μη μαδας τη μαργαριτα

του Μάκη Διόγου από το protagon Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια μεγάλη πολιτική, οικονομική, ανθρωπιστική και πολιτισμική κρίση. Οι «σταθερές» και τα «δεδομένα» προηγούμενων ετών έχουν γίνει… καπνός. Πολιτικά «ζούμε» έναν διπολισμό-δικομματισμό, που σωστά έχει χαρακτηρισθεί καρικατούρα. Από τη μια πλευρά υπάρχει μια νεοσυντηρητική δεξιά που μέχρι τον Μάιο του 2012 δήλωνε αντιμνημονιακή (sic) δύναμη και από την άλλη Ο ΣΥΡΙΖΑ που κινείται ως εκκρεμές από την κατάργηση των μνημονίων με ένα άρθρο μέχρι την πάση θυσία διατήρηση της χώρας στην ευρωζώνη. Στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες δημιουργήθηκε ένα κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο εν πολλοίς στηρίχτηκε στον δανεισμό (από τους «κακούς» σήμερα Ευρωπαίους) και στις συνεχείς εισφορές των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης. Έτσι λειτουργούσε και το πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που είχε μάθει να «χαϊδεύει» τα αυτιά του λαού! Όμως η κατάρρευση της δανεικής οικονομίας και των επιδομάτων έφερε την κρίση. Και όπως σωστά είπαμε από τη πρώτη ...

Ηλίας Κανέλλης: "Η μετεξέλιξη της παρέλασης σε μια γιορτή της χαράς είναι η μόνη αισιόδοξη εξέλιξη στο πεδίο των εθνικών συμβολισμών. Επιτέλους." Πέστα Ηλία, όταν δεν έχει μούτζες και ασχημονίες, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα μπούτια. Ναι ρε μπούτια είναι, κοριτσίστικα αφράτα, υγιή μπούτια. Δεν είναι οι σαφρακιασμένες ιδέες σας. του Ηλία Κανέλλη  από τα ΝΕΑ Αν έβλεπε κανείς τι γράφτηκε χθες και προχθές στο Διαδίκτυο για τη σημειολογία των παρελάσεων και ιδιαίτερα των μαθητικών, θα πίστευε ότι η χώρα κατοικείται από χιλιάδες μικρούς Ρολάν Μπαρτ, έτοιμους να αναλύσουν τα σημαινόμενα, τις συνδηλώσεις και τις προσλαμβάνουσες. Δυστυχώς όμως, ακόμα κι αν πήγαιναν για Ρολάν Μπαρτ, μας βγήκαν τρόφιμοι μιας συνεχούς Βουλής των Εφήβων. Κύριος στόχος αυτής της στερεότυπης και συντηρητικής, κοντόθωρης Βουλής ήταν οι φούστες και τα πουκάμισα των μαθητριών. Οι περισσότεροι τα βρήκαν τολμηρά. Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο κοντές οι φούστες, πώς είναι δυνατόν να είνα...

Δημήτρης Αθηνάκης, Αποστόλης Αρτινός, από τη Μεταρρύθμιση Το συμβάν της χρεοκοπίας μιας χώρας έχει κάποιο νόημα στο βαθμό που επανοηματοδοτεί τα πράγματα. Μια ρηξιγενής διαφορά που αποκαλύπτει έναν άλλο ορίζοντα, ένα καινοφανές πεδίο ζωής, όπου τίποτε από τα παρελθόντα δεν μπορεί πλέον να μείνει το ίδιο. Οι πολιτικές, οι ριζοσπαστικές πολιτικές, στην καινοτόμο αυτή αλήθεια δοκιμάζουν και τις αντοχές τους. Ριζοσπαστικό θεωρούνταν πάντοτε αυτό που διατίθεται στην προσδοκία του νέου, στον ανησυχαστικό του ορίζοντα. Μια καινοτόμος χειρονομία μέσα στον κόσμο, μια πρωτοποριακή κίνηση, δηλαδή μια περιθωριακή κίνηση, που δεν συντονίζεται τόσο με τη συνισταμένη των συμφερόντων μιας κοινωνίας, όσο με μια λανθάνουσα, ασυνείδητη, λαϊκή προσδοκία. Οι σημερινές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις της  κομμουνιστογενούς  αριστεράς, οι λαϊκιστικές εξάρσεις της, οι μεροληπτικές καθηλώσεις του πολιτικού της λόγου διαγράφουν ένα ζοφερό, ασφυκτικό και αδιέξοδο περιβάλλον, που αδυνατεί να εντο...

