μη μαδας τη μαργαριτα

  Παρακολουθώ καιρό τώρα, αμήχανος, ατέρμονες συζητήσεις γύρω από τη στρατηγική και την τακτική της σημερινής Αριστεράς. Διαβάζω για ρήξεις κόντρα σε συναινέσεις, για αριστερισμούς και μεταρρυθμίσεις, για ουτοπίες και συγκεκριμένες προτάσεις.  Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι μηχανισμούς και αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις, ίντριγκες και στάσεις για την εξουδετέρωση «συντρόφων» που έχουν διαφορετική άποψη, νιώθω συχνά την απέχθεια των μεν προς τους δε. Μαζί με μένα παρακολουθεί και ένα πλήθος αριστερών ανθρώπων έξω από κόμματα και οργανωμένη πολιτική δράση, μα με ενδιαφέρον για την τύχη της Αριστεράς και του τόπου. Η πορεία των εγχειρημάτων δεν δικαιώνει κανένα. Αντίθετα η επανάληψη στερεοτύπων και συνθημάτων κουράζει, δεν έχει ενδιαφέρον. Ο κόσμος καταναλώνεται στις καθημερινές του ασχολίες, δεν χαλαλίζει τον ελεύθερο χρόνο του. Μας μένει κάτι να κάνουμε; Πέρασε ο καιρός που φωτισμένες ηγεσίες έδιναν την γραμμή. Οι βεβαιότητες γι...

  Πρόκειται για την πόλη. Πρόκειται για το πρόβλημα. Πρόκειται πριν απ’ όλα για ένα ενωτικό σημείο που συνδέει την πόλη και το πρόβλημα. Πρόκειται για την πόλη-πρόβλημα . Το ίδιο το όνομα της πόλης, άστυ , συμπορεύεται με ένα άλλο όνομα, την αστυνομία . Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και λειτουργεί παντού, σε όλα τα καθεστώτα χωρίς καμιά εξαίρεση. Επίσης οι ποικίλοι αναρχισμοί ενέχουν μόνο ένα ψήγμα “αλήθειας” ή ασυνεπούς απαίτησης απέναντι και μέσα στην “πραγματικότητα”. Η πόλη του χώρου και του χρόνου  Ο Σοφοκλής, που συνελάμβανε το κοντινό και το απόμακρο, επέτρεψε στον χορό της Αντιγόνης να ορίσει τον άνθρωπο: υψίπολις άπολις . Η ελληνική λέξη πόλις θα μπορούσε να απορρέει από το πέλειν : είναι εν τω γίγνεσθαι . Στο παιχνίδι του είναι εν τω γίγνεσθαι (του Κόσμου) η πόλη διανοίγει και προσφέρει τόπους – χρονικούς πάντα – που, θεσμιζόμενοι, θεσμιζόμενοι οι ίδιοι, ελευθερώνουν και γεννούν χώρους . Η πόλη δεν είναι μόνο μέ...

Μια ακόμα ταινία από την Τουρκία που όχι απλά βραβεύεται σε ένα διεθνές Φεστιβάλ, όπως η Berninale, αλλά κάνει αίσθηση με τον λυρισμό της, κάτι που χαρακτηρίζει πολλές παραγωγές από την γειτονική Τουρκία.  Μια κοινωνία σε κρίση, αλλά με προσδοκίες, όπως η τουρκική, δεν μπορεί παρά να  εκφράζεται με πολλούς τρόπους και στο κινηματογράφο. Άλλοτε με πραγνματικά "πολιτικές" ταινίες, όπως "Οι τρεις πίθηκοι" και άλλοτε με ποίηση όπως το Μέλι. Αντιγράφουμε από ΤΑ ΝΕΑ: Στη δική του ταινία, Μέλι (τρίτο μέρος μιας τριλογίας που τα δύο άλλα τμήματά της ήταν το Αυγό και το Γάλα), ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου, καταγράφει την καθημερινή ζωή μιας φτωχής, εργατικής οικογένειας σ' ένα απομονωμένο χωριό στην ορεινή Ανατολία. Ζωή που παρακολουθούμε μέσα από τη ματιά του μικρού, κάπως προβληματικού, παιδιού της οικογένειας. Ο Καπλάνογλου συνδυάζει με αρμονία τη ζωή του μικρού του ήρωα στο σχολείο με εκείνη στο σπίτι του και με τον πατέρα του που τον ακολουθεί ...

