μη μαδας τη μαργαριτα

Ξεκίνησα να καταγράφω τις σκέψεις μου για την πιθανότητα αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) το Σεπτέμβριο του 2015, μόλις είχα αρχίσει να ξεπερνώ το σοκ του Ελληνικού «Όχι» στο δημοψήφισμα και τον τρόμο της ενδεχόμενης απομόνωσης της Ελλάδας από τον φυσικό, για μένα, πολιτισμικό και γεωγραφικό της χώρο. Η πραγματικότητα είναι ότι έχοντας πλήρη επίγνωσης των κλυδωνισμών και των αναταράξεων που θα προκαλούσε πίστευα μέχρι τη Παρασκευή 24-06-2016 ότι η Βρετανία έπρεπε να φύγει από την ΕΕ, γιατί η παρουσία της με την ειδική σχέση που απαιτούσε και είχε ήταν μια ακόμη τροχοπέδη στο δικό μου όνειρο για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Γιατί τροχοπέδη; Ο σκεπτικισμός της Βρετανίας έναντι της Ευρώπης, η παροιμιώδης απροθυμία προσαρμογής των Άγγλων, να θυμηθούμε ότι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο ούτε καν για το μετρικό σύστημα, η αλαζονεία, κατάλοιπο των ένδοξων ημερών της αποικιοκρατικής Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τα πολύ διαφορετικά οικονομικ

Όλοι μετά το δημοψήφισμα στο UK θεωρούν υπαίτιο τον Κάμερον γιατί από δειλία απέναντι στον λαϊκισμό και την δημαγωγία, ένα εσωκομματικό του πρόβλημα το μετέτρεψε σε ένα τεράστιο Εθνικό πρόβλημα με απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες για την πατρίδα του. Ας δούμε όμως λίγο ευρύτερα το θέμα. Είναι η μέθοδος των δημοψηφισμάτων ένας κίνδυνος για την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μας που βασίζεται τελικά σε αποφάσεις μιας εκλεγμένης αλλά ολιγάριθμης Ελίτ που μπορεί να υποστηρίζεται από ένα εκτεταμένο σώμα ειδικών αλλά "δικαιούται" να λαμβάνει και αποφάσεις αντιδημοφιλείς κατά την απόλυτη κρίση της? Ή αποτελούν μια ευκαιρία για μεγαλύτερη και πιο άμεση και προσιτή Δημοκρατία για τον απλό λαό, που έστω και με περιορισμένες ειδικές γνώσεις "δικαιούται" να λαμβάνει προβληματικές αλλά δημοφιλείς αποφάσεις που αφορούν τον ίδιο ? Τα ρητορικά αυτά ερωτήματα δεν είναι τόσο σύγχρονα όσο φαίνονται ούτε βρήκαν ούτε μπορούν να βρουν εύκολες "επιστημονικές" απαντήσεις

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις διαφόρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ, έχω μείνει κατάπληκτος από το θράσος τους !! Θέλουν να μας πείσουν ότι στεναχωρήθηκαν με το BREXIT και ότι ανησυχούν από την άνοδο της φασιστικής ακροδεξιάς στην Ε.Ε. !! Μάλιστα έχουν και διάφορες θεωρίες για αυτό με κυριότερη τη θεωρία των προβλημάτων που δημιούργησε ο Καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση στην μεσαία τάξη των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης. Ξεχνούν ότι ως "Αριστεροί" όφειλαν να υπερασπιστούν όχι μόνον την μεσαία τάξη της Δύσης αλλά και τους φτωχούς του τρίτου κόσμου που ο κακός Καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση μείωσε κατά 1 δις ανθρώπων την τελευταία εικοσαετία !! Βεβαίως υπάρχει πρόβλημα στην μεσαία τάξη πολλών χωρών της Δύσης αλλά στην Αυστρία που η μεσαία της τάξη ευημερεί γιατί κόντεψαν να βγάλουν  φασίστα Πρόεδρο ? Στην Αγγλία δολοφόνος της Τζο Κοξ φώναξε "Θάνατος στους προδότες" δεν φώναξε "Για την μεσαία τάξη της Αγγλίας που υποφέρει&q