Συνέντευξη του σπουδαίου δημιουργού, που πέθανε την Κυριακή, στο ΒΗΜΑgazino το 2003 με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ του «Raven» του Σάκη Δημητρακόπουλου από το ΒΗΜΑ Ο απόλυτος καλτ καλλιτέχνης; Αν προσπαθείτε απεγνωσμένα να του φορτώσετε μία ταμπέλα στην γέρικη ράχη του, τουλάχιστον δώστε του αυτήν! Πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτόν τον αντισυμβατικό σούπερ σταρ; Τι να πεις που να μην ακούγεται τετριμένο, σήμερα που όλοι κάτι είναι; Ο ένας «βασιλιάς» της ποπ, η άλλη «σιδηρά κυρία» των κλαμπ, νονοί της ηλεκτρονικής, γκουρού της κονσόλας, πρωτομάστορες του πανκ και βεβαίως δεν μιλούμε μόνο για τα «κεφάλαια» στην σύγχρονη ποπ και ροκ μουσική, αλλά για όλους αυτούς που με ελάχιστη προσφορά έχουν βαπτιστεί εντελώς αυθαίρετα ή έχουν υιοθετήσει οι ίδιοι κάποιον ηχηρό τίτλο.

του Νίκου Μπίστη από το protagon Οι αναγνώστες του Protagon δεν μπορεί να έχουν παράπονο. Εδώ και έναν χρόνο έχουν σχεδόν on line ενημέρωση για τις εξελίξεις που οδήγησαν στο κείμενο των 58 και το φύτεμα της ελληνικής Ελιάς. Παρακολούθησαν βήμα το βήμα τις συζητήσεις, τις δυσκολίες, την κατάληξη. Και στα σχόλια που συνόδευαν τα άρθρα μου προηγήθηκε τόσο η καταγραφή των προσδοκιών όσο και οι ενστάσεις που ακολούθησαν τη δημοσίευση. Δεν υπήρχε τίποτε που να ήρθε εκρηκτικά στην επιφάνεια μετά την κυκλοφορία του κειμένου των 58 που να μην είχε διατυπωθεί σε αυτόν εδώ τον χώρο. Μπορούμε τώρα, λοιπόν, να προχωρήσουμε σε μια πρώτη αποτίμηση της πρωτοβουλίας και να συζητήσουμε πάνω σε ορισμένες ενστάσεις -να δούμε αν ευσταθούν- και σε κάποιες υποδείξεις που οφείλουμε να τις πάρουμε σοβαρά υπόψη μας.

Με στοιχεία του Σεπτεμβρίου 2013, υπάρχουν 2.704.295 συνταξιούχοι, οι οποίοι παίρνουν κάθε μήνα 2,3 δισ. ευρώ σε συντάξεις. Από αυτούς οι 756.447, δηλαδή το 28%, είναι κάτω των 65 ετών. Το χειρότερο όμως είναι το γεγονός ότι αυτό το 28% παίρνει 754 εκατ. τον μήνα, που αντιπροσωπεύουν το 32,7% των μηνιαίων συντάξεων. Δηλαδή το κράτος πληρώνει κάτι περισσότερο από 9 δισεκατομμύρια τον χρόνο για συντάξεις σε ανθρώπους κάτω των 65 ετών, οι οποίοι σε άλλες χώρες δεν θα ήταν συνταξιούχοι! τoυ Ανδρεα Δρυμιώτη * από Καθημερινή Στα «Νέα» της 15ης Οκτωβρίου 2013 υπήρχε ένα ένθετο τρισέλιδο με τίτλο «Ασφαλιστικό». Στο ένθετο περιγράφονται με λεπτομέρεια τα πλασματικά χρόνια που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει ή να εξαγοράσει, προκειμένου να βγει γρηγορότερα στη σύνταξη. Είναι πραγματικά απίστευτη η εφευρετικότητά μας στο να δημιουργήσουμε «παραθυράκια» ή και «μπαλκονόπορτες» για να καταστρέψουμε ένα σύστημα. Πριν σας περιγράψω μία μία τις περιπτώσεις που προσμετρούνται για να βγει ...

