μη μαδας τη μαργαριτα

Σιγά μη δεν είχαν έναν άλλο να προτείνουν. Έναν κεντροπερίεργο, ένα σοσιαλκάτι, τόσοι περιμένουν, είναι γεννημένοι για τέτοιες θέσεις και συνήθως κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Η πρόταση Βύρων είναι κάτι άλλο. Είναι η γελοιοποίηση του θεσμού του ΕΣΡ και αυτός είναι ο στόχος. Τους ενοχλούν οι θεσμοί του αστικού κράτους, τι θα πει ανεξάρτητες αρχές, παραμύθια τούμπανα. Εδώ ο λαός εξέλεξε αριστερή κυβέρνηση να εφαρμόσει την ιδεολογία της να τον πάει στο σοσιαλισμό. Δεν θα παίζουμε τις κουμπάρες. Και με όσους τις παίζουμε είναι γιατί στο δρόμο το δημοκρατικό έχει και στάσεις. Κάτι ξέχασα να γυρίσω πίσω να το πάρω και κάτι γίνονται έργα - προσοχή - παράκαμψη. Ο δρόμος όμως είναι αυτός και το καραβάνι προχωρά. Η γελοιοποίηση των θεσμών αρέσει στους φανατικούς αριστερούς και ακροδεξιούς, όλο το αγανακτισμένο κίνημα στηρίχτηκε σ’ αυτό. Είναι το μίσος του οπαδού για το διαιτητή που  παίζει την ομάδα του 50-50.  Πολύ πριν το «μας ψεκάζουν» υπάρχει το «όλοι τα παίρνουν». Η θυματοπ

Η φωτογραφία είναι του Κωνστανίνου Πίττα «Μα είναι αυτή η Αριστερά του Δρακόπουλου, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, του τάδε και του δείνα που…» και αραδιάζουν ηχηρά ονόματα αριστερών στελεχών που δεν είναι πλέον στη ζωή. Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθουμε ποτέ. Κρίνουμε μόνο εκ του αποτελέσματος, κρίνουμε αυτό που ζούμε. Η κυβερνώσα Αριστερά το σωτήριον έτος 2016 αυτή είναι. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη αν αναλογιστούμε μια πλειάδα «σκληρών» που είτε απεσύρθησαν από το προσκήνιο είτε βρίσκονται στο περιθώριο του κυβερνώντος κόμματος. Καλύτερη και κυβερνώσα δεν είχαμε ποτέ. Γιατί άλλη η Αριστερά της αντιπολίτευσης και άλλη της εξουσίας. Παγκοσμίως και διαχρονικώς. Η εξουσία δεν αλλάζει τους ανθρώπους. Η εξουσία είναι ψυχοδηλωτική.  Αναδεικνύει με ακρίβεια GPS τα συμπλέγματα και τις ιδεοληψίες τους,  τις πραγματικές επιδιώξεις τους. Ακόμα και όταν αναγκάζονται να αλλάξουν τακτική το κάνουν για να επιβιώσουν με στόχο κάποια στιγμή να ικανοποιήσουν τις εμμονέ

Του Ανδρέα Ζαμπούκα από το Liberal Γύρω στις 18.00 το απόγευμα της 20ης  Οκτωβρίου 1827, τα πάντα είχαν τελειώσει. Η ναυμαχία είχε κρατήσει τέσσερις ώρες και το αποτέλεσμά της έδειξε την υπεροχή των Eυρωπαίων. Από τα 89 πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου τα 60 είχαν βυθισθεί, ενώ τα υπόλοιπα είχαν ριχτεί στα αβαθή του κόλπου με σημαντικές ζημιές, ενώ οι ανθρώπινες απώλειες ανήλθαν σε 6.000 νεκρούς περίπου και 4.000 τραυματίες. Οι σύμμαχοι δεν έχασαν κανένα πλοίο, ενώ σε ανθρώπινες απώλειες είχαν 174 νεκρούς και 475 τραυματίες. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου έσωσε την ελληνική επανάσταση και σε συνδυασμό με τις εκκαθαρίσεις των Γάλλων στην Πελοπόννησο και την ρωσοτουρκική διένεξη, δόθηκε η αυτονομία στους Έλληνες με κυβερνήτη τον Καποδίστρια. Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει ούτε ένας ιστορικός που να μην  αποδίδει στο γεγονός, την απελευθέρωση. Ούτε ένας! Ξένος, Έλληνας ή Τούρκος. Έως τότε, η επανάσταση είχε χαθεί, οι Έλληνες είχαν εμπλακεί σε τρεις εμφυλίους, η Εκκλησία συνέχιζε να μ