1. Ο αντιευρωπαϊσμός που νίκησε στη Βρετανία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Γιατί νίκησε σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κράτος, απευθυνόμενος όχι μόνο στο εθνικό θυμικό των ψηφοφόρων αλλά ιδίως στο πορτοφόλι τους λέγοντας: «Γιατί να συνεχίσουμε να πετάμε το χρήμα μας βοηθώντας φτωχότερους ; Γιατί να μοιραζόμαστε το ασφαλιστικό μας σύστημα, τις παροχές υγείας και τα νοσοκομεία μας με τους μετανάστες ; Γιατί να συνεχίσουμε να σηκώνουμε ένα τόσο μεγάλο κόστος λειτουργίας τη ς Ε.Ε σήμερα που τα οφέλη της είναι λιγότερα σε σχέση με το παρελθόν;». Έτσι αφού απέκρυψε τα πλεονεκτήματα και τη σημασία της Ε.Ε. στην παγκοσμιοποιημένη συνθήκη έπληξε την καταστατική αρχή της για τον επιμερισμό των βαρών και των δαπανών. 2. Κάτι αντίστοιχο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, έζησε η Ευρώπη στη δεκαετία του ‘90. Τότε οι αποσχιστικές και εθνικιστικές κινήσεις δεν περιορίστηκαν στην Α. Ευρώπη αλλά έκαναν την εμφάνισή τους και στη Δύση. Αν αποφλοιώσουμε το λόγο αυτών των κινήσεων από τις πολιτιστικές και ιστορικέ

Από δω και πέρα θα ακούμε γελοίες δηλώσεις για την κακιά Ευρωπαϊκή Ένωση που ευθύνεται για το Brexit και που χρειάζεται υποτίθεται αλλαγές σε δύο κατευθύνσεις: (α) Να γίνει πιο δημοκρατική. Δηλαδή πώς; Σήμερα όλες οι αποφάσεις παίρνονται με πλειοψηφία των κρατών μελών. Τι θα πει πιο δημοκρατική; (β) Να έχει κοινωνική πολιτική. Τι θα πει αυτό; Μέχρι σήμερα τα πιο πλούσια κράτη δεν βοηθούν τα πιο φτωχά; Η Ελλάδα μέχρι τώρα έχει πάρει από την Ε.Ε. περισσότερα από 100 δις ευρώ ΔΩΡΕΑΝ οικονομική ενίσχυση. Πόσα παραπάνω θα πρέπει να παίρνει; Από κει και ύστερα η κοινωνική πολιτική μέσα σε κάθε κράτος είναι ζήτημα του κάθε κράτους και όχι της Ε.Ε. Εμείς πώς φάγαμε τα λεφτά που πήραμε δωρεάν; Φυσικά, δεν θα πολυακούμε για τις ψήφους που έδωσαν τη νίκη στο Brexit – ψήφοι καθαρά φασιστικοί και ρατσιστικοί (όλων των ειδών). Χωρίς αυτές τις ψήφους κανείς δεν θα μιλούσε σήμερα για Brexit. Γιατί άραγε οι δύο φτωχότερες περιοχές της Μεγάλης Βρετανίας (Σκωτία - Ιρλανδία) θέλουν να μείνου

από την Καθημερινή Το να επιχειρήσει κάποιος μια πλήρη αποτίμηση της κατάστασης μετά το χθεσινό Brexit είναι πρόωρο. Ουδείς γνωρίζει ποιες διαδικασίες θα ακολουθηθούν από εδώ και μπρος, ελλείψει προηγούμενου, πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΕ και Βρετανίας και ποια θα είναι η νέα σχέση που θα διαμορφωθεί. Σε πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο, ωστόσο, κάποια πρώτα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα: - Η διάκριση συστημικό/αντισυστημικό είναι η πλέον ισχυρή στις μέρες μας, είναι ένα από τα πλέον καθοριστικά σημεία πολιτικής αυτοτοποθέτησης. Η τάση αυτή βαθύτερη και παγκόσμια, που εκδηλώνεται ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια, υποδηλώνει μια σαφή κρίση αντιπροσωπευτικότητας που υπερβαίνει τις στενά οικονομοκεντρικές αναλύσεις. Τα δε δημοψηφίσματα αποτελούν τον προνομιακό χώρο έκφρασής της καθώς επιτρέπουν ετερογενείς συγκλίσεις. Αυτό που εν τέλει ένωνε τα δύο τόσο ετερόκλητα στο εσωτερικό τους στρατόπεδα ήταν η τοποθέτηση απέναντι σε αυτό που ο καθένας εκλαμβά