του Βασίλη Μπογιατζή* από την Ελευθεροτυπία Η απόρριψη του ιταλικού τελεσίγραφου από τον Ι. Μεταξά, κωδικοποιημένη στο «Όχι», και σήμερα ακόμη προκαλεί αντιπαραθέσεις: είπε (ή γιατί είπε) το «Όχι» ο Μεταξάς; Μια «κεντροδεξιά» ερμηνεία, στηριγμένη στη ρήξη του Μεταξά με τους κατ’ αυτή δήθεν ομοϊδεάτες του, βρήκε στο «Όχι» τον αντιφασισμό του. Μια αντίστοιχη «κεντροαριστερή» διακήρυξε ότι «το Όχι το είπε ο Λαός» εξαναγκάζοντας τον δικτάτορα να εκφράσει παρά τη θέλησή του τον λαϊκό  αντιφασισμό. Απαντήσεις καθορισμένες από τη μεταπολεμική απαξίωση του φασισμού  μάλλον επιβάλλουν πολυπλοκότερη θέαση της εποχής. Δύο στοιχεία αυτής της  πολυπλοκότητας αναφέρονται εδώ. Πρώτον, ότι η σημασία του φιλοβρετανικού  προσανατολισμού της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου δεν πρέπει να υπερτονίζεται  στην ερμηνεία του «Όχι». είναι γνωστή, τονίζει ο Mark Mazower στη Σκοτεινή  Ήπειρο, η άποψη Βρετανών πολιτικών, όπως οι Τσώρτσιλ και Τσάμπερλαιν, για το  ασύμβ...

Γιώργος Παγουλάτος από την Καθημερινή (26/10/13) Αυτό δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος. Είναι έκκληση και πρόσκληση». Ετσι ξεκινά το κείμενο των 58 που καλεί για την ανασυγκρότηση του χώρου, τη δημιουργία μιας ελληνικής «Ελιάς». Σε ποιους απευθύνεται; Σε πολίτες, κόμματα και φορείς, από τη σοσιαλδημοκρατία, το φιλελεύθερο κέντρο, τη δημοκρατική αριστερά, την πολιτική οικολογία, τον προοδευτικό ευρωπαϊσμό. Εν ολίγοις, στο σύνολο του κερματισμένου χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, που συνηθίζουμε να ονομάζουμε κεντροαριστερά. Ορισμένοι εναντιώθηκαν στη συμπερίληψη του ΠΑΣΟΚ μεταξύ των αποδεκτών της πρόσκλησης. «Γιατί προς το ΠΑΣΟΚ;». «Μα το ΠΑΣΟΚ είναι νεκρό». «Αταφο πτώμα», «σε τυμπανιαία κατάσταση». Ο ιατροδικαστικός λόγος ασκούσε πάντα μια μακάβρια πολιτική γοητεία. Γιατί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ; Διότι, πρώτον, καμία κεντροαριστερά δεν μπορεί να ανασυσταθεί ερήμην των μόνων κομμάτων που διαθέτουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ακόμα και σκιά του εαυτού του, το ΠΑΣΟΚ ψ...

