μη μαδας τη μαργαριτα

Το ελληνικό ζήτημα των ημερών δεν είναι απλά να ηττηθούν οι Συριζανέλ που μας ταλαιπωρούν και από τη θέση του οδηγού. Το ζήτημα είναι να ηττηθεί η ιδεολογία που τρώει τα σωθικά της χώρας και έχει επιμολύνει σύσσωμη την κοινωνία και το πολιτικό της σύστημα. Να ηττηθεί ο ελληνοκεντρικός κομμουνισμός με λεφτά. Τις δεκαετίες 50 και 60 ζούμε στο σκληρό κράτος της δεξιάς. Οι νικητές του εμφυλίου επιβάλλουν ολοκληρωτικά την εθνικιστική ιδεολογία και την αναπαράγουν με πυγμή. Ο χριστιανικός ελληνοκεντρισμός συνεπικουρούμενος από την Εκκλησία ηγεμονεύει ως αντίπαλο δέος του σοσιαλιστικού κινδύνου αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το διεθνές ψυχροπολεμικό κλίμα. Παραδοσιακός αντικομμουνισμός, παλάτι, βία, νοθεία και τρομοκρατία, εκτοπίσεις, λογοκρισία συνθέτουν το σκηνικό της πολιτικής ζωής της χώρας. Παράλληλα όμως η ανάγκη ανασυγκρότησης επί των ερείπιων του πολέμου και του διχασμού επιβάλλουν την οικονομική ανάπτυξη. Αυτή συντελείται μέσω της αμερικάνικης βοήθειας και της ενίσχ

Με εκφράσεις όπως «χωρίς ίχνος τσίπας, πολιτική τύφλωση, νεοφιλελεύθερη απανθρωπιά, σπέκουλα, φτηνός εντυπωσιασμός, ρατσισμός, αλητεία», άρθρο της ΕφΣΥΝ κατηγορεί την ATHENS VOICE γιατί δημοσίευσε το «πόθεν έσχες» της Κ. Κούνεβα. Είναι αδύνατον να συνδυάσεις τη σφοδρότητα  της επίθεσης με την δημοσίευση της A.V. Η Α.V. δημοσίευσε το «πόθεν έσχες» της Κ.Κ. μαζί με δεκάδες άλλα «πόθεν έσχες» πολιτικών όπως έκαναν όλα τα Μέσα ενημέρωσης αυτές τις μέρες. Το έκανε μάλιστα χωρίς κανέναν απολύτως σχολιασμό. Υπενθύμισε τη φρικτή επίθεση εναντίον της και διευκρίνισε ότι τα δηλωθέντα ποσά προέρχονται από δωρεές. Κάποια άλλα Μέσα ενημέρωσης έθεσαν και ερωτήματα, όπως κάνουν τα ΜΜΕ για όλους τους πολιτικούς. Και καλά κάνουν. Εμείς δεν το κάναμε. Γιατί πιστεύουμε ότι όταν έχεις μπροστά σου ένα δράμα όπως της Κούνεβα, κοιτάζεις παρακάτω, δεν παίρνεις εκεί το μικροσκόπιο. Πέρα απ' αυτό όμως, στο συγκεκριμένο θέμα, οι αναίτιες επιθέσεις έπεσαν στην περίπτωση. Γιατί η ATHENS VOICE από τ

Διαβάζοντας διάφορες αναλύσεις ειδικών και μη σχετικά με την νέα πολιτική των ΗΠΑ λόγω της εκλογής του Τραμπ και τις επιπτώσεις από αυτήν στα Ελληνικά πράγματα , θα προσπαθήσω συνοπτικά να διατυπώσω και εγώ τις δικές μου απόψεις επιθυμώντας να συμβάλω στην ορθολογική διερεύνηση του θέματος και θέλω να πιστεύω χωρίς ιδεολογική φόρτιση. Κατ’ αρχήν ας ξεκινήσω λέγοντας ότι οι εξτρεμιστικές απόψεις του Τραμπ στην προεκλογική περίοδο σε συνδυασμό με την υπεροψία και τον πολυτελή βίο του είχαν δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο τείχος που εμπόδιζε κάθε Ευρωπαίο διανοούμενο να τον δει με συμπάθεια ή με κατανόηση. Εκ των υστέρων και εκτιμώντας καλύτερα την προσπάθεια του να συνδυάσει την ακραία προεκλογική ρητορική του με πιο ρεαλιστικές θέσεις βλέπω ότι οι προεκλογικές απόψεις του ήταν ένα προπαγανδιστικό νέφος που του επέτρεψε να βγει νικητής σε έναν αγώνα ενάντια στο Στρατιωτικό & Βιομηχανικό κατεστημένο που είχε καταφέρει να ελέγξει το Δημοκρατικό Κόμμα και την μαχητική και υπερ