Σχόλιο μαργαρίτας: Πείτε του ταβερνιάρη ότι οι φόροι δεν πάνε στις τράπεζες αλλά στη σύνταξη του πατέρα του, στο μισθό κάποιου δημόσιου υπάλληλου συγγενή του, στο στρατό και την αστυνομία που τον φυλάνε και στο νοσοκομείο που θα τον περιθάλψει, αν πάθει τίποτα. Ας κοιτάει να μαγειρεύει καθαρά και όμορφα και ας αφήσει την πολιτικολογία στον κατάλογο με τα χταπόδια. Τον Ιανουάριο του 2008, σε πτήση προς τις Βρυξέλλες, άκουσα εμβρόντητος το πλήρωμα της Ολυμπιακής να βγάζει σκαιότατη ανακοίνωση - στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά - κατά του τότε Υπουργού Μεταφορών Κωστή Χατζηδάκη, καταγγέλλοντάς τον για τις προσπάθειές του να παραδώσει τον κραταιό εθνικό μεταφορέα στα χέρια των νεοφιλελεύθερων καρχαριών (sic). Διαβάζοντας την παρακάτω είδηση, έχω την εντύπωση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει και εφτά χρόνια αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει σ'αυτήν την χώρα - ή, τουλάχιστον, στην νοοτροπία ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας. Βλέπω να διατηρείται ακλόνητη η πεποίθηση ότι οι

Σχόλιο μαργαρίτας: Γιαυτό η Ελλάδα δεν θα βγει ποτέ από την κρίση. Γιατί κατοικείται από λωτοφάγους. Γιατί έκλαιγε και οργάζονταν ταυτόχρονα στη θέα και στα καμώματα του Βαρουφάκη. Γιατί και αύριο αν ξαναπαίξει θα τον αποθεώσει. Και αν δεν βρει τον ίδιο θα ψάξει κάποια απομίμηση να λατρέψει. Γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αποκλειστικά ο λαός της. Από την Ημερησία Μια ακόμη «βόμβα» για την περίοδο που έκανε τις διαπραγματεύσεις ο Γ. Βαρουφάκης και για τις συνέπειες που είχε αυτή στην ελληνική οικονομία, έριξε ο Κλάους Ρέγκλινγκ. Οπως είπε το κόστος για την Ελλάδα ξεπέρασε τα 100 δισ. ευρώ, αν υπολογιστεί και η απώλεια στο ΑΕΠ. Ο επικεφαλής του ESM, στη συνέντευξη που έδωσε στον Σκάι άφησε αιχμές για καθυστερήσεις και κυρίως για τις ιδιωτικοποιήσεις που έπρεπε να γίνουν ενώ τονίζει ότι είναι πιο φιλική μια προσαρμογή που δεν βασίζεται σε φόρους. Αναλυτικά η συνέντευξη έχει ως εξής: Κύριε Ρέγκλινγκ χθες ανακοινώσατε την εκταμίευση των 7,3 δισεκατομμυρίων ευρώ, Τι