Γιάννης Βούλγαρης από τα ΝΕΑ (25/10/2013) «Η πρωτοβουλία των 58, όπως κι αν σχολιάστηκε, δηλαδή θετικά ή αρνητικά, αναποδογύρισε την πολιτική κλεψύδρα. Ο χρόνος για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού τρέχει και θα διατρέξει όλον τον πολιτικό χάρτη» («Το Βήμα», 20-10-2013). Με αυτή την παραστατική περιγραφή ο γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Σπύρος Λυκούδης συνόψισε καίρια το ζήτημα που έθεσε η έκκληση - πρόσκληση των 58 για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, όπως επίσης και την απήχηση που είχε. Πολλοί έχουν θυμίσει ότι η συζήτηση για την «Κεντροαριστερά» εμφανιζόταν κατά καιρούς στην ημερήσια διάταξη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Σωστά. Με μια μεγάλη όμως διαφορά. Τότε αφορούσε τον στρατηγικό προσανατολισμό και την πολιτική κουλτούρα ενός χώρου που ηγεμόνευε και εξέφραζε το μισό εκλογικό σώμα. Τώρα η συζήτηση περιλαμβάνει μεν το ζήτημα της ταυτότητας του χώρου, αλλά πρωτίστως αφορά την πολιτική επιβίωσή του. Δεν συζητάμε τι μορφή θα πάρει αυτό...

του Λεωνίδα Καστανά από την Athens Voice Δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις αποτυπώνουν εμφατικά την κυρίαρχη αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας. Η μια αναφέρεται στην επίθεση που δέχτηκαν οι επιθεωρητές του Υπουργείου Υγείας από συνδικαλιστές όταν επισκέφθηκαν για έλεγχο το νοσοκομείο της Κέρκυρας. Η άλλη αναφέρεται στα εμπόδια που βάζει η ελληνική γραφειοκρατία στον εξορθολογισμό των οργανισμών που είναι επιφορτισμένοι να υποστηρίζουν τις εξαγωγές και να διευκολύνουν την ξένη επενδυτική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Πρόκειται για δυο παραδείγματα που αναδεικνύουν, όχι απλά τα αίτια του ελληνικού δράματος, αλλά κυρίως την αδράνεια που παρουσιάζει η χώρα μας στην ανάπτυξη. Αν το πολιτικό σύστημα έχει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση αυτό συνίσταται στη διατήρηση των δομών του ελληνικού κράτους και κατά συνέπεια  του υπάρχοντος οικονομικού μοντέλου. Βεβαίως και αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν μπορούν να εξελίσσονται όπως πριν. Αλλά η νέα γι αυτό εποχή δεν περ...

Συνέντευξη Σταύρου Λιβαδά , συνυπογράφοντος το κείμενο των « 58 » και μέλους της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ ,  στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ Είστε μεταξύ των 58 που υπέγραψαν το κείμενο - πρόσκληση για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς . Η ΔΗΜΑΡ όμως με απόφαση της Ε . Ε της οποίας είστε μέλος άσκησε κριτική στο κείμενο των 58 και αρνήθηκε την προοπτική συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ . Μετά από αυτήν την εξέλιξη νιώθετε ότι πατάτε σε “δύο βάρκες” που έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις ; Το κείμενο των «58», όπως αναφέρεται στις πρώτες κιόλας γραμμές του,  δεν είναι «διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος αλλά έκκληση-πρόσκληση προς  πολίτες, κόμματα, κινήσεις …» του χώρου της κεντροαριστεράς,  για διάλογο και κοινή πορεία. Στο πλαίσιο που προτείνεται, τα κόμματα διατηρούν την πολιτική και οργανωτική τους αυτονομία. Το κείμενο δεν το υπογράφουν μόνον «ανένταχτοι» αλλά και άτομα που ανήκουν σε  κόμματα και κινήσεις από όλο...

