μη μαδας τη μαργαριτα

Σχόλιο Μαργαρίτας: Τόσα ρεπορτάζ, τόσες ζωντανές συνδέσεις, γιατί δεν μάθαμε τίποτα απ' όσα είδε ένας αυτόπτης μάρτυρας;  Ο ζωγράφος Δημήτρης Γέρος, που ζει αρκετούς μήνες το χρόνο στη Μυτιλήνη, φωτογραφίζει και περιγράφει την ιδιόμορφη κατάσταση που επικρατεί στο νησί, με τους ανέστιους πρόσφυγες, τους απελπισμένους μετανάστες και ορισμένες ανεξέλεγκτες ΜΚΟ. Είναι γνωστό πως κάθε μεγάλη οικονομική ή πολιτική κρίση δημιουργεί και τροφοδοτεί μια τεράστια βιομηχανία η οποία πλουτίζει αισχροκερδώντας. Το μεταναστευτικό, που τόσο πολύ μας απασχολεί τον τελευταίο χρόνο, έχει κάνει πλούσιους πλήθος άθλιων Τούρκων διακινητών, ιδιοκτήτες εργοστασίων πλαστικών βαρκών, βιομηχανίες ντιζελομηχανών, βιοτεχνίες ακατάλληλων σωσιβίων, ξενοδόχους, εστιάτορες, εμπορικά καταστήματα κ.ά. Εχει επίσης κάνει πλούσιους και πολλούς Ελληνες που εκμεταλλεύονται την άγνοια και την ανάγκη των προσφύγων και μεταναστών που ξεκινούν ένα μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι χωρίς να γνωρίζουν καμιά γλώσσα, πλην τ...

Παραφράζοντας ένα παλιό σύνθημα, θα έλεγα ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχουν και οι μαντήλες (με όλα τα ιδεολογικά συμφραζόμενα κάτω από αυτές). Η παραπάνω έρευνα ανιχνεύει τα όρια, τις δυσκολίες, τις αντιφάσεις και τις συνέπειες της άνευ όρων παράδοσης στην politically correct στάση του ανένδοτου δικαιωματισμού, στην χωρίς κανόνες ανεκτικότητα, στην έκπτωση του πολιτιστικού σχετικισμού. Πόσο μεγάλη άραγε είναι η απόσταση ανάμεσα στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την πε ριχαράκωση των κλειστών μουσουλμανικών κοινοτήτων των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, που ανεμίζουν επιθετικά τη διαφορετικότά τους εναντίον των καταστατικών αρχών του κοσμικού κράτους και του φιλελεύθερου ήθους, ιδιαίτερα μάλιστα στις συνθήκες της παρούσας έντασης. Ο μακελάρης του Παρισιού διέφευγε τη σύλληψη, προστατευόμενος από μια τέτοια κοινότητα πέντε μήνες. Και είναι και κάτι ακόμη. Η απροϋπόθετη ανεκτικότητα, παρακινούμενη είτε από το δικαιωματισμό φιλελεύθερης κοπής είτε από την ανοησία της αριστ...

Μετάφραση από τα Γαλλικά από τη Μαρία Παπαδοπούλου:  Στο Ιράν, η Chahdortt Djavann φόρεσε για δέκα χρόνια τη μαντήλα. Ήταν αυτό ή θάνατος. Το ότι την αποδέχονται στη Γαλλία θυμώνει τη συγγραφέα. Η Chahdortt Djavan n, νέα ευαίσθητη τριανταπεντάχρονη γυναίκα, γοητευμένη από τη γαλλική γλώσσα όταν έφτασε στη Γαλλία από το Ιράν πριν από δώδεκα χρόνια, βούτηξε την πένα της σε όξινο μελάνι για να γράψει το "Bas les Voiles". Η ίδια μαντηλοφόρα από τα δεκατρία έως τα εικοσιτρία της χρόνια, αναστατώνεται όταν βλέπει στους δρόμους της χώρας υποδοχής της, όλο και περισσότερες νεαρές με το κεφάλι σφιχτοδεμένο με ένα σκούρο ύφασμα. Θυμώνει με κάποιους λόγιους Γάλλους, που στο όνομα του σεβασμού της πολιτιστικής διαφορετικότητας, γίνονται συνένοχοι, κατά τη γνώμη της, με τους ισλαμιστές. Σε αυστηρό τόνο, κάνει έκκληση στη λογική, στη λαϊκότητα και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την απαγόρευση της μαντήλας, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε όλους τους δημόσιους οργανι...

