μη μαδας τη μαργαριτα

του Λεωνίδα Καστανά Οι 58 έφτασαν σε αδιέξοδο. Αποσύρονται προς το παρόν από την κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένουν ως ρεύμα γνώμης και παρακινητές συνεργασιών και είναι έτοιμοι για νέες περιπέτειες. Ούτε διασπάστηκαν, ούτε διαλύθηκαν. Και βέβαια πάντα το διασκεδάζουν. Με τον τρόπο τους. Πρόκειται περί αποτυχίας; Σαφώς ναι. Αιτία; Με μια φράση: Η έλλειψη προσωπικής διαθεσιμότητας. Ελάχιστοι από το Colpo ήταν επαγγελματίες πολιτικοί και όσοι δεν ήταν δεν ήθελαν να γίνουν. Γι αυτό και απέφυγαν, όπως ο διάολος το λιβάνι τη δημοσιότητα, γι αυτό δε βγήκαν να επικοινωνήσουν το εγχείρημά τους, γι αυτό δεν οργανώθηκαν, γι αυτό δεν απέκτησαν εκπρόσωπο, γι αυτό δεν έβγαλαν αμέσως θέσεις,  γι αυτό απέφυγαν να ξεκαθαρίσουν ακόμα και στο εαυτό τους τι ακριβώς ήταν και τι ήθελαν. Μοιραία, όταν βρέθηκαν προ των ευθυνών συγκρότησης ενός ψηφοδελτίου και του αγώνα που συνεπάγεται, πισωπάτησαν. Ειδικά μάλιστα όταν ο συνεταίρος τους  ήταν μόνο το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο οι περισ...

του Σταύρου Θεοδωράκη από το protagon Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα; Ας τα πάρουμε ένα ένα. Η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι «τι θα κάνουμε;». Πολλές φορές η αφορμή είναι κάτι που έγραψα ή κάτι που έδειξα στην τηλεόραση. Άλλες πάλι είναι τα πρωτοσέλιδα, οι κυβερνητικές αποφάσεις και οι πολιτικοί καυγάδες. Όλοι σ’ ένα αδιέξοδο. Ακόμη κι αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, μετά από δυο- τρεις κουβέντες αναρωτιούνται «έχουμε άλλη λύση;». Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των φοιτητών που με βρήκαν στη Λέρο. Της παρέας που με σταμάτησε στον Βόλο. Των πιτσιρικάδων που μου τηλεφωνούν απ' τα Χανιά. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φώνα...

του Βασίλη Καραγιάννη από την Αthens Voice Η παραπάνω παραδοσιακή ουκρανική έκφραση , ενδεχομένως να ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της κρίσης της Ουκρανίας. Κι αυτό γιατί αν και παραπέμπει  στην αισιοδοξία ότι ακόμα και τα πιο αδύνατα πράγματα μπορούν να συμβούν, ταυτόχρονα εμπεριέχει και στοιχεία σαρκασμού για την πολυπλοκότητα του θέματος. Τους τελευταίους τρεις μήνες,  χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Ανεξαρτησίας διαδήλωναν κάτω από πολικές συνθήκες υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ουκρανίας. Αυτό και μόνο δείχνει ότι στην Ουκρανία υπήρχε σημαντικό πολιτικό πρόβλημα. Το γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν  από τη στιγμή που ο πρώην πρόεδρος Viktor Yanukovych ανακάλεσε την αρχική αποδοχή της πρότασης της ΕΕ για χρηματοδότηση υπό προϋποθέσεις (μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα) και στράφηκε προς την πρόταση της Ρωσίας (ευρωασιατικό σύμφωνο), δείχνει ότι ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαίος και επιθυμεί προσέγγιση με την ΕΕ. Άρα ο...

του Νικόλα Σεβαστάκη* από την Εφημερίδα των Συντακτών Υπάρχουν στιγμές της πολιτικής, όχι αναγκαστικά από τις κεντρικές ή τις περισσότερο εντυπωσιακές, που αναδεικνύουν βαθύτερα προβλήματα στην πολιτική μας κουλτούρα. Τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά της πολιτικής σκακιέρας. Αναλογίζομαι, για παράδειγμα, τη στάση που φάνηκε να υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι όσων συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη μακρινή Βενεζουέλα. Είναι γνωστό ότι στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει από χρόνια μια συναισθηματική και πολιτική έλξη έως ταύτιση με την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» και το πείραμα Τσάβες. Λειτουργεί επίσης μια ολόκληρη νεο-τριτοκοσμική μυθολογία που αποτελεί συνέχεια του παλιού αντιιμπεριαλισμού των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Από αυτές τις συναισθηματικές και πολιτικές ταυτίσεις προκύπτει, νομίζω, και η ανάγνωση των τωρινών συγκρούσεων στις πόλεις της Βενεζουέλας με όρους «αντεπανάστασης», «αντίδρασης των αστικών στρωμάτων» ή εξέγερσης των «κολεγιόπαιδων». Και αυτή η ερμηνεία, όπως πάντα...