  «Ήρθε, όμως, η ώρα να καταλάβει, ότι εκτός από την πίεση των κερδοσκόπων, υπάρχει και η πίεση της κοινωνίας» προσέθεσε και κατέληξε λέγοντας ότι την πίεση της κοινωνίας «θα την καταλάβει, για τα καλά, την ερχόμενη Τετάρτη, στη μεγάλη γενική απεργία». Τάδε έφη Α. Τσίπρας. Μην τα λες αυτά, πρόεδρε, έτσι, γιατί τα’ πε και η Αλέκα και τα λούστηκε στην απεργία του ΠΑΜΕ. Δεν τρέχει τίποτα, ελάχιστοι θα απεργήσουν και ακόμα λιγότεροι θα συμφωνήσουν με το πολιτικό πλαίσιο της απεργίας. Κάποιοι δημόσιοι θα βγουν που τους κόψανε το πενηντάρικο. Δεν υπάρχει κλίμα. Σε εποχές κρίσης ο κόσμος μαζεύεται και περιμένει να δει. Κάνει δηλαδή το σωστό. Δεν εμπιστεύεται κανένα, πόσο μάλλον την Ανώδυνη Αριστερά. Ο λαός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συμφωνεί με τα μέτρα του ΓΑΠ και της παρέας του. Δεν μπορεί παρά να ελπίζει. Και δεν συμφωνώ με τον πάντα εύστοχο κ. Ν. Ξυδάκη ( http://vlemma.wordpress.com/ ) ότι ο φόβος έχει απλωθεί  πάνω από την πόλη. ...

Ένα είναι σίγουρο. Δεν θα φοβηθούμε δεν θα κλάψουμε και δεν θα αρνηθούμε σε κανένα το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του λεύτερα. Δεν θα σταματήσουμε να ψάχνουμε ακόμα και στα σκουπίδια για να βρούμε χρυσό. Θα ενθαρύνουμε κάθε καλλιτεχνική ασυδοσία με ότι αυτή θέλει ή δεν θέλει να πει. Θα ζητάμε απόδειξη για κάθε ισχυρισμό που διατυπώνεται. Και θα πηγαίνουμε το δρόμο μας χωρίς βιασύνη, ακροπατώντας μην και ξυπνήσουμε αυτήν που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου Αφιερωμένο στη Βασιλίκα, το Γιώργο και το Στράτο

  Πριν 10 περίπου χρόνια σε μια τάξη Δημοτικού κάπου στο κέντρο της Αθήνας, εμφανίστηκε στη μέση της χρονιάς ένα καινούργιος μαθητής, Αλβανάκι ήτανε. Από ελληνικά; γρι. Τάξη υποδοχής; Τι να λέμε τώρα. Ο δάσκαλος είχε πρόβλημα επικοινωνίας με το νέο μαθητή και σκέφτηκε να το λύσει χρίζοντας ένα δίγλωσσο μαθητή της ίδιας τάξης ως διερμηνέα.  Στο βιβλίο συνάντησαν την εικόνα μιας σάλπιγγας. Πως το λένε αλβανικά αυτό ρε Κριστιάν; «Τρουμπέτ, κύριε» είπε δυνατά ο διερμηνέας. Παρακάτω πέσανε πάνω σε μια χύτρα. Αυτό; «Τεντζέρ» κύριε. Αμ, έτσι ξέρω και γω Αλβανικά μονολόγησε ο φίλος μου ο Μάκης, ο δάσκαλος. Έτσι είναι, λαοί γειτονικοί, δανείζονται λέξεις από το ίδιο γλωσσικό κουβάρι, Ανατολή και Δύση, ένα καμίνι με έδρα τα Βαλκάνια. Τα χρόνια κυλήσανε οι Αλβανοί ενσωματώθηκαν. Ήρθαν άλλοι από την Αφρική, από την Ασία, κι’ άλλα παιδιά, χρώματα γέμισαν τις τάξεις των σχολείων μας. Οι δάσκαλοι σε όλες τις βαθμίδες γρήγορα προσαρμόστηκαν...

  Έχω ανοίξει αυτό το ιστολόγιο, ένα μήνα τώρα. Τριγύρναγα στα blogs της αριστεράς αλλά και σ’ άλλα, ψάχνοντας να βρω “τις αιτίες που μ’ αφήνανε γυμνό”, και έπεσα πάνω στην «Αριστερή Στρουθοκάμηλο» του Γιώργου . Διάβασα κάποιες αναρτήσεις, άφησα κάποιο σχόλιο, κάποιος απάντησε, άλλος έγραψε, κάποια στιγμή άναψαν τα αίματα, ένιωσα καλά, οι τύποι έψαχναν γύρω από αυτό που λέμε Ανοικτή Αριστερά (;). Το διακύβευμα που λένε, ίσως θολό, μα να ο τρόπος, τα λεγόμενα, η διαφωνία, η στάση, είχαν κάτι από μια Νέα Ηθική και είπα να μείνω. Μετά μου άνοιξε η όρεξη, είπα να κοιμάμαι λιγότερο και να….. Ένας άλλος, ο Γιώργος Π . είπε να βρεθούμε από κοντά, να γνωριστούμε, μήπως κάτι παίξει πιο οργανωμένα, πιο συλλογικά, «νέα συλλογικότητα» το λένε τώρα, πάντα η Αριστερά στα παιχνίδια με τις λέξεις. Πήγα στο ραντεβού στα τυφλά. Άνοιξε ο κύριος Δημήτρης , είχα πάει νωρίτερα, είπα μήπως ενοχλώ, μια φωνή, «μερικές φορές ενοχλείτε κύριε με αυτά που γράφετε»...

  Όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση, τόσο θα βαθαίνει και η οικολογική κρίση και αντιστρόφως. Η κατασπατάληση των φυσικών πόρων από τη μια και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από την άλλη είναι  πηγές πλούτου για το καπιταλιστικό σύστημα και δύσκολα η πορεία αυτή θα ανακοπεί. Ακούμε συνεχώς για πράσινη ανάπτυξη. Απλά εννοούνε ότι οι απαιτούμενες ποσότητες ενέργειας για την ανάπτυξη θα είναι από ανανεώσιμες πηγές (ΑΠΕ), όπως ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά κυρίως. Θα λέγαμε γιατί όχι και γεωθερμία, μηχανές υδρογόνου, βιομάζας και άλλες με σαφώς βέβαια μικρότερες αποδόσεις. Όμως τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο δεν φαίνονται τέτοιες τάσεις να υλοποιούνται πραγματικά. Γι’ αυτό αναδημοσιεύουμε από την ΑΥΓΗ το άρθρο του Γ. Μάργαρη σχετικά με τις ΑΠΕ και τον άνθρακα, για να δούμε ότι μπορεί να λέγονται τόσα για την κλιματική αλλαγή, αλλά το αυτί των οικονομικών ελίτ και των θλιβερών υπηρετών τους, που ηγούνται των διεθνών οργανισμώ...

  Διαβάζω σε αφίσα της ΟΛΜΕ - ΔΟΕ: «Αντισταθείτε, δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους……» Ακούω σε δηλώσεις ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ: « Όχι στη συναίνεση, δεν ψηφίζουμε τον πρόεδρο, κλπ.» Δεν κατάλαβα. Δεν θα πληρώσετε; Μα μέχρι τώρα τι κάνετε, δεν τους πληρώνετε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Δεν συναινείτε; Βλέπετε καμιά αντίσταση, ή έστω άλλη στάση του λαού, καμιά αυτοοργάνωση, κάτι εναλλακτικό; Ακούτε τίποτα γόνιμες ιδέες, εκτός από παραληρήματα τύπου Αλέκου, ή κοινοτυπίες τύπου Αλέκας; Η πράσινη ανάπτυξη του Γιώργου τρώγεται και σαν σαλάτα; Νομίζετε ότι ο Δεκέμβρης ήταν του λαού; Ξέρετε τίποτα εργάτες που θα βγούνε τον Μάη στους δρόμους; Εγώ ξέρω μια μέρα απεργία για να δώσουμε απάντηση στα …….  Όταν το σύστημα δουλεύει καλά, πληρώνετε πανάκριβα τη γη, τα κουτιά - σπίτια σας και τους γιατρούς σας και όταν έχει κρίση, σας μειώνουν τους μισθούς και τα επιδόματα και πάλι από την αρχή. Αλλά να τα πάρω και γω α...

  Και επειδή αναγκαία η πολιτική, ψυχοβγάλτρα η Αριστερά, δικές μας οι εμμονές, αλλά ποίηση και έρωτας η Φυσική αναδημοσιεύω από το http://ylikonet.ning.com , που αναδημοσιεύει από το Βήμα, ερωτήματα γύρω από τη θεωρία της σχετικότητας. Όπως σε κάθε επιστήμη, υπάρχει και εδώ μια τάση αναθεωρητισμού. Μήπως τα πράγματα δεν είναι έτσι, μήπως μας διέφυγε κάτι, μήπως τα νέα πειραματικά δεδομένα, δεν συμφωνούν με τη θεωρία; Δεν είναι κακό, αντιθέτως. Σκεφτείτε μονάχα τι τράβηξε η ανθρωπότητα από τις δογματικές απόψεις τόσο στη θρησκεία, τόσο στις επιστήμες όσο και στην πολιτική. Ειδικότερα η Αριστερά σχεδόν καταστράφηκε από το δογματισμό και την πίστη σε αρχές και θεωρίες που γράφτηκαν πριν 100 και βάλε χρόνια και που σώνει και καλά οι «πατριάρχες» ήθελαν και θέλουν να τις επιβάλουν και στη σημερινή εποχή.    Μπορώ να προσθέτω σε έναν αριθμό έναν ακόμη και στο αποτέλεσμα άλλον έναν και έτσι το αποτέλεσμα να μεγαλώνει απεριόριστα. Φ...