1. Πολύ καλά έπραξε η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ και έδειξε την έξοδο στα μέλη της ΕΕ που υπέγραψαν την πρόσκληση των 58. Προφανώς και υπηρετούν άλλο σχέδιο. Διότι οι 58 στοχεύουν σε μεταρρυθμίσεις, ενώ η ΔΗΜΑΡ στοχοποιεί την κάθε μεταρρύθμιση. Πάντοτε με το πρόσχημα ότι δεν είναι «αριστερή», δηλαδή αρκούντως πελατειακή. Γι αυτό είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση δεν υπέγραψε καμιά σημαντική αλλαγή. Για να μην την αδικούμε υπέγραψε μία. Την επαναφορά των πρυτάνεων στα πανεπιστήμια. Τα αποτελέσματα αυτής της αριστερής μεταρρύθμισης βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Και είναι ενθουσιασμένη. 2.   Αυτή η ιστορία με το εμπόριο παιδιών που εμπλέκει και τους Ρομά αποκάλυψε μια ακόμα πτυχή του άθλιου πελατειακού και διεφθαρμένου κράτους. Ένας ολόκληρος μηχανισμός από ντόπιους και ξένους φτωχοδιάβολους και χαρτογιακάδες απομυζούσε πόρους από το δημόσιο με πλαστές δηλώσεις τέκνων κλπ. Στη χώρα αυτή ακόμα και η βοήθεια προς τους ανήμπορους γίνεται μέσο διαπλοκής και διαφθοράς...

Φώτης Γεωργελές από την Athens Voice Eγώ δεν πιστεύω ότι το 33% των Eλλήνων  νομίζει ότι μας ψεκάζουν. Και το 9% δεν ξέρει, ταλαντεύεται. Aν σχεδόν οι μισοί Έλληνες έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, πρέπει, όσοι μπορούμε, να έχουμε ήδη έτοιμα τα διαβατήρια για να μεταναστεύσουμε και οι υπόλοιποι να κρυφτούμε σε κανένα βουνό. Γιατί μια χώρα που παραδίδεται στον ανορθολογισμό και την παράνοια, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην καταστροφή. Ούτε πιστεύω ότι όσοι φώναζαν στους επόπτες του υπουργείου που ερευνούσαν πόσοι δουλεύουν στις εφημερίες, κάτω η χούντα και έξω οι δοσίλογοι, νομίζουν πραγματικά ότι στην Κέρκυρα έχουν χούντα και θα ’ρθει ο Αρτέμης Μάτσας να τους παραδώσει στη Βέρμαχτ. Οι Έλληνες δεν είναι αναλφάβητοι  στο Αφγανιστάν που ακούν τη διδασκαλία του ιμάμη στις αυλές των ιεροδιδασκαλείων και στρατεύονται στην τζιχάντ. Ζουν στην Ευρώπη, σε μια δυτική δημοκρατία, πάνε σχολείο, παρακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη.

Δημήτρης Σκάλκος από την Athens Voice Ανάμεσα στις πολλαπλές παθογένειες   του πολιτικού μας συστήματος που έριξαν το ελληνικό σκαρί στα βράχια της οικονομικής καταστροφής, ξεχωρίζει η κυριαρχία των ποικίλων ομάδων ειδικών συμφερόντων. Εκμεταλλευόμενα την πολιτική φιλελευθεροποίηση της μεταπολίτευσης και νομιμοποιούμενα από τη ρητορική ενός ανέξοδου και επιθετικού λαϊκισμού, τα δίκαια αιτήματα οικονομικής και πολιτικής συμμετοχής γρήγορα εκφυλίστηκαν σε υπεσχημένες απαιτήσεις Με τον καιρό οι διεκδικήσεις παγιώθηκαν, οι θεσμοί και οι κανόνες προσαρμόστηκαν στην αναπαραγωγή ενός οικονομικά αναποτελεσματικού, κοινωνικά άδικού και πολιτικά φαύλου συστήματος. Στο πεδίο της οικονομίας,  η λειτουργία των ειδικών συμφερόντων στρέβλωσε τις αγορές, εμποδίζοντας τη βέλτιστη κατανομή των πόρων. Διαμορφώθηκε μία δομή οικονομικών κινήτρων και αντικινήτρων που αδιαφόρησε για την ανταγωνιστικότητα, αποθάρρυνε την επιχειρηματικότητα και αντικατέστησε την επιδίωξη της καινοτομίας με τ...