του Λυκούργου Λιαρόπουλου Έχει ειπωθεί και είναι αλήθεια ότι κάθε κρίση κρύβει και μια ευκαιρία. Η ευκαιρία δεν πέφτει από τον ουρανό, αλλά πρέπει να τη βρούμε. Η κρίση που άρχισε στην Ελλάδα το 2009, μέσα σε όλα τα άλλα, ανέδειξε το σοβαρό πρόβλημα με την ασφάλιση υγείας. Ήδη δυο εκατομμύρια συμπολίτες μας έχουν ήδη χάσει, η πρόκειται να χάσουν σύντομα, τη λεγομένη «ασφαλιστική ικανότητα». Με απλά λόγια αν χρειαστούν φάρμακα η υπηρεσίες υγείας θα πρέπει να πληρώσουν. Για όλους σχεδόν αυτό είναι αδύνατον. Ακόμη χειρότερο, όσοι εργάζονται ακόμη έχουν επίσης πρόβλημα αφού οι ασφαλιστικές εισφορές δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών. Το πρόβλημα προϋπήρχε, αλλά τώρα αποκαλύφθηκε η πλήρης έκταση του. Αυτό που φαίνεται είναι το επιφαινόμενο, η έλλειψη ασφάλισης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι στη χώρα μας, όπως και σε αρκετές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, και στις ΗΠΑ, η ασφάλιση υγείας εξαρτάται από το αν εργάζεται κανείς για να εισφέρει στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Σε άλλες ...

του Αρίστου Δοξιάδη από την Καθημερινή Με πολλούς νέους φόρους και με αυξημένους συντελεστές, με μεγάλες οριζόντιες περικοπές δαπανών, αλλά με ελάχιστο περιορισμό της φοροδιαφυγής, φθάσαμε επιτέλους σε δημοσιονομικό πλεόνασμα. Σύμφωνα με τη Eurostat, τα έσοδα του κράτους ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν από 38,4% το 2009 σε 44,6% το 2012 και έχουν φθάσει πολύ κοντά στον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με τα στοιχεία του 2013, ίσως να τον έχουν ξεπεράσει. Για μερικούς, π.χ. την κυβέρνηση, αυτό σημαίνει ότι έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει τη δημοσιονομική προσαρμογή. Για άλλους, π.χ. τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει οι φόροι να αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Για άλλους, οι φόροι είναι πολύ υψηλοί, και με πρώτη ευκαιρία θα πρέπει να μειωθούν. Η Δράση, για παράδειγμα, κάνει εκστρατεία κατά των νέων φόρων στα ακίνητα. Η δική μου γνώμη είναι ότι δεν μπορούν να μειωθούν σημαντικά οι φόροι στο ορατό μέλλον. Γιατί πρέπει να μειωθούν δραστικά οι ασφαλιστικές εισφορές. Είναι φυσικό να μας φαίνεται πιο βαριά η...

Τις θέσεις της για την Ευρώπη έδωσε στη δημοσιότητα η κίνηση των 58, ενώ τις επόμενες ημέρες θα δημοσιοποιηθούν και οι θέσεις για την οικονομία, το κοινωνικό κράτος και τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Στις προγραμματικές θέσεις, τονίζεται ότι , «μέσα σε μια Ευρώπη που βρίσκεται ακόμα σε κρίση, η Ελλάδα βγαίνει πιο ευρωπαϊκή. Επειδή άντεξε, επειδή αλλάζει, δικαιούται να διεκδικεί και πάλι… και τονίζεται ότι  στις ευρωεκλογές «εμείς οι έλληνες δεν θα ψηφίσουμε για το αν θέλουμε την Ευρώπη. Θα ψηφίσουμε για να αλλάξουμε την Ευρώπη. Θα ψηφίσουμε για την αναγέννηση του αληθινού οράματος της Ευρώπης. Αναφέρεται, ακόμα, πως  ο κίνδυνος για την Ευρώπη προέρχεται τόσο από το Ευρωπαϊκό συντηρητικό μπλοκ που επιβάλλει μια λιτότητα χωρίς την προοπτική της ανάπτυξης και της απασχόλησης, όσο και «το μέτωπο του λαϊκισμού και του ανορθολογικού αντιευρωπαϊσμού. Αλλού ακροδεξιός, αλλού «αντικαπιταλιστικός»… «Ούτε λιτότητα, ούτε λαϊκισμός. Αυτός είναι ο διπλός στόχος, για να αντιστρέψ...