  από το fb Τις τελευταίες μέρες για την αναγκαιότητα ελάφρυνσης του χρέους μιλούν πολλοί. Προχτές ως και στελέχη (τεχνοκράτες - όχι πολιτικοί) της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν, λέει, κατηγορηματικοί: δεν πρόκειται να προσελκυσθούν επενδύσεις αν δεν υπάρχει ρύθμιση του χρέους. Και πολιτικοί προσεγγίζουν αυτή τη θέση - ε αφού το λένε οι τεχνοκράτες, τι να κάνουν οι άνθρωποι; Μήπως να το δούμε; Ποιό είναι το πλαίσιο και οι δράσεις τις οποίες προγραμματίζει ο ESM κατ' εντολήν του Eurogroup; Τι μπορεί να πάρει η Ελλάδα με βάση το Μνημόνιο Τσίπρα και την απόφαση του Eurogroup (Μάιος 2016); 1. Σταθερά ή μικρού εύρους διακύμανσης επιτόκια. Θα γίνει ούτως ή άλλως και δεν εμπλέκει την Ελλάδα. Ως fund ο ESM θα χρησιμοποιήσει χρηματοοικονομικά εργαλεία ώστε να μπορεί να προσφέρει "σταθερά" επιτόκια επί τουλάχιστον 20 χρόνια, πιθανότατα πάνω από 30. Σημαντικό μεν, δεν είναι επείγον ούτως ή άλλως, θα γίνει. 2. Μείωση επιτοκίων σε διάφορα δάνεια. Κυρίως τα διακρατικά

Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ . Δεν μπορεί, κάποια στιγμή οι λογικοί του κόμματος θα μιλήσουν. Διάφοροι νουνεχείς αριστεροί παράγοντες μας έχουν διαβεβαιώσει ότι αυτοί οι λογικοί είναι υπαρκτά πρόσωπα. Είναι οι δημοκρατικά ευαίσθητοι, οι προσηλωμένοι από παλιά στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία που σέβονται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, που ομνύουν στη συναίνεση, που είναι ευρωπαίοι. Κάτι σαν το παλιό ΚΚΕ εσ, η επιτομή της ανανέωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Πολλά θάχουν να πουν όλοι αυτοί και θα τα πουν τώρα στο συνέδριο. Κάτι για τις απόπειρες ελέγχου της δικαιοσύνης, κάτι για το κλείσιμο νομίμων επιχειρήσεων ΜΜΕ, κάτι για τις στρατιές των διορισμών,  για τη δραχμή και τον Πούτιν, για τον σύντροφο με το γαρύφαλλο. Ίσως για το ΕΚΑΣ, τη φορολογία, τις επιστροφές στους δικαστικούς… Κάτι θα πουν, δεν γίνεται. Έστω να παραπονεθούν γιατί δήθεν η ΠΦΑ κάνει ότι έκαναν και τα παλιά αστικά κόμματα και δεν πρέπει. Όχι τίποτις άλλο αλλά να ησυχάσουν και οι εν αναμονή κεντροαριστεροί

Σχόλιο μαργαρίτας: Οι Έλληνες θέλουμε τις επενδύσεις για να δουλέψουν οι μετανάστες, να παράγουν υπεραξίες, να πληρώνονται φόροι και εισφορές για να μπορεί το κράτος να προσλαμβάνει ΔΥ, να αυξάνει μισθούς και συντάξεις και να μοιράζει επιδόματα. Θα θέλαμε βέβαια οι επενδύσεις να είναι κρατικές, αλλά αυτό δυστυχώς για μας τέλειωσε. Δεν θέλουμε ιδιωτικές επενδύσεις που θα δουλεύουμε εμείς. Πολύ δουλειά και λίγα λεφτά. Δεν είμαστε και χτεσινοί. Από την Καθημερινή Αρνητικό πρόσημο έχουν πλέον οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα. Tο 2015 εμφανίζεται να έφυγαν εκτός χώρας 261,4 εκατ. μετά τις καθαρές εισροές 1,259 δισ. του 2014 και 2,122 δισ. του 2013. Αυτά δείχνουν τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία μάλιστα, στην τελευταία έκθεσή της που υποβλήθηκε στη Βουλή, σημειώνει όχι μόνον πως «δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές εισροές άμεσων επενδύσεων το 2015», αλλά και ότι «η ίδια εικόνα διατηρήθηκε και το πρώτο τρίμηνο του 2016». Πολύ περισσότερα δισ., βεβαίως, χάθηκαν στον...

