μη μαδας τη μαργαριτα

του Τάσου Ανθουλιά Κάποιος φίλος με ρώτησε γιατί είναι εντελώς αδύνατο να υπάρξει (στο ορατό μέλλον ή ακόμα και μέχρι το τέλος της ζωής μου) μια καλή γενική εκπαίδευση (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) στην Ελλάδα. Για τους εξής λόγους: (1) Η γενική εκπαίδευση είναι απολύτως ανάλογη της κοινωνίας μέσα στην οποία αυτή λειτουργεί. Δεν μπορεί να πάει κόντρα στις γενικές αντιλήψεις. Έχετε δει τις μανάδες που επισκέπτονται τους δασκάλους του δημοτικού; Τι λένε, τι ζητούν από τους δασκάλους, ποιες είναι οι επιθυμίες τους; Τι ζητούν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση οι γονείς των μαθητών, εκτός από βαθμούς και προετοιμασία για να μπουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο και να πάρουν ένα «χρήσιμο» χαρτί; Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού μετά το πάρτι δεν έχει κανένα απολύτως πραγματικό ενδιαφέρον για την Παιδεία. (2) Η ελληνική κοινωνία δεν θεωρεί πως η εκπαίδευση είναι μια επιστήμη, όπως ας πούμε, η ιατρική. Έτσι ο καθένας μπορεί να έχει «άποψη» και να λέει ό,τι του κατεβ

Επειδή εμείς εδώ στην τριτοκοσμική Ελλάδα ασχολούμαστε μόνο με τις ανούσιες και αναίτιες εκλογές μας, ένα παλιότερο άρθρο του Plamen Tonchev που αναδημοσιεύεται στη Μαργαρίτα επικαιροποιημένο από το συγγραφέα του.(leo) του Plamen Tonchev Στις 6 Σεπτεμβρίου 2014 στο Ντόρτμουντ η εθνική Σκωτίας αντιμετώπισε τους Γερμανούς σε προκριματικό αγώνα εν όψει του Euro-2016. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές επικράτησαν δύσκολα με 2:1 και η αγωνία κορυφώθηκε στο 66 ο λεπτό, όταν για τους φιλοξενούμενους ισοφάρισε προσωρινά ένας παίκτης τους με το εξόχως σκωτσέζικο όνομα …Ikechi Anya. Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής είναι γιος Νιγηριανού και Ρουμάνας που ζουν χρόνια τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η συμμετοχή του Ikechi Anya στην εθνική Σκωτίας δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί είδηση, αν λίγες μέρες αργότερα δεν διεξαγόταν το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ως γνωστόν, το αίτημα των αποσχιστών ηττήθηκε, αλλά προέκυπτε αβίαστα το ερώτημα: Γιατί, αφού θεωρείται αποδεκ

του Παναγιώτη Γκλαβίνη από το Capital Είναι γνωστή η αγάπη της Γερμανίδας Καγκελαρίου για το ποδόσφαιρο. Νομίζω πως, αν της το ζητούσαν, ούτε η ίδια θα τολμούσε να κάνει τόσο βολική γι’ αυτήν την ενδεκάδα που θα ήθελε να έχει απέναντί της το επόμενο διάστημα, όπως την έκανε προχθές ο ελληνικός λαός και την σχημάτισε κατ’ εντολήν του ο κ. Τσίπρας. Σε περίπτωση που δεν τηρήσουμε τα συμπεφωνημένα, η δουλειά της θα είναι τώρα πιο εύκολη. Όχι ότι θα χαριζότανε σε μια κυβέρνηση της ΝΔ εάν ούτε αυτή τηρούσε το νέο Μνημόνιο. Το απέδειξε, άλλωστε, στο παρελθόν. Πλην όμως, με Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, υπάρχει συνέχεια. Η συμφωνία της τελευταίας ευκαιρίας δόθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα και κόμματα, τα οποία ήδη καλούνται να υλοποιήσουν ό,τι συμφώνησαν, διαφορετικά όλοι εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες χωρίς πολλές εξηγήσεις, ούτε και αναστολές. Ας μην ξεχνάμε, ότι εμείς θα τα έχουμε αποφασίσει όλα, με την ψήφο μας και εν γνώσει μας αυτή τη φορά. Λόγος για τον οποίο ίσως και να ερωτηθήκαμε