Φαίνεται πως τα πράγματα στο ΗΒ έχουν ξεκαθαρίσει δημοκσκοπικά υπέρ της παραμονής. Έτσι, βγαίνουν πια έγκριτοι σχολιαστές και μιλάνε γι' αυτό που απέφευγαν να αναφέρουν, το λαϊκισμό και αντιευρωπαϊσμό που δρομολόγησε το δημοψήφισμα - με απόλυτη ευθύνη του Κάμερον. Ο Κάμερον μιλάει για δημοψήφισμα από το 2009. Τον Ιανουάριο 2013 δεσμεύθηκε δημοσία πως, αν κερδίσει τις εκλογές του 2015, θα κάνει δημοψήφισμα μέχρι το 2017. Η εξαγγελία του  Ιανουαρίου 2013 ήταν λίγους μήνες μετά από, κρίσιμη υποτίθεται, Σύνοδο Κορυφής στην οποία η ευρωφοβική του ατζέντα ηττήθηκε κατά κράτος, απομονώθηκε και δέχθηκε φοβερή κριτική από το σύνολο σχεδόν των βρετανικών εφημερίδων και άλλων μέσων επικοινωνίας. Η καταφυγή σε δημοψήφισμα ήταν από μιάς αρχής ένα μίγμα ευρωφοβικού λαϊκισμού και κουτσαβακισμού παλαιάς κοπής - εκβιασμός προς την Ευρώπη, όπως και το δικό μας τρελό αγόρι. Ο εκβιασμός για να ικανοποιηθεί ένα εσωτερικό ακροατήριο. Λίγος, φθηνός και ανεύθυνος. Η ανευθυνότητα έχει να κάνει

Σχόλιο μαργαρίτας: Δεν είναι σημερινό, είναι χρόνιο. Είναι διακομματικό. Είναι η επιλογή των δασκάλων μας, των ταγών,  επιλογή αυτής της κοινωνίας. Η ιδεολογικοποίηση της καταστροφής, η λατρεία της έκπτωσης. Η Ελλάδα σκοπίμως και με υπερηφάνεια κρατάει το ΕΜΠ σε αυτήν την κατάσταση, όπως και το πεδίο του Άρεως, το Αττικό, όλα της τα πανεπιστήμια, τους δρόμους, τις πλατείες. Θέλει να δείξει ότι είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τον πολιτισμό. Από την Καθημερινή Εδώ και περίπου τρεις μήνες στο κτίριο Γκίνη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στεγάζονται πρόσφυγες. Η ομάδα αναρχικών - αντιεξουσιαστών που το κατέλαβε, ανακοίνωσε πως η κίνηση αυτή έγινε για να βρουν κατάλυμα πρόσφυγες της πλατείας Βικτωρίας («Κ» 4/03/2016). Μάλιστα η «κατάληψη της Θεμιστοκλέους 58 σε συνεργασία με αλληλέγγυους» είχε ζητήσει από «ομάδες, συλλογικότητες και άτομα να στηρίξουν έμπρακτα την κατάληψη ώστε να τη μετατρέψουμε σε κέντρο αγώνα ενάντια στα κράτη και στα σύνορά τους». Καθηγητής του ΕΜΠ τότε είχε

από το books Journal Μέσα σ’ εκείνο το μικρό καράβι, που έκανε ένα μακρύ ταξίδι μέσα εις τη Μεσόγειο και σε πέντε-έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές, τα διλήμματα ήταν πράγματι μεγάλα. Και δεδομένου ότι η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος εθελοντής και να θυσιαστεί για το κοινό καλό (των υπολοίπων) ήταν μικρή, αποφάσισαν να εξισώσουν τις αξίες των ζωών τους και να αποφασίσουν με κλήρο ποιος θα φαγωθεί, εναποθέτοντας έκαστος τις ελπίδες του στην τύχη. Ίσο μερίδιο στη ζωή, ισότητα απέναντι και στον θάνατο. Κι ο καημένος ο αταξίδευτος νέος στάθηκε πράγματι άτυχος, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει κανείς όταν είναι παιδί. Όσο, όμως, μεγαλώνει, αποκτά κάποιες εύλογες αμφιβολίες ως προς το τι μπορεί να συνέβη πραγματικά σε εκείνη την «κλήρωση». Ο τρόπος και η διαδικασία λήψης αποφάσεων είναι συχνά εξίσου σημαντικός με την απόφαση καθ’ αυτή. Ενίοτε και πιο σημαντικός, γιατί μια απόφαση δεν έχει αξία αν δεν γίνει αποδεκτή και δεν εφαρμοστεί ως δίκαιη και σωστή, ως προϊόν μιας κοινά συμφωνημέν