Ε ,,, αυτό σου λένε κύριε Ηunter. Να φύγεις, γιατί στην τριτοκοσμική Ελλάδα που ήρθες δεν ήξερες και δεν ρώτησες. Γιατί και δεν χρειάζεσαι και χαλάς την πιάτσα και  πανεπιστήμια  δεν θέλουμε . Φάμπρικες πτυχίων θέλουμε.  Richard Hunter,  από την  Καθημερινή, (20/10/2013) Toν περασμένο Νοέμβριο είχα την τιμή να εκλεγώ πρόεδρος του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι αξιοσημείωτο πως τα δύο μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Ελλάδος, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, επέλεξαν ως προέδρους καθηγητές με έδρα στο εξωτερικό. Αυτό συνάδει με το πνεύμα της μεταρρύθμισης: τα Συμβούλια με εξωτερικά μέλη θα αποτελούσαν ένα βήμα προς την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων, αντλώντας από την εμπειρία της ανώτατης εκπαίδευσης εκτός Ελλάδος. Αξίζει να θυμηθούμε πρώτα ποιος είναι ο στόχος μας. Τι ζητάει η ελληνική κοινωνία από τα πανεπιστήμιά της; Πού θα βρίσκονται σε είκοσι χρόνια; Θα είναι οικονομικά εύρωστα, εξωστρεφή κέντρα αριστείας, με διάθε...

του Γιάννη Καλογήρου από την  Ημερησία Το πρώτο βήμα έγινε. Η αρχική υποδοχή της πρόσκλησης για τη συγκρότηση ενός τρίτου «ευρωπαϊκού κεντροαριστερού» πόλου στο πολιτικό σύστημα είναι ενθαρρυντική. Φυσικά υπήρξαν και κάποιες αμήχανες, αποδοκιμαστικές, ίσως και λίγο πλεγματικές αντιδράσεις. Είναι αυτές ακριβώς, που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός κενού στην πολιτική ζωή - το οποίο είναι χρήσιμο να καλυφθεί, ιδίως στο πλαίσιο της αντικατάστασης του παλαιού «μεγάλου» δικομματισμού. Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη, αλλά ο δρόμος για την επαναθεμελίωση της δημοκρατικής- προοδευτικής παράταξης αξίζει (τουλάχιστον σύμφωνα με την άποψη πολλών και διαφορετικής προέλευσης και διαδρομής πολιτών) να διανυθεί. Προτεραιότητα σήμερα έχει η οργάνωση / αυτοοργάνωση με σύγχρονους, ευρύχωρους και ευέλικτους τρόπους της θετικής υποδοχής που σημειώνεται. Για τον σκοπό αυτό είναι αναγκαία η συμφωνία των συμμετεχόντων σε κάποιους εύλογους κανόνες, που θα διασφαλίζουν μια δημιουργική και αποτελεσματι...

Της  Βένας Γεωργακοπούλου,  Εφημερίδα των Συντακτών  Ο ύτε που μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα έγραφα κείμενο για τη Ζακλίν ντε Ρομιγί στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας. Εδώ και πολύ καιρό, όμως, κουβαλάω στην τσάντα μου το μικρό της βιβλιαράκι «Τι πιστεύω». Σαν φυλακτό, μπούσουλα και παρηγοριά. Και όχι επειδή λέει σ” αυτό ότι για έναν μόνο λόγο θα ήταν έτοιμη να πεθάνει: «Ει μη μόνον για να υπερασπιστεί τους Ελλήνες». Αλλά γιατί μου έδωσε τις απαντήσεις στη γελοία αντιπαράθεση, που μας έχει κάνει εσχάτως μαλλιά κουβάρια.   Εν έτει 2013, μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη κουβεντιάζουμε στα σοβαρά για τα καλά της βίας. Μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη αμφισβητούμε τους νόμους και βάζουμε στη θέση τους τις διαθέσεις της κοινωνίας. Ξεχνώντας, όταν μας συμφέρει, ότι μεγάλο μέρος αυτής της κυρίαρχης, πάνω από Σύνταγμα και νόμους, κοινωνίας θεωρεί θεάρεστο έργο τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής. Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με το...