Ο φίλος μας Ν. Μπίστης ελπίζει ακόμα σε μια ευρύτερη συνεργασία των δυνάμεων του μεταρρυθμιστικού κέντρου.  από τη Μεταρρύθμιση Το αποτέλεσμα είναι κακό , θα βάλει την χώρα σε μεγαλύτερη περιπέτεια  και πρακτικά αυτό θα φανεί τους επόμενους μήνες. Μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος- σε απόλυτους αριθμούς βέβαια συνεχώς μειούμενο- επιμένει αυτοκαταστροφικά στο λάθος. Η συνείδητοποίηση της πραγματικότητας καθυστερεί πάντοτε έναντι της πραγματικότητας και αυτή την εναρμόνιση θέλησε να προλάβει  ο Τσίπρας προκηρύσσοντας εκλογές. Στην επιδίωξη του τον διευκόλυναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις 14 Αυγούστου παρέχοντας του λευκή επιταγή χωρίς να συνδυάσουν την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου με όρους όπως η μή προκήρυξη εκλογών ή η αλλαγή του εκλογικού νόμου η η συγκρότηση κυβέρνησης ευρέως φάσματος. Του έδωσαν απλόχερα τo σκοινί για να τους κρεμάσει και αυτός δεν καθυστέρησε. Ανανέωσε έτσι την εντολή χωρίς να ανανεώσει σε τίποτε την πολιτική του και αυτο θα το συνειδητοποιήσου

Ένα προφητικό κείμενο του Δημήτρη Σκάλκου από τα 2012 Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος στην ιστορία των πολιτικών ιδεών ώστε να αντιληφθεί τις εκλεκτικές συγγένειες των πολιτικών άκρων, όπως αυτές εκδηλώνονται στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Ένας αριστερόστροφος και δεξιόστροφος «εθνο-λαϊκισμός» φαίνεται να κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο. Εθνικισμός, συνωμοσιολογία, επιθετικός αντι-κοινοβουλευτισμός, αντι-καπιταλισμός, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα ανομοιογενών πολιτικών υλικών που εμποδίζει την κριτική σκέψη και το νηφάλιο διάλογο. Μια αντι-φιλελεύθερη αριστερά και μια εξίσου αντιφιλελεύθερη δεξιά διαγκωνίζονται απροκάλυπτα για τη νομή της εξουσίας, ξηλώνοντας πόντο-πόντο το κουβάρι των φιλελεύθερων θεσμών. Αυτή η σύμπτωση απόψεων δεν είναι διόλου τυχαία. Αντίθετα, εκφράζει βαθύτερες συγκλίσεις σε επίπεδο αρχών, ιδεών και αντιλήψεων. Αν και δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι θεμελιώδεις διαφορές και οι έντονες αντιπαλότητες ανάμεσα στα πολιτικά άκρα, πρόκειτ