Μέσα στα μεγάλα προβλήματα της πολιτικής, της οικονομίας και του προσφυγικού δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το πρόβλημα της εκπαίδευσης – μιας εκπαίδευσης που συμμετείχε στη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει, δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά, δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει θετικά μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα. Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα υπάρξει μια διαφορετική πολιτική πραγματικότητα είναι ανάγκη να προετοιμαζόμαστε και να σκεφτούμε ποιες μπορεί να είναι οι βασικές προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την ελληνική γενική εκπαίδευση (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) από ένα χώρο προετοιμασίας ανεύθυνων δημόσιων υπάλληλων (όπως, δυστυχώς, είναι σήμερα) σε ένα χώρο ανάπτυξης της σκέψης και της δημιουργικότητας για την προετοιμασία ένταξης σε μια παραγωγική ζωή με ουσιαστικά ενδιαφέροντα. Και, φυσικά, χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την επικρατούσα αντίληψη για την εκπαίδευση και να χρησιμοποιήσουμε τη λογική που είν...

από το Books' Journal Όταν θυμάσαι τον Κρόιφ ως ποδοσφαιριστή από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κι όχι μόνο ως προπονητή της Μπαρτσελόνα τη δεκαετία του 1990 πρέπει να παραδεχθείς ότι μάλλον σε πήραν τα χρόνια. Αλλά σε παρηγορεί η σκέψη ότι είχες το προνόμιο να δεις ζωντανά έναν από τους μεγαλύτερους μάγους της μπάλας όλων των εποχών. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον μεγαλύτερο. Δεν έχω δει ζωντανά τον Πελέ – είπαμε, μας πήραν τα χρόνια, αλλά όχι κι έτσι! Τον αναφέρω, όμως, γιατί συμμετέχει στην πεντάδα που πάντα θα τροφοδοτεί τη συζήτηση για το ποιος έχει τα σκήπτρα του καλύτερου παίκτη ever – μια πεντάδα, στην οποία προστίθενται ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν και ο σημερινός Μέσι. Έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων και η συζήτηση αυτή θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα, καθώς θα μπουν κι άλλα μεγάλα ταλέντα στο πάνθεον του ποδοσφαίρου. Αλλά η δική μου συμβολή σ’ αυτή την ατέρμονη συζήτηση είναι ότι –μέχρι τώρα– ο Κρόιφ ξεχωρίζει. Πιθανώς επικρατεί στα σημεία, ...

μια ανάρτηση στο fb - "Φταίει ο διαχρονικός δυτικός ιμπεριαλισμός". Μπούρδες. Αποικίες είχαμε και στη Ν.Αμερική και στην Αφρική και στη νοτιοανατολική Ασία. Στις χώρες αυτές δεν εμφανίστηκαν αντίστοιχα φαινόμενα τρομοκρατίας. Αυτού του είδους η τρομοκρατία συνδέεται με μια συγκεκριμένη εξτρεμιστική εκδοχή του Ισλάμ και όποιος το παραβλέπει απλώς στρουθοκαμηλίζει. - "Φταίει η φτώχεια και η περιθωριοποίηση". Υπεραπλούστευση. Ο Μπιν Λάντεν ήταν ζάμπλουτος. Οι δράστες της 9/11 ήταν μεσοαστοί, απόφοιτοι Πολυτεχνείου, επαγγελματίες. Οι Σαουδάραβες και Καταριανοί που τους χρηματοδοτούν ειναι ζάμπλουτοι και δεν τους έπιασε ο πονος για τους φτωχούς. Σε χώρες της Αφρικής κ της Ασίας υπάρχει μεγαλύτερη φτώχεια απο ο,τι στη Συρία ή το Ιράκ, χωρίς ανάλογα φαινόμενα. Περιθωριοποιημένοι και φτωχοί υπάρχουν και μεταξύ χριστιανών ή άθεων. Δεν έγιναν τρομοκράτες. Σαφώς και παίζουν ρόλο η φτώχεια και η περιθωριοποίηση, όμως δεν μιλαμε για σχεση αιτίου-αιτιατού κ...