  1. Απολαμβάνω τη λαγνεία της βίας που εκδηλώνουν κάποιοι προχωρημένης ηλικίας κυριούληδες. Αναλυτές, αρθρογράφοι, καθηγητές, που στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να κολλήσουν στο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται ως βίαιοι τύποι. Τough guys, που θεωρούν ότι υπάρχει καλή και κακή βία, δίκαιη και άδικη. Δίκαιη όταν την ασκούν οι αριστεροί προκειμένου να υπερασπιστούν τα λαϊκά συμφέροντα, άδικη όταν την ασκούν οι χαυγίτες για να προωθήσουν τη δική τους απεχθή ιδεολογία. Τώρα, αν οι βίαιοι πολίτες είναι οπαδοί μιας ιδεολογίας ή ενός κόμματος, αν είναι μια μερίδα κατοίκων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της γειτονιάς τους, αν είναι 5 φοιτητές που χτίζουν την πόρτα του πρύτανη στο όνομα του φοιτητικού κινήματος είναι μια άλλη ιστορία. Δικαιώνονται αρκεί να δηλώσουν ότι ασκούν τη βία στο όνομα του λαού. Κάπως έτσι γίνονται και οι χούντες. Κάποιοι «φωτισμένοι» αξιωματικοί ασκούν ένοπλη βία στο όνομα του λαού και παίρνουν την εξουσία. Και για να στηρίξουν τις ανοησίες τους θυμούνται την Γαλλική Επ...

του Λεωνίδα Καστανά από την Athens Voice Η εποχή των μνημονίων φαίνεται ότι τελειώνει. Το φασιστικό θηρίο λαβώθηκε ανεπανόρθωτα και ψυχορραγεί. Η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αφού κούρασε και κουράστηκε, αποχωρεί σιγά-σιγά από την πολιτική σκηνή. Οι εμφυλιοπολεμικές τριτοκοσμικές αντιπαραθέσεις ξεφτίζουν, ως όφειλαν. Οι υποσχέσεις επιστροφής στο παρελθόν φαντάζουν πια τόσο γελοίες. Οι μικροπολιτικές που θέλουν να διατηρήσουν ανέπαφες τις δομές του πελατειακού και κυρίαρχου κράτους αδυνατούν να δώσουν λύσεις. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η βία ως βασικό μέσο άσκησης πολιτικής οδηγεί μόνο σε μια ολοκληρωτική εθνική καταστροφή. H Ελλάδα εισέρχεται σε φάση εθνικής ανασυγκρότησης. Δεν είναι μια απόφαση της πλειοψηφίας, δεν είναι μια κοινή πρόταση του πολιτικού συστήματος, δεν είναι καν μια επιλογή των κυρίαρχων τάξεων. Είναι απλά μια φυσική αναγκαιότητα. Η ίδια η ζωή, το ένστικτο αυτοσυντήρησης των ανθρώπων, οι νόμοι της οικονομίας, το ευρωπαϊκό κεκτη...

Η ανεξάρτητη πολιτική κίνηση, που αποτελείται από επώνυμα στελέχη του αριστερου ανανεωτικού χώρου και της Κεντροαριστεράς, χαιρετίζουν την πρωτοβουλία των "59" για τη δημιουργία της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Σύμφωνα με ανακοίνωσή της , η πολιτική κίνηση ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Β συμμετέχει ενεργά στο διάλογο για την προγραμματική σύγκλιση και την κοινή δράση όλων ανεξαίρετα των δυνάμεων του σοσιαλδημοκρατικού κεντροαριστερού χώρου που δυστυχώς συνεχίζει να κινείται πολυδιασπασμένος και αποδυναμωμένος. Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Β έχει αναλάβει τα τελευταία 2 χρόνια, μαζί με άλλες κινήσεις και στελέχη του χώρου αυτού, πολλές πρωτοβουλίες με ανακοινώσεις, εκδηλώσεις και παρεμβάσεις των μελών της για την υπόθεση της κεντροαριστεράς. Στο πλαίσιο αυτό, χαιρετίζουμε την «Ανακοίνωση των 58» η οποία δίνει νέα μεγάλη ώθηση και δυναμική στον κοινό σκοπό. Το αποτέλεσμα βέβαια θα κριθεί στην πράξη. Θεωρούμε ότι για τη συνέχεια θα πρέπει: Α) Να ξεκινήσει άμεσα προγραμματικός διάλογος με α...