 από το books' Journal (Νοεμβρίου 2016) Είναι  η φύση τέλεια; Η  ωραιότητα και η αρμονία μήπως κρύβουν και ατέλειες; Το ανόργανο Σύμπαν δείχνει άψογη λειτουργία, η ζωντανή φύση του πλανήτη μας όχι απολύτως. Π.χ. στο βιογεωχημικό κύκλο του φωσφόρου, η ανακύκλωση δεν είναι εξασφαλισμένη, εγκυμονώντας μόνιμο κίνδυνο ολικής κατάρρευσης της Βιόσφαιρας. Η φύση, επιλέγοντας το φώσφορο ως στοιχείο ζωτικό για τους οργανισμούς, πήρε σημαντικό ρίσκο. Ο «τέλειος σχεδιασμός» απουσιάζει, απλώς η «σοφία» της ζωντανής φύσης οφείλεται στη συσσωρευμένη εμπειρία εξέλιξης εκατομμυρίων χρόνων, όπου τυχαίες ευκαιρίες γίνονται επιτυχημένοι οργανισμοί μέσα από την αναγκαιότητα της φυσικής επιλογής. Η ιδέα της ιερής φύσης ικανοποιεί κάποια κρυμμένη πτυχή του ανθρώπινου πνεύματος. Ο προ-επιστημονικός τρόπος σκέψης ερμήνευε τη φύση τελεολογικά, κάποιες μεταμοντέρνες απόψεις αναδιπλώνονται προς μυστικισμούς και προκαταλήψεις. Η θετική θεώρηση θέτει τη ζωντανή φύση στο πλαίσιο μιας μηχανιστικής

Στον Τάσο τον Καρκατζέλη που την κοπάνησε νωρίς από τον κόσμο τούτο, και δεν έπρεπε. Χριστούγεννα. Σα μεγαλοβδομάδα είναι. Ούτε καν το εορταστικό πήξιμο στους δρόμους. Μόνο ότι έχει σχέση με φαγητό κινείται. Είναι το τελευταίο που απέμεινε. Η επιβίωση. Τρώω, άρα υπάρχω. Τα παλιά μεγαλεία έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια, αλλά σήμερα μας τέλειωσε και η ελπίδα. Ο μέσος αφελής πολίτης αυτής της χώρας και ο μέσος παντελώς αγράμματος καταλαβαίνει ότι ο Αλέξης της καρδιάς του δεν κατάφερε να κάνει το γάιδαρο να πετάξει και έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη. Και δεν βρίσκει πια και κάτι ανάλογο να πιαστεί. Ανοίγει το βιβλίο των μικρών εξερευνητών και βλέπει, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Ζωή, Λεβέντη, Ραχήλ, Μιχαλολιάκο, Γκλέτσο, Σώρα, Αλαβάνο και απελπίζεται. Είπαμε είναι αγράμματος, είναι αφελής, αλλά τυφλός δεν είναι. Κόβει τις φάτσες και διστάζει να ταυτιστεί, να ενθουσιαστεί και να πιστέψει πάλι ένα ανάλογο παραμύθι. Κουράστηκε. Το κομμουνιστικό όνειρο απομακρύνεται, μαζί με τα λεφτά. H ο pe

Ε ναι μην παίρνουμε και θάρρος Φεύγουν. Αργά ή γρήγορα θα πάνε σε εκλογές, θα ηττηθούν και θα φύγουν. Δεν θα το κάνουν πρόθυμα. Είναι και τα μισθά στη μέση και σε τέτοιες εποχές δεν πετάς λεφτά έτσι για πλάκα. Το ιερό για όλους μας προσωπικό συμφέρον το έχουμε υποτιμήσει. Θεωρούμε τους πολιτικούς και δη της αριστεράς υπεράνω χρημάτων. Υπεράνθρωπους. Δεν θα το κάνουν τόσο πρόωρα εκτός και αν το απαιτούν έκτακτες συνθήκες ή  εκτιμήσουν ότι κινδυνεύουν με συντριβή. Προς το παρόν κάτι τέτοιο δε φαίνεται. Και οι έκτακτες συνθήκες θα είναι οδυνηρές και καλύτερα να μην περνάνε ούτε από το μυαλό μας. Οι δημοσκοπήσεις λένε μόνο τη μισή αλήθεια. Το αντιμνημονιακό και αντιδυτικό μένος είναι πλειοψηφικό μέσα στην κοινωνία και εκπροσωπείται πολιτικά, κύρια από αυτούς. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα 60% αλλά είναι πολύ. Αλλά η ροπή της κοινωνίας έχει πια αλλάξει. Χάνεται ο φανατισμός του Συριζαίου. Οι συγγενείς ντρέπονται πια περισσότερο να εκδηλωθούν. Οι ισαποστάκηδες (κυρίως φωφικοί) επιμένο