Ο φίλος μας Θάνος Καψάλης βάζει σε δέκα αράδες όλα τα ερωτήματα της εκπαίδευσης. Για τα οποία οι απαντήσεις είναι αφόρητα δύσκολες Πρέπει να ήταν Οκτώβριος του 1989 στη Ρόδο, όταν οι μεγάλες πόρτες του κινηματογράφου άνοιγαν για να ξεχυθούν από την ημιφωτισμένη αίθουσα, οι δεκάδες των θεατών, που είχαν παρακολουθήσει μαγεμένοι τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών. Στην πλειονότητά μας εκπαιδευτικοί, ταχύναμε το βήμα μας, λες και θα συντόμευε τον χρόνο, που θα μας έφερνε μπροστά στους μαθητές μας την επόμενη ημέρα. Όχι δεν θα ανεβαίναμε πάνω στα θρανία, όπως ο συμπαθής Ρομπινς Γούιλιαμς, ούτε θα οργανώναμε μετα μεσονύκτιες συναντήσεις απαγγελίας ποιημάτων με τους μαθητές μας κάπου στο λόφο του Μόντε Σμιθ. Σίγουρα όμως από αύριο κιόλας θα “άδραχναμε την ημέρα”, διότι ο Κήτιν, ήταν πλέον το σύγχρονο πρότυπό μας. Ένα πρότυπο που αν και δεν “έλιωνε σαν το κερί για να φωτίσει τους άλλους” - όπως μας είχε διδάξει στα εισαγωγικά σεμινάρια εκπαιδευτικών η πεπειραμένη σύμβουλος- καταύγ

από τη LIFO Ο Iστορικός, τέως καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέας του ευπώλητου «Ο Εθνικός Διχασμός» αυτοβιογραφείται στη LIFO. Τους περισσότερους φοιτητές μου δεν τους είδα ποτέ.   Εμφανιζόντουσαν μόνο στις εξετάσεις, κοβόντουσαν συστηματικά και διαμαρτύρονταν συνεχώς. Κάποιοι με χαρακτήρισαν «χούντα» επειδή δεν τους άφηνα να έχουν το κινητό τους στη διάρκεια της εξέτασης, για να μην αντιγράφουν. Οι εξετάσεις και οι επιτηρήσεις ήταν ό,τι πιο εφιαλτικό θυμάμαι από τον πανεπιστημιακό χώρο. Κατέληξα να κάνω μόνος μου όλες τις επιτηρήσεις, για να μην εξαρτώμαι από τους άλλους. Γι' αυτό τελικά απομονώθηκα από το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό, επειδή πολλοί συνάδελφοί μου θεωρούσαν ότι δεν χρειαζόταν να δίνω τόση σημασία. Οι ίδιοι προτιμούσαν να μοιράζουν αφειδώς δεκάρια, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Μητρόπουλος, που λόγω αυτού του γεγονότος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Ευτυχώς, υπήρξε ένας αρκετά μεγάλος αριθμός φοιτητών μου που έμαθαν Ιστορία και

από το ΒΗΜΑ Στο σύνθετο πλέγμα των σχέσεων κράτους και πανεπιστημίων η έννοια της «αυτοδιοίκησης» αφορά τα όργανα διοίκησης των ιδρυμάτων και τον τρόπο ανάδειξής τους και η έννοια της «αυτονομίας» τις αρμοδιότητες και τις αποφάσεις που τα αυτοδιοικούμενα όργανα των πανεπιστημίων μπορούν να πάρουν. Ενώ η αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ στην Ελλάδα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, είναι γνωστό ότι τα ελληνικά ιδρύματα είναι από τα λιγότερο αυτόνομα στην Ευρώπη. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα ο χαρακτηρισμός τους ως παραρτημάτων του υπουργείου Παιδείας. Οι εκάστοτε όμως κυβερνητικές αποφάσεις για την Ανώτατη Εκπαίδευση υπόκεινται σε καταναγκασμούς ή εξαρτήσεις και συχνά εξυπηρετούν συντεχνιακά, κομματικά, τοπικιστικά ή συμφέροντα των εκάστοτε υπουργών. Ετσι, ο σχεδόν σοβιετικού τύπου κρατικός έλεγχος των ελληνικών ΑΕΙ ευνόησε τις τελευταίες δεκαετίες την αλόγιστη επέκταση της ανώτατης εκπαίδευσης για την ενίσχυση της κατανάλωσης στην περιφέρεια μέσω - πρωτίστως - της αύξησης τω