Της Σώτης Τριανταφύλλου (Liberal) Η χθεσινή σφαγή στις Βρυξέλλες, η αναμενόμενη που απεδείχθη αναπόφευκτη, είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός πολέμου που έχει κηρυχθεί μονομερώς: από την πλευρά της η Δύση πασχίζει, αδέξια, να βρει ειρηνικές λύσεις. Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο, η επίθεση αυτή εναντίον της Δύσης έχει μια σειρά αιτίες: μερικές σχετίζονται με τη φύση του Ισλάμ, άλλες με το πώς η δυτική κοινωνία απέτυχε στην ένταξη, πολύ περισσότερο στην αφομοίωση, των μουσουλμάνων μεταναστών. Προσετέθη η αμερικανική και ευρωπαϊκή στρατηγική στο διεθνές πεδίο (συμμαχίες με ισλαμικές χώρες, επεμβάσεις σε άλλες) που ενέτεινε το ιστορικό μίσος σε μια συγκυρία εκβαρβαρισμού του Ισλάμ. Αυτή τη στιγμή έχουμε απέναντί μας έναν ολισθηρό εχθρό που μάχεται από το εσωτερικό μας. Δεν πρόκειται για την εκδίκηση των ταπεινωμένων, πρόκειται για κατακτητικό και καταστροφικό πόλεμο: Τι θέλουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι απλή και, μαζί, σύνθετη: έχουν ...

Σχόλιο Μαργαρίτας: Ως άτομα πολλοί και πολλές θα σπεύσουν να βολευτούν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου το έχουν κάνει ήδη άλλοι πολλοί. Πάντα με πρόσχημα την "επέλαση του νεοφιλελευθερισμού" που αντιπροωπεύει ο Κυριάκος. Κυρίως άνθρωποι της "δημοκρατικής αριστεράς" που είναι "μεταρρυθμιστές" αλλά όχι και δεξιοί. Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς δεν θα το κάνουν. Θα προσπαθήσουν να διασωθούν μόνα ή παρέα με στόχο να συνεργαστούν μετά. Πάντα με μπαμπούλα τις μεταρρυθμίσεις που φοβούνται ότι πιθανόν να κάνει ο Κυριάκος. ¨Ολα για το αριστερό αδηφάγο κράτος. Τι έρωτας και αυτός;   Από την Καθημερινή Ο αριστερός λαϊκισμός υπερασπίζεται τους φτωχούς με “εχθρό” τον νεοφιλελευθερισμό και ο δεξιός λαϊκισμός υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα με “εχθρό” τον ισλαμισμό ή την  ξενοφοβία. Κοινό στοιχείο το μίσος προς τους αντιπάλους. Τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα της Ευρώπης χάνουν δυνάμεις και προς τις δύο κατευθύνσεις, μη μπορώντας να διατηρήσουν την προηγού...