Φώτης Γεωργελές από την Athens Voice Πριν λίγες μέρες η τηλεόραση έπαιζε μια παλιά ταινία της δεκαετίας του ’70, «Το Δίκτυο». Μια κούκλα και αδίστακτη Φαίη Ντάναγουεϊ, τηλεοπτικός παραγωγός ειδήσεων, αποφασίζει να αλλάξει το δελτίο. Εκεί που οι παρουσιαστές εκφωνούσαν ή έστω σχολίαζαν τις ειδήσεις, τώρα φώναζαν, κατήγγελλαν την κυβέρνηση, το σύστημα, το κράτος. Μα αυτό δεν είναι ενημέρωση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Όταν ο λαός είναι θυμωμένος και φωνάζει, απαντούσε αυτή, τότε τα media οφείλουν να μεγεθύνουν τη φωνή του, να φωνάζουν δυνατότερα. Η Φαίη είχε άδικο, όμως ήταν όμορφη και νέα, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί. Αμέσως το «σόου-ειδήσεις» γίνεται δημοφιλές, η Αμερική κάθεται μπροστά στις οθόνες να δει τον παρουσιαστή που φωνάζει και οδύρεται, τα νούμερα εκτινάσσονται, η επιτυχία έρχεται. Μετά, ακολουθεί η κατάρρευση. Έβλεπα την ταινία στο σκοτάδι   με ένα πικρό χαμόγελο. Σκεφτόμουν τη φοβερή εκδοτική πολιτική της Athens Voice αυτά τα χρόνια της κρίσης. Ό...

Αρχίζουμε τη δημοσίευση των θέσεων του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα» . Σε μια φάση που όλοι κάνουν κριτική και ανακυκλώνουν μια αφόρητη μιζέρια εμείς τολμάμε και διατυπώνουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της χώρας. Τα μισά να γίνονταν από όσα προτείνουμε θα μιλούσαμε για μια άλλη Ελλάδα. Δυστυχώς ο δημόσιος λόγος ασχολείται με το κέλυφος και όχι με την ουσία της πολιτικής. Ασχολείται με την επικοινωνία, τα πρόσωπα, τα καπρίτσια, τις θεωρίες συνωμοσίας, με τις υποσχέσεις. Την ίδια στιγμή η ανεργία και η ανέχεια καλπάζουν. Το πολιτικό σύστημα πασχίζει να διαχειριστεί μια ίδια Ελλάδα, φτωχότερη μεν, αλλά ίδια. Μας τραβά με δύναμη προς τα κάτω, δεν μας δίνει προοπτική. Η ιδιωτική οικονομία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή, η δημόσια διοίκηση καρκινοβατεί, το κράτος στέκεται εχθρός κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας. Οι όποιες δειλές μεταρρυθμίσεις δεν αρκούν, γίνονται αργά και η γραφειοκρατική καμαρίλα τις ακυρώνει. Στην πρώτη μας ανά...

του Μιχάλη Κυριακίδη από τη Μεταρρύθμιση Η εμφάνιση της πρωτοβουλίας των 58, πριν από μερικούς μήνες, γέννησε πολλές ελπίδες σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βρίσκονται στο χώρο του φιλελεύθερου κέντρου, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς. Ελπίδες για μια πραγματική εναλλακτική πρόταση στη δεξιά πολιτική της ΝΔ, και τον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίδες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, του τρίτου πόλου. Πολλοί από εμάς γνωρίζαμε πως η δημιουργία της ελληνικής Ελιάς, είναι μια δύσκολη υπόθεση και όσοι είχαν ψευδαισθήσεις, απογοητεύτηκαν. Ωστόσο, η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει. Και άλλη μια φορά, ένα τέτοιο εγχείρημα κινδυνεύει να πέσει θύμα των ελληνικών παθογενειών και ιδιαίτερα αυτων της Αριστεράς. Η κοινωνία περιμένει εδώ και καιρό το επόμενο βήμα. Να περάσουμε, δηλαδή, από την γενική έκκληση προς τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, στην οργανωτική συγκρότηση και στον σαφή προγραμματικό λόγο. Αντʼ αυτού, όλο και περισσότερο ανακυκλώνεται μια παλαιού τύ...