του Θάνου Οικονομόπουλου  Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια , ο Θεός ξεκαρδίζεται στα γέλια. Αλλά, πάλι, είναι στην φύση του ανθρώπου (πλασμένου από υλικά ονείρου, κατά τον Σαίξπηρ...) να κάνει σχέδια και να πορεύεται με οράματα. Αλλιώς, θα πάψει να κινείται, θα πάψει να υπάρχει- "το ανθρώπινο είδος, δεν μπορεί ν' αντέξει τόσο πολλή πραγματικότητα...", που λέει και ο Τ.Σ. Έλιοτ. Οι 58 προσωπικότητες που υπογράφουν το μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, της ελληνικής "Ελιάς" όπως ονομάστηκε από το (όχι και τόσο πετυχημένο...) ιταλικό προηγούμενο, είναι άνθρωποι σοβαροί και καταξιωμένοι στο χώρο τους. Οι περισσότεροι με πολιτική (υπό την ευρεία έννοια) παρουσία , έστω περιφερειακή, "συμπληρωματική"και όχι κατ' ανάγκην κομματική, στα δημόσια δρώμενα κυρίως στα χωρικά ύδατα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, όταν το τελευταίο αυτοπροσδιοριζόταν (άσχετα με τις εφαρμοσμένες πολιτικές του...) ως κεντροαριστερό. Μακρυά από μας κάθε ιδέας ...

Αχιλλέας Γραβάνης από τη Μεταρρύθμιση   Συμμετέχω στην Επιτροπή και στις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο χώρο του κέντρου, της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς. Δεν ενδιαφέρομαι να γίνω πολιτικός (είμαι ευτυχής στην εκπαίδευση και στην έρευνα). Θεωρώ όμως ότι οι εξαιρετικά ιστορικές συγκυρίες που βιώνει η χώρα, δεν μας επιτρέπουν να μείνουμε αδιάφοροι. Απαιτούν μια νέα συλλογικότητα, ανεπιτήδευτη συμμετοχή στα κοινά, υπηρέτηση επιτέλους του Εμείς και όχι του Εγώ. Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, είναι όμως απολύτως αναγκαίο για την σταθεροποίηση του πολιτικού μας συστήματος, την μείωση της πολιτικής πόλωσης που τόσα χρόνια ταλάνισε τον τόπο δίνοντας πρόσφατα χώρο στο φασισμό, την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων (ηλικιακά και πολιτικά) που βρίσκονται μέσα και έξω από την χώρα και που θα εργασθούν για την ανασυγκρότησή της. Στην προσπάθεια αυτή θα θέλαμε μαζί μας σημαντικούς φίλους και συνοδοιπόρους από την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, ...

1. Έκκληση - πρόσκληση Αυτό δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος. Είναι έκκληση και πρόσκληση. Απευθύνεται στους πολίτες, στα κόμματα, στις συλλογικότητες, στα πολιτικά πρόσωπα, στις συνδικαλιστικές, τις αυτοδιοικητικές και τις πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού.  Προσκαλεί όλους να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς ηγεμονισμούς. Υπάρχουν στιγμές στην πορεία ενός έθνους που οι ιστορικές πολιτικές παρατάξεις είναι υποχρεωμένες να επαναθεμελιωθούν, να ορίσουν ξανά την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλιώς παρακμάζουν και εξαφανίζονται. Η επαναθεμελίωση δεν γίνεται μόνο με προτάσεις, τεχνοκρατική επάρκεια, στόχους και εργαλεία. Χρειάζεται μια στρατηγική που να προβάλει τους εαυτούς μας στο μέλλον. Σε έναν Κόσμο που μεταβάλλεται, σε έναν χαοτικό καπιταλισμό κ...