Σχόλιο Μ:  Στην περίπτωση των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη η δικαιοσύνη έτρεξε ως όφειλε και δεν αποφυλακίστηκε κανένας λόγω 18μηνου. Και ορθώς. Στην περίπτωση του Ρουπακιά η δικαιοσύνη έχασε ταχύτητα σε μια παρόμοια δολοφονία με πολιτικό μανδύα. Γιατί; Μήπως γιατί η ΧΑ διαβάζεται ως ακραίο καταφύγιο αντιμνημονιασμού και αντισυστημικότητας που λέει και ο Π. Παναγιωτόπουλος ακριβώς από κάτω; Μην κρυβόμαστε όμως τόσο πολύ γιατί η υποκρισία όταν διαρκεί πολύ γίνεται παθολογική αυτοπαγίδευση στο ψέμα.  Η Χρυσή Αυγή είναι πρωτίστως πολιτικό θέμα, που όφειλε να λάβει και πολιτειακά χαρακτηριστικά εάν υπήρχε η βούληση των αντιπάλων της να την αντιμετωπίζουν. Το Πολίτευμα θα έφτανε στο ελαστικό όριο του ενδεχομένως αλλά θα είχε προστατευτεί η ιστορική του προοπτική. Η δημοκρατία λοιπόν δεν θεώρησε την Χρυσή Αυγή εχθρό της και συνεπώς δεν την πολέμησε- παρά μόνον στο δ ιάστημα που ακολούθησε την δολοφονία Φύσσα και αυτό με αμφισβήτηση από μέρος της τότε κυβέρνησης - η οποία όμως...

από την Athens Voice Tις τελευταίες εβδομάδες πολιορκούμεθα  από το προσφυγικό πρόβλημα, αλλά και από ποικίλους τρόπους παρουσίασής του από ΜΜΕ και πολιτικούς. Εστιάζοντας στο δεύτερο σκέλος, δηλαδή της πρόσληψης/θεώρησης, σχολιάζω ορισμένα ζητήματα. 1. Μια «νεοφιλελεύθερη» μεταναστευτική πολιτική; «Νεοφιλελευθερισμός»: αυτός ο αρκούντως ασαφής όρος, που τον χρησιμοποιούν καταγγελτικά κυβερνητικοί παράγοντες (δόκτορες και μη), ταιριάζει νομίζω στην περιγραφή της ασκούμενης από τους ίδιους πολιτικής. Έχουμε συστηματική υποκατάσταση της παρουσίας του κράτους από ιδιωτικές πρωτοβουλίες (ΜΚΟ και εταιρείες) και, το κυριότερο, προσδοκία ότι το πρόβλημα θα «αυτορυθμιστεί»: οι μεν πρόσφυγες/μετανάστες απογοητευμένοι θα φύγουν από την Ειδομένη, οι δε επίδοξοι στα τουρκικά παράλια θα πάρουν το σήμα. Λίγο σαν τα σήματα που εκπέμπει η αγορά σε παραγωγούς και καταναλωτές. Οσμή «νεοφιλελευθερισμού»; 2. Το ιστορικό «βάθος» ως αναλυτική ρηχότητα; Πρόσφατα, ο ΣΚΑΙ στις 6 (ενδεχομένως κα...

Από το books Journal Εδώ και καιρό στη χώρα, ήδη από τις ιαχές του δραχμισμού, στο όνομα του λαού διαμεσολαβείται ο πιο ακραίος ελιτισμός. Και είναι πράγματι ελιτισμός, και μάλιστα πρόστυχος, όταν το σύνορο ή το νόμισμα προσλαμβάνονται σε μια αυθαίρετη, αναρχίζουσα διάσταση, η οποία μπορεί να καταλυθεί ακαριαία χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψη οι αντοχές και η κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός αδιαφανούς ανοιχτού «δραχμοσυνόρου».  Ένα εντασιακό χαρακτηριστικό της εγχώριας αριστερής θεολογίας είναι η δημιουργία μίας εικόνας του εαυτού που διεκδικεί το ρόλο του συλλογικού υποκειμένου της Ευρώπης. Το έκανε αποτυχημένα στην περίπτωση του αντιμνημονίου με τον τυχοδιωκτισμό υπέρβασης της λιτότητας, το επαναλαμβάνει μετασχηματίζοντάς το σε εκείνην του προσφυγικού. Η βολονταριστική οπτική της παγκόσμιας μεταβολής, σχηματικά το «εδώ, τώρα, αλλάζει η ιστορία με εμάς πρωταγωνιστές», ένας ναΐφ εξαιρετισμός, ένας ατελέσφορος δικαιωματισμός, αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το αφετ...