από τη σελίδα του στο fb Ο Παρασκευόπουλος δεν είναι ούτε ανθρωπάκι, ούτε ασήμαντος επιστήμονας. Και δεν ανήκει στον λαμογιακό εσμό εκείνων που παρασιτούν πάνω στο πανεπιστήμιο.  Οι ιδέες του είναι το θέμα. Η ιδεολογική οργάνωση του τρόπου που βλέπει το έγκλημα και την κοινωνία. Η ρουσσωική του ανθρωπολογία και η κοινωνιολογική δικαιολόγηση που αυτή προσφέρει στο έγκλημα, η φαντασίωση ότι η εξουσία και η άδικη κοινωνία παράγει το έγκλημα - ένα έγκλημα που για την σύλληψη αυτή είναι πάντοτε υπερκατα σκευασμένο από την επικοινωνιακή στρατηγική των ΜΜΕ και τον εκφοβισμό εκείνον που προάγει μια (δήθεν) φοβισμένη κοινωνία- είναι το επίδικο ζήτημα. Ο αντι-αυταρχισμός και η αντι-κατασταλτική εγκληματολογία του '70, ο έσχατος ανθρωπινοδικαιωματισμός χωρίς όρια και κοινωνικούς συνυπολογισμούς, αυτά είναι που παράγουν τα τραγικά δολοφονικά αποτελέσματα που βλέπουμε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια άτυπη αντι-καπιταλιστική εμμονή που μεταφέρει το υποκείμενο της ιστορίας

Από το Book's Journal Αστρική κουλτούρα Δεν φοβόμαστε την κρίση αν έχουμε καλά πανεπιστήμια, και μάλιστα καλές τεχνολογικές σχολές. Το νεωτερικό θετικό πνεύμα της έρευνας και του πειράματος καθοδηγεί τους ανθρώπους προς την επιτυχημένη λογική της υποβολής των φαινομένων στη βάσανο της αντικειμενικής παρατήρησης και της κριτικής. Δυστυχώς, στην Ελλάδα απέχουμε από την επισταμένη κατανόηση των νέων επιτευγμάτων της γνώσης και την παραδοχή της σημασίας της θετικής μεθοδολογίας. Στην εκπαίδευση, πιο εύκολα θα βρεθεί χρόνος για θρησκειολογία παρά για εκλαϊκευση προσεγγίσεων π.χ. στην αστροφυσική, τη χημεία των υλικών, τη γενετική μηχανική, τις επιστήμες της Γης και του περιβάλλοντος, την πειραματική ψυχολογία κ.λπ. Και όμως, το πού πάει η ανθρωπότητα εξαρτάται πρωτευόντως από επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και λιγότερο από πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Το έλλειμμα θετικότητας στον τρόπο σκέψης μας για την αρχή, την πορεία και το μέλλον του κόσμου δεν προ

Μπορώ να καταλάβω το αντιπολιτευόμενο κόμμα που δεν θέλει πρόωρες εκλογές. Διαφωνεί στα πάντα με την κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν είναι έτοιμο να εμπλακεί στην εκλογική διαδικασία. Τα ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις δεν είναι ανθηρά . Θέτει υπεράνω το κομματικό του συμφέρον, αλλά από τέτοια είμαστε συνηθισμένοι. Πολιτικός ρεαλισμός. Μπορώ να καταλάβω και την αριστερά που λυπάται για την παταγώδη αποτυχία της κυβερνώσας εκδοχής της και αγωνιά για το μέλλον της αριστερής ιδεολογίας  γενικώς. Το σύνθημα «ποτέ πια αριστερά» στοιχειώνει τον ύπνο της και θέλει να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στην κυβέρνηση μπας και ανακάμψει. Αναζητά ένα λόγο για να στηρίξει την ανάγκη της συναίνεσης μιας και ως αριστερά της είναι αδύνατο να ανοίξει το δρόμο σε ένα δεξιό - φιλελεύθερο κόμμα. Εδώ προέχει το ιδεολογικό συμφέρον αλλά και από τέτοια είμαστε συνηθισμένοι. Το μέλλον της ευρύτερης παράταξης. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως την άποψη που θέλει την κυβέρνηση ως «χρήσιμο ηλίθιο» να δι