από την HUFFINGTON POST Λοιπόν Κεμάλ, Αύγουστος, ταξιδάκι στην Ελλαδίτσα, και ξεκινάς για ένα εξοχικό μέρος. Για 130 χιλιόμετρα αφού αφήσεις την εθνική, δεν βλέπεις πινακίδα οδικής κυκλοφορίας, ούτε μια, που να μην είναι μπουγελωμένη ή και διάτρητη από σκάγια. Βλέπεις ο χουλιγκάνος της Θύρας 33 που αποφοίτησε από Πρότυπο της Δωρεάν πρέπει να εκτονωθεί. Γιατί πήραν πάλι το πρωτάθλημα οι καταραμένοι οι γαύροι. Και δεν γίνεται αλλιώς, το κυνήγι των λαθρομελαμψών στις φραουλιές του κάμπου χρειάζεται λίγη εξάσκηση. Ευγνωμονείς τον εφευρέτη του GPS. Το τοπίο αριστερά και δεξιά στο δρόμο, συγκλονιστικά νεοελληνικό: μιλιούνια από πλαστικές σακούλες και μπουκάλια. Κατά διαστήματα, μπάζα, και καμένες εκτάσεις πεύκων, κρανίου τόπος. Σταματάς στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, αυτό με Το παγκάκι. Από τα καλύτερα vista points του κόσμου. Όλο το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου μπροστά σου, χωρίς τέλος, ναι, θάλασσα δίχως σύνορα. Η θέα προς το παγκάκι (βλέπε φωτογραφία) μοναδική, αλλά λιγότερο ε

«Αυτή τη φορά, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι σοβαρολογούμε. Απαιτούμε σεβασμό στις συμφωνίες που έχουμε κάνει. Αν δεν γίνουν σεβαστές, η αντίδραση της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα είναι διαφορετική» τόνισε ο Γιούνκερ στην Αθήνα στις αρχές του μήνα. Ο Σόιμπλε, πριν μια βδομάδα, στο Ecofin, παρουσίασε ανεπισήμως σχέδιο ζητώντας να υιοθετηθούν κάποιοι κανόνες βάσει των οποίων θα επιτρέπεται η χρεοκοπία μιας χώρας εντός της νομισματικής ένωσης. Οι ελληνικές εκλογές δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την Ευρώπη. Είναι πια θωρακισμένη. ¨Οποιος και να βγει θα πρέπει να ψηφίσει τους 120 εφαρμοστικούς νόμους, μόνο για το τρέχον έτος. Οι τρημινιαίες αξιολογήσεις θα είναι καθοριστικές για τη ροή του χρήματος προς την Ελλάδα. Τα παιχνίδια έχουν τελειώσει από καιρό. Συνεπώς, οι ελπίδες των 768.000 ΔΥ, των 813.000 αγροτών ή «αγροτών» και των 2.654.198 συνταξιούχων για λείανση των μνημονιακών αιχμών και διατήρηση κάποιων ή όλων των κεκτημένων της προηγούμενης περιόδου φαίνονται αλλά και είνα

από την Καθημερινή Ευρώπη δεν είναι μόνο το κοινό νόμισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε απόκλιση από την Ευρώπη. Δεν είναι μια μικρή παρένθεση ή μεγάλη παράκαμψη. Είναι ανώφελη περιδίνηση σε εποχή όπου γεωπολιτικά επιβάλλεται ο απόλυτος συντονισμός με την ΕΕ. Η σχισματική λογική του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο γενετικό του υλικό, στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης. Η σχισματική του υπόσταση αποδείχθηκε στην επτάμηνη εφιαλτική διακυβέρνηση και στην «διαπραγμάτευση». Την εικονογράφησαν πρόσωπα όπως ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου (Ζωή), ο Κατρούγκαλος και η Χριστοδουλοπούλου (Τασία). Απότοκο της γενετικής του «ανωμαλίας» είναι η ασάφεια στο θέμα των κυβερνητικών συμμαχιών. Ζητά αυτοδυναμία, δηλαδή να είναι μόνος , στην εποχή που η κρίση, εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, οδηγεί στο «μαζί». Θεωρεί ότι ξεφεύγει -, με την αυτοδυναμία- από την υποχρέωση να δηλώσει πως και με ποιον θα συνεργασθεί. Δεν μπορεί και δεν θέλει, γιατί στο θέμα της διακυβέρνησης και των συμμαχιών ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπασθεί εκ

