ T χρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων.» Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή σήμερα κλείνει την ΕΡΤ. Αύριο

του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη Φοβάμαι  πως η επιδημία που έχει ενσκήψει τον τελευταίο καιρό και έχει ανεβάσει τον πυρετό στα ύψη, περισσότερο από αυτόν του Σαββατόβραδου, για το ποιος θα προτείνει την πιο περίεργη ιδέα για τη συνάντηση της Αριστεράς, του Κέντρου, του χαφ και του σέντερ  μπακ, δεν αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, με τα γνωστά εμβόλια. Χρειάζεται κάποια καινούργια θεραπεία. Κανά χρόνο πριν, κάποιος είχε αναφωνήσει, πάλι με την ευκαιρία κάποιου κρίσιμου συμβάντος, αν δεν σφάλω, να γίνει ο Μπουτάρης Πρωθυπουργός. Μετά κάποιος έγραψε, πρόσφατα, να γίνει ο Μπουτάρης ο συνεκτικός κρίκος και ηγέτης συνάντησης της Κεντροαριστεράς. Πιστεύω ότι σε περίπτωση χηρείας του Πατριαρχικού ή Αρχιεπισκοπικού θρόνου, χτύπα ξύλο, δεν θα προταθεί και για την αντίστοιχη θυσία. Κατ΄αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν χρειάζομαι πιστοποιητικά λόγω πολυετούς καλής φιλικής σχέσης και να έρθω στο προκείμενο. Ναι έτσι είναι έχει πολύ μεγάλη διεισδυτικότητα σε όλα τα στρώματα λόγω τ