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει στην προπαγάνδα του τα ζητήματα της διαφθοράς και της διεφθαρμένης ολιγαρχίας (καναλάρχες, εκδότες λίστα Λαγκάρντ κτλ) θολώνει σκόπιμα την εικόνα της ελληνικής χρεοκοπίας. Την ορίζει πρωτίστως ως αποτέλεσμα σκανδάλων και διαφθοράς των ελίτ και όχι ως αποτέλεσμα κατάρρευσης ενός ολόκληρου οικονομικού και πολιτικού μοντέλου (υποπαραγωγικού, υπερκαταναλωτικού, πελατειακού).  Περιγράφει τη χρεοκοπία με κεντρική ερμηνεία τον Τσοχατζόπουλο, τα υποβρύχια, τους απλήρωτους φόρους των καναλαρχών, την καθίζηση του ασφαλιστικού ως αποτέλεσμα του PSI κτλ. Σκόπιμα αφήνει απέξω το πελατειακό κράτος, κλείνει το μάτι στη «λαϊκή» φοροδιαφυγή, αποσιωπά τις ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, υπονοεί ότι η χρεοκοπία αντιμετωπίζεται με δίκες (ο Καμμένος αυτό το χαρτί παίζει). Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό σχήμα βολεύονται όλα τα λαϊκιστικά στερεότυπα. Το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», το «δεν πληρώνω», τα «ψίχουλα που παίρνει ο φτωχός από το τραπέζι», η «ανθρωπιστική κρίση» της πρωϊ

από το Dimart Απ’ ό,τι φαίνεται, οι επικείμενες εκλογές θα αποτελέσουν μια σημαντική τομή για την πολιτική πορεία της χώρας, ακριβώς επειδή παρουσιάζουν ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που δεν υπήρχαν στις εκλογές του προηγούμενου Ιανουαρίου. Η αντιμνημονιακή δημαγωγία μειώθηκε, τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου αυξήθηκαν, η βούληση για συνεργασίες και συναινέσεις μοιάζει πλέον υποχρεωτική, (και πάντως επιβεβλημένη από τη διαφαινόμενη οριακότητα του αποτελέσματος), με εξαίρεση την προεκλογική ρητορεία της επιθυμητής αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω-κάτω, οι πιθανοί νικητές, «ασχέτου αποτελέσματος», όπως θα έλεγε και η κ. Γεροβασίλη, θα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν: ο κ. Μεϊμαράκης γιατί «έβγαλε τη ΝΔ από τον πάγο», ο κ. Τσίπρας γιατί «κράτησε το μαγαζί», ακόμη και με σπασμένη τη τζαμαρία. Μένει να δούμε την τελική και —ελπίζω— ώριμη επιλογή ενός συμμαχικού κυβερνητικού σχήματος ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που θα έχει συμφιλιωθεί με τη βασική επιταγή της εφαρμογής

Από την Καθημερινή Εν ονόματι της όποιας «νιότης» και της «συνέπειας» στα παλιά συνθήματα, πολλοί σημερινοί σύντροφοι του κ. Τσίπρα θα διαφοροποιηθούν και πάλι από αυτόν. Σπεύδω ευθύς εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι, για μένα, η ψήφος υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι διαφορετική από την ψήφο που του δόθηκε τον περασμένο Γενάρη. Οχι γιατί άλλαξε από τότε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε γιατί το κόμμα του τάχα «ωρίμασε» μετά την αποχώρηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Αλλά γιατί η συμφωνία της 13ης Ιουλίου και η υπογραφή του Γ΄ Μνημονίου, όσο και αν δεν έλυσαν όλες τις εκκρεμότητες, τοποθετούν τον ΣΥΡΙΖΑ στο σωστό στρατόπεδο, δηλαδή από τη μεριά της Ευρώπης. Κάτι που έως τις 12 Ιουλίου ήταν ακόμη ζητούμενο. Αν η ανωτέρω διαπίστωση ισχύει, εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω πια τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του ως αντιπάλους, αλλά ως εν δυνάμει συμμάχους, με τους οποίους καλούμαστε να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη για την έξοδο από την κρίση και την αναγέννηση της πατρίδας στην ενωμένη Ευρώπη. Θα ήταν λάθος παρ